Met Blood Red Shoes heeft het Pinguin Radio–crowdfundfeest aanstaande zaterdag 4 april in Paradiso al gegarandeerd één van de hoogtepunten van de avond binnengehaald. De hoofdstedelijke poptempel behoort tot de favoriete speelplaatsen van het Britse duo en aangezien het aantal geplande optredens dit jaar op één hand te tellen zijn kunnen we op voorhand al spreken van een bijzondere gebeurtenis. Wij waren benieuwd of we drummer/zanger Steven Ansell ook nog konden verleiden tot enkele bijzondere uitspraken…
Tekst Jeroen Bakker
Precies een jaar geleden brachten Ansell en zijn ‘partner in crime’ Laura-Mary Carter het vierde album, simpelweg Blood Red Shoes getiteld, uit om vervolgens het tienjarige bestaan van de band met de fans uitgebreid te vieren en de vele clubs en festivals plat te spelen. Daarna werd het angstvallig stil. “Het is inderdaad een ongewone situatie voor ons”, aldus Ansell op een bijna verontschuldigende toon. “Er staan maar weinig optredens op de agenda en daar hebben we bewust voor gekozen. Het leek ons goed eens even met andere zaken dan Blood Red Shoes bezig te zijn en onze eigen weg te gaan. Wie denkt dat we ons vervelen maakt een grote vergissing. Wij hebben nu meer tijd voor Jazz Life, ons eigen platenlabel en ik doe regelmatig een DJ-set. Het optreden in Paradiso op 4 april zal dit jaar voorlopig ons enige optreden in Nederland zijn (red. Nirwana Tuinfeest net bijgeboekt), maar hoewel we nu nog geen vastomlijnd plan hebben, komt er volgend jaar weer een nieuw album uit hoor.”
Het is een mooi moment om eens terug te blikken op dat vierde album, de eerste die geheel in eigen beheer werd opgenomen. “We kijken er met grote tevredenheid op terug. Je neemt toch een behoorlijk groot risico door alles zelf te willen doen. Normaal gesproken neemt de producer de eindbeslissingen. Omdat het nieuwe werk op het podium heel erg goed tot zijn recht kwam, is het album een groot succes geworden. We hebben er nu vier om uit te kiezen dus konden we daarom ook meer variatie in de sets aanbrengen. Het hield ons mede daardoor heel erg scherp. Hoewel rockalbums minder goed lijken te verkopen dan voorheen hebben wij niets te klagen. Een uitzondering hierop geldt overigens voor onze vrienden van Royal Blood.”
De suggestie dat dezelfde werkwijze om een vervolg vraagt wordt direct van tafel geveegd. “Nee dus. Dat zou te gemakkelijk zijn. Er moet gezocht worden naar een nieuwe uitdaging en wij hebben bij voorkeur iemand nodig die ons uit de comfortzone haalt. Het moet weer een geheel ander avontuur worden. Hetzelfde doen zou de doodsteek worden van onze creativiteit. We willen ons het liefst zo oncomfortabel mogelijk voelen.”
De vraag naar wat er de afgelopen tien jaar geleerd is en wat er de komende tien jaren anders moet blijkt een lastige. “Fucking Hell !!! Ik heb zoveel geleerd en ben in tien jaar net zoveel vergeten. We hebben vooral veel geleerd op het gebied van onze relatie. Het is als een huwelijk waarin je moet leren om elkaar soms even los te kunnen laten, de ruimte gunnen en elkaar daarin te respecteren. Kijk, als je een band start is het allemaal nieuw, opwindend en spannend maar wanneer je een paar jaar verder bent begin je elkaar soms te irriteren en komen er ruzies. We kwamen op een gegeven moment in zo’n situatie terecht. Begrip bleek het sleutelwoord en daarom kunnen wij nu verder met elkaar. Het is niet zozeer op muzikaal gebied maar meer op menselijk vlak dat we elkaar hebben leren begrijpen. We waren natuurlijk al erg jong toen we met elkaar gingen samenwerken. Nu kunnen we ook samen tijd doorbrengen als vrienden en niet alleen als collega’s. Dat hebben we nooit begrepen. Vriendschap is heel belangrijk. Je brengt in een band samen gemiddeld per week meer tijd door dan een getrouwd stel.”
Het idee dat irritaties en ruzies bij In Time To Voices, het vorige album, tot een behoorlijk fel en agressief geluid heeft geleid blijkt te kloppen. “Het bleek ergens een bron van inspiratie te zijn. Je bent ‘pissed off’ terwijl je achter een drumkit zit. Je mept dan net even feller. Het is een soort ’smashing the shit out of the drumkit’. Muziek is voor ons een vrij direkte uiting van onze gevoelens. Wij schrijven niet over fictieve zaken. Veel frustraties worden muzikaal uitgevochten.” Dat het volgende album veel liefde gaat bevatten en daardoor een stuk softer zal klinken omdat ze elkaar nu minder zien en dus gaan missen, wordt eveneens op duidelijke wijze ontkracht.
Dan maar vragen wat we zaterdag kunnen verwachten en of dit bijzondere optreden in Paradiso deze keer te vergelijken is met een festivalgig?
“In zekere mate is het te vergelijken met een festivalshow. Onze regel voor festivals is overigens dat we alleen maar onze beste nummers spelen. Ik heb op Reading ooit eens The Smashing Pumpkins gezien, één van mijn favoriete bands, en ze speelden maar twee van hun bekende nummers. De rest was alleen nieuw materiaal. Wij besloten die dag dat we onze fans altijd alleen maar onze bekendste en beste nummers zouden laten horen. Wat Billy Corgan daar flikte, dat is wat ik noem een ‘bad lover’. Fuck that! I wanna get on stage and be a good lover.”
LIVEDATA 04/04 Pinguins in Paradiso, Amsterdam 21/08 Nirwana Tuinfeest, Lierop
Multi-instrumentalist Henry Kohen is op 17-jarige leeftijd getekend door Sargent House. Het wonderkind vond zijn eigen naam niet cool genoeg als bandnaam, dus werd het Mylets. Je zou dan verwachten dat er op z’n minst meer dan één persoon op het podium staat. Nou nee dus. Henry Kohen komt naar een show met een batterij effectenpedalen, een drumcomputer en een gitaar.
