Het podium afgaan om vers fruit uit te delen aan het publiek? Goed idee, vond Ron Gallo. Maar dan wel schreeuwend. De band die de naam van de zanger en gitarist draagt, timmert hard aan de weg in een poging om door te breken en met dit soort acties roepen ze om aandacht. “Na tien jaar hard werken heb ik het idee dat het eindelijk loont.”
Tekst LiveGuide | Dominique Dirkx
“Tijdens een wat heavy gedeelte van een song, ik weet niet meer welke, besloot ik om fruit uit te delen”, legt de 29-jarige muzikant uit. “Ik had dat die dag vers in de supermarkt gekocht. Ik schreeuwde in het gezicht van mensen en dan gaf ik ze een peer of banaan. Ze schrokken en wisten eigenlijk niet hoe ze erop moesten reageren.” Verder is de Amerikaan eigenlijk een heel normale vent, vindt hij zelf. “Maar af en toe komt er zo’n gek idee in mij op en dan doe ik dat gewoon.” Zo heeft de band opvallend veel korte tracks en daar wordt op sluwe wijze gebruik van gemaakt. “Korter is beter. Zo kan je snel je punt duidelijk maken.” Om live de spanning wat verder op te voeren, spelen ze soms een kort nummer twee keer achter elkaar. “Dan lijkt het langer, haha! Het publiek heeft dat trouwens nooit door.”
Niet alleen het publiek wordt in de maling genomen. Hij legt uit dat ze weleens op lokale festivals spelen waar de geboekte bands zelf moeten betalen om te mogen optreden, terwijl ze daar niets voor terug krijgen. “We mogen maar heel kort spelen en moeten alles zelf regelen. Soms krijgen we niet eens eten en drinken. Ik was het zo zat, dat ik daarover een toespraak schreef. Dat las ik voorafgaand aan elk optreden op zo’n festival voor en daarmee maakte ik de organisatie belachelijk.”
Doodgegooid
Gallo is dus lekker recht voor z’n raap en zo is Heavy Meta ook. Het begin februari uitgebrachte debuutalbum kwam voort uit zijn enorme frustraties. In elf tracks beschrijft hij zijn ontevredenheid over de Amerikaanse samenleving. “Ik voelde me ongemakkelijk bij heel veel dingen. Het internet, fastfood, mainstream popmuziek. Mensen worden daar helemaal mee doodgegooid en dat vinden ze prima. De mens wordt dom en denkt niet meer goed na. Het verbaasde mij dan ook niks dat Trump werd gekozen tot president. Dat krijg je ervan, met zo’n maatschappij.”
Om zijn hoofd koel te houden, doet de garagerocker veel aan meditatie en yoga. “Ik heb continu allemaal mensen om mij heen. Het gaat zo snel nu. Ik heb dan even een moment nodig om weer tot mezelf te komen.” Een paar jaar geleden kwam hij met meditatie in aanraking toen zijn toenmalige vriendin naar Zuid-Amerika verhuisde. Zij kwam in het Amazoneregenwoud terecht en per brief deelde zij haar ervaringen met hem. “Ze schreef lange essays over het leven daar. Het was heel apart om haar transformatie zo van een afstand mee te maken. Het intrigeerde me. Ik begon daardoor zelf ook meer over het leven te denken. Wie ben ik? Waar gaat het leven over?” Gallo verdiepte zich in boeken waarin dat soort filosofische vraagstukken aan de orde kwamen en begon met mediteren. “Daarvoor was ik altijd erg gefrustreerd, maar deze ervaringen hebben mij veranderd. Ik ben nu veel relaxter. De nieuwe muziek die ik nu schrijf, is dan ook anders dan op Heavy Meta. Dat album kwam voort uit mijn frustratie over het leven. Die heb ik nu niet meer.”
Punkliedjes
Dat hij als muzikant de wereld over zou gaan, was lang geen vanzelfsprekendheid voor de in Philadelphia opgegroeide en nu in Nashville wonende Gallo. “Ik luisterde vroeger niet eens veel muziek. Ja, ik hoorde wel eens wat jazz in de huiskamer, maar muzikaler dan dat waren wij thuis niet.” Op school raakte hij altijd in de problemen. Toen hij elf of twaalf was, kreeg hij een gitaar voor kerst, zodat hij een bezigheid had. Hij leerde zichzelf wat punkliedjes spelen die bestonden uit niet meer dan drie akkoorden. “Het heeft wel een tijdje geduurd voordat ik het een beetje onder de knie kreeg.” Samen met wat vrienden speelde hij in de band Toy Soldiers. “Dat stelde eigenlijk niet veel voor, maar tijdens die periode heb ik wel veel geleerd en kwam ik erachter dat ik dit de rest van mijn leven wilde doen.”
Nu komt Ron Gallo voor het eerst naar Europa. Gallo staat te popelen om de verschillende culturen aan de andere kant van de oceaan te ontdekken. “Van veel Amerikaanse bands horen we dat Europeanen een veel leuker publiek zijn. Hier in de Verenigde Staten komen mensen naar een concert om gezien te worden en te socializen. In Europa komen mensen voor de muziek. Ze hebben veel meer respect en zijn veel enthousiaster. Ik hoop dat wij dat ook gaan meemaken.” Zelf weet hij niet goed wat hem te wachten staat. “Ik heb het idee dat ik naar een heel andere wereld ga. Ik kan niet wachten om eindelijk eens ergens anders te zijn dan de VS.”
LIVEDATA 25/05 Stroomhuis, Eindhoven 26/05 London Calling Festival, Amsterdam 27/05 Sniester, Den Haag
Klinkt als: frisse, zomerse rock & roll die mediteren onmogelijk maakt
—
Het mei-nummer van LiveGuide is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.
Op de voorkant van LiveGuide #31 zien we Yelli en Yung Mauro. De rappers vormen samen met DJ Hyperlink het Amsterdamse hiphoptrio Yung Internet. Zij blinken uit in het verzinnen van nieuwe woorden, het klappen van jonko’s en het compleet gaande maken van nachtelijke festivalshows, maar blijken stiekem ook zo serieus met hun vak bezig dat ze onlangs de natuur opzochten om daar op schrijverskamp te gaan.
LiveGuide gaat ook in gesprek met Ron Gallo, die door te mediteren eindelijk rust in zijn krullenbol heeft gevonden en na jarenlang ploeteren voor het eerst voet op Europese bodem gaat zetten. “Ik heb het idee dat ik naar een andere wereld ga”, zegt hij daarover. Verder delen de goochems van Lookapony hun rider, schiet Dua Lipa’s grootste groupie na haar show in TivoliVredenburg zwaar in de verdediging en gooit John Dwyer van Thee Oh Sees doodleuk na drie minuten de telefoon in de haak. Tot slot zijn er glansrollen voor Orange Skyline en Jesca Hoop en blijkt Midas niet de grootste John Mayer-fan te zijn.