Een naam verzinnen bleek nog het lastigst voor de heren en dame van WHITE. De band die alles tot in de puntjes perfect wilde hebben voor ze – letterlijk – het podium beklommen. Ze kwamen pas na geruime tijd samen muziek schrijven, oefenen en opnemen, met een volledige set ten tonele tijdens het Reeperbahn festival in 2014. Daarna heeft het nog drie jaar geduurd voordat het langverwachte debuutalbum eindelijk verkrijgbaar is.
Tekst Martje Schoemaker
“Geen covers!” Roepen Leo Condi (zanger) en Lewis Andrew (bassist) als antwoord op waarom ze niet meteen zijn gaan spelen met het materiaal wat ze wel al hadden. “We wilde gewoon echt uit het niets verschijnen met een complete set om te spelen, met onze eigen liedjes. Niet covers spelen om een set op te vullen.” Het wordt ze wel gevraagd, of ze een cover willen spelen en wat dat dan zou zijn. “Het is voor ons makkelijker een liedje te schrijven dan een cover te leren!” Stelt Leo lachend.
Hun debuutalbum One Night Stand Forever is volledig geschreven en opgenomen in hun eigen studio. Het is een huis, maar omgebouwd tot studio. Leo: “We hebben verbeteringen aangebracht! Beneden is nu een oefenruimte en studio. We kunnen er zelfs T-shirts printen! Maar boven kun je fatsoenlijk wonen, slapen. En zelfs douchen en naar het toilet!” De jongens zijn blij, het album is af, nu moeten ze het loslaten, maar ook er ook weer volledig in opgaan.
“Het ruimt op, nu het eindelijk af is. Een raar soort spanning is weggevallen nu alle liedjes de wereld ingezonden worden. Nu kunnen we ons weer gaan focussen op het volgende album…” Dat klinkt al een contradictie, aangezien ze nu echt gaan touren mét dit album en wij er pas echt van kunnen gaan genieten. “Het is van beide een beetje, waar we naar uitkijken. Geen zorgen! We willen niets liever dan nu helemaal vrij- en voluit te gaan spelen. We hebben niets meer te verbergen.”
De hype en druk rond de band stegen vorig jaar rap tot grote hoogte, ze worden de grootste belofte uit Schotland genoemd sinds Franz Ferdinand en iedereen bleef maar aan ze duwen en trekken om met materiaal te komen. “Het is misschien niet helemaal eerlijk, we hadden namelijk een groot deel van de liedjes al af vanaf het begin van de band. Een paar zijn er later bijgekomen. We wilden gewoon alles helemaal perfect hebben, zeker voor onszelf. En daar hoort het wachten op de juiste tijd om het uit te brengen ook bij.” In de tussentijd hebben ze wel een EP, Cuts That Don´t Bleed, uitgebracht en van niet op het podium verschijnen, hebben ze vorig jaar een stijgend aantal optredens gedaan, zo ook in Nederland; Eurosonic, London Calling, Metropolis en Where the Wild Things Are.
Als band hebben ze veel geleerd van de afgelopen drie jaar, zeker als het gaat om waar er nog meer energie (en agressie) in een liedje gestopt kan worden, zodat je ook thuis erop kan dansen. “Get it now, we’ll dance later” is dan ook niet voor niets hun slogan om het album aan de man te brengen. De muziek van WHITE klinkt bekend, maar is tegelijkertijd helemaal niet bekend. Er zitten overal kleine verrassingen in. “Als je na gaat denken over die kleine verrassingen, dan krijg je ze niet. Dat maakt het soms heel lastig om toch bij elkaar te krijgen. Het begint met een idee, goed of slecht en vanuit daar ga je alles eraan koppelen om er een liedje van te maken. Als je dat van te voren helemaal bedenkt, dan werkt het niet, dan ga je die kleine puntjes waarschijnlijk oppoetsen of zelfs verwijderen om het perfect te maken.” Al die kleine puntjes, verrassingen, zorgen voor een soort frictie die het heel aanstekelijk maakt om naar te luisteren.
Ze brengen allemaal weer wat anders aan muzikale ervaring en geluid mee de studio in. Zo zit Lewis weer meer in de hiphop, Kristin (drummer) is meer van het elektronische genre en “the hardest hitter” (and pretty amazing allround!), waar Leo meer van van het “singery bit” is, zoals hij het zelf zo poëtisch verwoord. “Het mooie is dat we alles kunnen doen wat we willen, want als we het samen gooien, dan klinkt het als ons, als WHITE. En dat singery bit… als je alle losse onderdelen zou horen, zonder de zang, dan zijn we niet WHITE. Hij (Leo) is de ‘icing on the cake that makes us us’.” De meeste van de teksten schrijft Leo zelf, maar bij de refreinen wil hij graag bij de band al polsen of het aanslaat, of het mee te zingen is, want een refrein moet niet té slim zijn, om echt lekker mee te zingen.
“Het eerste echte moment dat ik het gevoel had in een band te zitten, was toen we onze eerste headliner optreden hadden in Glasgow en we Living Fiction speelde. Dat is er eentje die zo goed aanslaat bij het publiek, omdat er een ‘call and response’ in zit, iets waar ik eigenlijk helemaal niet over had nagedacht! Het leek me gewoon leuk om zo het eerste refrein te eindigen. Maar toen we dat daar speelde en de hele zaal het terugriep had ik zoiets van; oooeeeh, dat is lekker!” Andere favoriet voor op de festivals, als anthem is Future Pleasures; “Alsof je door een trein geraakt wordt (maar dan lekker). De perfecte set-afsluiter, zelfs als je publiek het hele optreden niet hebben bewogen, zodra je deze inzet staat niemand meer stil”
Pinguin Radio presents WHITE
LIVEDATA 25/05 Cafe Cafe, Hasselt 26/05 Merleyn, Nijmegen 27/05 London Calling @ Paradiso, Amsterdam 28/05 Rotown, Rotterdam 03/06 VESTROCK, Hulst