Category: Breekijzer

King Gizzard & The Lizard Wizard – Witchcraft

Een beetje Lowlands-voorpret deze week op Pinguin On The Rocks met Breekijzer Witchcraft van King Gizzard & The Lizard Wizard. De Australische heksenbende treedt op op dag #2 en heeft een mooie spot te pakken in de Bravo om 21:30. De Gizzards kwamen dit jaar weer eens met een nieuw album; PetroDragonic Apocalypse; or, Dawn of Eternal Night: An Annihilation of Planet Earth and the Beginning of Merciless Damnation.

Pas hun eerste album van het jaar. The Lizard Wizards toverden er vorig jaar nog vijf uit hun heksenketel. Misschien heeft dit 24e (!) studioalbum wat langer nodig gehad om te pruttelen. King Gizzard experimenteert namelijk nu meer met heavy metal en 80’s hardrock. De eerste single Gila Monster moesten we erg aan wennen, deze track Witchcraft vinden we wat meer bij het gezelschap uit Melbourne passen.

King Nun – Golden Age

King Nun is een wild om zich heen rockende jongensclub uit Londen. Vlak voor corona kwam hun debuutalbum uit. Daarna werd het stil op het platenfront. Tot april van dit jaar toen de boys terugkwamen met het overtuigende Selfish.

Het was de eerste van nu drie singles die zijn verschenen in opmaat van hun langverwachte tweede album. King Nun krijgt soms wel een het grunge etiket opgeplakt, maar de band is wel wat meer dan het Engelse antwoord op Nirvana of een Pearl Jam epigoon. Een turboversie van Black Sabbath komt dichter in de buurt. Nieuwste single Golden Age is een adrenaline bommetje van zo’n tweeënhalve minuut met een riff van gewapend beton.

Lamb wordt de titel van King Nun album 2, eind september komt hij beschikbaar.

X Ambassadors – Friends For Life (feat. Medium Build)

De beat is geleend van Queen’s We Will Rock You, maar verder bouwt X Ambassadors vooral een eigen feestje met Friends For Life. Mede verantwoordelijk voor deze instuif is Medium Build.

Misschien behoeven de heren een wat nadere introductie. X Ambassadors is een bijna obsceen populaire Amerikaanse partyrockband met sentimentele trekjes. De band, trio eigenlijk bestaat nu zo’n jaar of 10. In die tijd hebben ze vijf albums gefabriceerd. Ze zijn in Europa trouwens ook razend populair. Medium Build is ook al even bezig, maar nog niet half zo popi als hun diplomatieke vrienden

Friends For Life is een oer en oer-Amerikaanse rommelrocktrack met feestgedruis. Iedereen is dronken en/of stoned, en fan van Beavis en Butt-head. Ooit was X Ambassasdors indie en zo zien ze er ook nog wel zo uit, maar hoe alternatief kun je zijn met hits die meer dan een half miljard keer zijn aangeklikt.

Voor Friends For Life staat een E, dat betekent expliciete verwijzingen naar seks, drugs en/of geweld in de tekst. De track is derhalve niet geschikt voor jonge luisteraars. Zo’n E werkt natuurlijk averechts, juist jong volk zal in drommen afkomen op Friends For Life.

Blur – St. Charles Square

Comeback single 2 van Britpop royalty Blur is nogal anders dan de eerste. Was The Narcissist een beetje ‘gewoon’ Blur liedje, St. Charles Square is een mid tempo rocker met onrustige gitaren, die van alle kanten op je af komen.

Albarn’s uit duizenden herkenbare stem verraden dat het Blur is, maar dit keer is het vooral gitarist Graham Coxon die zijn geursporen op de track heeft achtergelaten. Net als tijdens het optreden van Blur onlangs in Amsterdam heeft de band geen enkele poging gedaan om de boel te polijsten. St. Charles Square piept en kraakt alsof het zonder al te veel repeteren in een keer live op de ‘band’ is geslingerd. Zo puur als dit klonk Blur zelden eerder.

Frankie and the Witch Fingers – Mild Davis

Met een titel waarin zelfs muziek-anafalbeten de naam van een beroemde jazztrompettist zullen herkennen zou je verwachten dat er wel een scooby-doo momentje in het nummer zou zitten, maar dat dus valt mee. Of tegen, als je van jazz houdt.

Desondanks zegt de band wel degelijk geïnspireerd te zijn door mister Davis, en dan met name zijn funkrock excursies in de jaren zeventig. Wat je op je bordje krijgt is in ieder geval weer zo’n heerlijke brok psych-rock zoals Frankie and the Witch Fingers sinds 2017 met ijzeren regelmaat de ether in slingert.

Met Mild Davis kondigt de band uit L.A. waarin dus niemand zit die Frankie heet de aanstaande geboorte aan van een nieuwe langspeler, Data Boom die op 1 september het licht zien.

Normaal wacht een band met toeren tot na de release van een album, maar niet Frankie. Hen kan je gaan zien op 15 juli tijdens het Valkhof Festival in Nijmegen. Nog kratis ook!

LEAP – Exit Signs

LEAP is de nieuwe band van Jack Balfour Scott die eerder de kust onveilig maakte met The Mispers. Die band is nooit echt van de grond gekomen, voor LEAP lijkt er een zonniger toekomst weggelegd.

De band opereert in de schemerzone tussen indie en de wat hardere rock. Net zo belangrijk als de alom aanwezige gitaren is Scott’s lenige en expressieve zang, die op nieuwe single Exit Signs wel wat aan die van Bono doet denken, met die aantekening dat Scott veel makkelijker bij de hoge noten kan.

Exit Signs is het 10e nummer van LEAP. Zet ze in een playlist en je hebt een album. Aan de lege speellijst van de band menen we te mogen opmaken dat ze druk bezig zijn met de opname van een officieel debuutalbum. Maar dat kan ook wishful thing zijn. Dat de naam LEAP nog wel vaker langs zal komen is dat niet.

Queens Of The Stone Age – Paper Machete

Het zit Josh Homme niet mee; een vechtscheiding, met Mark Lanegan en Taylor Hawkins twee vrienden verloren en als overmaat van ramp bleek hij ook nog een kanker te hebben. Gelukkig kon hij worden geopereerd en lijkt in ieder geval op medisch gebied het grootse leed geleden.

Alsof zijn persoonlijke sores niet genoeg zijn, maakt de aanvoerder van Queens of The Stone Age zich ook nog eens ernstige zorgen om wat er in de wereld gebeurt. Hij vergelijkt de moderne tijd met de einddagen van het Romeinse rijk, vreest voor nieuwe donkere middeleeuwen. Vandaar de titel van het 8ste QUOTSA album, In Times New Roman. Je kunt zijn zorgen afdoen als de muizenissen van een man in mid-life crisis, maar met een snel opwarmende aarde, de oorlog in Oekraïne en de opkomst van het neo-fascisme is er niet niets aan de hand.

De songs op In Times New Roman zijn te verdelen in twee categorieën, persoonlijk en politiek. Nieuwe single Paper Machete valt in de eerste. De tekst is geadresseerd aan Homme’s ex die hij beschuldigt wreed en manipulatief te zijn. De woede van de woorden hoor je terug in de venijnige gitaren, het schurende ritme en de bijtende zang, maar niet in de productie. In mindere handen zou zo’n song uit de bocht vliegen, maar Homme verliest nergens de controle. En dat geldt voor het hele album. Hij is en blijft ten slotte een vakman.

 

 

 

The Mysterines – Begin Again

Lia Metcalfe schreef Begin Again tijdens volle maan in een schuur in ‘the west country. Ruwweg is dat Cornwall en aanpalende graafschappen, dat deel van Engeland waar de Keltische cultuur de meeste sporen heeft nagelaten, o.a. in de vorm van menhirs en diverse henges.

Zoiets prikkelt de fantasie en Begin Again heeft zeker ook iets mysterieus om niet te zeggen magisch. Het nummer is wat subtieler dan de in your face rock waarmee The Mysterines zich in onze kijker speelden. Naast het aparte timbre van Miss Metcalfe is en blijft de gitaar echter het belangrijkste wapen van de band. Daar laat de gitarist ook in dit nummer geen twijfel over bestaan.

The Mysterines trekken deze zomer door de U.K. als support act van Arctic Monkeys.

The Voidz – Prophecy Of The Dragon

De nieuwe single van  The Voidz begint met een paar powerchords, zoals die door menig Amerikaans stadion schalden zo’n 40 jaar geleden. 

Het is slechts één van de ingrediënten van het vijf minuten klokkende  Prophecy Of The Dragon, een nummer waarin zo veel gebeurt dat het nog het meest wegheeft van een potpourri, of een medley. Het is knap hoe de band zo’n waterval aan ideeën heeft weten te kanaliseren tot een coherente productie. 

Je begrijpt ook waarom Julian Casablancas behoefte heeft aan een band naast The Strokes. Met een nummer als Prophecy Of The Dragon hoeft hij bij zijn oude maten echt niet aan te komen. Maar bij ons dus wel!

The Voidz staat volgende week op Best Kept Secret. 

cleopatrick – Lost

Nee, het ligt niet aan je oortjes of speakers. Lost klinkt bewust alsof het gemixt is in een blender i.p.v. een studio. De reden zal duidelijk zijn, de vervorming dient om het gevoel van verlatenheid te benadrukken.

Want daar gaat Lost tenslotte over. De Canadese rockers zich noemende cleopatrick hebben Lost niet zelf geschreven. Dat hadden ze waarschijnlijk wel gewild, maar beter dan Frank Ocean en zijn team wisten Luke en Ian hun gevoelens en frustraties niet te verwoorden. Dus zijn ze maar aan he coveren geslagen.

Je moet echter van goede huize komen wil je het origineel in hun herkennen. Los van de tekst hebben ze geen enkele steen op de andere laten. Frank’s versie is fris en funky. De toon desolate van de tekst hoor je nauwelijks terug in de productie. Lost in handen van cleopatrick is een schreeuw recht uit het hart. Hopelijk lucht het op.