In 2012 verscheen Dark Eyes, het debuutalbum van Half Moon Run. Een jaar later was de band een van de verrassende smaakmakers van Lowlands en het nummer Full Circle was in dat najaar dan ook een dikke hit. Afgelopen 23 oktober is de opvolger Sun Leads Me On verschenen.
Tekst Chris Dekker Foto Yani Clarke
Het Canadese Half Moon Run maakt mooie, op het eerste gezicht ongecompliceerde luisterliedjes, die vooral uitblinken door de meerstemmige zangpartijen. Het songmateriaal is echter afwisselend en gaat van hitgevoelige songs, via trippy muziekstukken naar gelaagde, intelligente nummers. Door het gebruik van wat traditionele instrumenten als de mandoline werd de band twee jaar terug meteen op één stapel met nu-folkbands als Mumford & Sons gegooid en ze tourden dan ook met dit gezelschap. Qua geluid en met hun zomers klinkende nummers passen de vier heren veel meer aan de zuidwestkust van de VS, dan Montreal, in het koude oosten van Canada, waar ze vandaan komen. Het is niet vreemd om te horen dat veel songs in LA werden geschreven. Zanger, gitarist Devon Portielje praatte ons bij over de afgelopen jaren.
Allereerst gefeliciteerd met het nieuwe album en het feit dat jullie show in Amsterdam uitverkocht is. Dat moet fijn voelen?
“Jazeker! We hebben onwijze zin om in Amsterdam te spelen. Nederland is een bijzonder publiek voor ons.”
Dat zeggen alle bands, dat willen we natuurlijk ook graag horen, maar is het ook echt zo?
“Haha! Ja! Ieder land is anders en het is leuk dat de culturele verschillen echt merkbaar zijn. Je merkt dat alle vooroordelen waar blijken te zijn als je in zoveel landen speelt. De Engelsen zijn beleefd, de Fransen wat ingetogen, maar als ze loskomen, dan komen ze ook goed los. En de Nederlanders? Die zijn direct en een stel mafkezen. We hebben altijd goeie shows bij jullie!”
Het duurde behoorlijk lang voordat het tweede album kwam. Wat is erin de tussentijd allemaal gebeurd?
“Na het tweede album hebben we veel en zeer intensief getourd en daarna moesten we echt bijkomen. We hadden echt even rust nodig met veel slaap en gezond eten. Daarna zijn we wel meteen aan de slag gegaan. Het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar dit album is juist sneller tot stand gekomen dan de eerste. Voor Dark Eyes hebben we zeven maanden in de studio gezeten. We hebben veel opnieuw gedaan, omdat songs of sounds niet bevielen. Sun Leads Me On is bijna helemaal live opgenomen, zodat het meer een band-feel heeft.”
In hoeverre wijkt dit album nog meer af van de vorige?
“Doordat het zo snel en spontaan werd opgenomen, hoor je veel beter wie we als band zijn en het sluit meer aan op hoe we live klinken. Ik ben verder zeer te spreken over mijn teksten. Het is een beetje een rotwoord, maar ik denk dat we als geheel een stuk volwassener klinken.”
Obscure platen
Wat leren we van je als we je teksten beluisteren?
“Je leert mij wat beter kennen. De teksten zijn persoonlijk. Over hoe ik me voel of over wat ik op te biechten heb. Ik vind het soms moeilijk om me te uiten, maar in poëzie of in een song moet je opeens to the point komen. Het moet kort en krachtig en daarom voelt het soms als therapie. Niet dat ik dat nodig heb, maar wil niet iedereen zijn verhaal kwijt? Je leert dus iets over mij, over hoe ik denk, maar je hoort ook mijn mening over de wereld zoals ‘ie nu is.”
Jullie kozen voor Jim Abbiss, bekend van onder meer Adele en Arctic Monkeys, als producer. Wat was zijn rol?
“Ondanks de grote namen, waren we meer onder de indruk van wat meer obscure platen die hij heeft geproduceerd. Toen we hem voor het eerst aan de telefoon hadden, klikte het meteen. Hij was op zijn beurt meteen onder de indruk van onze demo’s, maar hij wist ook meteen wat vingers op zere plekken te leggen. Door wat simpele ideeën en toevoegingen van hem klopten songs opeens beter. We zagen hem als soort supervisor. Hij wist onze soms rare ideeën om te zetten tot bruikbare toevoegingen in de studio.”
Mumford & Sons brachten de banjo en mandoline terug in de pop, maar door het enorme succes van diezelfde band krijgen we soms rode vlekken in ons nek als we zo’n instrument horen. En zij zelf ook, getuige het nieuwe album. Zijn ze een zegen of de doodsteek geweest voor deze instrumenten?
“Wij maakten en maken de muziek die wij zelf mooi vinden. En daar zit toevallig een mandoline in. Of eigenlijk een viersnarige tenorgitaar uit ’29, maar die klinkt ongeveer zo, haha! Maar ik geloof niet dat wij een trend volgen. Wij houden ons aan onze smaak vast en ik ben alleen maar blij dat we de kans hadden met Mumford & Sons op te treden.”
Hoe ziet de nabije toekomst er uit voor jullie?
“We gaan eerst veel spelen, maar wel op een wat relaxtere manier dan de vorige keer. Ik denk dat we voor ons de juiste manier van schrijven en opnemen gevonden hebben, dus het plan is dat een volgend album minder lang zal duren. Onderweg schrijven vind ik heel lastig. Ik geneigd me veel aan te trekken van de omgeving as ik schrijf en daarom waren we voor dit album ook een paar weken naar LA gegaan. De zon en de sfeer daar hoor je duidelijk terug. Ik hoop dat we tussen het spelen door wat meer tijd hebben om in alle rust met nieuwe songs te komen en dan kan het opnemen weer heel snel gaan!”
LIVEDATUM 07/11 Paradiso Noord @ Tolhuistuin, Amsterdam (Uitverkocht)
Voorprogramma: The Franklin Electric
