Category: Breekijzer

Black Peaks – King

De berichten dat het niet zo goed zou gaan met Will Gardner, de frontman van Black Peaks -hij zou een hardnekkige bloedvergiftiging hebben- lijken ietwat overdreven. Hij steekt in ieder geval is bloedvorm op King, de nieuwe single van de band uit Brighton, U.K.

King is het soort progressieve metal waarvoor het woord episch is uitgevonden. De band neemt alle tijd voor de aanloop, maar op een gegeven moment gaan toch echt alle remmen los. Wie dan nog geen luchtgitaar (of drums) speelt is bij Black Peaks aan het verkeerde adres. Gardner zingt alsof zijn leven er van afhangt terwijl de rest van de band na afloop van de sessie waarschijnlijk wel een aantal dagen nodig heeft gehad om weer op aarde neer te dalen. Meer van dit moois vanaf 5 oktober als ‘All That Divides’, Black Peaks album 3 het daglicht ziet.

Concert: 15 oktober Patronaat, Haarlem

Green Day – Father Of All…..

Eerder deze week werd bekend gemaakt dat Green Day op bezoek komt in Grunn. En hups op vrijdag releasedag komt er meteen een nieuwe single achteraan! En hoe klinkt Green Day drie jaar na ‘Revolution Radio’ en vijfentwintig(!) na ‘Rookie’? Alsof de tijd geen grip heeft op het trio.

Father of All… is stilistisch gezien, meer hard rock dan pure punk en ook nog eens flink retro met zijn van box naar box gierende gitaren. Dat roept de vraag op, is Green Day de wilde haren aan het verliezen? Niet echt. De branie waarmee de mannen aan de snaren rukken cq op de trommels beuken maakt duidelijk dat het heilige vuur nog niet is gedoofd.

Father Of All…. is het titelnummer van album 13 van de rebellenclub van Bilie Joe Armstrong. De release van het naar horen zeggen maar 26 minuten durende album staat voor februari 2020. De volledige titel is Father Of All Mother Fuckers, maar daar kom je in de V.S. niet mee weg.

Ogenschijnlijk is Father Of All…. een lied over de liefde, maar Green Day zou Green Day niet zijn als je tussen de regels door geen verwijzing leest naar de Father Of All Mother Fuckers wiens naam rijmt op…. dumb.

Concert: 14 juni Stadspark, Groningen (samen met Weezer en Fall Out Boy)

Tool – 7empest

Zelden is er zo reikhalzend uitgekeken naar een album en zelden ook zijn fans en critici zo eensgezind in hun lof als voor het nieuwe album van Tool. De consensus luidt ‘Fear Inoculum’ is (alweer) een meesterwerk! Die dertien jaar dat we op de plaat hebben moeten wachten zijn vergeven en vergeten.

De nieuwe Tool opzetten is binnentreden in een uniek universum. Je kunt best invloeden herkennen van Led Zeppelin naar Radiohead en van Jane’s Addiction tot Pink Floyd, maar als ‘Fear Inoculum’ één ding duidelijk maakt dan is dat Tool als Tool klinkt en uniek is in zijn soort.

Point in case is 7empest, dat na het titelnummer als tweede loktrack is losgekoppeld van het album. De band ziet in 7empest een song die twijfelaars -als die er al zijn- en oningewijden over de streep kan trekken en te interesseren in het nieuwe album. Normaal zouden we spreken van een single release, maar een track van ruim 15 minuten kan je moeilijk een single noemen. Singles zijn ook meestal bedoeld als potentiële hit. Een hit zal 7empest echter niet snel worden, want er is geen radiostation op aarde die zo’n lange track zal draaien. O wacht. Op eentje na dan, uw eigen Pinguin On The Rocks! Wij zeggen niet alleen A, maar ook B, want Tool‘s  7empest is de nieuwe Breekijzer!

Life Of Agony – Scar

Het jaar is 1993, Life Of Agony debuteert met ‘River Runs Red’, een mijlpaal in de metalhistorie, want een van de eerste albums waarop rock, funk, grunge, prog, punk en metal worden samengesmolten tot een krachtige stijl, die heel veel bands tot voorbeeld zal strekken.  

Het is Life Of Agony nooit meer gelukt het niveau van het debuut te halen laat staan te overtreffen. Niet heel veel later gaf de band er dan ook de brui aan en ging ieder zijns weg. Het witje duurde echter niet lang, want in 2003 blies Keith inmiddels getransformeerd tot Mina Caputo het sein verzamelen en begon Life Of Agony aan een tweede leven. Echt actief was de band niet. In de afgelopen vijftien jaar verschenen er maar twee albums met nieuw werk. In totaal staat de teller op vijf. 

Daarom misschien hakt nieuwe single Scars er zo hard in. Op een goede manier. Zo vurig en vol zelfvertrouwen als op Scars heeft Life Of Agony lang niet geklonken. Een verklaring voor het hervinden van het heilige vuur kan zijn dat de bandleden de nieuwe songs -net als in den beginne- als collectief hebben geschreven en opgenomen. En niet meer per riff, groove of refrein zoals de werkwijze was op latere platen. Hoe dan ook het werkt!

Over vijf weken al, op elf oktober om precies te zijn volgt het album, The Sound Of Scar. Half november is Life Of Agony in de buurt voor twee concerten in België en een in Nederland. 

CONCERT: 16 november Metropool, Hengelo.

 

 

Johnny Marr – The Bright Parade

Wat hij ook doet Johnny Marr zal eeuwig en altijd achtervolgd blijven door zijn verleden als partner van Morrissey in The Smiths. En terecht, want de songs die ze samen maakten zijn niks minder dan classics. 

Maar The Smiths hielden het eind jaren tachtig voor gezien en Marr heeft daarna nog zoveel meer mooie dingen gedaan. Hij was los/vast lid van The Pretenders, The The, Modest Mouse en The Cribs. En met Bernard Sumner (New Order) begon hij Electronic. Ook was hij in de markt als studiomuzikant. In die rol is Marr te horen op platen van Bryan Ferry, Talking Heads, Beck en heel veel anderen.  

Sinds begin deze eeuw opereert hij onder eigen naam. Marr maakt ambachtelijke songs in de stijl van de Britse gitaarschool waarvan hij een van de oprichters is. Anders dan Morrissey is Marr niet uit op adoratie en succes. Wat hij wil is erkenning als gitarist. Wie twijfelt aan ‘s mans unieke talent op de zes snaren hoeft alleen maar naar The Bright Parade te luisteren met zijn geheel eigen gitaarsound en imponerende solo. De nieuwe single is de zoveelste reminder dat Johnny Marr een van de beste Britse gitaristen is. Ever. Met The Smiths, met anderen of solo. 

Foals – Black Bull

Everything Not Saved Will Be Lost is de titel van het tweeluik waar Foals ons dit jaar op trakteert. Part One verscheen voor de zomer, Part Two volgt half oktober.

De eerste single van deel twee voedt het idee dat de albums nogal van elkaar zullen verschillen. De songs op Lost 1 liggen in het verlengde van de muziek die de Britse band maakt sinds hun debuut uit 2008, ambitieuze intelligente progrock met hitpotentie.

Black Bull is heel andere koek. Zonder te willen beweren dat Black Bull niet intelligent of hitgevoelig zou zijn, appelleert de song in eerste instantie toch aan emoties die sinds de oertijd in onze genen zitten gebakken, woede en agressie. Drums beuken, gitaren gieren en zanger Yannis Phillippakis schreeuwt de longen uit zijn lijf. Kortom Black Bull is een puist teringherrie van heb ik jou daar. Subtiel is het allemaal niet, maar het komt wel aan en lucht wel op! Black Bull, Greta Music!

Kommaardoor met Everything Not Saved Will Be Lost Part Deux!

Tool – Fear Inoculum

Dat Tool live nog steeds onovertroffen is bewees de band eerder dit jaar met een concert in de Ziggo waarvan de wangen nog steeds nagloeien. Dat de band van Maynard James Keenan ook in de studio nog tot grootste prestaties in staat is bewijzen de mannen met het imposante Fear Inoculum. Het ruim tien minuten durende titelnummer van het nieuwe album is de eerste release in 13 jaar van de band uit L.A. Zelden is er met zoveel smacht op een plaat gewacht.

De lengte geeft al aan dat de heren de tijd nemen om een statement te maken. Fear Inoculum (= een ander woord voor virus) doet in zijn complexiteit wel aan Radiohead denken, maar dan een paar tandjes harder en een paar streepjes donkerder. Maar eigenlijk is Tool met niets en niemand te vergelijken en beoefent de band als sinds hun incubatie in 1990 een unieke en volstrekt eigen stijl. 

2019 tekent zich al als een topjaar voor Tool fans, concerten, de backcatalogue eindelijk online en voor het eerste in meer dan een decennium nieuwe muziek! Over drie weken al,  de 30ste volgt het Fear Inoculum album. Nu maar hopen dat we niet weer 13 jaar moeten wachten op nieuwe muziek, maar als Keenan zo beschikt dan leggen we ons daar gewoon bij neer. 

Koen Herfst – Dream Away

Drie jaar heeft Koen Herfst aangewerkt, maar nu is het dan zijn zo ver. Zijn tweede soloalbum LEO is uit. En omdat te vieren is Dream Away deze week de Breekijzer op Pinguin On The Rocks.

LEO is een conceptalbum geworden over de dood van zijn vader toen Koen nog maar 10 maanden oud was. De beste hardrock/metaldrummer van de Benelux werd opnieuw met zijn dood geconfronteerd door een verhuizing waar hij allemaal spulletjes van zijn pa tegenkwam.

Op het conceptalbum werd Koen mag een legioen aan gastmuzikanten uit o.a. Dream Theater, Ayreon, Epica en Saxon. Zo wordt zijn moeder gespeeld door Anneke van Giersbergen en zijn vader door Merijn van Haren van Navarone. We kunnen wel zeggen dan LEO dus een moderne rockopera is geworden. Naast het album is er ook een documentaire verschenen. Het album verscheen 14 juli, de verjaardag van zijn vader Leo.

 

BRKN Love – Papercuts

Een nieuwe week, een nieuwe Breekijzer en een nieuwe band voor je harde oortjes. BRKN Love is een aanstormende, ronkende band uit Toronto en is eigenlijk een eenmansproject van Justin Benlolo. Met zijn heftige hooks en rollende riffs heeft hij flinke ambities: de arena’s vullen.

Later dit jaar komt het debuutalbum van BRKN Love uit en dat heeft hij opgenomen in Brooklyn bij Joel Hamilton die al werkte met Highly Suspect. Dat belooft wat. Onze interesse is in ieder geval meer dan gewekt.

Skunk Anansie releast gloednieuwe single What You Do For Love

Vandaag heeft de iconische Britse rockgroep Skunk Anansie de nieuwe single What You Do For Love uitgebracht. Rauw en beschouwend, emotioneel en politiek geladen gaat het nummer over hoeveel iemand doet voor liefde en de twijfelachtige dingen die mensen doen voor macht. Met een aanstekelijk en groots refrein is What You Do For Love een nummer dat een publieksfavoriet zal worden op de vele optredens die Skunk Anansie de komende maanden in Europa geeft. Ook in ons land. Na de headlineshow op Parkpop Saturday Night op 29 juni jl. staat het viertal op 13 juli op Bospop in Weert en op 6 september in een inmiddels uitverkochte Paradiso in Amsterdam.
Over What You Do For Love zegt Skin: ‘The hardest songs to write are political ones which is why we always try to avoid them. They’re supposed to just instantaneously spill out of you due to pure vexation, or they sound insincere and you fall into tired old clichés. This is one of those moments of rage! Love always seems to be the reason why people do hateful things, which I’ve never been able to understand.’

What You Do For Love is de eerste nieuwe muziek van Skunk Anansie sinds het in 2016 verschenen album Anarchytecture en volgt op het eerder dit jaar verschenen livealbum 25LIVE@25, waarmee de band haar vijfentwintigjarig jubileum viert. En ook na een kwart eeuw is Skunk Anansie nog net zo relevant als toen. Zo werd de band op 19 juni jl. opgenomen in de Kerrang Hall Of Fame, een eer die eerder Rage Against The Machine, Iron Maiden, Green Day, Metallica en Marilyn Manson ten deel viel. Verleden jaar stond Skin op de cover van de She Rocks uitgaven van Classic Rock Magazine, kreeg ze de Inspirational Artist Award tijdens de Music Week Awards en deed ze interviews met Channel 4 News, Newsnight, The One Show en ITN om politieke en sociale kwesties te bespreken. Sinds de oprichting in 1994 is Skunk Anansie uitgegroeid tot een van de invloedrijkste groepen uit de Britse rock-scène. Het viertal scoorde meerdere hits en Top 10 albums, kreeg gouden en platina platen en awards en speelde wereldwijd in uitverkochte arena’s en op alle toonaangevende festivals, waaronder een legendarisch headline optreden op Glastonbury in 1999.

De band speelt 13 juli op Bospop en 6 september in Paradiso