Een curieuze gebeurtenis staat ons op te wachten: Amber Arcades treedt deze zomer en in het najaar op in Nederland. En aangezien de 28-jarige singer-songwriter uit Utrecht voornamelijk in Engeland en de VS te bewonderen is, kunnen we spreken van een ongewoon verschijnsel. Van streek gebracht door de bijzondere situatie, mist ze bijna de veerpont naar Terschelling.
Tekst LiveGuide | Daan Keijzer
Al telefonerend probeert de als Annelotte de Graaf geboren Amber Arcades het Friese Waddeneiland te bereiken, waar ze diezelfde middag voor het eerst op Oerol speelt. “Inchecken lukt wel met één hand, denk ik. Maar volgens mij is het niet gebruikelijk om dit met een telefoon in je andere hand te doen.”
Vanuit de terminal in Harlingen doet ze een boekje open over haar vurige wens meer te kunnen optreden in Nederland. “Ik zou zelf ook graag willen dat het wat vaker voorkwam. Ik weet ook niet waardoor het komt, maar optreden in mijn eigen land blijkt nogal lastig. Ik speel nu dus vooral in Engeland, eigenlijk.”
Scheve verhouding
De buitenlandse interesse is deels te danken aan haar Engelse label Heavenly Recordings, waar ook King Gizzard and the Lizard Wizard, Mark Lanegan en The Wytches getekend zijn. Maar dan nog blijft het opmerkelijk dat grote internationale media als Stereogum, Pitchfork en The Guardian lyrisch de pen laten kriebelen over Amber Arcades, terwijl ze in haar thuisland nog relatief onbekend is.
“Ik kan wel een aantal redenen bedenken voor die scheve verhouding. Ten eerste programmeert mijn label natuurlijk op grote podia en festivals in Engeland en heeft het ontzettend veel buitenlandse contacten. Dat helpt wel. Het zou ook kunnen dat mijn muziek over de grens beter aansluit op wat mensen mooi vinden. Niet dat het te alternatief voor Nederland is, want alternatief vind ik een vage term. Maar misschien heeft mijn muziek hier nog wat meer tijd nodig.”
De prachtige internationale verbastering van ‘Annelotte de Graaf’ naar ‘Amber Arcades’ doet ergens wel vermoeden dat ze met voorbedachten rade inzette op een internationale carrière. “Natuurlijk wil ik graag veel in het buitenland touren, vandaar dat ik ook met een Engels label en buitenlands team voor mijn album in zee ben gegaan. Daardoor lijkt het misschien alsof ik niets met Nederland te maken wil hebben, maar dat is niet waar. Ik wil juist heel graag meer dingen in Nederland doen. Gelukkig ben ik dus nu op weg naar Oerol en mag ik dit daarna ook op Best Kept Secret spelen.”
Zuinige antikraker
De grote vraag is hoe ze zich op dit zeldzame Hollandse uitje heeft voorbereid. “Ik heb de afgelopen dagen gewoon gewerkt bij het Utrechts Centrum voor de Kunsten. Eigenlijk besefte ik pas vanochtend: oh ja, ik ga muziek maken. Leuk! Mijn werkzaamheden naast de muziek zijn trouwens noodzakelijk. Het is geen bewuste keuze om mijzelf niet volledig in de muziekwereld onder te dompelen.”
Want Amber Arcades mag over de grens dan geliefd zijn, het betekent niet dat ze nu dik aan het cashen is. “En het is toch fijn om een beetje financiële zekerheid te hebben. Ten opzichte van vorig jaar is mijn werkweek nu wel easy. Toen werkte ik 36 uur per week als jurist, nu zijn dat nog maar twee dagen per week. Voor de opnames van mijn plaat Fading Lines moest ik geregeld heen en weer naar New York. Daardoor had ik geen tijd over naast werk en muziek. Ik kwam zelfs niet meer toe aan het schrijven van nieuwe dingen. Met het juridische werk ben ik daarom gestopt.”
Gelukkig zwom ze in het geld, waardoor de opnames van een album in New York gewoon konden doorgaan. “Dat heb ik kunnen doen door lange tijd geld te sparen. Mijn geld gaat niet op aan dingen als ieder jaar een nieuwe telefoon; zo’n gadgetfreak ben ik niet. Het helpt ook dat ik antikraak woon in Utrecht. Dat kost niet zo veel. Het enige nadeel is dat de opzegtermijn slechts een maand bedraagt. Stel dat ik net voor een tijdje op tour ben en op de eerste dag te horen krijg dat ik eruit moet, dan heb ik wel een probleem. Hopelijk gebeurt dat niet.”
Gunfactor
Na de bijzondere Nederlandse escapade keert Annelotte weer terug naar haar bekende terrein. Eind juni speelde ze op het immense Glastonbury en de rest van de zomer is ze vooral overzees te vinden. “Sinds mijn tour door de VS weet ik waarom Nederlandse bandjes dat maar weinig doen: het is fucking duur. Om iets op te bouwen moet je er vaak naartoe, maar alleen al de vliegtickets zijn enorm prijzig.”
Je moet ook maar net het geluk hebben om daar de kans te krijgen. “Wie die kans wat mij betreft verdient? Kim Janssen sowieso, niet alleen omdat mijn drummer ook bij hem in de band zit. En Ohslo vind ik supervet, maar dat is misschien iets te niche om groot door te breken. Er zijn eigenlijk heel veel goede bandjes in Nederland. Het is alleen moeilijk om erbovenuit te steken. Ha, misschien moeten ze de leer inderdaad eens bij mij afkijken!”
LIVEDATA 01/09 Paard van Stal Festival @ Paard, Den Haag 02/09 Misty Fields, Asten-Heusden 29/30/09 Singelfestival, Edam
Klinkt als: dreampopdromen met visioenen van globale indiefaam
—
De septembereditie van de gratis concert- en festivalkrant LiveGuide is vanaf deze week overal in het land verkrijgbaar. Het blad dat zich richt op de tofste acts die de Nederlandse zalen en festivals komen bestormen.
Rico & Sticks zijn als vlekkeloos flowend duo een tijdje weggeweest. Elf jaar om precies te zijn, want in 2006 kwam met Opgezwolles Nederhop-classic Eigen Wereld voor het laatst een gezamenlijk album van de twee uit. Maar dat zij nog altijd ‘ware rapsiamezen’ zijn, blijkt wel op het door Kubus geproduceerde album IZM. Van de liveshows mag spektakel verwacht worden en dus zijn de hiphoppers de logische act om de cover van LiveGuide #34 te sieren.
In het krantje wordt verder een oproep aan de lezer gedaan om een anekdote in te sturen over de slechtste show die je ooit hebt meegemaakt, worden tickets weggegeven voor onder meer Indiestadt en Black Honey en de beste albums van het moment getipt. Verderop doet de Amerikaanse noiserock-bazin Erika Michelle Anderson, kortweg EMA, haar scherpe politieke mening uit de doeken en kijken met Marilyn Mansons grootste fan terug op diens show in TivoliVredenburg.
Dan nog zijn we er niet. Zo noemt de Canadese singer/songwriter Leif Vollebekk rapgigant Kendrick Lamar de nieuwe Bob Dylan, wordt deMetallica-kennis van Slimste Mens-meisje Lakshmi getest, geeft het vuige Rotterdamse rocktrio Certain Animals een inkijkje in hun Popronde-terroriserende rider, vertelt Tim Vanhamel waarom Millionaire terug is en wordt teruggeblikt op de tofste festivals van de afgelopen zomer met de mooiste foto’s van ‘s lands beste concertfotografen.