Category: Breekijzer

Cage The Elephant – House of Glass

Cage The Elephant heeft het op zijn hielen. Na het meer dan uitstekende ‘Ready To Let Go’ trakteert de band ons op een tweede track van het binnenkort te verschijnen ‘Social Clues’ album.

House Of Glass lijkt wel het werk van een andere band. Is ‘Ready To let Go’ een vrij perfecte auto-bio popsong over het liefdesverdriet van zanger Matt Schultz, House Of Glass is een opgefokt rocknummer met een rap-achtige zangpartij en een hyperactieve gitaarsolo.

Waarschijnlijk is de tekst weer ingeven door de recentelijk op de klippen gelopen relatie van de frontman, maar House Of Glass zou ook over de vluchtigheid van faam kunnen gaan. ‘It’s ‘An Illusion, This Admiration’, roep hij.  

De man die het nieuwe werk van Cage The Elephant laat klinken als een klok heet John Hill. Hij is een breed georiënteerde knoppendraaier, die roem en rijkdom verwierf met hand en spandiensten voor o.a. Portugal The Man, The Vaccines en Eminem.

Cage The Elephant staat op de 50ste editie van Pinkpop als een van de weinige bands die niet teren op oude roem.

LIVEDATA: 8-10 juni Pinkpop. 12 juni, Melkweg Amsterdam

 

The Black Keys – Hi/Lo

The Black Keys zijn weer terug bij hun roots. De nieuwe single van het duo -hun eerste in vijf jaar- is een heerlijk zompige bluestrack, die doet denken aan ZZ Top in hun (g)oude(n) dagen.

Alle ingrediënten zijn aanwezig en worden met smaak opgediend; een boogie ritme, astmatische uithalen op de mondharmonica, call en response zang, en als kers op de taart een vunzige solo, die lijkt opgenomen in het olifantenverblijf van Safaripark De Beekse Bergen.

Waar de tekst over gaat laat zich niet moeilijk raden. We zouden nu graag vermelden dat Hi/Lo op termijn gevolgd gaat worden dor een nieuwe album, maar dat zou bezijden de waarheid zijn. Ook naar optredens kunnen we voorlopig fluiten. We zullen het dus met Hi/Lo moeten doen. Wat geen straf is.

I Prevail – Breaking News

Als je wilt weten hoe Amerikaanse metal anno nu klinkt, kan je bijna geen beter voorbeeld bedenken dat Breaking News van I Prevail.

De productie is gestroomlijnd, maar niet glad. Er wordt afwisselend gezongen en gegrunt. Er zijn meer tempowisselingen dan in de dagelijkse  file op de A 27 en de sfeer is groots en meeslepend. En -niet onbelangrijk- de duvel en zijn ouwe moer zijn in geen velden of wegen te bekennen. Breaking News is auto-bio en gaat over depressies. De tijd dat metal bands elkaar niet alleen in volume, maar ook in met horror-teksten probeerden de loef af te steken ligt ver achter ons. 

I Prevail is nog maar twee albums oud. De band begon zo’n zes jaar geleden in Southfield, een plaats inde Amerikaanse staat Michigan. Het debuutalbum heet ‘Lifelines’, het nieuwe dat eind maart het licht zal zie, Trauma. Vrij naar Shakespeare, ‘What’s in an Album Title?’

Ondanks de mantel van lawaai gaat het hier dus om gevoelige jongens, die hun muzikaal talent gebruiken om grip te krijgen op de leven. Dat is metal anno 2019.

Altitude -Attitude – Late

‘When two giants meet’. Want giants mag je Frank Bello en David Ellefson toch wel noemen. Voor wie moeite heeft om namen te onthouden, Frank is van Anthrax en David van Megadeth. Beiden zijn van de afdeling bas.

Late is een track van het net verschenen album dat de basbeesten samen maakten. ‘Get It Out’ is het langverwachte vervolg op de EP, die het koppel in 2014 uitbracht onder de naam Altitude -Attitude.

De krachtenbundeling van Bello en Ellefson is niet zo maar een tussendoortje, op het album staan songs die persoonlijk zijn, autobiografisch en om die reden moeilijk pasten tussen het duivelse geweld dat de heren produceren met werkgevers. Dat is wellicht ook de reden dat Altitude -Attitude iets milder klinkt dan we van beide heren zijn gewend, het was niet de bedoeling dat de tekst zou verzuipen in lagen van lawaai.

Single Late is solid rock, stevig, maar melodieus en gaat gepaard met een gitaarsolo, die uitdrukt wat moeilijk in woorden te vatten is.

Voor de opnamen van het debuutalbum van Altitude -Attitude hebben Bello en Ellefson de hulp ingeroepen en gekregen van een aantal heavy collega’s zoals daar zijn Ace Frehley van Kiss, Jeff Friedl van A Perfect Circle en Satchel van Steelpanther. 

Pretty Vicious – Four Walls

De Breekijzer van deze week staat op naam van Pretty Vicious, een kwartet jonge herrieschoppers uit Wales. Je weet wel het deel van Groot Brittannië met die rare plaatsnamen. Het stadje dat Pretty Vicious ‘hometown’ noemt heet Merthys Tydfill, wat ook best een leuke bandnaam zou zijn, maar we dwalen af.

Pretty Vicious is nu zo’n jaar of vier actief, maar nog niet toegekomen aan het maken van een album. De stand staat op zo’n acht singles. Die laten een stijgende lijn laten horen wat songsterkte betreft, maar ook qua volume. Metal maken de mannen niet, maar hard rocken kunnen ze als de beste.

These Four Walls bijvoorbeeld valt meteen met de deur in huis. Het no nonsense intro had van Motorhead kunnen zijn terwijl de snierende zang doet denken aan of Johnny Rotten in zijn beste dagen. De rest van These Four Walls mag er ook zijn met zijn staccato drums, gitaarmuur en glamrock-break. Als je weet dat de vier gasten van Pretty Vicous allemaal nog onder de 21 zijn, weet je ook dat het woord veelbelovend te kort schiet om de potentie van dit stel te omschrijven.  

Interpol – Fine Mess

Een dag voor de start van hun wereldtournee gooit Interpol er nog even een nieuw nummer uit. Wie nog mocht twijfelen aan de creatieve vlucht waarin de band zich momenteel bevindt, hoeft alleen maar even naar Fine Mess te Luisteren.

De nieuwe single komt nog geen half jaar na het overtuigende Maurauder album en laat Interpol horen op zijn intenst. Zanger Paul Banks kan nog geen eens wachten tot het intro is afgelopen voordat hij van wal steekt. Wat volgt is een bijna punk-achtige stop start track, ongepolijst en recht op het doel af.

Na 17 jaar dienst heeft Interpol nog niks aan kracht en belang ingeboet. De andere acts op Best Kept Secret doen er goed aan hun show nog eens een paar keer goed door te nemen, willen ze niet worden weggeblazen door tornado uit New Yorkse.

Blood Red Shoes – Vertigo

Blood Red Shoes is een duo (M/V) dat toch al weer zo’n dikke tien jaar meedraait. Het gros van de acts dat een flinke tijd actief is wordt milder. Laura en Steve dus niet.

Niet dat Vertigo een oorverdovende ontploffing is van drums en gitaren, het van het nieuwe BRS album afkomstige nummer is een sterk staaltje knijprock, een midtempo rocksong met dreinende gitaren, dreunende drums en dreigende vocalen. Een muzikale vertaling van het begrip vertigo zeg maar, de Engelse benaming voor hoogtevrees.

Vertigo is een van 11 tracks, die tezamen album 5 ½ vormen (6 dus, maar er zit een semi-officiële release tussen met liedjes van voor ze bekend werden) Get Tragic geheten. Het gerucht gaat dat dame en heer op elkaar zijn uitgekeken en dit wel eens het allerlaatste album van de bebloede rode schoentjes zou kunnen zijn. Mocht dat zo zijn, dan neemt de band waardig afscheid.

LIVEDATUM: 3/2 Vera, Groningen (uitverkocht) 6/2 Bitterzoet, Amsterdam (uitverkocht).

John Garcia & The Band Of Gold – My Everything

John Garcia is als sinds 2014 zelfstandig, toch zal je niet snel iets over hem lezen zonder dat zijn vorige werkgevers er bij worden gehaald. Dit stukje is daarop geen uitzondering.

Dat komt omdat John als zanger van Kyuss niet alleen een onuitwisbare indruk heeft gemaakt, maar ook omdat Kyuss de geschiedenis is ingegaan als allereerste stoner-rockband, een genre dat heel veel heeft losgemaakt en veel navolging heeft gehad, nog steeds heeft. Het niveau van Kyuss echter is nog maar zelden gehaald. Eigenlijk alleen door ex-leden van de band, waaronder natuurlijk Josh Homme en onze John, die sinds een jaar optrekt met zijn Band Of Gold.

Een week of drie geleden verscheen het debuutalbum van de Gouden Bende, simpelweg John Garcia & The Band Of Gold gedoopt. Het onstuimige My Everything mag de kar trekken. Een uitstekende keus als eerste single, want alle elementen zijn aanwezig. Grungy gitaren, snerpende zang, botte ritmes en genoeg adrenaline om een stier te temmen.

Het goede nieuws houdt niet op met de release van Garcia‘s nieuwe project. De mannen komen ook ter plekke herrie schoppen. De band is al op 22 februari in het land. Plaats van delict is 013 in Tilburg. Zie je daar.

Breaking Benjamin – Tourniquet

Op papier is Tournequet van Breaking Benjamin een zooitje. De band mixt gothic met griezelrock, hitparadepop met death metal en alsof dat allemaal nog niet genoeg is hebben ze zo’n vermaledijde autotune over de leadzang heen gegooid.

In de praktijk pakt het echter allemaal wonderwel goed uit met als gevolg de zoveelste vette hit voor de band uit Pennsylvania. Tourniquet is alweer de derde single van het zesde album van de Benjamin’s, het vorig jaar verschenen Ember.

Kortom de herrieschoppers bezielde leiding van o.l.v. Benjamin Burley beginnen hun 21ste levensjaar met een vliegende start.

Black Pistol Fire – Level

Black Pistol Fire is een tweekoppig no nonsense/old skool rockmonster uit Austin, Texas. Kevin McKeown en Eric Owen komen oorspronkelijk uit Toronto, maar hebben de trek naar het zuiden gemaakt vanwege het muziekklimaat aldaar. Kevin zingt en speelt gitaar, Eric slaat woest om zich heen.

No nonsense betekent in geval van Black Pistol Fire, geen gedoe, geen onnodige uitwijdingen, old skool houdt in heavy, maar niet echt metal. M.a.w.  geknipt voor Pinguin On The Rocks.

Level is bluesy & grungy & poppy. Als Arctic Monkeys uit de delta van de Mississippi zou komen in plaats van Noord Engeland, zou de band ongeveer zo klinken als Black Pistol Fire. Wat je ook hoort is dat de band zich waarschijnlijk op de bühne als een vis in het water voelt.  Dus hierheen halen die hap voor een festival. Of twee.