Author: Gijs Vervliet

Kledingmerk Converse staat erom bekend geassocieerd te willen worden met (hippe) muziek. Eén keer in de zoveel tijd komt er een “Three Artists, One Song” samenwerking uit de koker. Eerdere edities waren bijvoorbeeld “DoYaThing” van Gorillaz, James Murphy en Andre 3000 en “All Summer” met Best Coast, Rostam Batmanglij en Kid Cudi. Meest bekend is toch wel “My Drive Thru” van Santogold, Julian Casablancas en N.E.R.D. Afijn, nu dus R&B-zanger Frank Ocean op zang, Mick Jones van The Clash op gitaar, Paul Simonon eveneens van The Clash op bass en Diplo (bekend als producer van MIA en Major Lazer) achter de knoppen. De samenwerking levert een zomerse track op, welkom dus op de Pinguinplaylist. Als Converse trouwens met ons wilt samenwerken, dan mag dat. Wij staan namelijk garant voor het ontdekken van hippe muziek.

Het Amerikaans showcase festival SXSW (Austin) is achter de rug, dus we kunnen de balans opmaken. Wat gaat er doorbreken en wat niet? Naast al het gedoe rondom de big names als Gaga, Coldplay, Neil Young enzo vielen best wel wat “Pinguindingen” op. Fat White Family, Nick Mulvey, Temples, together PANGEA, SOHN en London Grammar bijvoorbeeld. Een ontdekking voor ons is The Districts. Nummer Funeral Beds heeft veel potentie en komt daarom nieuw op Pinguin Radio. Districts is een jonge vijfkoppige band uit Pennsylvania die een pakkende combinatie maakt van americana, folk, poprock en Bob Dylania.

En toen was er opeens nieuw werk van Tame Impala. Een cover van Michael Jackson? En nog goed ook. Wie Stranger In Moscow niet kent van MJ, beetje kitscherige single van het album HIStory uit 1996. De King of Pop schreef het nummer al in 1993 tijdens zijn Dangerous World Tour in Moskou. De artiest voelde zich eenzaam (goh) op zijn hotelkamer en deze hit floepte eruit. Dat Tame Impala blijkbaar fan is van Michael komt als een verrassing. De Australische psychrockers maken er iets moois van, met respect naar de meester. Echt nieuw werk van TamIm laat nog even op zich wachten. De band is nog steeds op tour en de bandleden zijn ook bezig met andere projecten, Pond bijvoorbeeld.

Knappe families? De Gibbs? Jacksons? Followils? Corrs? Zusjes Haim? Zusjes Las Ketchup? Olsen sisters? Kardashians? Osbournes in ieder geval niet.. en wat vinden we van de Oranjes? Any hoe… er is een band en die heet The Handsome Family en wordt nu beroemd door het gebruik van Far From Any Road in de hitserie True Detective. Loon na hard werken zullen we maar zeggen, ondanks het succes van het album Last Days Of Wonder uit 2006 dat door Mojo Magazine werd uitgeroepen tot top-10 USA albums van dat jaar. Het America-duo bestaat namelijk al sinds 1993 uit Brett en Rennie Sparks.

De muziek onder dé viral video van dit jaar; First Kiss. Een video, eigenlijk reclame, waarin 20 onbekenden elkaar voor het eerst, inderdaad, kussen. Het is een mooie video, mede door de muziek van de half Franse, half Poolse SoKo. Ze doet trouwens zelf ook mee aan het project “First Kiss”, SoKo is immers ook gewoon een actrice. Het lieve multi-talent is voor ons een bekende, hit I’ll Kill Her is groot gebracht op de Pinguin. We Might Be Dead By Tomorrow komt alweer uit 2012, maar is nu een hit. Prima reden om ook deze van SoKo te gaan draaien. In haar eigen clip van We Might Be wordt er ook behoorlijk gezoend trouwens..

The Kooks? Ja, The Kooks! Met de bevestiging voor het optreden op Pinkpop van de Engelse band rondom Luke Pritchard was het natuurlijk wachten op nieuw werk. Dat wachten duurde niet lang, want hier is al de eerste single, Down. De up-tempo en best drukke single komt terecht op een EP’tje, ook Down genaamd. Nog geen nieuw album dus, het zou het vierde worden. Hopelijk met meer succes dan #3 Junk of the Heart uit 2011, die haalde bij lange na niet het succes van het debuut uit 2006. We gaan het merken wat The Kooks dit jaar ons gaan brengen, Down is in ieder geval een leuk en fris begin.

tUnE-yArDs (Tune-Yards mag ook), of eigenlijk gewoon Merrill Garbus is terug! Het laatste werk van de uit New England (VS) afkomstige –chaotische- zangeres dateert alweer uit 2011. Toen bracht ze haar tweede album uit, Whokill, met daarop de “modern classic” Bizness. Destijds was ze experimenteel en freaky. Dat is Merrill nog steeds, gelukkig. En de liefhebbers van vage indiefolk, wij dus ook, hebben haar duidelijk gemist. Water Fountain, lekker zomers en beetje Vampire Weekend-achtig, had zonder clip al meteen binnen een dag 100.000+ views op YouTube.