Author: Marcel van Gastel

Singer-songwriter Patrick Watson verhuisde voor zijn nieuwe album Love Songs For Robots enkele dagen van een koud Montreal, Canada naar een warm Los Angeles. Het resultaat is een warm album, waarop het gevoel en zijn band centraal staan. We spraken de muzikant annex babe-magnet over het album, dat volgens de berichten een conceptalbum zou moeten zijn.

Tekst Chris Dekker Foto Mathieu Parisien

Op een van de eerste mooie dagen van het jaar zit Watson op ons te wachten op het terras van het Lloyd-hotel in Amsterdam. Onderuitgezakt, een coole Ray-Ban op de neus, een latte in de hand en voorzien van een brede glimlach. Patrick is zo iemand die je haast geen vragen hoeft te stellen. Uit enthousiasme voor muziek volgt er een spraakwaterval, totdat de medewerker van de platenmaatschappij het seintje voor de laatste minuut geeft. Het enthousiasme wordt nóg groter als ik, bassist zijnde, aftrap met een compliment over de mooie baslijnen van Mishka Stein.

“Ik vind het zo tof dat je dat zegt! Niemand vraagt over hem en dat snap ik niet. De bas is mijn favoriete instrument en hij speelt zo fijn. Mishka heeft altijd mooie hoge baslijnen. Ik denk dat het komt omdat hij van oorsprong Russisch is. Ik weet niet waarom, maar Russen hebben het in hun bloed om mooie, sombere melodielijnen te maken. Ik vind het absurd dat mensen niet horen dat ik een van de beste bassisten ter wereld in mijn band heb!”

Nu je daarover begint. De plaat komt uit onder jouw naam, maar in feite ben je een band?
“Dat is ooit zo ontstaan, ja. Ik begon als solo-artiest, maar de band hoort echt bij mij, maar we hebben er gewoon nooit een naam voor bedacht. Misschien is dat ook wel een van onze geheimen. Als je echt een band hebt, dan is iedereen verantwoordelijk en zijn er veel meer discussies en ruzies. Nu ben ik altijd de schuldige, haha! Ik maak me zorgen om de richting, ik deal met de problemen en de band heeft toch voldoende input in het creatieve proces. En geloof trouwens niets dat je leest: Grote band die doen alsof ze een democratie zijn, hebben vaak een nazi als zanger. Mag ik dat hier zeggen, haha! Een band kan soms ook maar beter één leider hebben.”

Conceptalbum
En hoe is de band betrokken bij het creatieve proces? Als ik naar het nieuwe album luister hoor ik veel bandnummers, maar ook de nummers met soundscapes waar jij patent op lijkt te hebben.
“Ik schrijf veel nummers zelf. Meestal vraag ik al snel de bassist erbij en zo ontstaan mijn songs. De band jamt echter ook zonder mij en ze komen met ideeën, waarbij ik alleen de zanglijn en tekst hoeft toe te voegen. Dat gaat meestal goed. Zij vinden mijn nummers een enkele keer niet fijn, ik zing wel eens een nummer van de band wat niet direct mijn favoriet van de plaat is, maar de afwisseling maakt het, denk ik, wel sterk.”

Love Songs For Robots. Volgens de bijgevoegde informatie is het een conceptalbum?
Patrick kapt me meteen lachend af: “Ach ja. Platenmaatschappijen willen graag een verhaal, journalisten ook, maar het is gewoon een album met liedjes. Ik wist al dat alle journalisten er over zouden beginnen, maar dat hoeft dus niet, haha! Wat ik je wel kan vertellen is dat het album meer om songs draait. En er is meer zang. Nu ik interviews doe moet ik opeens zelf nadenken over de teksten en ik kom er steeds meer achter dat dit album vrij universeel is qua teksten. Ik zing over dingen die ik heb meegemaakt, maar alleen ik weet het echte verhaal erachter. Als ik ‘ik’ zing, zing ik over de collectieve ‘ik’. Het gaat over alle ‘ikken’ in het publiek. En wat ik ook steeds meer merk is dat mijn teksten niets zijn zonder de muziek. Je kan een zin met tien woorden op tien manieren uitspreken. Je kunt steeds de klemtoon op een ander woord leggen en het betekent tien keer iets anders. Mijn muziek geeft die klemtonen. Die geeft de sfeer. Die bepaalt de ware betekenis.”Hiphopdemo’s
Wat mij opvalt is dat het album warmer klinkt, je zingt iets anders.
“Je hebt te veel kille synth-albums, maar het kan ook anders. Kijk naar een band als Air. Hun Virgin Suicides-soundtrack heeft een mooie groove en dat heeft me geïnspireerd. Ik ben meer naar soulzangers gaan luisteren en ik ben maandenlang hiphopdemo’s gaan maken. Ik hou niet zo zeer van rap en de teksten, maar wel van het gevoel. Ik heb me de frasering van hiphop eigen gemaakt. Daarna wilde ik het proberen te vergeten, zodat het een natuurlijk onderdeel van me werd. Dat is hopelijk gelukt. En de reden dat de synthesizers warm klinken, komt door de studio.”

Ja, want je nam niet thuis op in Canada, maar je ging naar Los Angeles?
“We boekten een paar dagen in de legendarische Capitol Studios in LA, ja. Dat was eigenlijk een geintje, een vakantie voor de band. Maar de mensen zijn daar zo goed! Binnen een uur stond het drumstel helemaal klaar, met microfoons er omheen. Dat duurt normaal een dag. We konden dus snel opnemen en we namen soms drie songs per dag om, terwijl we normaal drie dagen over één song deden. Nu waren we goed voorbereid qua samples, maar toch. Er staat daar een dure Neve-mengtafel, die je misschien kent van de Sound City-documentaire. Normaal kunnen synths heel scherp en kil in het hoog klinken, maar de Neve maakte alles rond, warm en organisch. Ook het warme klimaat speelde mee. We hadden een andere mindset. Daarna zijn we snel weer teruggegaan naar Canada, we hebben weer veel pre-productie gedaan en daarna hebben we wat dagen in LA bijgeboekt. Wat begon als een grapje, pakte zeer goed uit.”

iPhone
De songs zijn dus bijna live opgenomen?
“Dat klopt. Er zitten bijna geen overdubs in. Ik hou van spontaniteit. Ik pak liever goede momenten dan goede ideeën. Als je live met elkaar speelt gebeurt er gewoon iets. Tijdens repetities nemen we alles op met een iPhone of een simpele recorder met één microfoon. Als het daarop goed klinkt, is het nummer goed en als het er slecht op klinkt, kan het ook met veel microfoons niets worden. De goede omstandigheden van de Capital Studios hielpen wel mee. Alle instrumenten waren qua geluid van elkaar gescheiden, maar we speelden tegelijk en we konden elkaar zien. De mix op de koptelefoon klonk al zo fijn, dat dat het beste in je naar boven haalt. Soms speelden we iets voor de eerste keer en dan had ik zo’n moment van ‘hadden we deze take maar opgenomen’. Dat bleek dan ook zo te zijn en zo staan er veel eerste takes op het album.”

Is het niet leuk om eens wat met al die iPhone-opnames te doen? A la the Basement Tapes van The Band en Bob Dylan?
“Ja, dat moeten we echt eens doen! We hebben echt veel mooie en rare dingen. Opnames terwijl we dronken zijn, opnames waarbij een van mijn effecten op hol sloeg en waarbij de drummer dat effect volgde. Dat was psychedelisch, maar super en dat bereik je nooit meer. Een andere keer waren we onder invloed van paddo’s. Mag ik dat wel zeggen? Ach fuck it, dit is Nederland. Hier mag het!”

Ik laat het paddo-gedeelte wel uit het interview!
“Ach, weet je wat het leuke is van Patrick Watson zijn? Ik zit qua beroemdheid net onder al die bekende namen. Ik ben een verwend nest, want ik heb een geweldige band, ik kan alles doen wat ik wil, op zijn tijd kan ik een dure studio boeken, ik kan me tijdens touren wat luxe permitteren en ik kan de muziek maken die ik wil. Maar gelukkig heb ik geen miljoenen fans die allemaal wat van me verwachten en ik ben niet zo beroemd dat een rare quote meteen een grote krantenkop wordt. Houwen zo, lijkt me! Als jullie maar allemaal mijn album kopen, haha!”

LIVEDATA 08/05 Melkweg, Amsterdam 09/05 Muziekgieterij, Maastricht

Exact tien jaar na debuutalbum The Body Gave You Everything kwam Magnus, het muzikale ei van dEUS-frontman Tom Barman en techno-dj CJ Bolland, vorig jaar op de proppen met hun tweede worp Where Neon Goes To Die. Opnieuw een verzameling opwindende songs, geurende recensies en liveconcerten met de nadruk op letter een, twee, drie en vier. Want Magnus vormt tegenwoordig een volwaardige band die ook de volgende maanden weer wil stomen in binnen- en buitenland. Op de vooravond van hun volledig uitverkochte AB-concert, kropen we onder de vleugels van CJ Bolland voor een openhartig en eerlijk gesprek over Darwinisme, hiphop en zuurverdiende centen.

Tekst Ruud Van De Locht Foto Senne Van Der Ven

Exact één decennium liggen de twee albums van Magnus van elkaar verwijderd. Niet echt het toonbeeld van een productieve band.
CJ: “Louter een kwestie van agenda’s, dEUS-albums en allerlei film- en tv-werk voor Tom. De eerste stenen voor dit album legden we reeds in 2009, maar pas in 2013 konden we het alle ruimte en tijd geven.”

Je frustratiepan stond ongetwijfeld op barsten?
CJ: “Niet onmiddellijk, want het was helemaal niet zeker of er wel een vervolg zou komen. Toen die knoop was doorgehakt, begon het inderdaad wel te kriebelen. Daarom geniet ik nu voluit: een goede flow, een hoop fun en goede ideeën, voor het eerst op het podium met een liveband… Bijkomend voordeel is dat de nieuwe groepsleden kunnen meeschrijven aan volgende nummers, waardoor een derde Magnus-plaat hopelijk een pak sneller ‘van de persen’ rolt. De kans bestaat zelfs dat dEUS nu een tijdje in de wachtzaal moet blijven. Met die frustratie valt het dus wel mee…”

Singing Man, de eerste single van het nieuwe album en een duet met Editors-frontman Tom Smith, legde meteen een erg hoge standaard. Ongetwijfeld één van de beste nummers die we op Where Neon Goes To Die terugvinden.
CJ: “In eerste instantie namen we Puppy op, waaraan we erg hard werkten tot het strak rechtop stond. Nadien had ik er even geen zin meer in en wilde me graag wat amuseren. Dan kruip ik het liefst in mijn persoonlijke speeltuin van new wave, cold wave en EBM. Die spielerei leidde volledig pijnloos tot Singing Man. Dat hoor je ook aan het nummer.”

“I got the feeling that there something goin’ on tonight”, opent Puppy. Toch beweren jullie bij hoog en laag dat het wilde nachtleven achter jullie ligt.
CJ: “Kijk, we zijn geen 25 meer en hebben relaties. Dus dat is allemaal wat minder, maar we hebben op geen enkel moment formeel besloten van “nu maar eens te stoppen met dat kinderlijk gedrag”. Je zal ons enkel wat minder aantreffen tussen zonsondergang en zonsopgang.”

Thé Lau vertelde me onlangs dat de losbandige periode van Seks, Drugs & Rock and Roll intussen wel voorbij is. Hard werken en een sterke arbeidsethos, zijn vandaag blijkbaar veel meer aan de orde?
CJ: “Als muzikant moet je vandaag inderdaad keihard knokken om overeind te blijven. Zowel in de studio als op elk podium moet je jezelf waarmaken. Het is zaak om tijdens het festivalseizoen zoveel mogelijk op zo groot mogelijke podia te spelen. Enkel op die manier word je bescheiden vergoed voor het studiolabeur. Dan was het in de jaren ’90 een stuk eenvoudiger. Ik zat alleen in de studio en trad solo op, waardoor ik de volledige gage opstrijkte.”Je vertelde me ooit dat je in die periode veel geld verkwiste. Spijt?
CJ: “Nog elke dag. Ik leefde heftig en kende veel tegenslag. Ik clashte met de fiscus en moest mijn huis en studio verkopen. Erg pijnlijk, vooral als je daar twintig jaar voor werkte. Nu huur ik een appartement. Maar ik heb het enkel aan mezelf te danken. Als jonge gast besefte ik niet wat er gebeurde, toen het grote geld rond mijn kop stoof. Ik geloofde ook absoluut niet dat daar ooit een einde aan zou komen.”

Is het nog leefbaar?
CJ: “Het is zonder meer moeilijk. Gelukkig kon ik op de steun rekenen van een heleboel vrienden die destijds ook meegenoten van mijn rijkdom, en me niet vergeten zijn. Vandaag zijn mijn inkomsten opnieuw wat gestabiliseerd, maar het blijft angstig uitkijken naar een nieuwe zomer. Stromen er voldoende euro’s binnen om de opname- en productietijd van een volgend project te overbruggen? Want je moet constant in de running blijven natuurlijk.”

We leven ook muzikaal volop in het online tijdperk. Maar daar valt blijkbaar weinig te rapen?
CJ: “Streamingdiensten zoals Spotify zijn voor artiesten een absolute dooddoener. Wij krijgen slechts een minuscule habbekrats per stream. Voor een stream moet de gebruiker bovendien meer dan de helft van het nummer beluisteren. Neem bijv. Singing Man dat ongeveer 140.000 streams scoorde. Dat vertaalt zich in plusminus tienduizend unieke personen of units. Via de iTunes Store, zou ons dat een kleine vierduizend euro opleveren. Nu ontvangen we zeven euro van Spotify. De enige winnaar is de platenfirma die er zijn hele catalogus van de laatste vijftig jaar op zet.”

Staken is geen optie, vermoed ik. Wat kunnen jullie doen?
CJ: “Jezelf zoveel mogelijk profileren, op podia staan, ervoor zorgen dat mensen je plaat horen… puur Darwinisme. Het gevolg is dat jongeren die twintig jaar geleden hun kans waagden in de muziekwereld, nu veel sneller voor een vaste, zekere job zullen kiezen. Dat is aan mij niet langer besteed op mijn 43. Ik zal me eens gaan aanbieden op de arbeidsmarkt… Ik aanvaard het speelveld zoals het er vandaag bij ligt. Dat blijft trouwens spannend, want groot succes loert altijd om de hoek.”

Samen op avontuur met zielsverwant Barman. Het lijkt wel pure chemie…
CJ: “De voorbije dertien jaar zaten we zowat elf jaar samen in de studio. We vormen een enorm complementair duo en proberen elkaar steeds te overtreffen. Constant botsende ego’s zonder dat ze al teveel schade aanrichten. Voordien kende ik dEUS amper, uitgezonderd enkele radionummers Wanneer Tom me aansprak om hem in te wijden in de ‘apparatuurwereld’ ging er ook voor mij een totaal nieuwe wereld open. Magnus opende voor mij de deuren van de song. Bovendien was ik het ook beu nog langer alleen te werken.”

Een constructieve stap, die reeds twee aanstekelijke albums opleverde. Vergelijk ze eens met elkaar.
CJ: “De tweede is zonder meer donkerder dan de eerste. Terwijl The Body Gave You Everything een plaat is die je draait op weg naar een feestje, klinkt Where Neon Goes To Die meer als een soundtrack voor een trip huiswaarts. Bovendien verwerkte ik een hoop andere muzikale invloeden in het tweede album. Zo luisterde ik de voorbije tien jaar veel naar hiphop. Dat deed ik vroeger nooit, maar de huidige hiphop typeert zich door zijn waanzinnige producties, waarvan ik erg veel opsteek. Hiphop is ongetwijfeld muzikaal het meest interessante genre van het moment, ook al ben ik geen fan van rap.”

Een derde Magnus-album kan er snel aankomen, vertelde je. Terug meer licht of nog donkerder?
CJ: “Ik hoop vooral dat het live-aspect nog meer op de voorgrond treedt. Dat de diverse bandleden geïntegreerd worden in het schrijfproces en hun externe invloeden bij andere bands mee naar de studio brengen. Voor mij mogen een aantal nummers zelfs al jammend ontstaan, zoals dat bij dEUS constant gebeurt. Persoonlijk blijf ik constant graven en zoeken naar de meest bizarre invalshoeken.”

LIVEDATA 14/05 Dauwpop, Hellendoorn 22/05 Gladiolen, Olen 26/06 Rock Werchter, werchter 27/06 Grensrock, Menen 28/06 Genk on Stage, Genk 01/08 Suikerrock, Tienen