Een band van blazers, maar dan geen fanfare band zoals ze zichzelf nog wel omschrijven. Na een moment van lost in translation over wat een fanfare band in het Engels en in het Nederlands is, zijn we eruit. Tenminste, niet helemaal, maar het neigt meer naar de brass bands uit bijvoorbeeld New Orleans, maar dan met een lading electronische invloeden er doorheen. Molino is een totale muzikale verrassing die je omver zal blazen.
Tekst Martje Schoemaker Foto Atsushi Yukutake
“Het is verschrikkelijk moeilijk als je heel bewust eclectisch wil zijn. Gelukkig kwam het ons heel natuurlijk aanwaaien. We komen allemaal van het conservatorium, maar hebben andere achtergronden en voorkeuren. Er is geen moment geweest waaraan we getwijfeld hebben dat wat we doen niet klopt.” Dat het voor hun natuurlijk voelt, kan voor de mensen die het eerste album van Molino hebben gehoord wellicht als een verrassing komen. “Ons eerste album heeft veel meer een klassieke bodem. Waar we nu mee komen heeft veel meer groove.”
Een tweetal liedjes zijn al af, waarvan er eentje mét videoclip al in december voor ons klaar ligt. “De nieuwe nummers zijn echt heel erg goed en we kunnen hiermee ech een ander, jonger publiek bereiken en aanspreken. Je publiek laten meedansen, zingen en springen. Het echte festivalwerk.” Blazers, drum en electronica zijn inderdaad de perfecte ingrediënten voor het betere spring en danswerk waar de band niet heel veel extra’s op het podium hoeft te doen. “Mensen willen graag iets zien, live muziek, ze kijken wel naar een DJ, maar wij hebben echte instrumenten en dat helpt heel erg mee in de live beleving.”Toch imiteren ze geen dance muziek, de basis is echt van zichzelf. “De electronische invloeden die we erover heen gooien zijn ook redelijk over de top. Maar we maken geen dansmuziek, maar hopen wel dat mensen erop gaan dansen.” Avantgarde indie, zo omschrijven ze het zelf. “Je ziet veel in elkaar overlopen muzikaal gezien en het is goed dat wij daar ook onze plek in hebben.” Het is natuurlijk niet nieuw, bands die meerdere invloeden incorporeren en met een genre komen wat (nog) niet te duiden valt. “Björk is daar een goed voorbeeld van toen ze met haar eerste album kwam. Dat hadden we nog nooit gehoord met z’n allen. Gelukkig hebben we ook een IJslander in de band zitten, dus we hopen daarmee de toegang tot die IJslandse muziek magie in huis te hebben.”
Dat er nog zoveel tijd tussen de opnames en het uitkomen van het album zit werkt alleen maar in het voordeel van de band. “We hebben heel duidelijk voor ogen waar we heen willen en hoe het moet klinken. Ieder nummer moet kloppen en op deze manier kunnen we er ook genoeg afstand van nemen om het nog eens goed te beluisteren. De electronica zullen we pas in de postproductie toevoegen om het plaatje compleet te maken.” Voordeel is ook dat ze alles aanwezig hebben in de band aan muzikale kennis, zo is de klarinet speler ook de live electronics expert. Behalve een gitaar dan. “Maar we hebben wel veel speeltjes die we ook gebruiken! We gebruiken telefoons, guiro’s en zelfs een megafoon.”
In een gesprek met een band die bestaat uit leden van bijna over de hele wereld ontstaan er nog wel eens spraakverwarringen. Zo was er nog één lost in translation moment over de naam ‘Molino’. Wat in het Spaans windmolen betekent, maar ook gewoon molen, pepermolen. “Het is vooral omdat we een liedje zo mooi vonden Molino Molero. Snarky Puppy heeft dat nummer ook gedaan, samen met de Peruaanse zangeres Susanna Baca. We vonden dat zo mooi en de titel zo leuk, dat we besloten onszelf zo te noemen. Daarbij staat een molen ook voor een oneindig proces, wat ons erg aanspreekt.”
LIVEDATA 02-05/03 Cross-linx Festival 2017, Eindhoven, Groningen, Amsterdam, Rotterdam 08/04 Cinetol, Amsterdam 30/08 Grote Kerk Gorinchem, Gorinchem