Author: Martje Schoemaker

Ja, zo gaat dat met jonge bandjes uit Engeland. Die komen weleens te laat op een afspraak. We hebben om 15.30 uur afgesproken in de Cinetol in Amsterdam en drie kwartier later zijn de mannen gearriveerd. Blijven plakken in de coffeeshop? Knetterstoned? Niets van dat. Gewoon, wat vertraging met de ferry. Alle begrip voor natuurlijk.

Tekst Pieter Visscher

 

Bedolven onder verontschuldigingen, lopen we gedwee richting kleedkamer. Er wordt een met pils gevulde koelkast opengerukt en het is direct gezellig. De vier mannen van Life zijn wereldgozers. Letterlijk en figuurlijk. Hun debuut Popular Music is onlangs verschenen en puilt uit van de catchy punkrocksongs, met het titelnummer als een van de beste songs van de laatste jaren. Jawel.

Het album wordt inmiddels goed gedraaid op de Engelse zenders. Met name BBC 6 is onder de indruk en niet voor niets. “Het is wat ongewoon voor een Engelse indieband dat we zo veel airplay krijgen op de Engelse radio”, vertelt zanger en voornaamste woordvoerder van de vier, Mez Green. De band bestaat voorts uit bassist Loz Etheridge,  drummer Stewart Baxter en gitarist Mick Sanders. Laatstgenoemde heeft even geen antwoord op de vraag hoe de muziek van Life het best te omschrijven valt. “Sorry, man. I just woke up”, lacht-ie. Mez Green neemt het maar even over: “Heel energiek. En met veel woede, vanwege de huidige toestand in de wereld. Desondanks maken we zeker geen intimiderende muziek. Het is veelal tongue-in-cheek. Het laatste wat we willen, is preken. Al met al zou je onze muziek puur escapisme kunnen noemen.”

Genadeloos

Het titelnummer van het debuut van Life, Popular Music, is een van de meest opwindende en sterkste songs die de laatste jaren zijn verschenen. Het wijkt muzikaal duidelijk af van de andere nummers op het krachtige album. Volgens Green evenwel is er geen andere werkwijze aan voorafgegaan. “De titelsong is heel natuurlijk ontstaan, net als de rest van de plaat. We maken ongecompliceerde, meedogenloze muziek, waarmee je jezelf kunt bevrijden uit de dagelijkse sleur. De song Popular Music gaat over uitgaan; jezelf verliezen in de muziek die je hoort. Net als de rest van de nummers is Popular Music opgehangen aan één woord, één thema. We schrijven eerst teksten en bouwen als band gezamenlijk de muziek eromheen. Soms ontstaat een song door simpelweg een opmerking in de pub.”

De mannen van Life vinden zichzelf vrij genadeloos tijdens het schrijfproces. “Veel ideeën belanden vaak acuut in de vuilnisbak. We voelen ontzettend snel aan wanneer een song goed is en van de rest nemen we acuut afscheid.”

De band liet zich voor debuut Popular Music inspireren door gevestigde namen als The Clash, Dead Kennedys en The Fall, maar ook door de nog wat minderbekende Amerikaanse postpunkformatie Protomartyr. “Van hun laatste plaat skip je geen enkele song”, verzekert Green. Zonder te willen pochen: “Dat album (The Agent Intellect – PV) inspireerde ons om een plaat af te leveren met ook alleen maar unskippable tracks. Onze grootste uitdaging is om punk weer actueel te maken.”

Hull

Gitarist Mick, die even daarvoor de slaap nog uit zijn ogen wreef, huppelt inmiddels richting koelkast om wat verse pils op tafel te zetten. De mannen van Life genieten van het vele toeren en proberen bovendien interviewsessies zo aangenaam mogelijk aan te kleden. Gelijk hebben ze, hoewel het kwartet geen seconde de indruk wekt een broertje dood te hebben aan vraaggesprekken. Integendeel. Nou oké, één dissonant.

Ze zijn to the point, jong, stoer en trots. Ook op hun stad Hull, een havenstad met zo’n 250.000 inwoners, die voornamelijk leeft van de industrie. “Niet mooi genoeg om er een rek ansichtkaarten mee vol te krijgen, maar dit jaar wel winnaar van de prestigieuze prijs UK City Of Culture”, lacht Mez Green – hieronder crowdsurfend over zijn publiek.

“Er is ontzettend veel creativiteit in de stad. We zijn een hidden secret wat dat betreft. Denk niet alleen aan muziek en poëzie, maar ook aan hoogstaande graffiti. We zijn trots op elkaar. Er is geen haat in Hull. We hebben ook een geweldige popzaal in de stad, The New Adelphi Club. Bands gunnen elkaar dat ze daar mogen spelen. Hull is een charmante stad, met een bescheiden bevolking. Niemand die indruk probeert te maken op een ander. Wat je wel ziet in bijvoorbeeld Londen”, geeft Green de Engelse hoofdstad even een veeg uit de pan.

 

Identiteit

“De muziekscene in Hull is enorm groeiend. Ook de urbankant. Een artiest uit Hull om in de gaten te houden is Serial Chiller”, vervolgt Green, die duidelijk op zijn praatstoel zit. “Vroeger had je in Hull louter bandjes die Oasis en andere 90’s-bands coverden, nu zie je eigenlijk alleen maar bands met een eigen identiteit. Er zijn in de zomer veel festivals in de stad; er is in korte tijd een enorme scene ontstaan in Hull. Daar zijn we hartstikke trots op. We schieten elkaar geheel belangeloos te hulp. Bandjes die elkaar op weg helpen in Hull, zie je sowieso heel veel.” Dat terwijl het knallende debuut Popular Music van Life toch voornamelijk op eigen benen tot stand is gekomen.

“Het is een plaat met teksten die handelen over het alledaagse leven. Politieke onderwerpen gaan we bijvoorbeeld zeker niet uit de weg. Sommige teksten zijn abstract, andere zijn beatnik of gonzo. Geregeld vol met woede. Soms zijn ze observerend en soms hoopgevend. Het is zaak de teksten vooral niet te letterlijk te nemen. Veel is dus tongue-in-cheek.”

Stemmen

Zeker, de huidige situatie op onze verdwaasde planeet, komt aan de orde op Popular Music. Loz Etheridge: “Daar kun je domweg niet aan voorbijgaan. Neem een Brexit. Maar je zult ons nooit depressief horen hoor. Maar we moedigen de jeugd aan om te stemmen bijvoorbeeld. Have a voice! Ons album is zonder meer inspirerend voor de jeugd.”

Die youngsters weten de weg naar de concertzalen waar Life staat geprogrammeerd net zo makkelijk te vinden als oudere fans. Etheridge: “Dat zien we graag. Spelen vinden we namelijk heerlijk. Daar worden we echt heel gelukkig van. Je kunt ook niet in een band zitten zonder plezier te hebben in liveoptredens. We rijden zonder problemen door drie of vier landen heen om een opreden af te werken van een halfuur. Oké, wanneer je dat analyseert, is het ronduit gestoord. Maar toch, we genieten er écht van.”