Category: Breekijzer

Blacktoothed – Carried Away

Blacktoothed gaat er prat op dat de hoogste noot ooit door een man gezongen in hun nieuwe single, Carried Away te horen is.

Alleen hebben wij hem nog niet kunnen ontdekken. Misschien is de noot zo hoog dat het menselijk oor hem niet oppikt. Mocht je hond raar gaan doen als je het nummer draait dan weet je hoe dat komt. Blacktoothed komt aus Deutschland en timmert momenteel aan een derde album. Hoe, wat en wanneer weten we nog niet. De band rockt zoals de ouden zongen: ze maken op seventies leest geschoeide  hardrock, incl. vette ritme sectie, gierende gitaarsolo’s en dus een  zanger met een groot stembereik.

Bijzonder is dat blacktoothed een vrouwelijk bandlid heeft. In de pop en indie is de emancipatie volop aan de gang, maar in de wereld van de zware metalen is een vrouw in de opstelling anders dan achter de microfoon nog steeds vrij uniek. De dame in kwestie heet Mathilde en uit haar koker komen die gierende solo’s. En ook de bewering dat in Carried Away de hoogste mannelijk noot ooit verstopt zit. We geloven haar op haar woord.

IDLES – Dancer feat. LCD Soundsystem

Als je als postpunkband een dansnummer hebt geschreven wie kan je dan beter vragen bij de uitwerking daarvan dan James Murphy en zijn befaamde LCD Soundsystem? Wat je noemt een transatlantische samenwerking.

Dancer is geen gewone dancetrack net zomin als IDLES een gewone postpunkband is of LCD een doorsnee dance-act. Het nummer begint met een vioolintro dat zo veel lijkt op dat van It’s A Man’s World van James Brown dat het niet anders dan een ode kan zijn aan mister dynamite.  Het is de start van een track die stuitert als een kangoeroe op een skippybal. Zanger Joe Talbot spoort de dansers aan met kreten als  ‘cheek to cheek and hip to hip’ daarbij gesteund door een koor dat niet geheel nuchter lijkt.

Dancer komt op het nieuwe, vijfde album van IDLES, TANGK, een co-productie van de band’s Mark Bowen, Nigel Goodrich van Radiohead en hip hop producer Kenny Beats. Releasedatum 16/2/24.

Slothrust – Pony

Je moet als rockact maar durven om een r&b hit te coveren, zeker zo’n monumentaal nummer als Pony van Ginuwine, een wereldwijde superhit in 1996.

L.A. duo Slothrust komt er niet alleen mee weg, maar eigent zich het nummer volledige toe. Zozeer zelfs dat je in eerste instantie je oren niet gelooft. Hé? Dit nummer ken ik, neeee. Ja dus. De Pony van Slothrust is net zo hitsig als het baanbrekende origineel van Ginuwine en zijn producer Timbaland, maar met zijn verleidelijke vrouwenstem, loodzware gitaren en roffelende drums misschien net even subversiever.  Het is hoe dan ook een schoolbeeld van een goede cover. Mocht je de dikke vier minuten van de single versie van Slothrust‘s Pony te kort vinden dan ligt er ook nog een veertien minuten uitvoering op je te wachten.

Citizen – Can’t Take It Slow

De hittip van onze rockafdeling is de nieuwe single van ‘murican’ poppunkband Citizen.

Can’t Take It Slow is een strak, spannend en krokant nummer dat je van intro tot outro op het puntje van je stoel houdt. Het is afkomstig van album zes alweer van de band die Toledo in de Amerikaanse staat Ohio als thuisbasis heeft. De kersverse langspeler heet Calling The Dogs en zal door de band in den lijve aan het publiek worden voorgesteld middels een uitgebreide wereldtournee.  Die gaat volgend weekend van start houdt de band tot medio februari volgend jaar van straat. Het (voorlopig) laatste concert vindt plaats in de Brusselse Botanique op 17/02/2024 . De dag daarvoor staat Citizen in de Dynamo in Eindhoven.

Big Spring – Slow Death

Bedwantsen-rock zou een goede naam zijn voor de muziek van het Engelse Big Spring. Hun poppy rocksongs hechten zich namelijk net zo vast in je hersenpan als die beestjes aan Frans beddengoed.

Van intro-riff tot fade out alles plakt, kleeft en blijft hangen. Met het knapperige Slow Death als jongste voorbeeld. Het is een raadsel dat er nog steeds geen album is van de lads die toch al zo’n jaartje of 8 aan het rammelen zijn.

Misschien gaat het een dezer dagen alsnog gebeuren, maar eerst zien dan geloven. Een paar jaar terug riepen ze dat ze hard aan hun debuutalbum aan het werken waren, maar dat moet dus nog steeds uitkomen. Ondertussen is er al wel een nummertje of 20 beschikbaar van de boys.  Dus wat let je om lekker te gaan slepen en  je eigen Best Of Big Spring album te maken op Spotify.

King Nun – Ocd

King Nun is een jonge gitaarband uit de Britse hoofdstad.

De band niet voor één gat te vangen. De songs op het nieuw verschenen Lamb album schieten alle kanten op, maar nooit missen nooit hun doel. Ocd track zes van het album begint vrij rustig maar zwelt allengs aan tot een stormachtig affaire. De opbouw reflecteert het onderwerp van de tekst, Ocd is een dwangstoornis. Naast een knisperende gitaarsound is ook de lekker scherpe zang een belangrijk pluspunt van de band. Mentale nood is een overigens een terugkerend thema in de songs van King Nun, die titels hebben als Sinkin Feeling, Escapism en Intravenous. Nu maar hopen dat ze een therapeutische werking hebben, voor de bandleden en hun fans.

Blood Red Shoes – LONG LOST GHOST

LONG LOST GHOST is het enige nieuwe – of niet eerder verschenen- nummer op THE STONE TAPES, een album met veelal elektronische herbewerkingen van nummers van het vorige jaar uitgegeven Ghosts On Tape album van Blood Red Shoes.

Daarop hoorden we Laura en Steve al met computers in de weer. Die ontwikkeling zetten ze dus voort met het remix-album. Het leeuwendeel van het remixwerk hebben ze overigens uitbesteed aan bevriende acts als Demob Happy, Liars en Softcult.

LONG LOST GHOST is een rustpuntje op het verder vrij overdonderende STONE TAPES.  Wie gitaren prefereert boven computers zal misschien afhaken. Wie vind dat er eigenlijk maar twee soorten muziek zijn, goede en slechte zal zeker in zijn/haar sas zijn met alweer een sterke track van Blood Red Shoes.

Money & The Man – Baby Come Over

Baby Come Over is de retestrakke nieuwe single van het Zwolse rockduo Money & The Man.

De jongste worp van zingende gitarist Henk Wisseling en drummer extraordinaire Ymtke Koekoek is spannend, slim en sexy. Stel je een mix voor van stadsgenoot Herman Brood met prime time Foo Fighters en je weet ongeveer in welke hoek je het zoeken moet.

Money & The Man rockt dit jaar 10 jaar aan de weg. Het zo mooi zijn als ze dit jubileum vieren met de release van een derde langspeler gevolgd door een tour langs plekken waar het geluid lekker hard kan en het bier rijkelijk stroomt.

Demob Happy – Sweet & Sour America

Hun laatste album is nog niet afgekoeld of Demob Happy dropt al weer een nieuwe single. Sweet & Sour America is gloednieuw en heet van de naald.

Aanleiding van de release is de start van een tour door Europa die de band op 20 september a.s. in de Melkweg zal doen belanden. Het Britse trio rockt stevig op zijn grondvesten met hun ode aan de V.S., een land dat zacht gezegd gemengde gevoelens oproept. Echt kritisch wordt Demob Happy niet, anders zouden ze mogelijk bij een volgend bezoek aan de grens worden geweigerd, maar de goede verstaander weet genoeg.

Drift – Burden

Drift is een jonge shoegrunge band uit Wollongong, from down under dus met een zevental songs op hun strafblad.  Neem Burden, dat is geen single maar een statement; een vierenhalve minuut durende maalstoom van getoonzette gevoelens.

Het is jammer dat Drift zover weg woont. We hadden ze graag van dichtbij meegemaakt, maar het zal nog wel even duren voordat ze bekend genoeg zijn om een wereldtournee te overwegen. Maar zoals een bekend filosoof ooit zei, ‘alle nadeel heb ze voordeel’. Tegen de tijd dat de boys hierheen komen, hebben ze zoveel kilometers gemaakt dat ze zullen vlammen als een uitgedroogde kerstboom. Of zo iets.