Op Volcano, het tweede album van Temples, is niets wat het aanvankelijk lijkt. De eerste luisterbeurt kan de teleurstellende indruk wekken dat het Engelse viertal zich na het debuut Sun Structures, vol fijne psychedelische Britpop, iets teveel op synthesizers heeft uitgeleefd. Maar, vergelijkbaar met het album Currents van Tame Impala, spuwt Volcano vervolgens tot fraaie liedjes verpakte collages van geluidslagen uit. “We wilden wat meer high fidelity”, aldus bassist Tom Warmsley en drummer Sam Toms. “Dit album laat vooruitgang zien.”
Tekst Mania | Ruben Eg
Het was drie jaar wachten op Volcano. Was er druk om een totaal ander album te maken?
Tom: “We hebben Sun Structures in bijna twee jaar bijna nonstop live gespeeld. Ondertussen verander je als muzikant en als groep. En misschien verandert ook de manier waarop je naar muziek kijkt. Van alles spelen wij het liefst live. Het directe van live spelen, een geluid dat je direct raakt heeft zijn weerslag gehad op het schrijven en opnemen van Volcano. Er was geen specifieke focus op een specifieke sound, maar vooral een directe aanpak van de liedjes. We leunen met dit album minder op één geluid, en meer op de liedjes zelf.”
Zou je dan niet juist minder complexiteit verwachten?
Tom: “Juist daarom leverde dit zo’n breed scala aan geluiden op. Sun Structures zit meer in één hoek, heeft een meer algemene sound. Nu wilden we de onderliggende details verder uitdiepen. Als je een band ziet spelen wordt je altijd getroffen door een opeenstapeling van allemaal verschillende geluiden. Wat meer high fidelity, zou je kunnen zeggen. We zijn in oktober 2015 aan dit album begonnen. Pas na een halfjaar kreeg het hele proces vorm. Uiteindelijk hebben we misschien een maand in de studio opgenomen. Schrijven en reflectie vormde een belangrijk onderdeel van het werkproces. Omdat wij onze albums zelf produceren moet je ook de tijd nemen, denk ik.”
In die periode is ook nog een korte tournee gedaan. Om het materiaal te finetunen?
Tom: “Eigenlijk helemaal niet. We hebben vorig jaar slechts een paar nieuwe nummers live gespeeld, vaak ook in een heel andere versie dan het eindresultaat. Het merendeel van de nummers op Volcano is tussen september en oktober vorig jaar geschreven. Dus alles is vrij nieuw. Ze lenen zich wel erg om live te spelen, omdat het erg directe liedjes zijn. Ik zou niet zeggen dat ze op voorhand zijn geschreven zijn om live op te voeren, maar ze passen erg goed in onze set. Veel nummers op Sun Structures waren misschien een stuk… uitdagender om goed live te kunnen spelen.”
Wat zijn de laatst geschreven nummers?
Tom: ”Oh The Saviour is één van de eerste. Die is begin 2015 geschreven. En de allerlaatste is Strange Or Be Forgotten. We hadden geen grote lading liedjes. Eigenlijk is alles dat je hoort op Volcanos letterlijk van de grond af aan opgebouwd.”
Ook dit album is zelf geproduceerd. Is in dit genre niet juist een klankbord nodig om orde te scheppen in alle psychedelische dromerigheid?
Sam: “Ik weet het niet. Het is een combinatie, denk ik. Je voelt druk in de studio om alles op tijd af te krijgen. Maar thuis voelt alles wat natuurlijker.”
Tom: “We nemen er wel het liefst de tijd voor. De manier waarop we werken, het tegelijkertijd schrijven en opnemen, kunnen we alleen maar zelf doen. We hebben er wel over nagedacht om met iemand anders te werken voor deze plaat. Maar dat zou het proces te veel verstoren. Eerst demo’s opnemen, om die dan aan een producer geven voor de arrangementen… Als we iemand van buiten de band in het productieproces toelaten moeten we onze manier van werken zó omgooien. We sluiten het niet uit, maar het moet wel een heel bijzonder iemand zijn dan.”
Sam: “Brian Eno. Die mag het wel doen.”
Toch apart dat jullie nog steeds thuis werken. Is er zo weinig veranderd sinds 2012?
Tom: “Min of meer. Je moet vasthouden aan waar je bekend mee bent en wat werkt. Met deze plaat vonden we dat we nog iets bewijzen hadden, ook creatief gezien. Als iemand onze sound opnieuw uit had moeten vinden, dan moesten we dat zelf zijn. Zo konden we ook aan onszelf bewijzen wat en wie we als band zijn.”
Wat moet je bewijzen? Dat je geen eendagsvlieg uit de NME bent?
Sam: “Ik denk het.”
Tom: ‘Drie jaar is best een lange tijd tussen twee albums. Zeker als je met een eerste album zo sterk leunt op één bepaalde sound. Mensen hebben dan snel een mening gevormd over wat voor soort band je dan bent. Terwijl geen band gedefinieerd kan worden door één bepaald nummer of één specifiek album.”
Sam: “Dit album laat onze vooruitgang na ons debuut zien.”
Tom: “Ik denk dat zo veel artiesten met een tweede album worstelen, omdat dat album zo belangrijk is. Je moet zeker zijn waar je met je muziek naar toe wilt, welke nieuwe stap je zet.”
Sam: “Maar je wilt ook niet te ver afdwalen. Want het moet als jou klinken.”
Als ik een nummer mag aanhalen: de combinatie van barok en gitaarpop op (I Want To Be Your) Mirror intrigeert.
Tom: ‘Dat is één van de nummers die tussen de muziek op Sun Structures en Volcano in zit. Het blikt terug en kijkt vooruit. De tekst gaat daar ook over. Het zweeft ergens tussen oud en nieuw. Een transitieliedje.’
Geen klassieke scholing die opborrelt?
Tom: “Nee hoor. Ik denk dat het iets Brits is. Britse folk leunt erg op barokmelodieën en strijkers. Een soort kinderlijk element. Kevin Ayers, Syd Barrett… Ik denk dat Volcano vooral heel erg Brits is. Met enige progressieve elementen erin. De Britse manier van songschrijven zal altijd een soort complexe melodie bevatten, met wat gekke klassiek-, barok- of renaissancestijlen erin.”
Sam: “Het volgende album wordt helemaal barok, toch?”
Tom: “Met heel veel hoornblazers!”
LIVEDATA 14/04 Doornroosje, Nijmegen 15/04 Paradiso Noord, Tolhuistuin, Amsterdam (Sold Out) 18/04 Botanique – Orangerie, Brussel (B)