Oude fans waren dolblij toen Faith No More zes jaar geleden aan een reünietour begon. Maar alleen klassiekers en een handvol covers opvoeren begon de eigenzinnige groep snel te vervelen. En dus is er, voor het eerst sinds 1997, een nieuw album: Sol Invictus. Na een terugkeer in 2009 op Lowlands, is Faith No More nu een van de headliners op Pinkpop.
Tekst Mania | Ruben Eg
Faith No More was 18 jaar geleden met Album Of The Year helemaal klaar met elkaar, blikt toetsenist Roddy Bottum terug. “Wij waren niet meer zulke goede vrienden. Ik denk omdat we al zo lang samen waren. Met elkaar spelen ging nog wel, maar meer niet. Ik woonde in Los Angeles, de rest in San Francisco. ‘Laten we er maar mee kappen’, besloten we op een dag. Ik zag de jongens na het uiteenvallen van de band nog wel. Maar echte vriendschap was er niet meer.”
En nu?
“Nu zijn we hele goede vrienden.”
Wat was het eerste nummer dat jullie sinds 1997 maakten?
“Matador. Tijdens de reünietournee speelden we wat covers, van Michael Jackson, Siouxsie and the Banshees en Tom Jones. Elk optreden begonnen we met Reunited van Peaches & Herb. Maar na een tijdje werd dat belachelijk: hoe vaak kun je opnieuw bij elkaar komen? We vonden dat we moesten kiezen: stoppen of nieuwe nummers maken. Bassist Billy Gould kwam iets aanzetten waar hij al aan werkte. Dat werd Matador. Daarna kwamen Motherfucker en Superhero.”
Wat is er nu anders?
“Het voelt vooral verfrissend. Sol Invictus verschijnt op ons eigen platenlabel. Er is geen druk om iets te maken dat op de radio of in een film moet. We maakten gewoon een plaat. Vroeger vroeg iemand van de platenmaatschappij bij een nieuwe cd altijd als eerste: ‘Welke single kan naar de radio?’, en verder niets. Ik begrijp het wel, maar het legt een raar soort druk op een groep jongens die alleen een goede plaat willen maken.”
Sol Invictus klinkt ongelooflijk divers, net als Angel Dust.
“We voelen ons nu creatief helemaal vrij. Dat klinkt misschien wat cheesy uit de mond van een van de makers van de plaat. Maar het voelt echt heel goed. King For A Day, Fool For A Lifetime en Album Of The Year vond ik altijd wat vlak klinken. Een beetje schizofreen. Deze plaat is heel anders: heel open, hele simpele structuren. Angel Dust was overigens altijd mijn favoriete plaat.”
Hoe is de ontvangst van Faith No More op festivals?
“Tijdens de eerste reünieconcerten dacht ik dat er vooral oude mensen zouden komen. Maar toen we tijdens een optreden vroegen wie ons ooit had gezien, stak slechts de helft zijn hand op. Mooi om te zien dat veel jongeren toch moeite doen voor muziek. Ik zie gelukkig ook steeds minder telefoons omhoog gaan tijdens concerten. Waarom gaan mensen filmen, in plaats van genieten van het moment? Daar snap ik niets van.”
LIVEDATA 12/06 Pinkpop, Landgraaf 21/06 Graspop Metal Meeting, Dessel
