Wat hebben Drake, Kanye West, FKA Twigs, Frank Ocean en Solange met elkaar gemeen? Dat ze allemaal hebben gewerkt met Sampha Sisay, natuurlijk! Nu stapt hij met de release van zijn debuutalbum Process eindelijk uit de schaduw van deze grootheden, al komt zijn roem waarschijnlijk puur via zijn muziek. De kalme Londenaar lijkt namelijk niet het type voor Twitter-rants en andere Kanyeaanse trucjes om de media te beheersen.
Tekst LiveGuide | Sven Bersee
Voelt het voor jou ook als een opluchting dat je eindelijk een eigen album hebt?
“Het kostte me twee jaar om deze plaat te schrijven en te maken. Dan voelt het een beetje vreemd als ‘ie ineens echt uit is. Dat is altijd anders dan je je voorstelde, maar het voelt goed.”
Hiervoor had je al aardig naam gemaakt. Komt dat doordat je al vroeg een podium kreeg via acts als SBTRKT, Jessie Ware en The xx?
“Ik ben alle mensen dankbaar die mij in creatief opzicht hebben geholpen. Daardoor ben ik echt beter geworden in wat ik doe. En ja, natuurlijk is mijn naam via bepaalde artiesten ook bij een hoop nieuwe mensen terechtgekomen. Dat maakt het wel wat makkelijker.”
Jij weet uit eigen ervaring hoeveel die connecties kunnen opleveren voor nieuw talent, maar op Process staan geen featurings, toch?
“Dat klopt, afgezien van de muzikanten die meespelen op de plaat. Het voelde vrij logisch om het allemaal zelf te doen; de gedachte om gastartiesten te vragen kwam eigenlijk niet eens bij me op. Ik heb de plaat in mijn eentje geschreven met weinig mensen om me heen en het zit niet echt in mijn natuur om dan zomaar iemand te vragen om mee te doen. Maar echt een bewuste keuze was het ook weer niet, dus wie weet werk ik in de toekomst wél samen met andere artiesten aan eigen songs.”
‘No one knows me like the piano in my mother’s home’, zing je in nu al een van de mooiste liedjes van het jaar. Gaat dat over die piano of meer over je moeder?
“Het gaat over allebei. Er is zonder meer een relatie tussen mij en dat instrument, maar het is ook een metafoor voor de liefde voor mijn moeder. (No One Knows Me) Like the Piano is ook een soort reflectie op mijn jeugd, waarin ik besef hoe belangrijk de omgeving waarin je opgroeit kan zijn. Ik weet zeker dat ik een heel ander persoon was geweest als mijn moeder geen piano in haar huis had staan. Ik schreef dat nummer overigens niet op die piano, maar ergens in Noorwegen. Soms staan zulke dingen je het meest helder voor ogen als je ver van huis bent.”
Terug in Londen dan: je begon op je dertiende al met produceren. Kijk je anders naar muziek maken nu je 28 bent?
“Ik sta meer open voor nieuwe dingen. Tegenwoordig zijn er meer verschillende genres, harmonieën en arrangementen die me boeien. Ik ben zeker ook kalmer geworden, al is dat volgens mij iets natuurlijks als je ouder wordt. Maar weet je, tegelijk zijn er nog heel veel gelijkenissen met die dertienjarige zelf.”
Je hebt ooit gezegd dat je jaloers bent op de songwritingskills van The Streets-rapper Mike Skinner. We zijn nu een paar jaar verder, dus zit je inmiddels al op zijn level?
“Nee, ik ben nog steeds jaloers, haha! Ik heb nog een lange weg te gaan, op dat niveau zit ik nog niet. De manier waarop hij het dagelijkse leven in woorden omzet is heel knap.”
Ik denk wel dat je op Process de ballen toont om heel persoonlijk te worden, meer dan op je EP’s Sundanza en Dual. Wat was de moeilijkste track om op plaat te zetten?
“Alle nummers zijn ontstaan vanuit freestyling en ontstonden dus gewoon zoals ze in me opkwamen. Maar sommige songs waren wel moeilijk om af te maken, zoals Blood On Me. Maar volgens mij ben ik op Process nou ook weer niet super ‘confessional’.”
Je hebt al met veel grootheden gespeeld. Van wie heb je echt iets geleerd?
“Toen ik met Solange werkte, was zij bezig met harmonieuze klanken die mij echt intrigeerden. Ik begreep niet goed wat ze aan het doen was, maar als ik nu haar album terugluister snap ik het. Zij heeft daarmee mijn oren geopend. Het was ook heel interessant om te zien hoe Kanye West aan The Life of Pablo werkte, met zoveel passie en toewijding.”
Kanye komt altijd over alsof het hem geen bal uitmaakt wat mensen van hem denken, wat er misschien wel voor zorgt dat de helft van de wereld hem tot op het bot haat.
“Iedereen heeft allerlei gedachten en die zijn echt niet allemaal even politiek correct, maar Kanye is niet bepaald het type dat die gedachten dan voor zich houdt. Toch is hij een veel introspectiever type dan ik had verwacht.”
Die kant laat ‘ie op Twitter niet echt zien… Jij bent wat minder fanatiek op de socials, hè?
“Ik vind social media soms moeilijk, dus doe er inderdaad niet zoveel mee. Ik weet niet zo goed wat ik daar moet roepen. Mensen proberen me daar wel toe aan te zetten en ik wil het ook best, maar ik moet me eerst over mijn social media-angsten zetten, haha.”
Staat er eigenlijk al een volgende spraakmakende collab op het programma voor je?
“Nee, eerst concentreer ik me op mijn eigen tour en daarna wil ik snel weer nieuwe muziek maken. Ik ben altijd wel aan het schrijven en heb al heel wat ideeën. Ik kijk er al weer naar uit om weer de studio in te gaan.”
LIVEDATA 23/03 Paradiso, Amsterdam (Uitverkocht) 24/03 CATCH @ TivoliVredenburg, Utrecht
Klinkt als: een zalig egale stew van zorgvuldig geselecteerde ingrediënten uit future garage, UK bass, neo-soul en artpop
—
Het maart-nummer van LiveGuide is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.
Daarin onder meer interviews van My Baby, Chef’Special, Jo Goes Hunting, Wout Kemkens van Donnerwetter.
Verder de rider van de Paceshifter en in de nieuwe Fangirlkwiz vroeg LiveGuide Sophia de Geus van 45ACIDBABIES de hemd van het lijf over Edje Sheeran.