Het concert van Cage the Elephant vanavond (24 januari) in Paradiso was in een vloek en een zucht uitverkocht. De Amerikaanse rockers hebben het patent op liedjes die niet meer uit je hoofd gaan. Dan Auerbach (van The Black Keys) wilde niet voor niets per se hun jongste album Tell Me I’m Pretty produceren.
Tekst Heaven | Louis Nouws
Heaven sprak zanger Matt Shultz begin vorig jaar. De zanger, op het podium een en al energie, oogt vermoeid als hij zich meldt met een kartonnen bekertje cappuccino in de hand. “Ik heb amper geslapen”, verontschuldigt hij zich. “We hadden het lumineuze idee om tijdens deze tour een videoclip op te nemen met beelden uit de Europese hoofdsteden, een beetje à la A Hard Days Night van de Beatles. Maar het vreet tijd en energie.” Die avond op het podium van de Melkweg is van enige vermoeidheid echter niets te merken.
The Beatles
Met The Beatles noemt Matt Shultz meteen de grootste inspiratiebron voor de jongens die in 2006 de band begonnen in Bowling Green, een onooglijk stadje in Kentucky waar Chevrolet zijn roemruchte Corvettes bouwde en een heus museum wijdde aan dit automodel, symbool van de American dream in jaren vijftig en zestig. Waar de naam Cage the Elephant vandaan komt kan of wenst Shultz zich niet meer te herinneren. Met broer Brad Shultz en Lincoln Parish op gitaar, Jared Champion op drums, Daniel Tichenor op bas wil het dan nog vijftal – Parish heeft de groep inmiddels verlaten – maar één ding: weg uit Kentucky. “Dat was onze rock ’n’ roll-droom”, verklaart de zanger.
Die kans doet zich eerder voor dan verwacht. Een klein Engels label ziet de groep tijdens een showcase op het vermaarde SBSW-festival in Austin en biedt een contract aan plus de uitnodiging naar Londen te verhuizen. “Dat vonden we reuze interessant. Londen is vaak een goede plek gebleken voor Amerikaanse artiesten om er hun carrière te beginnen. Jimi Hendrix, Paul Simon, Lou Reed kregen daar voet aan de grond. Bovendien bood het label ons honderd procent creatieve vrijheid, al bleek dat al gauw een wassen neus. Ze stelden ronduit dat ze ons niet gingen betalen of promoten als we muzikaal niet deden wat hen voor ogen stond. We hebben het daar toch nog achttien maanden volgehouden en zelfs nog in de show van Jools Holland gestaan, naast Coldplay en John Mellencamp.”
Toch was de Londense tijd geen totale desillusie. “We hebben er enorm veel geleerd. In Bowling Green kon je twee radiozenders ontvangen, collegeradio en classic rock. Overzichtelijk en duidelijk. In Londen duikelden de muzikale trends en hypes over elkaar heen. Wij zijn opgegroeid met ankerpunten als Dylan, Beatles, Springsteen, Simon And Garfunkel, Creedence Clearwater Revival. In Engeland verbreedde de horizon zich rap. Wil je mee in de muziekwereld dan kun je niet stil blijven staan, dat maakte de Engelsen ons wel duidelijk. We raakten vooral onder de indruk van het oeuvre van David Bowie. Zoiets wilden we ook. Ieder album benaderen alsof het je eerste is. Hongerig blijven. Zei Bob Dylan niet ooit: als iemand de muziek zou maken die ik wil horen, dan zou ik zelf geen muziek hoeven maken.”
The Black Keys
Het titelloze debuutalbum verschijnt nog tijdens het verblijf in Londen doet niet veel. Cage the Elephant besluit met nog net niet hangende pootjes terug te keren naar het vaderland. Shultz: “Het Engelse avontuur voelde mislukt. Dan gaan we op zoek naar onze niche, dachten we, naar een muzikaal bestaan in de kleinere zalen.” Om hun thuiskomst niet geheel ongemerkt voorbij te laten gaan, brengen ze Ain’t No Rest For The Wicked van het debuut opnieuw uit als single en dan is het een schot in de roos. Het liedje wordt free single of the week op iTunes en de band mag optreden in de David Lettermanshow. “Toen ging het hard. We deden veel festivals. Ons tweede album Thank You Happy Birthday bracht ons wederom een uitnodiging van David Letterman en we speelden op nog grotere festivals zoals Coachella. We stonden in het voorprogramma van The Foo Fighters en Dave Grohl drumde zelfs met ons mee toen onze drummer Jared een tijdje verstek moest laten gaan vanwege een blindedarmontsteking.”
Ook Dan Auerbach van The Black Keys is erg gecharmeerd van Cage the Elephant. Hij produceerde hun jongste album Tell Me I’m Pretty, het vierde alweer. “We stonden ook in het voorprogramma van de Keys ten tijde van Brothers. Dat was helemaal bizar, want dat album werd haast van de ene op de andere dag een enorme hit. De tour begon in clubs en eindigde in arena’s met soms 20.000 toeschouwers.” En dat is inmiddels ook wel de biotoop waar Cage the Elephant zich in hun thuisland ophoudt.Pop & Young
Matt Shultz die op de bühne graag zijn shirt mag uittrekken, ziet zich als een kruising tussen Iggy Pop en Neil Young. “Met de energie van Pop en de intensiteit van Young”, verklaart hij. Die tweespalt, als je dat zo mag noemen, kenmerkt het oeuvre van de band. “Het enorme succes van Ain’t No Rest For The Wicked ondergingen we als een zegen en een vloek. Zo’n onverhoedse hit bezorgt je het stigma van een commerciële rockgroep en trekt om de een of andere manier je integriteit in twijfel. Het mechanisme werkt kennelijk zo dat je credibility verliest als je beginnende band te snel in arena’s speelt. Je ziet het ook bij Mumford And Sons. Maar objectief gezien heeft het ons alleen beter gemaakt, want het dwingt je snel heel professioneel te worden. We weten van onszelf dat we nog altijd eerlijke muziek maken. Al wonen we nu in Nashville, we zijn nog altijd die jongens uit Bowling Green die droomden van een rock ’n’ roll-bestaan. Er zijn altijd mensen die je succes kwalijk nemen, maar je wilt toch geen obscure muziek maken for the sake of obsurity. Net zoals je ook geen muziek wilt maken puur voor de commercie. Wij willen allebei.”
Niet vreemd dat ze voor hun Tell Me I’m Pretty in zee gingen met Dan Auerbach, die zich meermaals heeft bewezen in die balanceer-act. “Eigenlijk heeft Dan, met wie ik sinds onze gezamenlijke tournee bevriend ben geraakt, zichzelf opgedrongen”, zegt Shultz met een lach. “We hadden altijd in ons achterhoofd dat we ooit nog eens samen aan een album zouden werken, zonder dat we dat uitspraken. Bij een etentje liet ik hem wat nieuw materiaal horen en ik was nog niet thuis of ik ontving al een tamelijk agressief sms-je: ‘I’m making your next record’. Dan is een wandelende encyclopedie die kennis heeft van de meest obscure muziek. Hij draaide zijn oude plaatjes tijdens pauzes in de control room. Raakten wij enthousiast over een fantastisch drum- of basgeluid dan riep hij: jongens we doen dat nummer nog een keer. Vervolgens gingen we er met nieuwe energie tegenaan, met nieuwe invallen ook. Voor ons werkte die aanpak uitstekend.”
Jay Joyce de producer van het vorige album Melophobia probeerde de groep juist weg te houden van iedere referentie. “Wat ook een te respecteren standpunt is”, zeg Shultz. “Maar doordat Dan je met zo veel invloeden overstelpt wordt het gewoon weer origineel. Je kunt de muziek op Tell Me I’m Pretty dan ook niet toewijzen naar een bepaalde tijdsperiode, al echoot het verleden er sterk in door. Dat komt ook doordat Dan een bijzonder gevoel heeft voor een sound die modern en toch tijdloos klinkt. Hij doet hooguit drie takes. Het moet fris blijven, zegt-ie. Veel van mijn vocalen zijn eerste opnamen, gemaakt met een vreselijke microfoon. Hij stond me niet toe ze opnieuw op te nemen. Maar toen we het album mixten en Dan er niet bij was, heb ik de meeste zang opnieuw opgenomen. Hij kon er wel om lachen.”
LIVEDATUM 24/01 Paradiso, Amsterdam (Uitverkocht)
—
De redactie van Heaven is weer bezig met een prachtig nummer! #2 van 2017.
Interviews met Madness, The Upsessions, Kandace Springs, Reinier Baas en Giles Robson.
In de rubriek ‘Onder de loep’ aandacht voor Blake Mills, die als producer het ene na andere topalbum blijft afleveren: nu weer Darkness And Light van John Legend. Reggaekenner Eddie Aarts staat uitgebreid stil bij de rerelease van Bob Marley’s legendarische Live!
In de recensierubriek met meer dan 100 recensies, nieuwe albums van o.a. John Legend, Chuck Prophet, Howe Gelb, Adam Torres, Ron Gallo, Mark Eitzel en véél meer.
Dit nummer niet missen? Neem dan vóór aanstaande maandag 30 januari 16.00 uur een abonnement en profiteer van de aanbieding: 1 jaar Heaven van € 33,40,- voor slechts € 22,50,-! Een abonnement neem je hier: www.popmagazineheaven.nl/actie-abonnement
Gewapend met haar unieke stemgeluid en intelligente songteksten weet 
Progressive-rock band 
New Cool Collective
Meteorologen en astronomen hebben zich pijnlijk vergist. Dit jaar begint de lente niet op 20 maart maar een maand eerder – op 25 februari. Dan verschijnt namelijk het debuutalbum Hush van de nieuwe Nederlandse hyperpop band 
Na een goede start met singles als Homie Lover Friend, Better Than She Can en What About Us komt eindelijk het langverwachte tweede 
Wie wil weten wie waar speelt en of een bezoek de moeite waard is, doet er verstandig aan om 
De top 25 van Sven Bersee.
Risk To Exist, dat is de titel van het nieuwe album van Maxïmo Park dat op 21 april uitkomt. Op haar zesde album is Maxïmo Park in topvorm en komen de karakteristieke hoekige melodieën en het urgente geluid samen met uitgebalanceerde rock, soulvolle grooves en pop. Gevoed door de dreigende zaken die spelen op het wereldtoneel en afbrokkelende politieke systemen is Risk To Exist een essentieel werk in de huidige tijdsgeest. Een album met popliedjes die gaan over grote onderwerpen zonder daarbij neer te willen praten op de luisteraar. Een album waarop het politieke ook het persoonlijke is.
Tracklisting Risk To Exist
De bevestigingen voor