Category: Breekijzer

Gnarlah – Fix Me

Aangespoord door uiteenlopende wapenbroeders als Highly Suspect, Muse en Audioslave is Gnarlah een jaar geleden begonnen met het maken van heavy rock met een melodieus hart.

Gnarlah is een trio met als uitvalsbasis het Britse Brighton. De verdachten heten Ren Woods, Travis Powers en Jacob Andrews, respectievelijk zang & gitaar, bas & zang en drums. Nieuwe single Fix Me is een sterk staaltje van het soort muzikaal edelmetaal waarin de heren handelen. De backing is log en luid en contrasteert mooi met de poppy leadzang van Ren Woods. Verder is alles aanwezig, een hook waaraan je betonblok kan hangen, een ritme waarop het goed headbangen is, een meebrulwaardig refrein en een oplopende spanning die in heel wat mensen de drang zal losmaken om van een podium te duiken. Opvallend en bijzonder is dat de vier singles die Gnarlah tot nu toe heeft uitgeworpen allemaal een andere smaak hebben, maar toch herkenbaar zijn als het werk van de drie nieuwe zware jongens uit Brighton.

Dogleg – Fox

Fox, de nieuwe single van Dogleg is harder, faster en stronger dan wat de band tot nu toe heeft klaargespeeld. Nu is dat nog niet heel veel. Dogleg komt nog maar net kijken. Op de kerfstok staan twee EP’s plus de nieuwe single. Maar Fox is op alle fronten een verbetering en een song die schreeuwt om aandacht.   

Dogleg komt uit Detroit, Michigan, de stad van Iggy & The Stooges en MC5. En dat willen ze weten ook. Dogleg is dus van de punk, maar dan niet van de nihilistische of primitieve tak en ook niet van de post punk, maar van het soort punk dat dienst doet als uitlaatklep voor opgekropte woede en ongedefinieerde onrust.

Met zijn straffe tempo, loden gitaren en gietijzeren rime sectie is Fox uitermate geschikt om op te pogoën, slamdancen en stagediven. Moe en vol blauwe plekken, maar voldaan keren de fans na een concert huiswaarts. Tenminste dat nemen we aan, want we hebben nog niet in de gelukkige omstandigheid mogen verkeren om jonge hondenroedel in hun Habitat Naturalis te mogen aanschouwen. Maar dat Dogleg er live een feestje van maakt, is wel duidelijk. Check de clip maar. 

Palaye Royale – Hang On To Yourself

Om misverstanden te voorkomen. Hang On To Yourself, de nieuwe single van Palaye Royale is geen cover van het befaamde nummer van David Bowie uit zijn Ziggy periode. Op zich had dat best gekund, want de Canadese band is niet vies van een beetje glam. Integendeel.

Zoals de clip van Hang On To Yourself laat zien, zijn de mannen gek op  verkleedpartijen en hebben ze de visagist(e) de opdracht gegeven om zich eens lekker uit te leven. Die uitbundigheid hoor je ook terug in de track. Hang On To Yourself begint met toeters. Daarna volgen de bellen, een monsterriff, lekker sleazy leadzang van Remmington Leith en een gitaarsolo, die menig luchtgitarist naar zijn instrument zal doen grijpen.

Leith vormt samen met zijn broers Sebastian Danzig en Emerson Barrett de kern van Palaye Royale.  De officiële achternaam van de broers is overigens Kropp en ze komen oorspronkelijk uit Toronto, Canada. De naam hebben ze om wille van hun imago aangepast. Hun thuisstad hebben ze om carrière technische redenen verruilt voor Viva Las Vegas. Daar kunnen ze makkelijk over straat met hun make-up en extravagante kleding. Voorlopig dan. Nog een paar nummers als Hang On To Yourself en het hek gaat van de dam. 

Concert: 27 november Paradiso, Amsterdam.

Bishop Briggs – Can You Hear Me Now?

Miss Briggs debuteerde in 2016 onder de naam Bishop met het nummer River. Niet handig als je gevonden wil worden op Google. En gezocht werd ze, want River groeide uit tot een gigantische hit. 190 miljoen plays staan er nu op de teller. And counting.

Zo’n eerste klap is natuurlijk nooit te overtreffen. Het siert de Britse Sarah Grace McLaughlin dat ze het ook niet heeft geprobeerd. Tenminste ze is niet met River part 2, 3 etc gekomen, maar gewoon met andersoortig maar niet minder sterk werk. En dat heeft haar geen windeieren gelegd. Bishop Briggs heeft nu ruim een dozijn nummers op haar naam staan die luidkeels zullen worden meegezongen als ze volgende maand in zaal Max van de Melkweg staat. Het alles behalve geheime wapen van Bishop Briggs is haar stem, die is zo krachtig dat ze makkelijk onversterkt de achterste rijen van een volle Alpha tent zou kunnen bereiken. En omver blazen.

Die stem schittert ook op het gospelachtige Can You Hear Me Now, dat door een gebrek aan gitaren misschien aan a-typisch plaat is voor POTR. Daar staat tegenover dat Bishop Briggs in haar pink meer energie heeft dan menig metalband in de gelederen.

Met een volume als dat van miss Briggs is de vraag Can You Hear Me Now natuurlijk retorisch. Het nummer is terug te vinden op haar verse tweede album, Champion.

Concert; 12 december Max/Melkweg, Amsterdam.

Feeder – Criminal

Feeder is al een tijdje bezig, sinds 1991 om precies te zijn.  Maar als je dat niet weet en je hoort Criminal zou je zweren van doen te hebben met een stel jonge honden dat net uit de kennel is ontsnapt.

De nieuwe single van de band uit Wales rockt als een op hol geslagen heimachine. Dat Feeder niet net komt kijken, hoor je af aan de solide song en het hoge spelniveau. Opvallend is dat Criminal niet op het redelijke recente Tallulah album staat, en ook niet op een van de tien oudere albums Helemaal nieuw dus. Doe er je voordeel mee.

Concert: 28 november Tolhuistuin, Amsterdam.

Wolfmother – Chase The Feeling feat. Chris Cester

Vaak vallen samenwerkingen die op papier geweldig lijken in de praktijk nogal tegen. Vaak, maar niet altijd! Het bundelen der krachten van Wolfmother met Jet (van Are You Gonna Be My Girl) zanger Chris Cester is op alle fronten geslaagd.

De Australische kopstukken hebben een hoekig rockende topsong bekokstoofd waar de adrenaline van afdruipt. Dat Stockdale en Cester ooit een keer samen in het rockbootje zouden stappen was een kwestie van tijd. Ze zijn komen al jaren bij elkaar over de vloer. Alleen kwam het er maar niet van. De mannen zullen nu spijt hebben als de lange haren op hun hoofd dat ze elkaar niet eerder hebben uitgedaagd, want zowel Jet als Wolfmother hebben lang niet zo bevlogen geklonken als op Chase The Feeling.

Hoe voorspoedig de samenwerking ging, blijkt wel uit het feit dat Chase The Feeling in zes takes op de ouderwetse band stond. Gegarandeerd computervrij!  Nu maar hopen dat ze het gevoel vast weten te houden.

The Blue Stones – Shakin’ Off The Rust

The Blues Stones is een duo uit Canada dat succesvol aan de weg timmert met een stevig soort rock waar geen greintje vet aanzit. Dat komt omdat ze maar met zijn tweeën zijn, maar het is ook een artistieke keuze om de songs tot op het bot te benen.

Mocht je het debuut album van The Blue Stones, het vorig jaar verschenen Black Holes hebben gemist, dan is Shakin’ Off The Rust een goed instappunt, De nieuwe single dekt de lading van Tarek Jafar en Justin Tessier helemaal. Een bluesy begint krijgt na anderhalve minuut een energie injectie. Daarna wordt wat gas terug genomen waarna alsnog de muzikale pleuris uitbreekt.

Bands als Royal Blood, Rival Sons en ook Black Keys mogen zich best een beetje zorgen maken, want ze hebben er met The Blue Stones een serieuze concurrent bij gekregen. Hoe serieus weten we eind deze maand als de band op London Calling heeft laten zien wat ze live in hun mars hebben.

Concert: 26 oktober London Calling, Paradiso, Amsterdam.

Klone – Breach

Klone is een graag gezien gast in de lage landen. De Franse band kan rekenen op een gewillig oorbij een breed publiek  variërend van de traditionele headbanger en moshpitter tot en inclusief afnemers van de meer melodieuze soorten metal.

Die laatste groep komt volledige aan zijn trekken met Breach, een bijna groots opgezette track van Klone album numero six, ‘Le Grand Voyage’.     Op Breach zijn de laatste sporen van het death metal verleden van Klone compleet onder de mat geveegd. Klone zanger Yann Ligner is niet langer boos, maar melancholique. Hij draagt zijn lot en leed nobel in Breach, dat zich onderscheidt met een sterke opbouw en een aansteker c.q. telefoonlampjes waardig einde.

‘Le Grand Voyage’ is uit. Mocht je de band vivre willen zien, zal je vooralsnog naar Frankrijk moeten. Wat natuurlijk helemaal geen straf is.

Highly Suspect – Upperdrugs

Upperdugs is de b-kant van 16, de meest recente single van Highly Suspect. Onze buren van Pinguin indie riepen 16 uit tot IJsbreker. Dat was geen succes.

De band uit Cape Cod scoorde in het verleden een hele rits Pinguin hit met potige songs als Lydia, My Name Is Human en Little One. Het bijzondere van Highly Suspect was dat de band hard rockte in een tijd dat de meeste muziek het resultaat is van thuis pielen met een stel computers. Bij Highly Suspect vlogen de gitaren je om de oren en was de zanger Johnny Stevens gezegend met een paar sterke longen. Die heeft Stevens nog steeds en hij maakt er nog gretig gebruik van. Alleen zijn om de een of andere reden de gitaren in ongenade gevallen.

Vol trots maakte de band bekend dat er op 16 helemaal geen snaren te horen zijn, en dat de rol van gitaren op het nieuwe album ook sterk is gereduceerd. Gelukkig is de band niet helemaal van rock los, want wie de b-kant van 16 opzet hoort nog wel een bezeten bonkende ritme sectie en maken de gitaren nog zoveel herrie dat Stevens op zijn tenen moet gaan staan om boven het rumoer uit te komen. Dat we Upperdrugs hebben verkozen tot Breekijzer is dus een soort van verkapte boodschap aan de band, die over een paar maanden komt spelen. Hou de gitaren in aanslag en alsjeblieft meer nummers als Upperdrugs!

Concert: 27 februari Melkweg, Amsterdam (dit optreden is verplaats van de oude zaal naar de Max)

White Lies –  Hurt My Heart

Begin dit jaar kwam White Lies met album Five aanzetten, een prima plaat waarvan afdeling indie het zeven minuten durende epos ‘Time To Give’ virtueel heeft grijsgedraaid.

Het trio is binnenkort tien jaar samen. Een eenvoudige rekensom leert dat de band gemiddeld één album in de twee jaar uitbrengt. Wie schetst dan ook enz. toen er deze week plotseling een fonkelnieuwe track opdook. Die ook nog eens stevig rockt! Net als Editors en Interpol haalt White Lies veel mosterd uit de new wave periode van inmiddels ook alweer 40 jaar geleden. Maar de mannen doen er wel hun eigen ding mee. Hurt My Heart heeft weliswaar de ‘doom & gloom’, die zo typerend was voor de stroming, maar onder de weemoedige zang van Harry McVeigh bruist een onstuimige band. De ritmesectie zit in een hoge versnelling terwijl de keyboards en gitaren knokken om aandacht. Het geheel wordt geserveerd met een solo voor scheurgitaar. 

Hurt My Heart blijft voorlopig alleenstaand. Na jaren alleen in termen van albums te hebben gedacht gaat White Lies het volgens bassist Charles Cave het nu eens anders aanpakken en losse songs uitbrengen. Wie aan albums hecht, heeft dus pech. Het goede nieuws is dat we niet meer telkens twee jaar moeten wachten op nieuw werk van White Lies, dat zijn tiende verjaardag viert met een uitgebreide tour. Ga ze zien in…

Concerten:24 november Muziekgieterij, Maastricht. 27 & 28 november TivoliVredenburg, Utrecht.