Category: Breekijzer

Bleeker – Disaster

Als je dat zo ziet staan, Bleeker en Disaster denk je nou dat zal wel een puist teringherrie zijn. Maar dat valt reuze mee. Of tegen als Slayer je favoriete band is.

Disaster is powerpop op zijn best, melodieus, meezingbaar en hitpotent. Een verre neef van Bowie’s Life On Mars zou je kunnen zeggen.

Bleeker komt uit Canada uit een gehucht in Ontario om precies te zijn, De twee broers die de band begonnen hadden de keuze tussen het boerenbestaan of de rock ‘n’ roll. Gelukkig hadden ze talent en drive en de juiste muzikale opvoeding met albums in de ouderlijke platenkast van o.a. Jimi Hendrix en Joe Walsh. Dus de keus was niet moeilijk.

In den beginne was Bleeker (Ridge) een stevige coverband. Daarna gingen ze potig eigen werk spelen en scoorde ze een kneiter van een hit met Highway.  Het debuutalbum was ook aan de zware  kant. Voor album twee lijken de boys het over een andere boeg te gaan gooien. Die van de powerpop dus. Geen onverstandige keuze gezien de kwaliteit van Disaster.  Er is dus een nieuw album op komst. Wat en wanneer weten we nog niet. In de gaten houden dus deze ruimte. 

Sons of Apollo – Fall To Ascend

Godenzoon Apollo stond bekend om zijn schoonheid. Laten we zeggen dat Sons Of Apollo het niet van hun uiterlijk moeten hebben. Het gebrek aan sex-appeal maken de mannen echter meer dan goed met loodzware metal van het progressieve soort.

Kenners weten in welke hoek ze het moeten zoeken als we vertellen dat twee bandleden uit Dream Theatre komen. Omdat ook de anderen een muzikaal strafblad hebben, wegens de streken die ze uithaalden bij bands als Gun & Roses, de Yngwie Malmsteen Band en The Winery Dogs is het niet overdreven om Sons Of Apollo een supergroep te noemen.

De verwachtingen zijn altijd hoog gespannen als een aantal topkrachten de koppen bij elkaar steekt. Wees gerust Sons of Apollo stelt niet teleur. Beter nog, de eerste single van het nieuwe album (MMXX) doet het water in de mond lopen en voedt het vermoeden dat de opvolger van Psychotic Symphony wel eens een heel fijn plaatje kan gaan worden.

Fall To Ascend is 5 minuten en 12 seconden ronddolen in heavy metal heaven. De song begint klassiek in de vuistpomp stijl. Halverwege volgt een serie solo’s op gitaar en keyboards -deels ook simultaan- die de track richting jazzrock/fusion trekken. Speciale vermelding verdient het rekenwonder achter de drums. Het slotstuk is weer ouderwets pompen geblazen.

Vanaf volgende week is MMXX van Sons Of Apollo bij de betere  dealer af te halen (tegen betaling) als dubbelvinyl in uitklaphoes en/of als 2-cd in speciale glansverpakking. 

Concert: 21 maart Effenaar Eindhoven.

Ocean Grove – SUNNY

Je moet als band van goede huize komen wil je het vertrek overleven van je zanger en leadgitarist. Dat is precies was het Australisch nu-metal-orkest Ocean Grove is overkomen.

Onder het motto, ‘What doesn’t kill you makes you stronger’ herrees er echter uit de as een nieuwe Ocean Grove met een verse gitarist en de bassist als vervanger van de zanger. Natuurlijk kan je niet stellen dat ze dat al veel eerder hadden moeten doen, maar wat nieuwe single SUNNY in ieder geval duidelijk maakt is dat de deserteurs niet worden gemist.

SUNNY is een val maar met de deur in huis metal track, die glanst in de zon. En enigszins aan Cheap Trick doet denken. Wat een groot compliment is. Zou zomaar kunnen dat SUNNY de geboorte inluidt van een nieuw soort metal, Beach metal. Vol verwachting kijken we uit naar een eerste album van Ocean Grove 2.0.

The HARA – FYI

The HARA is een drie EP’s oud rocktrio uit het Britse Lancashire. Zoals het Generatie Z’ers betaamt trekken ze zich nada aan van genrescheidingen en stijlverschillen en laten ze zich net zo makkelijk inspireren door oerrockers als AC/DC en Guns ‘n’ Roses, millennials als Arctic Monkeys en Panic At The Disco of relatieve nieuwkomers als Nothing But Thieves en The 1975. Plus alles wat daar aan vooraf ging, tussen ligt en na kwam.

Is originaliteit je belangrijkste criterium? Lees dan niet verder. Hou je van onstuimige rock met een melodieus randje, met verve gebracht zonder rekening te houden met de buren? Dan is The Hara je band.

Laatste single FYI heeft alles wat de jonge honden zo bijzonder maakt. Het nummer begint met een solo piano-intro dat zo’n halve minuut duurt. Lang genoeg om te kijken of je wel het goede nummer hebt opgezet. Daarna breekt het geweld los in de vorm van een dikke saus van bas drums en gitaren. Zanger Josh Taylor worstelt zich makkelijk boven het geraas uit met een stem die in zijn lenigheid aan die van Freddie M. doet denken. In de laatste halve minuut gaat alles nog even in de overdrive. Na 3.32 is het plotseling doodstil en zit er niks anders op dan op repeat te drukken. 

Die HARA daar gaan we nog een hoop lol aan beleven.

While She Sleeps – FAKERS PLAGUE

Als metalband kan je geen betere thuishaven wensen dan Sheffield, een stad die al sinds het begin van de 20ste eeuw wordt geassocieerd met staal, stainless steel om precies  te zijn.

Het soort metal dat While She Sleeps smeedt heet metalcore. Simpel gezegd is dat een amalgaam van alle mogelijke soorten metal. Liever dan met woorden uitleggen wat voor soort herrie While She Sleeps precies produceert verwijzen we je naar nieuwe single FAKERS PLAGUE.

Waren de songs van het eerder dit jaar verschenen vijfde album al niet voor de poes. Met FAKERS PLAGUE doen de mannen er nog een schepje bovenop. FAKERS PLAGUE is ruim vier minuten gitaargeweld, op hol geslagen computers en een ritmesectie die hogere wiskunde heeft gestudeerd. Daar boven uit torent een opgewonden Lawrence ‘Loz’ Taylor met een welgemeende tirade tegen hypocrisie. 

Concert: 23 januari Melkweg/Max, Amsterdam.

Five Finger Death Punch – Inside Out

Op de valreep nog goed nieuws uit het Five Finger Death Punch kamp, album 8 is klaar voor lancering! D-day is 28 februari 2020.

De albumtitel F8 duidt op weinig inspiratie, De nieuwe single die deze week verscheen om het goede nieuws kracht bij te zetten vertelt een heel ander verhaal. Inside Out is een partij prachtig!

Het nummer begint met een symfonieorkest dat al snel opzij wordt geduwd door een hard hakkende band. Zij maken de weg vrij voor een diep grommende Ivan Moody die klinkt alsof hij net een weerwolf heeft opgegeten. Rauw. Voeg daar een heroïsch refrein aan toe en een gitaarsolo waarmee je diamanten kunt snijden en je weet hoe laat het is. F8 is het eerste Five Finger Death Punch album waarop Charlie ‘The Engine’ Engen te horen is. Hij vervangt drummer Jeremy Spencer die – je gelooft het niet- politieagent is geworden.

Concert: 26 jan AFAS Live, Amsterdam.

Billy Talent – Forgiveness I+II

Het Canadese Billy Talent verbreekt een stilte van drie jaar met een nieuwe single die een speelduur heeft van een dikke zes minuten en waarop de band definitief afrekent met hun punkverleden.  

Vanwege de grote klimaatverschillen tussen de eerste en tweede helft heeft men het nummer verdeeld in een part I en part II. Deel I is heldhaftige rock in de Britse stijl met redelijk gecompliceerde rif, een galopperend ritme en een zanger die overal bovenuit torent met zijn heldentenor.  

In deel II gaat het tempo drastisch omlaag, duiken er synthesizers op en zelfs blazers! Een saxofoonsolo in een metaltrack wie had dat gedacht!? Part II van Forgiveness is dan ook nauwelijks metal te noemen. Maar mooi is het wel. En geslaagd! Kortom een gewaagde re-entry van Billy Talent, en een zeer intrigerende lokroep voor wat hun zesde album moet gaan worden.

Gnarlah – Fix Me

Aangespoord door uiteenlopende wapenbroeders als Highly Suspect, Muse en Audioslave is Gnarlah een jaar geleden begonnen met het maken van heavy rock met een melodieus hart.

Gnarlah is een trio met als uitvalsbasis het Britse Brighton. De verdachten heten Ren Woods, Travis Powers en Jacob Andrews, respectievelijk zang & gitaar, bas & zang en drums. Nieuwe single Fix Me is een sterk staaltje van het soort muzikaal edelmetaal waarin de heren handelen. De backing is log en luid en contrasteert mooi met de poppy leadzang van Ren Woods. Verder is alles aanwezig, een hook waaraan je betonblok kan hangen, een ritme waarop het goed headbangen is, een meebrulwaardig refrein en een oplopende spanning die in heel wat mensen de drang zal losmaken om van een podium te duiken. Opvallend en bijzonder is dat de vier singles die Gnarlah tot nu toe heeft uitgeworpen allemaal een andere smaak hebben, maar toch herkenbaar zijn als het werk van de drie nieuwe zware jongens uit Brighton.

Dogleg – Fox

Fox, de nieuwe single van Dogleg is harder, faster en stronger dan wat de band tot nu toe heeft klaargespeeld. Nu is dat nog niet heel veel. Dogleg komt nog maar net kijken. Op de kerfstok staan twee EP’s plus de nieuwe single. Maar Fox is op alle fronten een verbetering en een song die schreeuwt om aandacht.   

Dogleg komt uit Detroit, Michigan, de stad van Iggy & The Stooges en MC5. En dat willen ze weten ook. Dogleg is dus van de punk, maar dan niet van de nihilistische of primitieve tak en ook niet van de post punk, maar van het soort punk dat dienst doet als uitlaatklep voor opgekropte woede en ongedefinieerde onrust.

Met zijn straffe tempo, loden gitaren en gietijzeren rime sectie is Fox uitermate geschikt om op te pogoën, slamdancen en stagediven. Moe en vol blauwe plekken, maar voldaan keren de fans na een concert huiswaarts. Tenminste dat nemen we aan, want we hebben nog niet in de gelukkige omstandigheid mogen verkeren om jonge hondenroedel in hun Habitat Naturalis te mogen aanschouwen. Maar dat Dogleg er live een feestje van maakt, is wel duidelijk. Check de clip maar. 

Palaye Royale – Hang On To Yourself

Om misverstanden te voorkomen. Hang On To Yourself, de nieuwe single van Palaye Royale is geen cover van het befaamde nummer van David Bowie uit zijn Ziggy periode. Op zich had dat best gekund, want de Canadese band is niet vies van een beetje glam. Integendeel.

Zoals de clip van Hang On To Yourself laat zien, zijn de mannen gek op  verkleedpartijen en hebben ze de visagist(e) de opdracht gegeven om zich eens lekker uit te leven. Die uitbundigheid hoor je ook terug in de track. Hang On To Yourself begint met toeters. Daarna volgen de bellen, een monsterriff, lekker sleazy leadzang van Remmington Leith en een gitaarsolo, die menig luchtgitarist naar zijn instrument zal doen grijpen.

Leith vormt samen met zijn broers Sebastian Danzig en Emerson Barrett de kern van Palaye Royale.  De officiële achternaam van de broers is overigens Kropp en ze komen oorspronkelijk uit Toronto, Canada. De naam hebben ze om wille van hun imago aangepast. Hun thuisstad hebben ze om carrière technische redenen verruilt voor Viva Las Vegas. Daar kunnen ze makkelijk over straat met hun make-up en extravagante kleding. Voorlopig dan. Nog een paar nummers als Hang On To Yourself en het hek gaat van de dam. 

Concert: 27 november Paradiso, Amsterdam.