Het adembenemende ‘Beth Hart – Live At The Royal Albert Hall’ zal op 30 november 2018 uitkomen via Provogue / Mascot Label Group.
Beth Hart maakt een geweldige entree. Het is 4 mei 2018 en de Royal Albert Hall is compleet verduisterd. Terwijl een uitverkochte menigte haar adem inhoudt verschijnt er plots een gedaante uit de duisternis en zet, met die onmiskenbare brandende honingstem, de openingszin in van As Long As I Have A Song. De Grammy-genomineerde singer-songwriter neemt haar tijd. Gevolgd door de schijnwerpers struint ze door de gangpaden van deze iconische zaal in Londen en zingt ze het nummer volledig A capella, terwijl ze de uitgestrekte handen van fans schudt die nog niet helemaal kunnen bevatten wat hier gebeurt.
Je moet van goede huizen komen wil je dit historische podium bedwingen. De komende twee uur en 23 nummers zal Live At The Royal Albert Hall je betoveren, terwijl de zangeres haar hoop, angsten en diepste geheimen in je oor fluistert, waardoor deze gigantische zaal als een kleine jazzclub aanvoelt. Duizenden journalisten hebben geprobeerd om het fascinerende raadsel dat Beth Hart heet te ontrafelen. Maar zoals Live At The Royal Albert Hall ons eraan herinnert, zit alles wat je moet weten in haar songs – gecombineerd met de intieme verhalen die ze tussen de songs door met haar publiek deelt.
Wandelde je begin jaren negentig door het centrum van Los Angeles, dan had je Beth op 3rd Street aangetroffen, tokkelend op een gitaar, hopend op die grote doorbraak. Die grote doorbraak kwam er toen ze werd ontdekt door haar manager David Wolf, die haar een platencontract bij Atlantic bezorgde. Het in 1996 uitgekomen Immortal en het uit 1999 afkomstige Screamin’ For My Supper zijn hieruit voortgekomen. Het was een bitterzoete periode voor Hart, wiens bipolaire stoornis en roerige privéleven haar beletten de grote hoogtes te bereiken die haar muziek verdiende. Maar tot grote vreugde van aloude fans, neemt Beth The Royal Albert Hall moeiteloos mee naar die tijd en spelend op een akoestische basgitaar zingt ze het rootsy Spiders In My Bed. “Back then, I could never sleep. I could go three or four days and stay awake, and it was just mania.” Verteld Beth voorafgaand aan het lied.
Het nieuwe millennium bracht weer hoop en muzikale hoogtepunten met gevierde albums als Leave The Light On uit 2003 en 37 Days uit 2007. Hart trakteert het publiek op drie van haar meest positieve liedjes uit die verlossende periode, ondersteund door de ritmesectie bestaande uit Bob Marinelli (bas) en Bill Ransom (drums). For My Friend, was een mijlpaal van het uit 2011 afkomstige Do Not Explain, Hart’s eerste release samen met Joe Bonamassa, die haar onmiskenbare talent bij een breder publiek bracht.
Ze neemt plaats achter de piano en dendert het titelnummer van Bang Bang Boom Boom uit 2012 het publiek in. Better Than Home wordt vertegenwoordigd door Trouble en Mama This One’s For You. Van Fire On The Floor uit 2016 komen het met donkere stormwolken bedekte Love Is A Lie, Baby Shot Me Down en Picture In A Frame voorbij. Het eindigt allemaal met het bluesy Caught Out In The Rain, Hart op haar knieën, verloren in het moment terwijl haar zang opbouwt van zacht en fragiel naar een indrukwekkend gebrul: “God, don’t take my man”.
Zelfs Hart kan dit niet toppen. En zo eindigt Live At The Royal Albert Hall zoals het is begonnen, met een gepassioneerd moment van intimiteit van een artiest die het tempo bepaalt op het moderne toneel. Het was een avond van duizend emoties, zowel voor de uitvoerende als voor het publiek. En terwijl band en crew een diepe buiging maken en Hart wordt meegenomen in de liefdevolle armen van haar man, zegt haar slotzin het allemaal: “We had a ball, man…”
LIVEDATUM 29/10 TivoliVredenburg, Utrecht (Sold Out)