Category: Breekijzer

Wolfmother – Chase The Feeling feat. Chris Cester

Vaak vallen samenwerkingen die op papier geweldig lijken in de praktijk nogal tegen. Vaak, maar niet altijd! Het bundelen der krachten van Wolfmother met Jet (van Are You Gonna Be My Girl) zanger Chris Cester is op alle fronten geslaagd.

De Australische kopstukken hebben een hoekig rockende topsong bekokstoofd waar de adrenaline van afdruipt. Dat Stockdale en Cester ooit een keer samen in het rockbootje zouden stappen was een kwestie van tijd. Ze zijn komen al jaren bij elkaar over de vloer. Alleen kwam het er maar niet van. De mannen zullen nu spijt hebben als de lange haren op hun hoofd dat ze elkaar niet eerder hebben uitgedaagd, want zowel Jet als Wolfmother hebben lang niet zo bevlogen geklonken als op Chase The Feeling.

Hoe voorspoedig de samenwerking ging, blijkt wel uit het feit dat Chase The Feeling in zes takes op de ouderwetse band stond. Gegarandeerd computervrij!  Nu maar hopen dat ze het gevoel vast weten te houden.

The Blue Stones – Shakin’ Off The Rust

The Blues Stones is een duo uit Canada dat succesvol aan de weg timmert met een stevig soort rock waar geen greintje vet aanzit. Dat komt omdat ze maar met zijn tweeën zijn, maar het is ook een artistieke keuze om de songs tot op het bot te benen.

Mocht je het debuut album van The Blue Stones, het vorig jaar verschenen Black Holes hebben gemist, dan is Shakin’ Off The Rust een goed instappunt, De nieuwe single dekt de lading van Tarek Jafar en Justin Tessier helemaal. Een bluesy begint krijgt na anderhalve minuut een energie injectie. Daarna wordt wat gas terug genomen waarna alsnog de muzikale pleuris uitbreekt.

Bands als Royal Blood, Rival Sons en ook Black Keys mogen zich best een beetje zorgen maken, want ze hebben er met The Blue Stones een serieuze concurrent bij gekregen. Hoe serieus weten we eind deze maand als de band op London Calling heeft laten zien wat ze live in hun mars hebben.

Concert: 26 oktober London Calling, Paradiso, Amsterdam.

Klone – Breach

Klone is een graag gezien gast in de lage landen. De Franse band kan rekenen op een gewillig oorbij een breed publiek  variërend van de traditionele headbanger en moshpitter tot en inclusief afnemers van de meer melodieuze soorten metal.

Die laatste groep komt volledige aan zijn trekken met Breach, een bijna groots opgezette track van Klone album numero six, ‘Le Grand Voyage’.     Op Breach zijn de laatste sporen van het death metal verleden van Klone compleet onder de mat geveegd. Klone zanger Yann Ligner is niet langer boos, maar melancholique. Hij draagt zijn lot en leed nobel in Breach, dat zich onderscheidt met een sterke opbouw en een aansteker c.q. telefoonlampjes waardig einde.

‘Le Grand Voyage’ is uit. Mocht je de band vivre willen zien, zal je vooralsnog naar Frankrijk moeten. Wat natuurlijk helemaal geen straf is.

Highly Suspect – Upperdrugs

Upperdugs is de b-kant van 16, de meest recente single van Highly Suspect. Onze buren van Pinguin indie riepen 16 uit tot IJsbreker. Dat was geen succes.

De band uit Cape Cod scoorde in het verleden een hele rits Pinguin hit met potige songs als Lydia, My Name Is Human en Little One. Het bijzondere van Highly Suspect was dat de band hard rockte in een tijd dat de meeste muziek het resultaat is van thuis pielen met een stel computers. Bij Highly Suspect vlogen de gitaren je om de oren en was de zanger Johnny Stevens gezegend met een paar sterke longen. Die heeft Stevens nog steeds en hij maakt er nog gretig gebruik van. Alleen zijn om de een of andere reden de gitaren in ongenade gevallen.

Vol trots maakte de band bekend dat er op 16 helemaal geen snaren te horen zijn, en dat de rol van gitaren op het nieuwe album ook sterk is gereduceerd. Gelukkig is de band niet helemaal van rock los, want wie de b-kant van 16 opzet hoort nog wel een bezeten bonkende ritme sectie en maken de gitaren nog zoveel herrie dat Stevens op zijn tenen moet gaan staan om boven het rumoer uit te komen. Dat we Upperdrugs hebben verkozen tot Breekijzer is dus een soort van verkapte boodschap aan de band, die over een paar maanden komt spelen. Hou de gitaren in aanslag en alsjeblieft meer nummers als Upperdrugs!

Concert: 27 februari Melkweg, Amsterdam (dit optreden is verplaats van de oude zaal naar de Max)

White Lies –  Hurt My Heart

Begin dit jaar kwam White Lies met album Five aanzetten, een prima plaat waarvan afdeling indie het zeven minuten durende epos ‘Time To Give’ virtueel heeft grijsgedraaid.

Het trio is binnenkort tien jaar samen. Een eenvoudige rekensom leert dat de band gemiddeld één album in de twee jaar uitbrengt. Wie schetst dan ook enz. toen er deze week plotseling een fonkelnieuwe track opdook. Die ook nog eens stevig rockt! Net als Editors en Interpol haalt White Lies veel mosterd uit de new wave periode van inmiddels ook alweer 40 jaar geleden. Maar de mannen doen er wel hun eigen ding mee. Hurt My Heart heeft weliswaar de ‘doom & gloom’, die zo typerend was voor de stroming, maar onder de weemoedige zang van Harry McVeigh bruist een onstuimige band. De ritmesectie zit in een hoge versnelling terwijl de keyboards en gitaren knokken om aandacht. Het geheel wordt geserveerd met een solo voor scheurgitaar. 

Hurt My Heart blijft voorlopig alleenstaand. Na jaren alleen in termen van albums te hebben gedacht gaat White Lies het volgens bassist Charles Cave het nu eens anders aanpakken en losse songs uitbrengen. Wie aan albums hecht, heeft dus pech. Het goede nieuws is dat we niet meer telkens twee jaar moeten wachten op nieuw werk van White Lies, dat zijn tiende verjaardag viert met een uitgebreide tour. Ga ze zien in…

Concerten:24 november Muziekgieterij, Maastricht. 27 & 28 november TivoliVredenburg, Utrecht.

Black Peaks – King

De berichten dat het niet zo goed zou gaan met Will Gardner, de frontman van Black Peaks -hij zou een hardnekkige bloedvergiftiging hebben- lijken ietwat overdreven. Hij steekt in ieder geval is bloedvorm op King, de nieuwe single van de band uit Brighton, U.K.

King is het soort progressieve metal waarvoor het woord episch is uitgevonden. De band neemt alle tijd voor de aanloop, maar op een gegeven moment gaan toch echt alle remmen los. Wie dan nog geen luchtgitaar (of drums) speelt is bij Black Peaks aan het verkeerde adres. Gardner zingt alsof zijn leven er van afhangt terwijl de rest van de band na afloop van de sessie waarschijnlijk wel een aantal dagen nodig heeft gehad om weer op aarde neer te dalen. Meer van dit moois vanaf 5 oktober als ‘All That Divides’, Black Peaks album 3 het daglicht ziet.

Concert: 15 oktober Patronaat, Haarlem

Green Day – Father Of All…..

Eerder deze week werd bekend gemaakt dat Green Day op bezoek komt in Grunn. En hups op vrijdag releasedag komt er meteen een nieuwe single achteraan! En hoe klinkt Green Day drie jaar na ‘Revolution Radio’ en vijfentwintig(!) na ‘Rookie’? Alsof de tijd geen grip heeft op het trio.

Father of All… is stilistisch gezien, meer hard rock dan pure punk en ook nog eens flink retro met zijn van box naar box gierende gitaren. Dat roept de vraag op, is Green Day de wilde haren aan het verliezen? Niet echt. De branie waarmee de mannen aan de snaren rukken cq op de trommels beuken maakt duidelijk dat het heilige vuur nog niet is gedoofd.

Father Of All…. is het titelnummer van album 13 van de rebellenclub van Bilie Joe Armstrong. De release van het naar horen zeggen maar 26 minuten durende album staat voor februari 2020. De volledige titel is Father Of All Mother Fuckers, maar daar kom je in de V.S. niet mee weg.

Ogenschijnlijk is Father Of All…. een lied over de liefde, maar Green Day zou Green Day niet zijn als je tussen de regels door geen verwijzing leest naar de Father Of All Mother Fuckers wiens naam rijmt op…. dumb.

Concert: 14 juni Stadspark, Groningen (samen met Weezer en Fall Out Boy)

Tool – 7empest

Zelden is er zo reikhalzend uitgekeken naar een album en zelden ook zijn fans en critici zo eensgezind in hun lof als voor het nieuwe album van Tool. De consensus luidt ‘Fear Inoculum’ is (alweer) een meesterwerk! Die dertien jaar dat we op de plaat hebben moeten wachten zijn vergeven en vergeten.

De nieuwe Tool opzetten is binnentreden in een uniek universum. Je kunt best invloeden herkennen van Led Zeppelin naar Radiohead en van Jane’s Addiction tot Pink Floyd, maar als ‘Fear Inoculum’ één ding duidelijk maakt dan is dat Tool als Tool klinkt en uniek is in zijn soort.

Point in case is 7empest, dat na het titelnummer als tweede loktrack is losgekoppeld van het album. De band ziet in 7empest een song die twijfelaars -als die er al zijn- en oningewijden over de streep kan trekken en te interesseren in het nieuwe album. Normaal zouden we spreken van een single release, maar een track van ruim 15 minuten kan je moeilijk een single noemen. Singles zijn ook meestal bedoeld als potentiële hit. Een hit zal 7empest echter niet snel worden, want er is geen radiostation op aarde die zo’n lange track zal draaien. O wacht. Op eentje na dan, uw eigen Pinguin On The Rocks! Wij zeggen niet alleen A, maar ook B, want Tool‘s  7empest is de nieuwe Breekijzer!

Life Of Agony – Scar

Het jaar is 1993, Life Of Agony debuteert met ‘River Runs Red’, een mijlpaal in de metalhistorie, want een van de eerste albums waarop rock, funk, grunge, prog, punk en metal worden samengesmolten tot een krachtige stijl, die heel veel bands tot voorbeeld zal strekken.  

Het is Life Of Agony nooit meer gelukt het niveau van het debuut te halen laat staan te overtreffen. Niet heel veel later gaf de band er dan ook de brui aan en ging ieder zijns weg. Het witje duurde echter niet lang, want in 2003 blies Keith inmiddels getransformeerd tot Mina Caputo het sein verzamelen en begon Life Of Agony aan een tweede leven. Echt actief was de band niet. In de afgelopen vijftien jaar verschenen er maar twee albums met nieuw werk. In totaal staat de teller op vijf. 

Daarom misschien hakt nieuwe single Scars er zo hard in. Op een goede manier. Zo vurig en vol zelfvertrouwen als op Scars heeft Life Of Agony lang niet geklonken. Een verklaring voor het hervinden van het heilige vuur kan zijn dat de bandleden de nieuwe songs -net als in den beginne- als collectief hebben geschreven en opgenomen. En niet meer per riff, groove of refrein zoals de werkwijze was op latere platen. Hoe dan ook het werkt!

Over vijf weken al, op elf oktober om precies te zijn volgt het album, The Sound Of Scar. Half november is Life Of Agony in de buurt voor twee concerten in België en een in Nederland. 

CONCERT: 16 november Metropool, Hengelo.

 

 

Johnny Marr – The Bright Parade

Wat hij ook doet Johnny Marr zal eeuwig en altijd achtervolgd blijven door zijn verleden als partner van Morrissey in The Smiths. En terecht, want de songs die ze samen maakten zijn niks minder dan classics. 

Maar The Smiths hielden het eind jaren tachtig voor gezien en Marr heeft daarna nog zoveel meer mooie dingen gedaan. Hij was los/vast lid van The Pretenders, The The, Modest Mouse en The Cribs. En met Bernard Sumner (New Order) begon hij Electronic. Ook was hij in de markt als studiomuzikant. In die rol is Marr te horen op platen van Bryan Ferry, Talking Heads, Beck en heel veel anderen.  

Sinds begin deze eeuw opereert hij onder eigen naam. Marr maakt ambachtelijke songs in de stijl van de Britse gitaarschool waarvan hij een van de oprichters is. Anders dan Morrissey is Marr niet uit op adoratie en succes. Wat hij wil is erkenning als gitarist. Wie twijfelt aan ‘s mans unieke talent op de zes snaren hoeft alleen maar naar The Bright Parade te luisteren met zijn geheel eigen gitaarsound en imponerende solo. De nieuwe single is de zoveelste reminder dat Johnny Marr een van de beste Britse gitaristen is. Ever. Met The Smiths, met anderen of solo.