Mumford & Sons is terug naar af. Qua sound dan. Net als op het vorige album, waarop de band zich een stadionsound aanmat, blijft de banjo in de foedraal, tenminste op Guiding Light.
Zou zo maar kunnen dat er op andere songs van het nieuwe album -Delta is de titel- weer lustig op los wordt getokkeld, maar de basis is van Guiding Light is net als in den beginne akoestisch, de boodschap als vanouds stichtelijk en het beoogde effect weer heilzaam. Het model is dat van I Will Wait. De concessie aan de moderne tijd zit hem in het gebruik van synthesizers als kleuring. Op een gegeven moment lijkt er zelfs even een drop te komen, maar het blijft bij een suggestie.
Er kan geen misverstand over bestaan dat Guiding Light een nummer is van Mumford & Sons, een Keltische versie van Bruce Springsteen, zeg maar. Dat is goed nieuws en ook weer niet. De folkboom van een tijd geleden waar Mumford & Sons leiding aan gaf is voorbij. Met uitzondering van Ben Howard, die wel nieuwe wegen bewandeld zijn folkies als Noah & The Whale, of Monsters & Men en Edwin Sharpe weer terug bij af. Carrièrematig gezien. Live kan Mumford & Sons nog jaren teren op reputatie en repertoire. Of Guiding Light ook een evergreen wordt? De tijd zal het leren.
LIVEDATA 09/05 Ziggo Dome, Amsterdam 27-30/06 Rock Werchter, Werchter (BE)