De titel van een biografie over Paceshifters zou kunnen zijn: een droomverhaal. Of misschien: Je zou het bijna niet kunnen verzinnen. Hoezo dan? Zanger en gitarist Seb Dokman vertelt dat hij als 12 jarig jochie de Fender Telecaster van toenmalig post-grunge outfit Supersuckers gitarist Ron ‘Rontrose’ Heathman op eBay zag staan. “Ron was mijn grote gitaarheld! Die Telecaster moest ik hebben.” Drie weken later lag op zijn verjaardag ineens een hele grote doos in zijn slaapkamer. Jawel hoor, de gitaar! Stiefvader Frank had Ron tussen neus en lippen door geschreven dat de gitaar voor een jongetje van nét 13 was, zijn allergrootste fan. Vervolgens werd de hele familie uitgenodigd om de volgende show in Dortmund (‘dat ligt wel bij jullie in de buurt toch?’) bij te wonen. Alsof al het bovengenoemde niet bijzonder genoeg was, ontstond er ook nog een muzikale vriendschap. “Ron is later zelfs met zijn vriendin een week bij ons in Wijhe geweest. Hij heeft gewoon met haar in mijn slaapkamer geslapen!” Hij lacht! “Waarschijnlijk hebben ze seks gehad in mijn bed.”
Tekst Nieke Frantzen Foto Gerard Rouw
Enfin. De mannen van Supersuckers namen hun jonge aanbidder Seb, zijn iets oudere broer Paul en de toenmalige drummer Koen, onder hun hoede. Vanaf dat moment zaten ze in een achtbaan waar ze nog steeds niet uit zijn gestapt. In 2008 kwam een split EP met Supersuckers uit inclusief een single in samenwerking met Peter ‘Pan’ van Elderen. De bijbehorende minuut van De Wereld Draait Door, een contract met Suburban Records, Zwarte Cross, Eurosonic… Noem maar op. Nu, zeven jaar later en drie albums verder, hebben ze in binnen- en buitenland menig podia betreden.
Eind februari stonden ze op de tweede editie van Scumbash, “Dat was een mooi feestje! Met veel bier!” Hoewel het vaak de jongste muzikanten zijn op zo’n festival, voelen ze zich absoluut niet de jonkies, “wij hebben eigenlijk op jonge leeftijd van Supersuckers geleerd hoe je je moet gedragen als respectabele muzikant: je bent gewoon te gast. We houden allemaal van hard werken: spullen snel op- en afbouwen zodat de volgende band de ruimte heeft, en vooral niet ‘te cool’ doen. Biertje drinken kan best! Maar wel strak spelen. Dus, nee, ik voel mij eigenlijk nooit de jongste.” Ze gaan, relatief gezien, al ontzettend lang mee. De gemiddelde leeftijd van Paceshifters ligt zo rond de 23, dus welgeteld spelen ze al 1/3 van hun leven met elkaar. “Fucking hell, inderdaad. Wat gaat de tijd snel! We hebben al drie albums achter de rug en hebben plannen om weer te gaan schrijven. Hopelijk kunnen we deze zomer beginnen met opnemen.” Deze keer zal het schrijf- en opnameproces er iets anders uitzien dan voorheen, “Paul heeft vorige week de sleutels gekregen voor zijn nieuwe woning in Zwolle! Nu moeten we data prikken en agenda’s naast elkaar leggen om samen te komen.” Vroeger kon dat bij wijze van spreke aan de ontbijttafel, maar nu hebben we afgezien van muziekwerk ook allemaal andere baantjes om alles te financieren. Behalve gitaarles (“leuk!”) werkt Seb bijvoorbeeld op zaterdagen in een groot supermarkt distributie centrum, wat best goed betaald. “Paul is ook grafisch ontwerper en heeft, in samenwerking met onze neef, de zeefdrukken en CD ontwerpen gemaakt. Het is niet alleen in eigen handen, maar ook in eigen familie!” En de Dokman familie is groot. “Er zijn nog twee andere broers, en een broertje.” Van die broers hebben Seb en Paul ook de liefde voor grunge overgenomen.Grote inspiraties? “Dat blijven, behalve Supersuckers natuurlijk, The Ramones en Nirvana. Nog een mooi verhaal: wij speelden met Supersuckers in België en ik zat met Ron backstage te hangen, beetje gitaar spelen. Wij hadden het over inspiratiebronnen en ik vertelde dat Kurt Cobain wel een held is voor mij. Supersuckers waren net als Nirvana deel van de Sup Pop Records familie, en kenden elkaar natuurlijk. Hij zei: ‘ik heb wel gechilled met Kurt en samen drugs gebruikt… dat moet je echt nooit doen!’ vaderlijk advies, dus.” Hij moet er zelf om lachen. Of Kurt op de gitaar heeft gespeeld die Seb als jongetje voor zijn verjaardag kreeg, weet hij helaas niet.
Over de eerste single Drone van het in augustus uitgebrachte album Breach (2014), zei muziekblad Oor: “als de rest van dit album zo goed is als deze track, gaat 2014 jullie jaar worden!” Was dit ook zo? Seb is even stil, maar begint al snel en enthousiast de grootste gebeurtenissen van afgelopen jaar op te noemen. ”Presentatie in een uitverkocht Hedon, onze eerste echte tour door Canada met de Amerikaanse Redneck rockers van White Cowbell Oklahoma, Pinkpop, Zwarte Cross, Eurosonic. Dit was inderdaad een jaar vol hoogtepunten.” Zaterdag 25 april spelen ze in Los Angeles tijdens het showcase festival Global Rock Summit. “Super vet! Dat is zo spannend. Het is voor een Nederlandse band best moeilijk om daar door te breken, maar we gaan ervoor.” Op de vraag of ze alles zouden opgeven om daar dan ook naartoe te gaan: “Ja! Ik zeker wel. Wij hebben het er eigenlijk nog niet over gehad, maar we gaan er samen voor. Onze prioriteiten liggen bij de band en muziek maken. We zijn nog jong – en we gaan er 100% voor.”
Als je nou aan de andere kant van de oceaan speelt – is het dan een nog indrukwekkend om bij DWDD een minuutje te krijgen? “Thuis spelen blijft bijzonder. Het is ook zo raar om je eigen gezicht op TV te zien.” Alle avonturen terzijde, een ding blijft zeker: grote of kleine zalen, binnen- of buitenland – Paceshifters geven alles. Ze zijn 4 april te zien tijdens onze eigen Pinguins in Paradiso avond, “nog zo’n goed feestje! Wij hebben er zin in.”
LIVEDATA 28/03 Taaipop, Lutjebroek 04/04 Pinguins in Paradiso, Amsterdam 14/05 Oerrock, Ureterp 14/05 Dauwpop, Hellendoorn 29/05 Sniester Festival, Den Haag 30/05 The Spy And The Butcher, Emmen 30/05 Kaaspop, Edam 06/06 Vestrock, Hulst 27/06 Gimme Shelter Festival @ Underground, Lelystad 16/07 Dieksiepop, Haarle