Nadat de Limburgse garagebluesformatie The Ten Bells Pinkpop 2017 op professionele wijze heeft afgetrapt en we het gekweel van de Britse singer-songwriter James TW hebben overleefd, mag White Lies (foto) het laten zien, op het tweede open podium van het megafestival in Landgraaf. De band uit Londen zorgt vooral met hits als Big TV voor flink wat beweging in het publiek. De song die leunt op een van Visage (Fade To Grey) gepikte basis leent zich uitstekend om uit volle borst mee te blèren en dat gebeurt dan ook.
Alles gaat goed met de mannen ‘Cause I’m living in a room downtown, with a bed and a big tv’. De ironie spat ervan af.
De band oogt tevreden in Landgraaf, waar al enkele malen vaker werd opgetreden. Zanger Harry McVeigh denkt voor de tweede, of misschien zelfs derde keer. Hij is de tel kwijt. Zijn stem laat ‘m ook zo nu en dan in de steek en dat blijft toch een aandachtspuntje. Het in groten getale toegestroomde publiek maalt er niet om, met de zon op het bolletje en de aangename temperatuur. Als klap op de vuurpijl sluit White Lies af met publieksfavoriet Bigger Than Us. Wat een powersong blijft dat toch. McVeigh gooit de armen in de lucht en bespeelt zijn publiek op licht demagogische wijze. White Lies is een mooie opmaat naar meer prettige muziek.
Zoals die van Kaiser Chiefs bijvoorbeeld. Over een band gesproken die wel vaker op Pinkpop heeft gestaan. De Britten zijn nog net geen kind aan huis. Ze spelen werk van het laatste album Stay Together uit 2016, waarmee Ricky Wilson en consorten zich vergaloppeerden aan een synthpopperig geluid. Live komen de songs gelukkig wat beter uit de verf, maar de massa is toch vooral toegestroomd voor de hits van het prachtdebuut Employment uit 2005. Het blijft smullen van klassiekers als Everyday I Love You Less And Less en natuurlijk het onverslijtbare I Predict A Riot. Kaiser Chiefs is zo’n band die eigenlijk altijd wel een dikke voldoende scoort. Nooit blasé en altijd sympathiek.
Terwijl Kensington een degelijke rockshow afwerkt op het hoofdpodium en Ronnie Flex tegelijkertijd voor een portie hiphop zorgt op de Pinkpopzaterdag, warmen we ons op voor de mooiste act van de dag: Richard Ashcroft. De Brit steekt in een bloedvorm en elke klap is raak in de afgeladen Pinkpoptent. Het regent inmiddels pijpenstelen en dan is het lekker, zo’n dak boven je hoofd.
Naast bloedmooie songs van zijn soloalbums speelt Ashcroft ook werk van The Verve. The Drugs Don’t Work blijft voor natte ogen zorgen. Wat een zeggingskracht en zó bloedmooi gezongen. Ashcroft sluit af met het onverwoestbare Bitter Sweet Symphony, ook van zijn voormalige band The Verve. Het wordt uit volle borst meegezongen. Richard Ashcroft is hét hoogtepunt van de openingsdag van Pinkpop.
Niet de playbackshow van Justin Bieber dus, voor de afgeladen wei in Landgraaf. Die blijft natuurlijk goedgevuld met afsluiter Martin Garrix, die ook een mix van The White Stripes’ Seven Nation Army heeft meegenomen in zijn computer. Dance en rock in een innige omhelzing. Prima afsluiter van een onderhoudende Pinkpopdag, met de nodige krenten in de pap en Richard Ashcroft als grandioze winnaar.
Breekijzer = Powered By 
De Muziekgieterij is organisator van TRANSFORMER, dat 2 september plaatsvindt van drie uur ‘s middags tot drie uur ‘s nachts. Een muzikale amuse in de opmaat naar Muziekgieterij en festival Bruis 2.0, in en om het Sphinx Kwartier, de culturele stadswijk in Maastricht.
Zangeres en multi-instrumentalist