Greenday grandioos op zondag Pinkpop 2017

birdyNadat Landgraaf prima is opgewarmd door de broeierige rock van My Baby en de Ierse rockformatie Kodaline de massa behoorlijk in beweging heeft gekregen, is het tijd voor de eerste verrassing van de zondag van Pinkpop 2017, de Nederlandse metalband The Charm The Fury. Dat betekent headbangen 2.0 in een uitpuilende tent. De lieflijk uitziende zangeres Caroline Westendorp eist alle aandacht op. Zo charmant als ze oogt, zo vernietigend is haar stemgeluid. Het crowdsurfverbod wordt genegeerd, er wordt gepogood in de voorste rijen en wie nog niet geheel wakker is van de dag ervoor is dat nu wel.  The Charm The Fury knalt, beukt en overtuigt.

De lichtvoetige elektropop van het Britse Clean Bandit is van een geheel andere orde. Het gezelschap heeft een klassieke achtergrond. De viool die zo nu en dan wordt ingezet, is dan ook logisch en die krikt het niveau van de songs ook omhoog. Er wordt geheupwiegd en de catchy hit Rockabeye wordt massaal uit volle borst meegezongen.

Positieve verrassing op Stage 4 is het uit Nottingham afkomstige kwartet Amber Run, dat een prettige portie vlammende folkrock serveert. Het geluid raakt soms aan dat van Mumford & Sons. Enthousiaste band, die beloond wordt door dito publiek. Gaan we vast meer van horen.

De breekbare popliedjes van voormalig kindsterretje Birdy (foto) vallen ook goed in de smaak in Landgraaf. Al vroeg in de set zet ze de hit People Help The People in, alsof ze een statement wil maken. Een oproep aan een verdwaasde wereld. De Britse, met Belgische en Nederlandse roots, laat meteen horen welk een begenadigd zangeres ze is. Birdy scoort een hole in one. De prima versie van Kate Bush’ Runing Up That Hill wordt overtuigend gebracht. Stevig en pakkend. Birdy (21 inmiddels) is als een cadeautje op de zondagmiddag. Voorzichtig uitpakken, maar dan heb je ook wat. Een aandachtspuntje is er ook: die Jomanda-achtige jurk. Niet meer doen.

De aanstekelijke mix van onder andere dubstep, hiphop, elektronica en het Zuid-Amerikaanse cumbia van het door Will Smith (!) ontdekte Bomba Estéreo is retedansbaar. Het rockt en swingt. Ja, zelfs als de techniek de band tijdelijk in de steek laat. Colombia wordt op de kaart gezet in Limburg.

Nadat geilneef Sean Paul voor een oerdegelijke en zelfs wat saaie portie dancehall heeft gezorgd, in een magere show die vooral wordt gered door zijn twee uitermate wulps dansende, schaarsgeklede danseressen en de punkrockers van Rancid wél overtuigen, is het de beurt aan slotact Greenday.

Natuurlijk is de show redelijk uitgekauwd, natuurlijk kennen we elk kunstje van de Amerikanen inmiddels, maar wat blijft het een genot om Greenday aan het werk te zien. Fans worden het podium opgesleurd. Ja, alweer. Maar dat jochie van 9 dat een gitaar om zijn nek wordt gehangen, een paar akkoorden speelt en huilt als hij zo dicht bij zijn grote held Billie Joe Armstrong in de buurt staat; het is onbetaalbaar. Hij mag de gitaar mee naar huis nemen en beleeft het mooiste moment van zijn nog korte leventje. Hoewel voorspelbaar blijft Greenday een band om van te houden. Domweg omdat ze zó veel goeie punkrockliedjes in het repertoire hebben. Elke keer weer verbaas je je over die ongelooflijke hoeveelheid beklijvende songs die de Amerikanen op plaat hebben gezet.

‘No racism, no sexism, no homophobia and no Donald Trump!’, schreeuwt Armstrong (45), terwijl hij de Nederlandse vlag boven zijn hoofd houdt. Greenday heeft punk naar de massa gebracht en blijft een act om in te lijsten. Gewoon elk jaar programmeren. Geen haan die ernaar kraait. Oja, Armstrong schreeuwt ook nog ‘No more Justin Bieber!’ We hadden het zelf kunnen bedenken.

Pinkpop 2017 voortvarend van start, met hoofdrol voor Richard Ashcroft

white liesNadat de Limburgse garagebluesformatie The Ten Bells Pinkpop 2017 op professionele wijze heeft afgetrapt en we het gekweel van de Britse singer-songwriter James TW hebben overleefd, mag White Lies (foto) het laten zien, op het tweede open podium van het megafestival in Landgraaf. De band uit Londen zorgt vooral met hits als Big TV voor flink wat beweging in het publiek. De song die leunt op een van Visage (Fade To Grey) gepikte basis leent zich uitstekend om uit volle borst mee te blèren en dat gebeurt dan ook.

Alles gaat goed met de mannen ‘Cause I’m living in a room downtown, with a bed and a big tv’. De ironie spat ervan af.

De band oogt tevreden in Landgraaf, waar al enkele malen vaker werd opgetreden. Zanger Harry McVeigh denkt voor de tweede, of misschien zelfs derde keer. Hij is de tel kwijt. Zijn stem laat ‘m ook zo nu en dan in de steek en dat blijft toch een aandachtspuntje. Het in groten getale toegestroomde publiek maalt er niet om, met de zon op het bolletje en de aangename temperatuur. Als klap op de vuurpijl sluit White Lies af met publieksfavoriet Bigger Than Us. Wat een powersong blijft dat toch. McVeigh gooit de armen in de lucht en bespeelt zijn publiek op licht demagogische wijze. White Lies is een mooie opmaat naar meer prettige muziek.

Zoals die van Kaiser Chiefs bijvoorbeeld. Over een band gesproken die wel vaker op Pinkpop heeft gestaan. De Britten zijn nog net geen kind aan huis. Ze spelen werk van het laatste album Stay Together uit 2016, waarmee Ricky Wilson en consorten zich vergaloppeerden aan een synthpopperig geluid. Live komen de songs gelukkig wat beter uit de verf, maar de massa is toch vooral toegestroomd voor de hits van het prachtdebuut Employment uit 2005. Het blijft smullen van klassiekers als Everyday I Love You Less And Less en natuurlijk het onverslijtbare I Predict A Riot. Kaiser Chiefs is zo’n band die eigenlijk altijd wel een dikke voldoende scoort. Nooit blasé en altijd sympathiek.

Terwijl Kensington een degelijke rockshow afwerkt op het hoofdpodium en Ronnie Flex tegelijkertijd voor een portie hiphop zorgt op de Pinkpopzaterdag, warmen we ons op voor de mooiste act van de dag: Richard Ashcroft. De Brit steekt in een bloedvorm en elke klap is raak in de afgeladen Pinkpoptent. Het regent inmiddels pijpenstelen en dan is het lekker, zo’n dak boven je hoofd.

Naast bloedmooie songs van zijn soloalbums speelt Ashcroft ook werk van The Verve. The Drugs Don’t Work blijft voor natte ogen zorgen. Wat een zeggingskracht en zó bloedmooi gezongen. Ashcroft sluit af met het onverwoestbare Bitter Sweet Symphony, ook van zijn voormalige band The Verve. Het wordt uit volle borst meegezongen. Richard Ashcroft is hét hoogtepunt van de openingsdag van Pinkpop.

Niet de playbackshow van Justin Bieber dus, voor de afgeladen wei in Landgraaf. Die blijft natuurlijk goedgevuld met afsluiter Martin Garrix, die ook een mix van The White Stripes’ Seven Nation Army heeft meegenomen in zijn computer. Dance en rock in een innige omhelzing. Prima afsluiter van een  onderhoudende Pinkpopdag, met de nodige krenten in de pap en Richard Ashcroft als grandioze winnaar.