The War On Drugs is niet alleen een van de beste en populairste, maar ook een van de boeiendste bands van dit moment. Dat Adam Granduciel & co zo succesvol zijn, mag een klein wonder heten. Hun succes gaat namelijk tegen alle regels in. The War On Drugs was al zo’n 10 jaar actief toen de club alsnog doorbrak, wereldwijd. Dat was met hun derde album. In 9 van de 10 gevallen komt succes (of niet) met het debuutalbum. Ook opvallend is dat dat succes kwam na het vertrek van een van de kernleden van de band, Kurt Vile. Vile, die altijd al solo actief was geweest, viel in 2013 zelf in de prijzen met zijn album Walkin’ On A Pretty Daze (zijn 5e, ook bijzonder). En weg was hij. Het was al opmerkelijk dat The War On Drugs scoorde met gitaarmuziek in een tijd dat de elektrische gitaar zijn prominente plek in de popmuziek aan het verliezen was, minstens zo bijzonder is het feit dat The War In Drugs scoorde met wat welbeschouwd vrij ouderwetse rock is, beïnvloed o.a. door het niet erg hippe Dire Straits. En we zijn er nog niet. Na 3 jaar kondigt Graduciel de terugkomst van The War On Drugs aan met een single van ruim 11 minuten -3 keer de officiële speeltijd van een plaat op de radio- die doet denken aan Bob Dylan in zijn christelijke periode. En goed dat Thinking Of A Place is! Kortom; laat die Granduciel maar schuiven: meer indie dan The War On Drugs hebben we niet anno 2017. Veel beter overigens ook niet.
