Wanneer we Róisín Murphy begroeten in de patio van het Brusselse hotel The Dominican oogt ze erg ontspannen en onherkenbaar met haar sluik blond haar en zonnebril. Ze geniet er blijkbaar van om haar nieuwe muzikale broedsel Hairless Toys voor te stellen. Acht nummers verspreid over een aantal diverse stijlen, en dit ook exact acht jaar na haar vorige full album.
Tekst Ruud Van De Locht
Welkom terug, Róisín! Het werd een wel erg lange dracht. Moeilijke bevalling?
Murphy: “Zo voelde het absoluut niet aan. Ik was intussen geregeld muzikaal aan de slag, maar had op geen enkel moment de behoefte om dat te vertalen in een nieuw album. Ik moet het zelf absoluut willen en de juiste vibraties voelen om een release uit te brengen. Zo werk ik al mijn ganse carrière en ik voel geen enkele behoefte die werkwijze te veranderen.”
Wat dreef je dan om juist nu opnieuw naar buiten te treden met een full album?
Murphy: “Vorig jaar bracht ik Mi Senti uit, een ep’tje met zes Italiaanse liedjes, samen met mijn partner Sebastiano Properzi. Ik zat in de studio met Eddie Stevens, een erg getalenteerde muzikant die twintig jaar geleden reeds als klavierspeler bij Moloko aan de slag was, en instond voor de productie van Mi Senti. Op dat moment begon het bij me te kriebelen en ontstond het idee om samen met hem een nieuw album op te nemen. De eerste zaadjes voor Hairless Toys waren geplant.”
In totaal nam je ruim dertig songs op, waarvan er slechts acht op het album verschenen. Kill your darlings?
Murphy: “Toch niet. De keuze voor de nummers die ik op Hairless Toys wilde, was zelfs supergemakkelijk. Ik hield er me mee bezig tijdens de kerstperiode en het vergde niet meer dan uitgerekend één uur. Deze acht nummers vormden een mooi afgerond geheel, zonder meer. De andere nummers zullen dus nog even moeten wachten op een volgend album. Die muzikale en creatieve vrijheid vind ik zo geweldig aan het hedendaagse muzikale klimaat. Dat je volledig vrijuit kunt werken, zonder dat er een platenfirma over je schouder meekijkt. Ik vermoed dat dit een algemeen gegeven is dat voor de meeste muzikanten geldt. Maar weet je wat ik zo leuk vind aan mijn status van ‘middle class musician’? Dat ik gelukkig geen superster ben waardoor ik perfect anoniem over straat kan lopen, maar evenmin arm door het leven moet. Een erg comfortabele situatie.”Hairless Toys klinkt als een collage van diverse stijlen: jazz, deep house, dark disco,… Je was duidelijk toe aan experimenteerdrift?
Murphy: “Ik wilde vooral niet bedelen bij mainstream radiostations om mijn nieuwe songs toch maar te draaien. Niet dat ik de klassieke popsong plots haat, maar het was inderdaad hoog tijd om het over een andere boeg te gooien. In feite ben ik reeds heel mijn carrière op zoek naar mijn eigen, authentieke stem die mij als persoon het meest typeert. Totnogtoe probeerde ik vanalles uit met diverse stemmingen of accenten, maar de ware Roisin voelde ik nooit helemaal. Nu heb ik het gevoel dat ik ze eindelijk gevonden heb.”
Toch klinkt de plaat ook ingetogener dan we van je verwachten. Zijn de wilde jaren voorbij nu je de veertig gepasseerd bent? M.a.w. liggen de turbulente podiumacts van La Murphy definitief achter de rug?
Murphy: “Weet je, ik ben wie ik ben en ik kan het toch niet laten. Zorg er dus toch maar voor dat je bij het volgende concert vooraan staat. Want ik zorg er ongetwijfeld wel voor dat er iets te beleven valt. Ik ben nu eenmaal dat podiumbeest en de leeftijd van veertig of een meer experimentele plaat zullen daar weinig aan veranderen, vrees ik (lacht).
Ok, dat klinkt als een duidelijke waarschuwing. Over dan naar de wereld van de social media, waarmee jij je blijkbaar reuze amuseert.
Murphy: “Zeker weten. Ik voel me evenzeer een visueel artiest en die platformen vormen een erg creatieve plaats waar ik me volledig kan uitleven. Vooral Instagram vind ik reuze; ik plaats er zowel foto’s van mezelf als inspirerende beelden die ik op internet vind. Bovendien vormen social media de kortste lijn met mijn fans wereldwijd. Dat geeft me de mogelijkheid mijn nieuwe muziek en songs onmiddellijk met hen te delen. Even later lees ik al wat zij ervan denken. Die interactiviteit vind ik superleuk, directe communicatie met de fans vind ik fantastisch.
Je werd intussen ook tweemaal moeder. Heeft dat je persoonlijkheid sterk beïnvloed?
Murphy: “Ik ben intussen 41 en wilde altijd al kinderen. Dat was dus een normale evolutie. Ik kreeg wel even een ‘verantwoordelijkheidsshock’ en bezoek geen nachtclubs meer. Maar als persoon of artiest betekende het geen grote verandering voor mij. Toch niet voor zover ik me kan herinneren.”
Geef ons tot slot nog even je eigen favoriete nummer op dit album.
Murphy: “Met die vraag maak je het me wel erg moeilijk. Het titelnummer verwijst naar de pijn van iemand die ik ken, veel meer wil ik daar niet over kwijt. The House of Glass handelt over een erg leuke periode toen we met drie meiden samenhokten tijdens onze tienerjaren. Elke avond naar nachtclubs en parties, terwijl iedereen bij ons in huis binnen viel. Vandaar het Glazen Huis. Een periode die natuurlijk niet bleef duren omdat het er allemaal veel te heftig aan toe ging, maar waaraan ik wel mooie herinneringen bewaar. En dan is er nog Exploitation, een nummer dat zowel inhoudelijk als qua vorm pure seks uitstraalt. En ook al heb ik dan twee kinderen en ben intussen 41 jaar oud, daar kan ik wel degelijk nog steeds enorm op kicken, my darling!”
Ok Roisin, genoteerd! In Paradiso reserveren we alvast een plaats in de coulissen…
LIVEDATA 22/05 Paradiso, Amsterdam (Uitverkocht) 23/05 Ancienne Belgique, Brussel 26/06 Rock Werchter, Werchter 27/06 Down The Rabbit Hole, Beuningen