Category: Breekijzer

Halestorm – Do Not Disturb

Dit is de eerste Breekijzer voor Halestorm, een stevige hardrockband uit Pennsylvania die niet vies is van een vleugje metal. De gitaargoeroe’s bestaan al sinds 1997 en draait al vanaf de start om frontvrouw Lizzy Hale die op de nieuwe single Do Not Disturb ook weer flink haar vocalen opzet. Ook Lizzy’s broer zit in de band, drummer Arejay Hale. Het nieuwe album Vicious is gisteren uitgekomen, de vierde van het stel. De eerste langspeler verscheen namelijk pas in 2009.

LIVEDATA 01/10 013, Tilburg 03/10 TRIX, Antwerpen

The Plot In You – The One You Loved

The Plot In You is een 8 jaar oude band uit de V.S. die al een tijdje op het punt van doorbreken staat. Dikke kans dat nieuwe single The One You Loved het laatste duwtje geeft.

Het zijn harde werkers de metalarbeiders uit Ohio, want ze hebben al vier albums op hun conto staan en meer optredens dan gezond kan zijn voor een normaal mens. The Plot In You beoefent een stijl die metalcore heet, een bruisende combi van punk en metal. In het metalcore spectrum houdt The Plot In You zich op aan de poppy kant. The One You Loved is een rocksong met een metalrandje, gespeend van extremiteiten en daardoor geschikt voor alle leeftijden. Het nummer klinkt als een classic rocksong met dit verschil dat er op drie kwart een break zit die geïnspireerd lijkt door de drops in moderne elektronisch dansmuziek. Het werkt, de stilte versterkt de storm die volgt. The One I Loved staat op het laatste en beste album van The Plot In You, het eerder dit jaar verschenen Dispose.

LIVEDATUM 30/09 Effenaar, Eindhoven 28/10 Zappa, Antwerpen (BE)

Thrice – The Grey

Het Californische Thrice viert zijn 20ste verjaardag met een switch naar een nieuw label, het befaamde Epitaph Records, de thuisbasis van tal van punk en hardcore bands als Pennywise, The Offspring, NOFX en natuurlijk Bad Religion.

Betekent de labelmove van Thrice naar een punklabel dat de band van stijl verandert? Ja en nee. Het is eerder zo dat Epitaph zijn actieradius uitbreidt. Punk is altijd al een van de basiselementen geweest van Thrice, net als emo, industrial, grunge, art rock, hard rock en alles waar post voor staat of core achter. Kortom Thrice heeft zich nooit laten ringeloren, heeft altijd zijn eigen weg gebaand.

De rode lijn van de binnenkort tien Thrice albums is volume, een enorme hoeveelheid decibellen. Nieuwe single The Grey is anders en herkenbaar tegelijk, een potige mid tempo rocksong vol hortende drums, stotende bassen en gemene gitaren. Frontman Dustin Kensrue houdt de boel maar net bij elkaar met zijn machtige stem. Het duidelijk naar meer smakende The Grey is een voorgerecht, de hoofdschotel verschijnt op 14 september onder de naam Psalm.

The Struts – Body Talks

Een zwaluw maakt nog geen glamrevival, maar het zou zo maar kunnen dat The Struts andere bands helpt hun schroom te overwinnen en net als zij weer een beetje glamour in de hardrockwereld willen brengen. Boze mannen en stoere vrouwen genoeg, het is wel weer eens tijd voor een beetje glans en glitter. Aan beiden geen gebrek bij Luke, Adam, Jed en Gethin van The Struts en na negen jaar samen is er ook voldoende ervaring. Combineer dat met een fysiek, die zich leent voor strakke pakken en kekke kapsels plus een koffer vol hard rockende songs en je hebt je de voorwaarden voor een topband.

Vreemd genoeg hebben de Amerikanen dat eerder door dan de landgenoten van The Struts uit het oer Engelse Derby. Dat komt waarschijnlijk omdat ze in de VS minstens zoveel waarde hechten aan show als aan business. Ook het feit dat Dave Grohl Strutsfan is, heeft voor wind in de zeilen gezorgd. Dave roept tegen iedere die het maar horen wil dat The Struts de beste support act is waarmee hij ooit te maken heeft gehad. De relatie gaat verder dan voetballen voor de optredens. Dave heeft zanger Luke, die in zijn vrije tijd gitaren beschildert ook gevraagd een paar van zijn instrumenten op te pimpen. The Struts is net klaar met de opnamen van hun tweede album.

Body Talk is een uitstekende opwarmer voor het album dat The Struts ook voet aan de grond in Engeland en Europa moet brengen. Body Talk heeft swing en schwung en lijkt dankij de stem van frontman Luke Spiller meer dan een klein beetje op Queen. Het tempo is in bruikleen van Iggy’s Lust For Life en de koortjes roepen prime time Stones in herinnering. Wie niet de neiging krijgt bij het horen van Body Talk van The Struts om op te springen en te gaan dansen is hier aan het verkeerde adres.

Dead Sara – Unamerican

Dead Sara is een ruig rockend trio uit L.A. bestaande uit zanger-bassiste Emily Armstong, gitariste Siouxie Medley en drummer Sean Friday.

Emily en Siouxie spelen al vanaf high school samen, sinds 2002 reizen ze rond als Dead Sara. Sean is er in 2009 bij gekomen. De naam Dead Sara is een ‘soort van’ eerbetoon aan Stevie Nicks, die beide meiden hoog hebben zitten. (Sara is een liedje van Nicks/Fleetwood Mac). Het grootste succes van Dead Sara tot nu toe is een cover van Heart Shaped Box. Niet onterecht, want het is een zeer geslaagde versie, maar wel jammer, want Dead Sara kan wel wat meer dan Nirvana naspelen. Dat bewijst de band met nieuwe single Unamerican, een punky hardrocksong waarin Emily haar ongezouten mening geeft over de Amerikaanse president.

Unamerican is afkomstig van een nieuwe EP van Dead Sara, Temporary Things Taking Up Space. Na twee albums die in eigen beheer zijn uitgebracht staat Dead Sara nu onder contract bij een groot internationaal label. Dat betekent meer opnamebudget – de EP klinkt stukken beter dan de albums- en betere promotie. Dat laatste zie je af aan de clip die bij Unamerican is gemaakt en die net als de song zeer de moeite waard is

Nine Inch Nails – Shit Mirror

Trent Reznor is boos. Dat was hij altijd al, maar nu heeft zijn torn een andere, meer directe aanleiding dan het zinloze streven in dit ondermaanse bestaan. Trent is boos op Trump, kan zijn bloed wel drinken. In recente interviews zegt de Nine Inch Nails voorman dat hij het idee heeft dat hij de ondergang van de V.S. in real time aan het meemaken is. Hij is niet alleen.

Reznor is teveel kunstenaar om zijn walging van Trump en diens kornuiten expliciet tot onderwerp te maken van zijn muziek, maar de goede verstaander hoort wat hij zegt in de zeven song op Bad Witch, de nieuwste release van Nine Inch Nails. Bad Witch is het slotstuk van de Nine Inch Nails trilogie, die begon in 2016 met de EP Not The Actual Event en vorig jaar een vervolg kreeg met Add Violence. 

Openingstrack Shit Mirror zet de toon van Bad Witch, hard in tempo, sfeer, sound en volume. Stilistisch is Nine Inch Nails in hun 30 jarige bestaan niet essentieel veranderd. Toen de band debuteerde met Pretty Hate Machine was industrial rock een nieuw genre. Het nieuwe is er wel af en wat ooit avantgardistisch was is nu van deze tijd. Maar de urgentie, het kakofonische en het overdonderende van de muziek van Nine Inch Nails zijn misschien wel actueler dan ooit.  Ook hoor je de ontwikkeling van de techniek, de trucs die Reznor vroeger moest uithalen om zijn muziek futuristisch en averechts te laten klinken zijn nu standaard plug-ins. Maar waar het om gaat is wie er aan de knoppen draait . Wat Nine Inch Nails al drie decennia tot een onmisbaar en onontkoombaar orkest maakt zijn het talent, de drive en de verbeeldingskracht van Reznor en zijn partner in crime Atticus Ross.

LIVEDATA: 27/6 AFAS Live. 8/7 Rock Werchter, België.

The Smashing Pumpkins – Solara

Smashing Pumpkins is terug van weggeweest. Hoe lang je de band hebt moeten missen hangt af van je bewondering voor Billy Corgan. Als je diehard fan van de man bent, heb je nog geen jaar hoeven te wachten, want eind vorig jaar bracht Billy nog een soloalbum uit. Als het je gaat om Smashing Pumpkins dan valt de wachttijd ook nog wel mee. Het meest recente album van de band stamt uit 2014.

Maar als je hebt zitten smachten naar een comeback van de oorspronkelijke band dan heb je 18 jaar in de wacht gezeten. En dan nog hangt je blijdschap af van hoe hoog je D’Arcy hebt zitten. Zij schittert namelijk door afwezigheid bij de reünie. Waarom? Dat weten waarschijnlijk alleen zij en Billy.

Het goede nieuws is toch dat drie kwart van de oorspronkelijke bands weer bij elkaar is. Bij de aanstaande tournee schijnt D’Arcy’s plaats te worden ingenomen door Jack Bates, de zoon van Joy Division/New Order bassist Peter Hook.

Billy Corgan heeft dus eindelijk zowel James Iha als Jimmy Chamberlain zover gekregen om de strijdbijl te begraven en opnieuw met hem in zee te gaan. De reünie stond nog enige tijd op losse schroeven, want Corgan had als voorwaarde gesteld dat de kaartverkoop van de Amerikaanse tournee, die volgende maand moet beginnen goed moest zijn. Storm loopt het nog niet, maar de kaartverkoop is bemoedigend. Er is nu zelfs sprake van een tour door Europa.

Ook is Smashing Pumpkins 3.0 (of is het 4.0?) weer de studio ingedoken, met als eerste resultaat de single Solara. Het is het eerste opname sinds het Machina/The Machines Of God album uit 2000 waarop Billy, James en Jimmy weer samen te horen zijn. De bassist is Jeff Schroeder die in 2007 werd aangetrokken als vervanger van James Iha. Producer van de comeback single is niemand minder dan Rick Rubin.

En hoe klinkt de nieuwe single? Solara is solide, maar niet spectaculair. Drummer Chamberlain steelt de show met zijn drilboor fills en tomeloze energie. Ook de muur van gitaren maakt indruk net als baasje Billy, die als vanouds grauwt en snauwt. Het enige minpuntje is de compositie, die wat doorsnee is, goed maar niet geweldig. Desondanks kunnen we niet anders dan blij zijn dat Smashing Pumpkins weer terug is. Al is het maar voor driekwart.

ASG – Execution Thirst

Execution Thirst van ASG, de Breekijzer van deze week is een welkome reminder van het feit dat de bron van al het kwaad ‘good old rock ‘n’ roll’ is.

De band uit North Carolina volgt het spoor dat in een ver verleden is uitgezet door de legendarische Chuck Berry en dat sindsdien is verbouwd, verbreed en verbeterd door bands als Led Zeppelin, ZZ Top en Slayer.

Denk echter niet dat ASG van de retro is, het woord is tijdloos.

Execution Thirst wordt aangejaagd door een gitaarpartij van gewapend beton en gedragen door een ritme dat al antiek was in de tijd dat de neanderthalers het nog voor het zeggen hadden. Lomp, maar super lekker. En ook nog eens met een southern accent. Wat wil een rocker nog meer? Een album? Komt er aan!

Execution Thirst is vooruitgeschoven door ASG als aankondiging van de komst van langspeler numero 6, die over een week online en in de shops zal verschijnen onder de titel Survive Sunrise. Op uw wenken bediend dus.

Zeal & Ardor – Built On Ashes

Vrij veel zo niet alles is uniek aan Zeal & Ardor. Als je de naam ziet, denk je van doen te hebben met een duo.  Zeal & Ardor is echter een eenmansbedrijf. Eigenaar en uitbater is Manuel Gagneux, een man met zowel Zwitserse als Afro-Amerikaanse roots -wat ook niet alledaags is- maar het meest bijzonder aan Zeal & Ardor is toch wel dat het een blackmetalband is, die absoluut niet zo klinkt.

Wat Zeal & Ardor anders maakt dan alle andere metalbands, black of niet is hun mix van gospel en heavy metal; van Mahalia Jackson en Black Sabbath om het in termen van muzikale voorgangers te zeggen.

Het barst natuurlijk van de metalbands met christelijke, lees duivelse invloeden, maar die beperken zich altijd tot de lyrics. De kerkelijke invloed op Zeal & Ardor is dus ook muzikaal. Het is op zijn minst spraakmakend, de fusie Afro-Amerikaanse kerkmuziek met de muziek van de duivel. Zeal & Ardor heeft vorig jaar dan ook heel wat stof doen opwaaien met hun debuutalbum, Devil Is Fine. Toen dat stof weer was neergedwarreld, bleef er vooral bewondering over. Ook omdat Zeal & Ardor live vrij sensationeel is. Gospel is namelijk een stijl die in ons DNA zit. Het is een oergenre waar niemand die van muziek houdt ongevoelig voor is, net als rock overigens. Het werkt dus, en hoe!

Built On Ashes is nieuw, maakt deel uit het het tweede Zeal & Ardor album, Stranger Fruit dat volgende week op ons zal worden losgelaten. Dat is vlak voordat Gagneux en zijn huurlingen het woord weer live gaan verspreiden en o.a. diensten zullen houden op Graspop, Dour en Lowlands.

LIVEDATA: 22/6 Graspop. Dessel, België. 14/7 Dour festival, België. 19/8 Lowlands, Biddinghuizen.

Black Orchid Empire – My Favourite Stranger

Het rijk van de zwarte orchidee, het klinkt als de titel van een spannende film. Mocht die film er ooit komen, weten wij wel een kandidaat voor de soundtrack,  My Favourite Stranger, de nieuwe single van de drie hard rockende Britten die als Black Orchid Empire een spoor van verrukking achterlaten.

Bendeleider Paul Visser*, basbeest Dave Ferguson en drumdier Billy Freedom halen hun mosterd in de jaren 90 toen de zware muziek grotendeels uiteenviel in grunge en telrock. Black Orchid Empire smeedt deze metal-varianten om tot een eigen geluid, dat we bij gebrek aan een betere vergelijking zullen omschrijven als Alice In Chains meets Tool.

Beroemd zijn de Britten nog lang niet, maar wat niet is kan komen. Het tweede Black Orchid Empire album, Yugen is nog geen week uit, en met songs als My Favourite Stanger lijkt erkenning slechts een kwestie van tijd.

* we hebben het nergens kunnen vinden, maar met Visser als achternaam zou Paul best wel eens uit Nederland kunnen komen.