Doomfolkkoningin Chelsea Wolfe komt eind deze zomer met haar nieuwe plaat Hiss Spun. Waar Abyss in 2015 eindigde, gaat Spun verder; zwaar overstuurde songs met Chelseas engelenstem er bovenop. Deze combinatie zorgt voor het constante opgejaagde, donkere gevoel waar bijna elke plaat van Chelsea Wolfe bekend om staat.
Chelsea Wolfe is al van kinds af aan bezig met muziek; haar vader was een countrymuzikant met een eigen studio, waar Chelsea meermaals te vinden was. Hier heeft ze ook haar eerste nummers opgenomen, welke in haar eigen woorden het meest klonken als “Casio-based gothy r&b songs”.
Pas in 2010 bracht ze haar eerste album The Grime And The Glow uit dat, net zoals haar albums daarna Apokalypsis (2011) en Pain Is Beauty (2013), bestonden uit nummers die het midden zochten tussen gothrock, psychfolk en postpunk. In 2015 kwam ze met Abyss, waarop ze meer dan ooit experimenteerde wat betreft haar sound. Dit had als gevolg dat ze ook meer metal en elektronica ging verwerken tussen haar al genoemde invloeden. Dit had een donker, zwaar album tot gevolg, dat over de hele wereld door pers én fans de hemel in geprezen werd.
“The album is cyclical, like me and my moods. Cycles, obsession, spinning, centrifugal force — all with gut feelings as the center of the self. I’m at odds with myself… I got tired of trying to disappear. The record became very personal in that way. I wanted to open up more, but also create my own reality.” – Aldus Chelsea Wolfe over Hiss Spun.
LIVEDATA 19/07 Trix, Antwerpen