Martje Schoemaker, auteur op Pinguin Radio

Interview Life: “Onze muziek is puur escapisme”

Ja, zo gaat dat met jonge bandjes uit Engeland. Die komen weleens te laat op een afspraak. We hebben om 15.30 uur afgesproken in de Cinetol in Amsterdam en drie kwartier later zijn de mannen gearriveerd. Blijven plakken in de coffeeshop? Knetterstoned? Niets van dat. Gewoon, wat vertraging met de ferry. Alle begrip voor natuurlijk.

Tekst Pieter Visscher

Bedolven onder verontschuldigingen, lopen we gedwee richting kleedkamer. Er wordt een met pils gevulde koelkast opengerukt en het is direct gezellig. De vier mannen van Life zijn wereldgozers. Letterlijk en figuurlijk. Hun debuut Popular Music is onlangs verschenen en puilt uit van de catchy punkrocksongs, met het titelnummer als een van de beste songs van de laatste jaren. Jawel.

Het album wordt inmiddels goed gedraaid op de Engelse zenders. Met name BBC 6 is onder de indruk en niet voor niets. “Het is wat ongewoon voor een Engelse indieband dat we zo veel airplay krijgen op de Engelse radio”, vertelt zanger en voornaamste woordvoerder van de vier, Mez Green. De band bestaat voorts uit bassist Loz Etheridge, drummer Stewart Baxter en gitarist Mick Sanders. Laatstgenoemde heeft even geen antwoord op de vraag hoe de muziek van Life het best te omschrijven valt. “Sorry, man. I just woke up”, lacht-ie. Mez Green neemt het maar even over: “Heel energiek. En met veel woede, vanwege de huidige toestand in de wereld. Desondanks maken we zeker geen intimiderende muziek. Het is veelal tongue-in-cheek. Het laatste wat we willen, is preken. Al met al zou je onze muziek puur escapisme kunnen noemen.”

Genadeloos

Het titelnummer van het debuut van Life, Popular Music, is een van de meest opwindende en sterkste songs die de laatste jaren zijn verschenen. Het wijkt muzikaal duidelijk af van de andere nummers op het krachtige album. Volgens Green evenwel is er geen andere werkwijze aan voorafgegaan. “De titelsong is heel natuurlijk ontstaan, net als de rest van de plaat. We maken ongecompliceerde, meedogenloze muziek, waarmee je jezelf kunt bevrijden uit de dagelijkse sleur. De song Popular Music gaat over uitgaan; jezelf verliezen in de muziek die je hoort. Net als de rest van de nummers is Popular Music opgehangen aan één woord, één thema. We schrijven eerst teksten en bouwen als band gezamenlijk de muziek eromheen. Soms ontstaat een song door simpelweg een opmerking in de pub.”

De mannen van Life vinden zichzelf vrij genadeloos tijdens het schrijfproces. “Veel ideeën belanden vaak acuut in de vuilnisbak. We voelen ontzettend snel aan wanneer een song goed is en van de rest nemen we acuut afscheid.”

De band liet zich voor debuut Popular Music inspireren door gevestigde namen als The Clash, Dead Kennedys en The Fall, maar ook door de nog wat minderbekende Amerikaanse postpunkformatie Protomartyr. “Van hun laatste plaat skip je geen enkele song”, verzekert Green. Zonder te willen pochen: “Dat album (The Agent Intellect – PV) inspireerde ons om een plaat af te leveren met ook alleen maar unskippable tracks. Onze grootste uitdaging is om punk weer actueel te maken.”

Hull

Gitarist Mick, die even daarvoor de slaap nog uit zijn ogen wreef, huppelt inmiddels richting koelkast om wat verse pils op tafel te zetten. De mannen van Life genieten van het vele toeren en proberen bovendien interviewsessies zo aangenaam mogelijk aan te kleden. Gelijk hebben ze, hoewel het kwartet geen seconde de indruk wekt een broertje dood te hebben aan vraaggesprekken. Integendeel. Nou oké, één dissonant.

Ze zijn to the point, jong, stoer en trots. Ook op hun stad Hull, een havenstad met zo’n 250.000 inwoners, die voornamelijk leeft van de industrie. “Niet mooi genoeg om er een rek ansichtkaarten mee vol te krijgen, maar dit jaar wel winnaar van de prestigieuze prijs UK City Of Culture”, lacht Mez Green – hieronder crowdsurfend over zijn publiek.

“Er is ontzettend veel creativiteit in de stad. We zijn een hidden secret wat dat betreft. Denk niet alleen aan muziek en poëzie, maar ook aan hoogstaande graffiti. We zijn trots op elkaar. Er is geen haat in Hull. We hebben ook een geweldige popzaal in de stad, The New Adelphi Club. Bands gunnen elkaar dat ze daar mogen spelen. Hull is een charmante stad, met een bescheiden bevolking. Niemand die indruk probeert te maken op een ander. Wat je wel ziet in bijvoorbeeld Londen”, geeft Green de Engelse hoofdstad even een veeg uit de pan.

Identiteit

“De muziekscene in Hull is enorm groeiend. Ook de urbankant. Een artiest uit Hull om in de gaten te houden is Serial Chiller”, vervolgt Green, die duidelijk op zijn praatstoel zit. “Vroeger had je in Hull louter bandjes die Oasis en andere 90’s-bands coverden, nu zie je eigenlijk alleen maar bands met een eigen identiteit. Er zijn in de zomer veel festivals in de stad; er is in korte tijd een enorme scene ontstaan in Hull. Daar zijn we hartstikke trots op. We schieten elkaar geheel belangeloos te hulp. Bandjes die elkaar op weg helpen in Hull, zie je sowieso heel veel.” Dat terwijl het knallende debuut Popular Music van Life toch voornamelijk op eigen benen tot stand is gekomen.

“Het is een plaat met teksten die handelen over het alledaagse leven. Politieke onderwerpen gaan we bijvoorbeeld zeker niet uit de weg. Sommige teksten zijn abstract, andere zijn beatnik of gonzo. Geregeld vol met woede. Soms zijn ze observerend en soms hoopgevend. Het is zaak de teksten vooral niet te letterlijk te nemen. Veel is dus tongue-in-cheek.”

Stemmen

Zeker, de huidige situatie op onze verdwaasde planeet, komt aan de orde op Popular Music. Loz Etheridge: “Daar kun je domweg niet aan voorbijgaan. Neem een Brexit. Maar je zult ons nooit depressief horen hoor. Maar we moedigen de jeugd aan om te stemmen bijvoorbeeld. Have a voice! Ons album is zonder meer inspirerend voor de jeugd.”

Die youngsters weten de weg naar de concertzalen waar Life staat geprogrammeerd net zo makkelijk te vinden als oudere fans. Etheridge: “Dat zien we graag. Spelen vinden we namelijk heerlijk. Daar worden we echt heel gelukkig van. Je kunt ook niet in een band zitten zonder plezier te hebben in liveoptredens. We rijden zonder problemen door drie of vier landen heen om een opreden af te werken van een halfuur. Oké, wanneer je dat analyseert, is het ronduit gestoord. Maar toch, we genieten er écht van.”

Moby levert pittig statement af

Moby heeft zijn nieuwe album More Fast Songs About The Apocalypse afgeleverd. Het album werd aangekondigd middels een mysterieus persbericht van John Miller, de naam die Donald Trump in de 80’s gebruikte om de media te woord te staan.

In plaats van te betalen voor het album, wil Moby liever dat mensen geld doneren aan een aantal liefdadigheidsorganisaties.

Met enkele snelle nummers over de apocalyps doet More Fast Songs About The Apocalypse precies wat de titel impliceert. Gebruik de songs om wereldleiders virtueel door elkaar te schudden en om te schreeuwen. Moby heeft met More Fast Songs About The Apocalypse een pittig statement afgeleverd, hoewel hij dat in het verleden wel vaker flikte.

Indringende muziekdocu The Naked Sweat Drips

De documentaire Kristians Prelude gaat 27 juni in première in EYE Amsterdam. Deze muziekdocumentaire
over gitarist Kristian Strik van The Naked Sweat Drips werd gemaakt door de andere gitarist
van dezelfde formatie, Winand Derks van de Ven. “Vorig jaar werd bij Kristian voor de tweede keer een hersentumor
geconstateerd”, vertelt Stefan Kollee van The Naked Sweat Drips. “Over het gevecht en de rol van muziek en vriendschap daarin, maakte Winand Kristians Prelude.”

De film is een coproductie van de Nederlandse Filmacademie en AVRO/TROS.

The Naked Sweat Drips combineert sinds 2010 intense psychedelische klanken met psychopathische teksten, gebracht met een dubbele gitaarattack, schreeuwend Hammondorgel en aangrijpende zang. De oorspronkelijk Boxmeerse band bestaat uit Winand Derks van de Ven (gitaar), Luc Jeuken (toetsen), Stefan Kollee (zang), Kristian Strik (gitaar), Rick Veldkamp (bas) en Jimmi Vos (drums).

Dit zestal maakt psychogrunge die doet denken aan het maniakale van Nick Cave, de groove van Queens of the Stone Age en het schizofrene van Pink Floyd, gespeeld met branie en tomeloze energie.

In januari bracht The Naked Sweat Drips debuutalbum Psycho Sister uit via Butler Records

Album van de Dag: Jason Isbell and the 400 Unit – The Nashville Sound

Jason Isbell and the 400 Unit – The Nashville Sound (Southeastern)

Na de twee bijzonder succesvolle soloalbums Southeastern (2013) en Something More Than Free (2015) krijgt zijn begeleidingsband The 400 Unit nu weer de volle credits: The Nashville Sound is een product van Jason Isbell and the 400 Unit. En dat hoor je, Isbells zesde album nadat hij tien jaar geleden Drive-By Truckers verliet, is gevarieerder en steviger dan de voorganger. Wederom opgenomen in Nashville, Tennessee, is The Nashville Sound het zoveelste geslaagde hoofdstuk in de carrière van de zanger en gitarist uit Greenhill, Alabama, dicht bij Muscle Shoals. Want Jason Isbell weet momenteel als geen ander de meer introspectieve sound van Ryan Adams te combineren met die van de grote singer-songwriters uit de seventies. Opener Last Of My Kind – inderdaad – is direct al zo’n weemoedig toplied dat is opgetrokken uit akoestische gitaar en fraaie accenten op elektrische piano en pedalsteel. De variatie zit hem erin dat Isbell getuige Cumberland Gap en Anxiety ook weer stevig kan rootsrocken. De warme sound van vaste producer Dave Cobb maakt echter vooral van de royaal aanwezige ballads en countrysoulnummers ware juweeltjes, zodat Jason Isbell met The Nashville Sound een volgende parel aan zijn snoer rijgt. Isbell heeft zich zolangzamerhand ontegenzeggelijk ontwikkeld tot de singer-songwriter van het huidige tijdsgewricht; nobody tops Jason Isbell. Tekst Mania | Wiebren Rijkeboer

Humorvolle video bij Mantra’s Passive State

Mantra brengt 23 juni debuut-EP Merdeka uit op Suburban Records. De jonge Haarlemmers veroorzaken al een kleine anderhalf jaar opwinding onder tieners en twintigers in het land en komen nu tot de voorlopige climax van hun bestaan met een releaseshow in de Cinétol in Amsterdam.

Mantra laat zich in twee woorden samenvatten als psychedelische grunge. Begonnen in obscure kroegjes in Haarlem, werkten ze langzamerhand toe naar optredens in Paradiso, de Melkweg, Mainstage Bevrijdingspop en een uitverkochte Palmtra-show in het Patronaat. In 2016 won de band de Rob Acda Award. In 2017 werd Mantra zelfs voor het tweede jaar op rij uitgenodigd voor het Haarlemse Bevrijdingspop.

Dus zin in een zweterig avondje in een blokkendoos van 30 vierkante meter? Er is plek voor een man of 150, dus snelheid in de aanschaf van kaarten is geboden.

LIVEDATA 23/06 Releaseshow Cinétol, Amsterdam (tickets)

Hieronder de humorvolle video bij Mantra’s Passive State.

Nederland en ODESZA slechts even gescheiden

In 2015 stonden Harrison Mills en Clayton Knight, die samen het duo ODESZA vormen, voor het laatst in Paradiso tijdens een uitverkochte ADE-show. Na een korte afwezigheid zijn ze terug met een nieuw album getiteld A Moment Apart.

Het album staat vol met uitgebalanceerde nummers waarbij je atmosferische en filmische klanken hoort, maar ook de zomerse synths en drums waarmee ze bekend zijn geworden. Onlangs brachten ze het langverwachte nummer Line Of Sight uit, samen met met Wynne en Mansionair.

Als onderdeel van de A Moment Apart Tour, treedt ODESZA 5 oktober op in Paradiso. Voor deze speciale gelegenheid is producer Hayden James uitgenodigd als special guest. De ticketverkoop is inmiddels van start gegaan.

LIVEDATA 03/05 AB, Brussel, 05/10 Paradiso, Amsterdam

The Killers flirt met disco met The Man

The Man is het eerste nieuwe albummateriaal van The Killers sinds Battle Born in 2012. Er wordt overduidelijk geflirt met disco en dat pakt verdomd goed uit. Opgenomen met producer Jacknife Lee tijdens albumsessies in Las Vegas en Los Angeles is The Man de eerste single van het snel te voltooien nieuwe album.

“I got gas in the tank, I got money in the bank”, zingt Brandon Flowers. “I got news for you baby, you’re looking at the man.”

The Man is een van de meest aanstekelijke liedjes die The Killers op plaat hebben gezet. Flowers verstaat de kunst aantrekkelijke beelden van het kleine stadse Amerikaanse leven te schilderen. In The Man betrekt hij een en ander op zichzelf. In het nummer kijkt Flowers terug op zijn jongere zelf.

The Killers, opgericht in 2001, hebben nogal wat succes gehad. Zo is hun monsterhit Mr. Brightside sinds 2004 nooit uit de top 100 van de toonaangevende Engelse singlelijst verdwenen. Dat is nogal wat.

Album van de Dag: Royal Blood – How Did We Get So Dark?

Royal Blood – How Did We Get So Dark? (Warner)

Net toen we dachten dat we het wel zo’n beetje wisten met die tweemansbandjes (White Stripes, Sleigh Bells, Death From Above 1979) was daar een jaar of drie geleden ineens dat indrukwekkende debuut van Royal Blood. Loodvet en modderzwaar, met precies de goede riffs, groove en songs.

Nu zou je denken dat bij plaat nummer twee de verrassing er wel af is, maar dat is maar voor een deel zo. Immers, wat bassist/zanger Mike Kerr en drummer Ben Thatcher ons voorschotelen is een flinke stap vooruit. Royal Blood klinkt directer en volwassener dan op hun debuut. De twee jonge honden van het debuut zetten hier een superstrakke, geoliede rockmachine neer.

Minder garage, meer glam en nog steeds hard en heavy. Als we Royal Blood nu moeten plaatsen, is het tussen Black Sabbath (de riffs), Arctic Monkeys (de catchy songs) en Queens Of The Stone Age (de sound). Doordat de songs stuk voor stuk beregoed in elkaar zitten (niet alleen heerlijke riffs, vooral ook pakkende liedjes), houden de heren de aandacht moeiteloos tien nummers vast. Op het puntje van je stoel, of jubelend in de lamp, waar je zin in hebt. Dus nee, op dit tweemansbandje zijn we nog lang niet uitgekeken. Sterker nog, met How Did We Get So Dark? is Royal Blood een van de origineelste en belangrijkste rockbands van dit moment. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

LIVEDATA 30/06 Rock Werchter, Werchter 10/11 AFAS Live, Amsterdam, 11/11 Lotto Arena, Antwerpen

Graspop Metal Meeting 2017 bloedhete topeditie

Graspop Metal Meeting 2017 blikt terug op een topeditie. De affiche – meer dan 100 bands sterk – bestond uit een mix van het beste uit de hedendaagse nationale en internationale rock- en metalscene. Het GMM-publiek was wederom fantastisch. Het festival klokte af op 155.000 bezoekers afkomstig uit 79 landen over het hele weekeinde. Het was zonnig. Het was warm. Er werden geen noemenswaardige gebeurtenissen gemeld. Kortom: een meer dan geslaagde Graspop Metal Meeting 2017.

Graspop Metal Meeting pakte dit jaar uit met een herzien mobiliteitsplan. En dat deed zijn werk. Vijfduizend festivalgangers maakten gebruik van het speciaal e-treinbiljet. De gratis shuttlebussen vanaf de Kiss & Ride, Metal Park en Mol station kenden groot succes. De vele fietsende festivalgangers werden met unieke goodies beloond.

The Boneyard-festivalcamping was de tijdelijke verblijfplaats voor 30.000 kamperende festivalgangers. Ook een uitverkochte Metal Town en Metal Park huisden respectievelijk 3500 en 3000 mensen.
De muziek was straf, de shows onvergetelijk. Rammstein bracht een – zo hoort dat – explosieve show. Het festivalpark was vrijdag 16 juni volledig uitverkocht. Ode ook aan talent van Belgische bodem: Amenra en Brides Of Lucifer stonden er. Behoorden tot de beste shows van GMM 2017: Dee Snider die solo even sterk staat als met zijn Twisted Sister-broeders, Epica met de vurige roodharige frontvrouw, Max & Iggor Cavalera (foto) vonden elkaar en hun Roots terug, Franse metalgoden Gojira die telkens weer meer zielen veroveren met hun groovy deathmetal, Five Finger Death Punch die alle twijfelaars lik op stuk gaven met guestzanger Tommy Vext, Zweedse metaltrots In Flames, die de prestigieuze rol van headliner feilloos invulden, Steel Panther met een dik feest onder een verschroeiende zon en Scorpions, routineus, steeds goed.

Deze festivaleditie was warm. Op zondag zelfs tropisch warm. Een speciale ploeg werd ingezet om de festivalgangers en medewerkers te voorzien van water. Iedereen werd ook geadviseerd zich te beschermen tegen de zon. Water aan de toiletblokken was drinkbaar en werd veelvuldig geconsumeerd.

Nieuw en een groot online succes: Graspop Metal Carpool Karaoke voor GMM TV. Hosts Pete Da Bomber en Johnny Jailbait aka Goe Vur In Den Otto gingen op virtual roadtrip met tal van artiesten in hun supercoole wagen. Herbekijk alle Graspop Metal Carpool Karaoke-filmpjes en de andere GMM TV-interviews via www.graspop.be.

Chelsea Wolfe blijft zwaar overstuurd

Doomfolkkoningin Chelsea Wolfe komt eind deze zomer met haar nieuwe plaat Hiss Spun. Waar Abyss in 2015 eindigde, gaat Spun verder; zwaar overstuurde songs met Chelseas engelenstem er bovenop. Deze combinatie zorgt voor het constante opgejaagde, donkere gevoel waar bijna elke plaat van Chelsea Wolfe bekend om staat.

Chelsea Wolfe is al van kinds af aan bezig met muziek; haar vader was een countrymuzikant met een eigen studio, waar Chelsea meermaals te vinden was. Hier heeft ze ook haar eerste nummers opgenomen, welke in haar eigen woorden het meest klonken als “Casio-based gothy r&b songs”.

Pas in 2010 bracht ze haar eerste album The Grime And The Glow uit dat, net zoals haar albums daarna Apokalypsis (2011) en Pain Is Beauty (2013), bestonden uit nummers die het midden zochten tussen gothrock, psychfolk en postpunk. In 2015 kwam ze met Abyss, waarop ze meer dan ooit experimenteerde wat betreft haar sound. Dit had als gevolg dat ze ook meer metal en elektronica ging verwerken tussen haar al genoemde invloeden. Dit had een donker, zwaar album tot gevolg, dat over de hele wereld door pers én fans de hemel in geprezen werd.

“The album is cyclical, like me and my moods. Cycles, obsession, spinning, centrifugal force — all with gut feelings as the center of the self. I’m at odds with myself… I got tired of trying to disappear. The record became very personal in that way. I wanted to open up more, but also create my own reality.” – Aldus Chelsea Wolfe over Hiss Spun.

LIVEDATA 19/07 Trix, Antwerpen