Hun powerrock had zo uit Engeland kunnen komen, maar de catchy songs van DMA’s komen toch echt uit de koker van drie Aussies. In Hilversum spreken we de sympathieke rockers uit Down Under over debuutalbum Hills End, Noel Gallagher, moordende collega-muzikanten en Rotterdamse buttplug-kunst.
Tekst Kees Braam
Wij Nederlanders staan niet allemaal bekend om ons vloeiende Engels. Als we het cafeetje op het Media Park binnenstrompelen, is het dus maar hopen dat de drie baldadig ogende jongens in de hoek chocola van onze vragen kunnen maken. Maar de opluchting is groot. “Wij Australiërs zijn wel de laatsten die het recht hebben om over iemands accent te oordelen”, lacht zanger Tommy O’Dell. De live als zestal opererende band is bovendien toch al aardig gewend aan ons steenkolen-Engels. “Ik ben ooit een maand in Utrecht geweest, om op straat muziek te maken met onze drummer Liam”, zegt leadgitarist Matt Mason. “Dat was een fantastische tijd. Nederland is oprecht een mooi land.”
Deze Matt houdt er trouwens een nogal eigenaardige manier van liedjes schrijven op na. “Ik vergelijk veel van onze nummers met het monster van Frankenstein. Iedereen schrijft stukjes en die naaien we dan aan elkaar.” Verbaasde blikken van zijn bandmaatjes staren hem aan. “Wat?”, reageert hij. “Zo is het toch?”
Over de sound zitten de twintigers wél op één lijn. Van begin af aan was duidelijk hoe DMA’s moest klinken. Matt: “We worden vaak vergeleken met Britse bands als Blur, Oasis en Primal Scream. Dat snappen we goed, want we luisterden in onze schooltijd continu naar die bands.” Gitarist Johnny Took valt in: “Daarna zijn we gewoon de muziek gaan maken die we zelf mooi vonden. En dat werd opgepikt…”Pijnlijk dat juist een van hun grote helden, Noel Gallagher van Oasis, in een interview zei DMA’s dolgraag een keer te willen uitjoelen. Wat hem vooral irriteerde is het feit dat ze weleens dezelfde buckethats dragen als zijn lieftallige broer Liam. Met dat onderwerp raken we een gevoelige snaar. “Dat hele verhaal is ontzettend opgeblazen!”, vindt Johnny. “Weet je? Ik denk dat Noel Gallagher onze muziek stiekem best te pruimen vindt, als hij het eerst hoort.”
Home town Sydney hebben de jongens de laatste tijd nauwelijks gezien, door dat vele touren. Op de vraag of ze ervan dromen om ooit in het beroemde Opera House te spelen, heeft Matt alweer een bizar antwoord. “Daar heb ik al eens gespeeld, vroeger toen ik cellist in een orkest was. Die middag hadden we eerst een repetitie… Toen we even pauze hadden om op adem te komen, heeft een collega-cellist zich even geëxcuseerd en tussendoor zijn vriendin vermoord. Dit verhaal is écht gebeurd, zeg ik je. Hij heeft haar in een nabijgelegen park in stukken gezaagd en in een doos gestopt.”
Weer kijken zijn maten hem met twijfelende ogen aan. Om het gesprek toch vrolijk af te sluiten, trakteren we ze op een staaltje Rotterdamse kunst. Ze spelen binnenkort in Rotown, dus een stukje onderwijs over de lokale cultuur is wel op zijn plek. We laten het kunstwerk Kabouter Buttplug zien, waarop het even duurt voordat de ongemakkelijke stilte plaatsmaakt voor de eerste reacties. “Wat is dat in godsnaam? Een dwerg met een buttplug? Het lijkt wel een fucking smurf… Wat het ook is, het is debiel.”
LIVEDATA 03/05 Rotown, Rotterdam (sold Out) 04/05 Trix, Antwerpen 05/05 Paradiso Noord @ Tolhuistuin, Amsterdam 06/05 Her Comes The Summer Festival, Vlieland 24-26/06 Down the Rabbit Hole, Beuningen
Klinkt als: catchy Frankenstein-rock waarin gelukkig nooit gepauzeerd wordt
Het mei-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.