Category: Breekijzer

While She Sleeps – FAKERS PLAGUE

Als metalband kan je geen betere thuishaven wensen dan Sheffield, een stad die al sinds het begin van de 20ste eeuw wordt geassocieerd met staal, stainless steel om precies  te zijn.

Het soort metal dat While She Sleeps smeedt heet metalcore. Simpel gezegd is dat een amalgaam van alle mogelijke soorten metal. Liever dan met woorden uitleggen wat voor soort herrie While She Sleeps precies produceert verwijzen we je naar nieuwe single FAKERS PLAGUE.

Waren de songs van het eerder dit jaar verschenen vijfde album al niet voor de poes. Met FAKERS PLAGUE doen de mannen er nog een schepje bovenop. FAKERS PLAGUE is ruim vier minuten gitaargeweld, op hol geslagen computers en een ritmesectie die hogere wiskunde heeft gestudeerd. Daar boven uit torent een opgewonden Lawrence ‘Loz’ Taylor met een welgemeende tirade tegen hypocrisie. 

Concert: 23 januari Melkweg/Max, Amsterdam.

Five Finger Death Punch – Inside Out

Op de valreep nog goed nieuws uit het Five Finger Death Punch kamp, album 8 is klaar voor lancering! D-day is 28 februari 2020.

De albumtitel F8 duidt op weinig inspiratie, De nieuwe single die deze week verscheen om het goede nieuws kracht bij te zetten vertelt een heel ander verhaal. Inside Out is een partij prachtig!

Het nummer begint met een symfonieorkest dat al snel opzij wordt geduwd door een hard hakkende band. Zij maken de weg vrij voor een diep grommende Ivan Moody die klinkt alsof hij net een weerwolf heeft opgegeten. Rauw. Voeg daar een heroïsch refrein aan toe en een gitaarsolo waarmee je diamanten kunt snijden en je weet hoe laat het is. F8 is het eerste Five Finger Death Punch album waarop Charlie ‘The Engine’ Engen te horen is. Hij vervangt drummer Jeremy Spencer die – je gelooft het niet- politieagent is geworden.

Concert: 26 jan AFAS Live, Amsterdam.

Billy Talent – Forgiveness I+II

Het Canadese Billy Talent verbreekt een stilte van drie jaar met een nieuwe single die een speelduur heeft van een dikke zes minuten en waarop de band definitief afrekent met hun punkverleden.  

Vanwege de grote klimaatverschillen tussen de eerste en tweede helft heeft men het nummer verdeeld in een part I en part II. Deel I is heldhaftige rock in de Britse stijl met redelijk gecompliceerde rif, een galopperend ritme en een zanger die overal bovenuit torent met zijn heldentenor.  

In deel II gaat het tempo drastisch omlaag, duiken er synthesizers op en zelfs blazers! Een saxofoonsolo in een metaltrack wie had dat gedacht!? Part II van Forgiveness is dan ook nauwelijks metal te noemen. Maar mooi is het wel. En geslaagd! Kortom een gewaagde re-entry van Billy Talent, en een zeer intrigerende lokroep voor wat hun zesde album moet gaan worden.

Gnarlah – Fix Me

Aangespoord door uiteenlopende wapenbroeders als Highly Suspect, Muse en Audioslave is Gnarlah een jaar geleden begonnen met het maken van heavy rock met een melodieus hart.

Gnarlah is een trio met als uitvalsbasis het Britse Brighton. De verdachten heten Ren Woods, Travis Powers en Jacob Andrews, respectievelijk zang & gitaar, bas & zang en drums. Nieuwe single Fix Me is een sterk staaltje van het soort muzikaal edelmetaal waarin de heren handelen. De backing is log en luid en contrasteert mooi met de poppy leadzang van Ren Woods. Verder is alles aanwezig, een hook waaraan je betonblok kan hangen, een ritme waarop het goed headbangen is, een meebrulwaardig refrein en een oplopende spanning die in heel wat mensen de drang zal losmaken om van een podium te duiken. Opvallend en bijzonder is dat de vier singles die Gnarlah tot nu toe heeft uitgeworpen allemaal een andere smaak hebben, maar toch herkenbaar zijn als het werk van de drie nieuwe zware jongens uit Brighton.

Dogleg – Fox

Fox, de nieuwe single van Dogleg is harder, faster en stronger dan wat de band tot nu toe heeft klaargespeeld. Nu is dat nog niet heel veel. Dogleg komt nog maar net kijken. Op de kerfstok staan twee EP’s plus de nieuwe single. Maar Fox is op alle fronten een verbetering en een song die schreeuwt om aandacht.   

Dogleg komt uit Detroit, Michigan, de stad van Iggy & The Stooges en MC5. En dat willen ze weten ook. Dogleg is dus van de punk, maar dan niet van de nihilistische of primitieve tak en ook niet van de post punk, maar van het soort punk dat dienst doet als uitlaatklep voor opgekropte woede en ongedefinieerde onrust.

Met zijn straffe tempo, loden gitaren en gietijzeren rime sectie is Fox uitermate geschikt om op te pogoën, slamdancen en stagediven. Moe en vol blauwe plekken, maar voldaan keren de fans na een concert huiswaarts. Tenminste dat nemen we aan, want we hebben nog niet in de gelukkige omstandigheid mogen verkeren om jonge hondenroedel in hun Habitat Naturalis te mogen aanschouwen. Maar dat Dogleg er live een feestje van maakt, is wel duidelijk. Check de clip maar. 

Palaye Royale – Hang On To Yourself

Om misverstanden te voorkomen. Hang On To Yourself, de nieuwe single van Palaye Royale is geen cover van het befaamde nummer van David Bowie uit zijn Ziggy periode. Op zich had dat best gekund, want de Canadese band is niet vies van een beetje glam. Integendeel.

Zoals de clip van Hang On To Yourself laat zien, zijn de mannen gek op  verkleedpartijen en hebben ze de visagist(e) de opdracht gegeven om zich eens lekker uit te leven. Die uitbundigheid hoor je ook terug in de track. Hang On To Yourself begint met toeters. Daarna volgen de bellen, een monsterriff, lekker sleazy leadzang van Remmington Leith en een gitaarsolo, die menig luchtgitarist naar zijn instrument zal doen grijpen.

Leith vormt samen met zijn broers Sebastian Danzig en Emerson Barrett de kern van Palaye Royale.  De officiële achternaam van de broers is overigens Kropp en ze komen oorspronkelijk uit Toronto, Canada. De naam hebben ze om wille van hun imago aangepast. Hun thuisstad hebben ze om carrière technische redenen verruilt voor Viva Las Vegas. Daar kunnen ze makkelijk over straat met hun make-up en extravagante kleding. Voorlopig dan. Nog een paar nummers als Hang On To Yourself en het hek gaat van de dam. 

Concert: 27 november Paradiso, Amsterdam.

Bishop Briggs – Can You Hear Me Now?

Miss Briggs debuteerde in 2016 onder de naam Bishop met het nummer River. Niet handig als je gevonden wil worden op Google. En gezocht werd ze, want River groeide uit tot een gigantische hit. 190 miljoen plays staan er nu op de teller. And counting.

Zo’n eerste klap is natuurlijk nooit te overtreffen. Het siert de Britse Sarah Grace McLaughlin dat ze het ook niet heeft geprobeerd. Tenminste ze is niet met River part 2, 3 etc gekomen, maar gewoon met andersoortig maar niet minder sterk werk. En dat heeft haar geen windeieren gelegd. Bishop Briggs heeft nu ruim een dozijn nummers op haar naam staan die luidkeels zullen worden meegezongen als ze volgende maand in zaal Max van de Melkweg staat. Het alles behalve geheime wapen van Bishop Briggs is haar stem, die is zo krachtig dat ze makkelijk onversterkt de achterste rijen van een volle Alpha tent zou kunnen bereiken. En omver blazen.

Die stem schittert ook op het gospelachtige Can You Hear Me Now, dat door een gebrek aan gitaren misschien aan a-typisch plaat is voor POTR. Daar staat tegenover dat Bishop Briggs in haar pink meer energie heeft dan menig metalband in de gelederen.

Met een volume als dat van miss Briggs is de vraag Can You Hear Me Now natuurlijk retorisch. Het nummer is terug te vinden op haar verse tweede album, Champion.

Concert; 12 december Max/Melkweg, Amsterdam.

Feeder – Criminal

Feeder is al een tijdje bezig, sinds 1991 om precies te zijn.  Maar als je dat niet weet en je hoort Criminal zou je zweren van doen te hebben met een stel jonge honden dat net uit de kennel is ontsnapt.

De nieuwe single van de band uit Wales rockt als een op hol geslagen heimachine. Dat Feeder niet net komt kijken, hoor je af aan de solide song en het hoge spelniveau. Opvallend is dat Criminal niet op het redelijke recente Tallulah album staat, en ook niet op een van de tien oudere albums Helemaal nieuw dus. Doe er je voordeel mee.

Concert: 28 november Tolhuistuin, Amsterdam.

Wolfmother – Chase The Feeling feat. Chris Cester

Vaak vallen samenwerkingen die op papier geweldig lijken in de praktijk nogal tegen. Vaak, maar niet altijd! Het bundelen der krachten van Wolfmother met Jet (van Are You Gonna Be My Girl) zanger Chris Cester is op alle fronten geslaagd.

De Australische kopstukken hebben een hoekig rockende topsong bekokstoofd waar de adrenaline van afdruipt. Dat Stockdale en Cester ooit een keer samen in het rockbootje zouden stappen was een kwestie van tijd. Ze zijn komen al jaren bij elkaar over de vloer. Alleen kwam het er maar niet van. De mannen zullen nu spijt hebben als de lange haren op hun hoofd dat ze elkaar niet eerder hebben uitgedaagd, want zowel Jet als Wolfmother hebben lang niet zo bevlogen geklonken als op Chase The Feeling.

Hoe voorspoedig de samenwerking ging, blijkt wel uit het feit dat Chase The Feeling in zes takes op de ouderwetse band stond. Gegarandeerd computervrij!  Nu maar hopen dat ze het gevoel vast weten te houden.

The Blue Stones – Shakin’ Off The Rust

The Blues Stones is een duo uit Canada dat succesvol aan de weg timmert met een stevig soort rock waar geen greintje vet aanzit. Dat komt omdat ze maar met zijn tweeën zijn, maar het is ook een artistieke keuze om de songs tot op het bot te benen.

Mocht je het debuut album van The Blue Stones, het vorig jaar verschenen Black Holes hebben gemist, dan is Shakin’ Off The Rust een goed instappunt, De nieuwe single dekt de lading van Tarek Jafar en Justin Tessier helemaal. Een bluesy begint krijgt na anderhalve minuut een energie injectie. Daarna wordt wat gas terug genomen waarna alsnog de muzikale pleuris uitbreekt.

Bands als Royal Blood, Rival Sons en ook Black Keys mogen zich best een beetje zorgen maken, want ze hebben er met The Blue Stones een serieuze concurrent bij gekregen. Hoe serieus weten we eind deze maand als de band op London Calling heeft laten zien wat ze live in hun mars hebben.

Concert: 26 oktober London Calling, Paradiso, Amsterdam.