Het is de pinkstermaandag van Pinkpop 2017. De laatste keer dat Liam Gallagher op het festival in Landgraaf stond, 17 jaar geleden, vlogen hem en zijn broer Noel de kartonnen biertrays om de oren. Liam sjouwde van het podium, om even later, onder druk van de Pinkpoporganisatie toch weer terug te keren. Het was niet meer dan spielerei, maar Liam trok dat niet.
Ditmaal blijft de norse man uit Manchester alle kartonleed bespaard. Hij en zijn band verzorgen een plichtmatig optreden, dat nog wat kleur krijgt met onder meer Rock ‘N’ Roll Star en Morning Glory van Oasis, maar geregeld geheel inzakt, wanneer Gallagher zijn solomateriaal laat horen. Liedjes die maar niet willen beklijven, terwijl broer Noel twee prachtige soloplaten heeft afgeleverd.
Liam heeft een Stone Island-hooliganjasje aan, staat karakteristiek met de handen achter de rug voor de microfoon en heeft een tamboerijn in zijn rechterhand. Nog altijd geen artiest die zichzelf makkelijk een houding weet te geven. Het songmateriaal ligt dan wel in het verlengde van Oasis, een van de grootste bands van de jaren 90, maar is zó veel magerder.
Gallagher laat zijn menselijkste kant horen aan het eind van het optreden wanneer hij zegt: ‘Stay safe and take care of yourself’, duidelijk refererend aan recent islamgerelateerd terrorisme in zijn thuisland. Het doet zelfs wat paternalistisch aan. Wie Liam Gallagher weet op te vrolijken de komende jaren heeft recht op een standbeeld.
Na een blokje singer-songwriters (Passenger en Chris Ayer) is het tijd voor het echte werk met het sublieme gezelschap Prophets Of Rage, dat bestaat uit Chuck D en DJ Lord (Public Enemy), Tom Morello, Tim Commerford en Brad Wilk (Rage Against The Machine) en B-Real van Cypress Hill. Wat matchen die stemmen van Chuck D en B-Real goed als ze werk spelen van zowel Public Enemy, RATM en Cypress Hill.
Dit is een concept om heel erg vrolijk van te worden. Het is overdonderend. RATM-songs als Take The Power Back, Bullet In Your Head, Killing In The Name en Know Your Enemy worden ouderwets furieus gebracht, met een hoofdrol voor de ritmesectie van Rage Against The Machine. Ook Bring The Noise van Public Enemy krijgt de handen flink op elkaar. B-Real, met geinige Arafat-sjaal om het hoofd geknoopt, eist de hoofdrol op tijdens versies van Insane In The Membrane en Jump Around.
Dan, plotseling wandelt System Of A Downs Serj Tankian het podium op. Like A Stone van Audioslave, oorspronkelijk gezongen door Chris Cornell wordt ingezet. Een ode aan de Soundgarden-zanger, die onlangs besloot niet meer verder te willen leven. Tankian gaat door merg en been en zorgt her en der voor betraande ogen. Het is puur en oprecht en van een grote schoonheid. Hoe een memorabel optreden opeens een legendarische status krijgt. Prophets Of Rage is hét schot in de roos van Pinkpop 2017.
Niet de reünie van Live dus, op het hoofdpodium, terwijl het wel ouderwets goed is. Het lijkt zelfs alsof de band nooit uit elkaar is geweest. Ed Kowalczyk is bovendien niet kaler geworden dan hij al was. Vooral de songs van het inmiddels klassieke Throwing Copper (1994) blijven onverwoestbaar en zorgen voor de meeste deining in de menigte. Stichtelijke woorden van Kowalczyk over de toestand in de wereld leiden Lightning Crashes in en klonk Overcome ooit urgenter, met dat in het achterhoofd?
Ook System Of A Down speelt een gewonnen wedstrijd. Serj Tankian heeft inmiddels een continue glimlach op zijn gelaat, genietend van het dolenthousiaste publiek voor het podium. Het is al snel duidelijk dat de Armeense Amerikanen er zin in hebben. Tankian heeft de baard wat grijzer dan de vorige keer dat hij en zijn band op Pinkpop speelden, maar zijn stembanden zijn nog altijd van roestvrij staal. System Of A Down is van begin tot eind overrompelend en zo zien we de band het liefst. Frivool bovendien bij vlagen – als een gedeelte van Olivia Newton Johns Physical voorbij komt – maar altijd betekenisvol. SOAD is een van de winnaars van het weekend.
System Of A Down was een veel betere afsluiter geweest dan het andermaal oerdegelijke Kings Of Leon, dat het optreden nog van wat glans voorziet met een mooie visuele show op de projectieschermen. Frontman Caleb Followill en zijn kornuiten zijn nou eenmaal geen lachebekjes. Geen jongens die plotseling een mop tappen, voorop lopen in de polonaise en interactie met het publiek zoeken. Natuurlijk, ze hebben een enorme rits sterke nummers, maar van een afsluiter mag je meer verwachten.
Resumerend is Pinkpop 2017 tóch weer een fraaie editie geweest, met veel meer hoogte- dan dieptepunten, drie dagen schítterend weer bovendien. Geen onvertogen woorden en veel liefde. Heel veel liefde. Liefde voor elkaar en liefde voor de muziek. 