Category: Breekijzer

Slipknot – All Out Life

De afdeling geluidsoverlast heeft weer een blommige plaat geselecteerd als nieuwe Breekijzer. All Out Life is de langverwachte nieuwe single van een zootje ongeregeld dat enige bekendheid geniet onder de naam Slipknot.

Inderdaad ze zijn weer terug, ouder en nog onwijzer! Nieuwe single All Out Life is een stukje teringherrie van heb ik jou daar. Slipknot heeft een naam hard te houden en dat doet de band net verve. Het niet toevallig op Halloween  verschenen All Out Life is een tirade tegen alles wat de band dwarszit en dat is niet niks. Politieke correctelingen krijgen ervan langs, net als figuren die vooruitgang en vernieuwing tegen houden en zelfs de POTUS krijgt een haal. Dat laatste kan overigens wel wishful thinking zijn.

Het ongenadig beukende All Out Life is stap 1 van album 6 dat naar verwacht zo vlak voor de zomer van 2019 zal verschijnen, hopelijk nog voor de publieke vertoning die Slipknot op 22 juli zal geven tijdens de metaaldagen van  Graspop.

Hands Like Houses – Sick

Hands Like Houses is een Australische band die probeert hard te rocken zonder de melodie uit het oog (oor?) te verliezen. Getuige het vers verschenen vierde album heeft het vijftal de truc inmiddels aardig onder de knie.

Het nieuwe Anon. album is in meerdere opzichten een stap voorwaarts. De teksten zijn veel meer dan lekker bekkende rijmelarijen, maar gaan ergens over. Ze beschrijven relatieproblemen, persoonlijke ervaringen en levenslessen op een bijna poëtische manier. Thematisch en muzikaal zijn de 10 songs zo verbonden dat Anon. een conceptalbum kan worden genoemd.

Sick is sterk voorbeeld van het gerijpte Hands Like Houses. De track is een inventieve en bandgebonden mix van borrelende keyboards, zagende gitaren en een heldere zanglijn. Trenton Woodley zingt over opoffering en identiteit, onderwerpen die niet echt des metal zijn. Het land dat ons eerder AC/DC en Silverchair schonk heeft weer een topband in de offerte. Dat ze maar snel onze kant mogen opkomen.

Shining – Animal

Afhankelijk van hoe je er in zit, heeft Noorwegen een goede of slechte reputatie op metalgebied. Het Scandinavische land is de broedplaats van de meest duistere om niet te zeggen duivelse vormen van metal, maar herbergt ook een scene die niet Satan aanbidt, maar virtuoze muzikanten, mannen en helaas nog in mindere mate vrouwen, die de sterren van de hemel spelen.

Aanvoerder van die vriendelijkere Noorse scene is Jørgen Munkeby, baas van de band die Shining heet. Munkeby is van oorsprong een jazzmuzikant, die is omgeschoold tot metalman. Hij is min of meer de uitvinder van een stijl die Blackjazz is gedoopt, een samensmelting van -inderdaad- metal en jazz. De link tussen beide genres is virtuositeit. Shining is een begrip geworden in de wereld van de muzikale metalen.

Reken er op dat Shining met hun nieuwe release weer de nodige deining zal veroorzaken. Of je die als positief of negatief ervaart hangt wederom af van hoe je er inzit. De immer onrustige Munkeby heeft namelijk de blackjazz de rug toegekeerd en een album gemaakt dat bedoelt lijkt voor de massa. Nou ja massa, het blijft heavy, maar de bedoeling van Munkeby is dat je er ook op kunt dansen. Hij heeft het zelfs over ‘party anthems’. Een beetje zoals Ghost dus uit buurland Zweden, dat op hun jongste album ook naar rechts (of is het links) is opgeschoven.

Wees gerust de kans dat er tracks van het Animal album op de playlist van Martin Garrix terecht zullen komen is nihil, en er wordt nog altijd op hoog tempo en niveau gemusiceerd. Alleen is de Shining wel wat radiovriendelijker dan voorheen, wat ons natuurlijk prima bevalt. Vandaar dat we de titeltrack van het nieuwe Shining album hebben gepromoveerd to Breekijzer.

LIVEDATUM: 16/2/19 Patronaat, Haarlem.

Windhand – Diablerie

Zwaar, zwaarder, Windhand. Uit Richmond, Virginia komt Windhand, een band vergeleken waarbij Black Sabbath een luchtig feestorkestje is.

Diablerie, wat iets betekent als duivelswerken is één van de negen loodzware tracks, die tezamen het nieuwe Eternal Return album vormen, opus no 5 van de occulte stoner-rockers. Echt te horen is het niet, maar de bezwerende zang ontspringt uit een vrouwelijk keel. Dorthia Cottrel is de naam van de leidster van deze muzikale heksenkring.

Ondanks de onheilspellende wolken, die zich boven Diablerie samenpakken, zou het zonde zijn als alleen doemdenkende metalmannen zich aan deze track vergrijpen. Jack Endino, die als producer van o.a. Screaming Trees, Mudhoney en Nirvana en een belangrijke rol speelde in de ontwikkeling van de grunge zorgde ervoor dat het nieuwe album van Windhand klinkt als de spreekwoordelijke (doods)klok en de lome tempo’s die Windhand aan de meeste van hun songs meegeven, maken ze ook geschikt voor fans van woestijnrockbands als Kyuss en d’oude QUOTSA. Misschien even wennen, maar dan heb je ook wat.

Memphis May Fire – The Old Me

Ook metalmannen hebben wel eens een minder moment, een periode dat ze niet goed in hun getatoeëerde vel zitten. Daar heeft Memphis May Fire een liedje over gemaakt. Frontpersoon Matty Mullen zingt uit eigen ervaring. Dat verklaart de overtuiging waarmee hij zijn teksten in de microfoon spuwt. Muzikaal klinkt nieuwe single The Old Me als een cross tussen Alice Cooper en RATM. Theatrale rapmetal dus met de versterkers op vol volume.

Memphis May Fire is een a-typische metalband. Waar het gros van de collega’s stoer doet en flirt met de duivel is de band uit Dallas, Texas niet bang hun gevoelige kant te etaleren en songs te schrijven over angst, onzekerheid en andere emoties, die de moderne mens van zijn apropos kunnen brengen. Waar de meeste metalbands een puinhoop achterlaten, streven Mullen en zijn mannen naar een betere wereld. Om dat te ontdekken moet je wel naar de tekst luisteren. Doe je dat niet dan hoor je gewoon een band die kan rocken als de besten en dat al bijna tien jaar lang. Een soort schaap in wolfskleren dus dat Memphis May Fire. Bijzonder.

Rival Sons – Do Your Worst

Rival Sons is niks minder dan betrouwbaar. De Amerikano’s zullen niet snel gekke sprongen maken, maar hun rock is steevast solide en hun singles altijd om over naar huis te schrijven.

Het voorschot op album zes van de California Boys heet Do Your Worst en volgt het beproefde recept. Na een stevige intro-riff trekt Jay Buchanan zijn mond open om even later in het refrein gezelschap te krijgen van zijn collega’s. Als je niet beter zou weten zou je denken dat Rival Sons een band is uit de jaren zeventig, de gouden eeuw van de hard rock voordat die werd weggeblazen door de heavy metal. Do Your Worst had makkelijk van de oude Faces of Free kunnen zijn, afkomstig van het zelfde album waarop ook All Right Now staat. Bluesrock van de bovenste plank dus. 

Voor de opname van hun nieuwe album, dat pas voor januari op de planning staat, heeft Rival Sons twee legendarische studio’s geboekt, RCA Studio A waar Elvis zijn beste werk heeft opgenomen en de misschien nog wel legendarischere Muscle Shoals Studio, waar o.a. Aretha Franklin en The Rolling Stones geschiedenis hebben geschreven. Goed voorbeeld doet goed volgen. 

Red Sun Rising – Veins

In de metal gaat het om volume en virtualiteit. Originaliteit is minder belangrijk, maar indien voorradig natuurlijk mooi meegenomen. Red Sun Rising is zo’n originele metalband.

Niet omdat het vijftal uit Akron Ohio iets doet wat nooit eerder vertoond is. Red Sun Rising valt op omdat ze twee zaken combineren, die doorgaans moeilijk samen te rijmen zijn; melodie en complexiteit. Het is tellen en opletten geblazen voor de muzikanten, maar tegelijkertijd kunnen we dansen en meezingen. Nieuwe single Veins bijvoorbeeld klinkt als Cheap Trick dat een Tool nummer speelt. Gecompliceerde powerpop dus.

Veins is getrokken van het tweede album van Red Sun Rising, het eerder dit jaar verschenen Thread. Eigenlijk is Thread het vierde album van de band, maar ze zijn in hun 11 jarige bestaan een paar keer van label, stijl en bezetting veranderd en blijkbaar opnieuw begonnen met tellen. Die hard headbangers zullen passen bij Red Sun Rising maar de weldenkende metalfan doet er goed aan wat dieper in de band te duiken. 

Nonpoint – Chaos and Earthquake

Nonpoint is een 20 jaar oud metal fenomeen, waar ondanks de gevorderde leeftijd nog geen randje roest aanzit. De band uit Florida onderscheidt zich van het metalpeleton door hun songs te serveren met een stevige groove. Regelmatig ook -zoals in Chaos and Earthquake– toont frontman Elias Soriaro zich een rapper, die goed van de tongriem gesneden is.

Net als oerraprockband RATM maakt ook Nonpoint linksdraaiende muziek. Het moddervette Chaos and Earthquake, de eerste single van het vers verschenen X (inderdaad het tiende album van Nonpoint) gaat over corruptie en verval en zal zeker geïnspireerd zijn door de huidige bewoner van het witte huis. Behalve de oprechte woede van Soriaro, die bijna je speakers uitspringt met zijn tirade tegen de schuldige partij is ook het bevlogen gitaarwerk van zijn kwade broeders Racheed Thomas en BC Kochmit een reden om opgewonden te raken. Helemaal mooi zijn hun dubbele gitaarpartijen, momenten waarop de band klinkt als een kruising tussen Slayer, Public Enemy en Lynyrd Skynyrd.

Boston Manor – England’s Dreaming

Wiki noemt Boston Manor een pop punkband. Laat dat punk maar weg en dat pop mag naar de achtergrond. Metamorfose is misschien een groot woord, maar op hun nieuwe album klinken de Britten nogal anders dan op hun debuut.

Plotseling kan je horen dat Boston Manor uit het land komt van Black Sabbath, Judas Priest en Iron Maiden. Het vijftal uit Blackpool (en dus niet uit Boston) maakt nu metal, niet verschrikkelijk heavy, maar wel met een aardig soortelijk gewicht.

Nieuwe single England’s Dreaming is dreigend en meeslepend en gebouwd op een riff die even simpel als doeltreffend is. De zang en de tekst -over liefde (of is het de Brexit?)- zorgen er voor dat Boston Manor aan de poppy kant van het metal spectrum blijft, maar zoals sommige songs op het nieuwe Welcome To The Neighbourhood album laten horen kan dat zo maar veranderen. Zeker live is het voortaan aan te raden om oordoppen mee te nemen. Of juist niet natuurlijk.

OTEP – Molotov

“I’m mad as hell and I’m not gonna take it anymore! Thing have got to change, but first you gotta get mad”, deze beroemde tekst komt uit de film Network (1976) en wordt nog steeds aangehaald, wanneer burgers zich boos maken over de overheid. Of de president van de Verenigde Staten.

Zoals in geval van de vrouw en de mannen van OTEP, die zelfs nog een stapje verder gaan dan door een open raam hun woede uit te schreeuwen.  Zij willen het liefst het kwaad met kwaad bestrijden. De band overweegt zelfs het gooien van een molotovcocktail. Bij wijze van spreke dan. Kan je nagaan hoe boos ze zijn.

Nu is er ook wel wat aan de hand in ‘the land of opportunity’. In bedekte termen aangemoedigd door de huidige bewoner van het Witte Huis komen nazi’s en andere fascistisch gespuis uit het riool gekropen en claimen een plek in de mainstream. Als het aan OPET, genoemd naar zangeres Opet Shayama en ogend als de cast van Mad Max ligt dus over hun lijk. En daar hebben ze een liedje over gemaakt in een stijl die is uitgevonden door onze eigen boze band Urban Dance Squad en populair  gemaakt door de booste band van allemaal Rage Against The Machine.

Molotov komt van het meest recente muzikale manifest van de metal mannen uit L.A. Kult 45. OPET is nu 18 jaar en 9 albums oud, maar zo woedend als op hun meest recente album klonk de band nooit eerder. De noodzaak om hun boosheid kenbaar te maken is dan ook nooit eerder zo groot geweest.