Category: Breekijzer

Bush – Bullet Holes

Heel actief is Bush niet, maar eens in de drie, vier jaar perst de band van  Gavin Rossdale er toch wel een album uit. De band is nu halverwege de opnamen van album 10.

Een van de krachten, die Rossdale heeft ingevlogen voor muzikale raad en productionele daad is Tyler Bates, gitarist in de band van Marilyn Manson en een steeds vaker gevraagd componist van filmmuziek. Bush en Bates hadden al een aantal tracks in de stijgers staan toen ze werden gevraagd om wat herrie aan te leveren voor de soundtrack van de nieuwe John Wick film, Chapter III. Een gevalletje van uit voorraad leverbaar dus.

De producers van de film opteerden voor Bullet Hole dat qua toon en titel prima past in een film over een gewelddadige vigilante. Waarom Bullet Hole wordt meteen duidelijk als je het onheilspellende intro hoort, de weerkaatsende gitaren en de sombermans-zang van baas en nog enig overgebleven Bush lid, Gavin Rossdale.

Bush 10 zal nog wel even op zich laten wachten, maar afgaande op Bullet Hole staat er een beloning op geduld.

Teenage Wrist – Mary

Teenage Wrist maakt grunge voor de moderne mens. De band uit L.A. is geen onbekende meer. Wie ze niet kent van nummers als Swallow en Dweep heeft wat huiswerk in te halen. Die tracks komen van het debuutalbum, Mary is helemaal nieuw, en een streepje heavier dan we van het trio gewend zijn. En dat bevalt goed. De gitaarmuur op Mary is zo dik dat een olifant er tegen kan leunen. Het is dat de band wat gas terug neemt als zanger/gitarist Kamtin Mohager aan de beurt is anders zou hij verzuipen in het volume.

Als een rockband zingt over Mary kan je er gif op innemen dat Jane niet ver weg is. De Mary van Teenage Wrist lijkt wel van vlees en bloed. Hun Mary is een meisje dat in een psychose verkeert, mogelijk veroorzaakt door Mary Jane, dat dan weer wel. Mary is geen voorbode van een tweede album, maar één van de drie tracks van een nieuwe EP. De man die tekent voor de ‘new and improved sound’ van Teenage Wrist is Matt Hyde, die een deel van zijn kennis heeft opgedaan bij Deftones in de studio. De EP heet Counting Flies en is out now!

Basement – Are You The One

 We willen niet zover gaan en beweren dat Are You The One van Basement een beter nummer is dan officiële a-kant Be Here Now, maar wel dat het nummer veel te goed is voor een b-kant, wat meestal ook een b nummer is. De fans hadden dat meteen door en Basement en hun label nu ook, dus krijgt Are You The One alsnog de A behandeling.

Basement viert dit jaar zijn tienjarig bestaan met een vierde album, Beside Myself waarop het vijftal weer stappen maakt. De band uit het Britse Ipswich maakt harde rock met een melancholieke ondertoon, een sound die in de verte wel doet denken aan de betere grunge bands van de vroege jaren negentig. Denk echter niet dat het stilzitten en napraten is bij Basement. Zowel live als op plaat vliegen de vonken om je oren en is stilzitten nagenoeg onmogelijk. Na tien jaar rocken en zweten heeft Basement het niveau bereikt dat zelfs hun b-kantjes van A kwaliteit zijn.

LIVEDATUM: 17 augustus Pukkelpop, België.

Mark Lanegan Band – Stitch It Up

 Mark Lanegan  is een muzikale veelpleger. Het aantal albums waarvoor hij direct aansprakelijk is nadert de twintig en de hoeveelheid platen van anderen waarop zijn krassende stem te horen is misschien wel het dubbele.

Gelukkig staat de naam Mark Lanegan voor kwaliteit, en veelzijdigheid. Er is vrijwel geen genre waaraan hij zich niet heeft gewaagd. Naast zo’n beetje alle soorten rock heeft de voormalige voorman van de legendarische grunge band  Screaming Trees country gezongen en gospel en op uitnodiging van de man van U.N.K.L.E. zelfs triphop! 

Nieuwe single Stitch It Up heeft een beetje van alles, elektronica, zware  gitaren en een dameskoor met kerkinvloeden. Het is echter de stem van de nu 54 jarige Mark William Lanegan die de kar trekt.  Stitch It Up is afkomstig van een nieuw album van de Mark Lanegan band, maar dat zal niet eerder verschijnen dan half oktober.  Stitch It Up is alvast vooruit gestuurd als cadeautje voor zijn trouwe fans en vaste verzamelaars. Het nummer was even uit op Record Store Day als gelimiteerde 7” , maar staat gelukkig ook online. 

LIVEDATUM: 7 november, Melkweg Max, Amsterdam.

Anavae – High

Zou het toeval zijn dat deze week de Breekijzer en de IJsbreker de zelfde titel hebben? Waarschijnlijk wel. Aan de andere kant refereren zowel High van Anavae als High van Slow Pulp aan het op één na populairste onderwerp van het rockvolk. Drugs. Anavae gebruikt het woord High echter als synoniem voor geluk. Afgaande op de clip van hun High gaat het nummer over het populairste onderwerp in de popmuziek, seks. (Op de de derde plek staat rock ‘n’ roll)

Anavae is de naam van het verbond dat Rebecca Need-Menear en Jamie Finch in 2012 hebben gesloten. Naar aanleiding van de eerdere releases werd het duo wel de Britse Paramore genoemd, maar zoals High laat horen zijn ze dat stadium nu voorbij. De nieuwe single is meer metallic dan metal, heeft ook iets gothics, industrieels en is onbeschaamd poppy. Well done zouden hun landgenoten zeggen.

Ook al staan er al twee (mini) albums online, Anavae beschouwd het nog titelloze album dat later dit jaar uitkomt als hun officiële debuut. Wordt dus vervolgd. 

The Dangerous Summer – Way Down

Way Down, de nieuwe single van neo grunge band The Dangerous Summer begint met een keiharde drumknal die geen misverstanden laat bestaan over de intenties van het trio. Hier gaat gerockt worden en hard ook!

Maar The Dangerous Summer zou The Dangerous Summer niet zijn als er onder de stoere façade geen tekst schuil zou gaan over de perikelen des levens. In geval van Way Down is dat zware tegenslag en zelfmedelijden. Het ene is onvermijdelijk het andere niet. Wie wat dieper in The Dangerous Summer duikt heeft geen psychische hulp nodig.

Maar ook als je de tekst links laat liggen, is Way Down een prima nummer om je overtollige energie te lozen, de zorgen uit je head te bangen of gewoon eens lekker leip te doen. Meer van dit moois volgt over niet al te lange tijd (14 juni) in de vorm van een vijfde album dat Mother Nature gaat heten.

The Amazons – Doubt It

Je als mannenband The Amazons noemen getuigt van lef of van gevoel voor humor. De Amazonen was immers een volk van vrouwelijke krijgers, die geen mannenvolk in hun omgeving duldden.

De Britse band die zich de naam van de mythische vrouwvolk heeft aangemeten heeft zowel lef als lol, en een sloot serieus goede songs, waarvan Doubt It de meest recente is.

The Amazons komt uit Reading, een stad die internationale faam geniet door het gelijknamige festival dat daar sinds jaar en dag wordt gehouden. Reading is een festival met de R van rock. Rolling Stones, The Who, Cream, Black Sabbath, Judas Priest en heel veel andere klassieke Britse rockbands hebben op Reading gestaan. Met Doubt It laat The Amazons horen bewust te zijn van de Britse rocktraditie en daar graag een nieuw hoofdstuk aan willen toevoegen. Doubt It is uitstekende duit in het zakje. De song is heavy, maar radiovriendelijk. De gitarist eist en krijgt de ruimte terwijl frontman Matt Thompson gezegend is met het soort stem -donker maar lenig- waarin zijn typisch Britse genen doorklinken. De toekomst lacht The Amazons toe, no doubt about it. 

Het nieuwe, tweede studioalbum van The Amazons, Future Dust verschijnt op 24 mei

Dirty Honey – When I’m Gone

Dirty Honey is nog zo jong dat de band nog maar één EP op hun kerfstok heeft, maar die is wel crimineel goed.

Het kwartet uit L.A. nam o.l.v. de van zijn werk voor Pearl Jam & RATM bekende producer Nick Didia een handvol songs op, waarin ze  ‘de vuil onder je nagels rock & roll’ van AC/DC mengen met de ‘panter-leggings glamrock’ van Guns & Roses.

Best wel retro dus, maar niet voor de millennials van Dirty Honey. Net als voor de boys van Greta van Fleet is de oerrock van genoemde bands fris en opwindend, en compleet anders dan wat ze door de media krijgen voorgeschoteld.

Breekijzer When I’m Gone is bluesy en direct. Marc Labelle kan gillen als de beste, John Notto laat zijn gitaren lekker laag vliegen en toont zich in de beknopte solo ook nog eens een snelheidsduivel, terwijl bassist Justin Smolian en drummer Corey Coverstone een bodem leggen van beton.

Het soort rock van Dirty Honey komt live het beste uit de verf. Als het op plaat al zo lekker bruist, kan je nagaan hoe het op de bühne zal koken. Hierheen halen dus dat stel en liefst voordat ze doorbreken.

Rammstein – Deutschland

Deutschland, de nieuwe single van Rammstein heel al wat heeft losgemaakt of eigenlijk niet zozeer de single, maar de clip, een 9 minuten durend historisch epos, dat waarschijnlijk meer heeft gekost dan alle Rammstein albums bij elkaar. Je moet toch wat als je tien jaar uit de running bent geweest.

De controverse spitst zich toe op de scene waarin de band te zien is als Joodse concentratiekampgevangenen met een strop om hun nek wachtend op hun executie. Uiteraard staat Duitsland op zijn kop. Rammstein zou Rammstein niet zijn als de clip niet zou shockeren. De vraag is of dat het enige doel is of heeft het verhaal ook een moraal?

De tekst geeft enig uitsluitsel. Deutschland is een schizofrene ode aan het land. De kernzin lijkt ‘Will Dich Lieben Und Verdammen’ te zijn, een sentiment dat gezien de Duitse historie niet onbegrijpelijk, of nieuw is. 

Vergeleken met de video is de muziek van Deutschland wat gewoontjes, maar de fans zullen weer smullen. Een Kraftwerk-goes-disco intro luidt een song in met een marstempo, het bekende Rammstein mannenkoor en genoeg gitaren om een stadion te vullen.

Nu maar hopen dat de dualistische boodschap overkomt en de song niet in de verkeerde handen valt.   

LIVEDTAUM: 25 juni, De Kuip, Rotterdam.

Saul – Brother

Ze zijn met zijn vieren, waarvan twee uit zelfde nest, de gebroeders Blake and Zach Bedsaul. Nu weten we meteen hoe ze aan de bandnaam komen. De naam Saul laat zich overigens niet makkelijk googelen, want er is een Saul die alles overheerst, twee eigenlijk, de Bijbelse koning van die naam, maar vooral de Saul, die je moet bellen.

Het Saul, dat deze week de Breekijzer pakt met het genadeloze Brother komt uit de Amerikaanse staat Iowa en maakt -naar eigen zeggen- ‘progressive mainstream’.

Wij houden het nog even op ouderwetse metal. Met zijn zaag gitaren, ADHD drummer en grunge-lite zangpartij is Brother familie van Tool en andere edelmetaal bands, die tot tien kunnen tellen, of elf als het om versterkers gaat.

Brother moet de weg banen voor het debuutalbum van Saul dat een dezer lentedagen verschijnen zal.