“Het leven is goed, ik heb niets te klagen. En verrassend genoeg, denk ik, zijn jullie in Nederland zo verschrikkelijk aardig voor me. Terwijl ik me niet kan herinneren perse aardig voor jullie te zijn geweest.” Ergens rond het uitkomen van het tweede album van Leif Vollebekk North Americana hebben we besloten dat we van hem houden. Dus toen zijn nieuwe album Twin Solitude aankwam, hebben we hem met open armen ontvangen.
Tekst Martje Schoemaker
“Misschien moet ik gewoon maar albums blijven maken. Dat ik met steeds meer mensen een connectie kan maken. Het is namelijk zo fijn dat mensen van je houden en ik hou van hen! Maar het is ook fijn als je liedje Elegy op de radio gedraaid wordt!” Leif is net een paar dagen in Nederland geweest en zit nu op een bankje in een park in Parijs. Het zijn een soort kleine vlekken, die steeds groter worden als het gaat om zijn populariteit. Maar wij in Nederland hebben er een handje van om toch net iets eerder en enthousiaster nieuwe artiesten te ontvangen.
“Misschien houden jullie me voor de gek. Dat jullie er helemaal naast zitten. Dan ga ik jullie teleurstellen! Nee, grapje. Jullie staan gewoon meer open voor nieuwe muziek dan andere landen om jullie heen, zo lijkt het.” Als headliner heeft hij nog niet in Paradiso gestaan, wel als voorprogramma en de spreuk die in de boog achter het podium te lezen is ‘Soli Deo Gloria’ (Alleen aan God de eer) spreekt hem erg aan. “Het werkt ook zo voor muziek, het is een heel bijzondere plek om te zijn en zeker om te spelen. Overal waar je speelt is er iets bijzonders en de mensen maken ieder optreden ook weer anders.”
“Het gaat om ‘the back of the mind’,
dat is de beste plek voor muziek.”
Wat Leif Vollebekk verrast is hoe zijn Canadees/Amerikaans klassiek gewortelde muziek zoveel gehoor krijgt buiten zijn regio. Vraagtekens wil hij er niet bij zetten, hij probeert het te accepteren. “Zodra ik daarover ga nadenken, dan verliest het kracht, in de muziek, in de teksten. Mensen moeten zelf de connectie maken en dat werkt minder als ik er teveel moeite voor doen.” Hij wil echt een professional zijn en had zich bij dit album voorgenomen echt te schrijven, iedere ochtend gaan zitten en schrijven. Dat bleek in de praktijk toch niet helemaal voor hem te werken. “Ik schreef wel en dan bedoel ik schrijven, alles schrijven, dus losse woordjes, flarden van zinnen, een droom of een stukje poëzie. Niet zozeer de tekst voor een liedje. Die komen toch wanneer ze zich aandienen. Probleem is, als je gaat zitten om een liedje te schrijven, dan schrijf je een liedje wat al bestaat.”
Teveel nadenken is voor niemand goed, maar in een creatief proces kan het helemaal een blokkade opwerpen. “Je gaat al zitten met een verwachting, waar de tekst aan moet voldoen en als je dat dan daarin dwingt, zal het nooit een eigen liedje worden.” Er zijn ook artiesten die liever niet naar andermans muziek luisteren, om niet beïnvloed te worden en origineel te blijven. “Het gaat om ‘the back of the mind’, dat is de beste plek voor muziek. Als je onbewust iets mooi en leuk vindt, gaat het een eigen leven lijden, zo krijg je muziek. Dat is anders als dat je bewust denkt ‘wow, dat is een lekker rifje van Dire Straits’ en dan daarmee aan de slag gaat.” Tegen de tijd dat een liedje voor Leif af is, is het door zoveel radartjes gegaan dat de basis wellicht van een ander was, maar het eindresultaat is volkomen eigen. Met teksten en een geluid wat ook buiten Amerika goed gehoor vindt.
LIVEDATA 16/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek 31/08-03/09 Into The Great Wide Open, Vlieland 13/11 TRIX BAR, Borgerhout (B) 14/11 Bitterzoet, Amsterdam 15/11 Merleyn, Nijmegen