Category: Breekijzer

Dead Sara – Unamerican

Dead Sara is een ruig rockend trio uit L.A. bestaande uit zanger-bassiste Emily Armstong, gitariste Siouxie Medley en drummer Sean Friday.

Emily en Siouxie spelen al vanaf high school samen, sinds 2002 reizen ze rond als Dead Sara. Sean is er in 2009 bij gekomen. De naam Dead Sara is een ‘soort van’ eerbetoon aan Stevie Nicks, die beide meiden hoog hebben zitten. (Sara is een liedje van Nicks/Fleetwood Mac). Het grootste succes van Dead Sara tot nu toe is een cover van Heart Shaped Box. Niet onterecht, want het is een zeer geslaagde versie, maar wel jammer, want Dead Sara kan wel wat meer dan Nirvana naspelen. Dat bewijst de band met nieuwe single Unamerican, een punky hardrocksong waarin Emily haar ongezouten mening geeft over de Amerikaanse president.

Unamerican is afkomstig van een nieuwe EP van Dead Sara, Temporary Things Taking Up Space. Na twee albums die in eigen beheer zijn uitgebracht staat Dead Sara nu onder contract bij een groot internationaal label. Dat betekent meer opnamebudget – de EP klinkt stukken beter dan de albums- en betere promotie. Dat laatste zie je af aan de clip die bij Unamerican is gemaakt en die net als de song zeer de moeite waard is

Nine Inch Nails – Shit Mirror

Trent Reznor is boos. Dat was hij altijd al, maar nu heeft zijn torn een andere, meer directe aanleiding dan het zinloze streven in dit ondermaanse bestaan. Trent is boos op Trump, kan zijn bloed wel drinken. In recente interviews zegt de Nine Inch Nails voorman dat hij het idee heeft dat hij de ondergang van de V.S. in real time aan het meemaken is. Hij is niet alleen.

Reznor is teveel kunstenaar om zijn walging van Trump en diens kornuiten expliciet tot onderwerp te maken van zijn muziek, maar de goede verstaander hoort wat hij zegt in de zeven song op Bad Witch, de nieuwste release van Nine Inch Nails. Bad Witch is het slotstuk van de Nine Inch Nails trilogie, die begon in 2016 met de EP Not The Actual Event en vorig jaar een vervolg kreeg met Add Violence. 

Openingstrack Shit Mirror zet de toon van Bad Witch, hard in tempo, sfeer, sound en volume. Stilistisch is Nine Inch Nails in hun 30 jarige bestaan niet essentieel veranderd. Toen de band debuteerde met Pretty Hate Machine was industrial rock een nieuw genre. Het nieuwe is er wel af en wat ooit avantgardistisch was is nu van deze tijd. Maar de urgentie, het kakofonische en het overdonderende van de muziek van Nine Inch Nails zijn misschien wel actueler dan ooit.  Ook hoor je de ontwikkeling van de techniek, de trucs die Reznor vroeger moest uithalen om zijn muziek futuristisch en averechts te laten klinken zijn nu standaard plug-ins. Maar waar het om gaat is wie er aan de knoppen draait . Wat Nine Inch Nails al drie decennia tot een onmisbaar en onontkoombaar orkest maakt zijn het talent, de drive en de verbeeldingskracht van Reznor en zijn partner in crime Atticus Ross.

LIVEDATA: 27/6 AFAS Live. 8/7 Rock Werchter, België.

The Smashing Pumpkins – Solara

Smashing Pumpkins is terug van weggeweest. Hoe lang je de band hebt moeten missen hangt af van je bewondering voor Billy Corgan. Als je diehard fan van de man bent, heb je nog geen jaar hoeven te wachten, want eind vorig jaar bracht Billy nog een soloalbum uit. Als het je gaat om Smashing Pumpkins dan valt de wachttijd ook nog wel mee. Het meest recente album van de band stamt uit 2014.

Maar als je hebt zitten smachten naar een comeback van de oorspronkelijke band dan heb je 18 jaar in de wacht gezeten. En dan nog hangt je blijdschap af van hoe hoog je D’Arcy hebt zitten. Zij schittert namelijk door afwezigheid bij de reünie. Waarom? Dat weten waarschijnlijk alleen zij en Billy.

Het goede nieuws is toch dat drie kwart van de oorspronkelijke bands weer bij elkaar is. Bij de aanstaande tournee schijnt D’Arcy’s plaats te worden ingenomen door Jack Bates, de zoon van Joy Division/New Order bassist Peter Hook.

Billy Corgan heeft dus eindelijk zowel James Iha als Jimmy Chamberlain zover gekregen om de strijdbijl te begraven en opnieuw met hem in zee te gaan. De reünie stond nog enige tijd op losse schroeven, want Corgan had als voorwaarde gesteld dat de kaartverkoop van de Amerikaanse tournee, die volgende maand moet beginnen goed moest zijn. Storm loopt het nog niet, maar de kaartverkoop is bemoedigend. Er is nu zelfs sprake van een tour door Europa.

Ook is Smashing Pumpkins 3.0 (of is het 4.0?) weer de studio ingedoken, met als eerste resultaat de single Solara. Het is het eerste opname sinds het Machina/The Machines Of God album uit 2000 waarop Billy, James en Jimmy weer samen te horen zijn. De bassist is Jeff Schroeder die in 2007 werd aangetrokken als vervanger van James Iha. Producer van de comeback single is niemand minder dan Rick Rubin.

En hoe klinkt de nieuwe single? Solara is solide, maar niet spectaculair. Drummer Chamberlain steelt de show met zijn drilboor fills en tomeloze energie. Ook de muur van gitaren maakt indruk net als baasje Billy, die als vanouds grauwt en snauwt. Het enige minpuntje is de compositie, die wat doorsnee is, goed maar niet geweldig. Desondanks kunnen we niet anders dan blij zijn dat Smashing Pumpkins weer terug is. Al is het maar voor driekwart.

ASG – Execution Thirst

Execution Thirst van ASG, de Breekijzer van deze week is een welkome reminder van het feit dat de bron van al het kwaad ‘good old rock ‘n’ roll’ is.

De band uit North Carolina volgt het spoor dat in een ver verleden is uitgezet door de legendarische Chuck Berry en dat sindsdien is verbouwd, verbreed en verbeterd door bands als Led Zeppelin, ZZ Top en Slayer.

Denk echter niet dat ASG van de retro is, het woord is tijdloos.

Execution Thirst wordt aangejaagd door een gitaarpartij van gewapend beton en gedragen door een ritme dat al antiek was in de tijd dat de neanderthalers het nog voor het zeggen hadden. Lomp, maar super lekker. En ook nog eens met een southern accent. Wat wil een rocker nog meer? Een album? Komt er aan!

Execution Thirst is vooruitgeschoven door ASG als aankondiging van de komst van langspeler numero 6, die over een week online en in de shops zal verschijnen onder de titel Survive Sunrise. Op uw wenken bediend dus.

Zeal & Ardor – Built On Ashes

Vrij veel zo niet alles is uniek aan Zeal & Ardor. Als je de naam ziet, denk je van doen te hebben met een duo.  Zeal & Ardor is echter een eenmansbedrijf. Eigenaar en uitbater is Manuel Gagneux, een man met zowel Zwitserse als Afro-Amerikaanse roots -wat ook niet alledaags is- maar het meest bijzonder aan Zeal & Ardor is toch wel dat het een blackmetalband is, die absoluut niet zo klinkt.

Wat Zeal & Ardor anders maakt dan alle andere metalbands, black of niet is hun mix van gospel en heavy metal; van Mahalia Jackson en Black Sabbath om het in termen van muzikale voorgangers te zeggen.

Het barst natuurlijk van de metalbands met christelijke, lees duivelse invloeden, maar die beperken zich altijd tot de lyrics. De kerkelijke invloed op Zeal & Ardor is dus ook muzikaal. Het is op zijn minst spraakmakend, de fusie Afro-Amerikaanse kerkmuziek met de muziek van de duivel. Zeal & Ardor heeft vorig jaar dan ook heel wat stof doen opwaaien met hun debuutalbum, Devil Is Fine. Toen dat stof weer was neergedwarreld, bleef er vooral bewondering over. Ook omdat Zeal & Ardor live vrij sensationeel is. Gospel is namelijk een stijl die in ons DNA zit. Het is een oergenre waar niemand die van muziek houdt ongevoelig voor is, net als rock overigens. Het werkt dus, en hoe!

Built On Ashes is nieuw, maakt deel uit het het tweede Zeal & Ardor album, Stranger Fruit dat volgende week op ons zal worden losgelaten. Dat is vlak voordat Gagneux en zijn huurlingen het woord weer live gaan verspreiden en o.a. diensten zullen houden op Graspop, Dour en Lowlands.

LIVEDATA: 22/6 Graspop. Dessel, België. 14/7 Dour festival, België. 19/8 Lowlands, Biddinghuizen.

Black Orchid Empire – My Favourite Stranger

Het rijk van de zwarte orchidee, het klinkt als de titel van een spannende film. Mocht die film er ooit komen, weten wij wel een kandidaat voor de soundtrack,  My Favourite Stranger, de nieuwe single van de drie hard rockende Britten die als Black Orchid Empire een spoor van verrukking achterlaten.

Bendeleider Paul Visser*, basbeest Dave Ferguson en drumdier Billy Freedom halen hun mosterd in de jaren 90 toen de zware muziek grotendeels uiteenviel in grunge en telrock. Black Orchid Empire smeedt deze metal-varianten om tot een eigen geluid, dat we bij gebrek aan een betere vergelijking zullen omschrijven als Alice In Chains meets Tool.

Beroemd zijn de Britten nog lang niet, maar wat niet is kan komen. Het tweede Black Orchid Empire album, Yugen is nog geen week uit, en met songs als My Favourite Stanger lijkt erkenning slechts een kwestie van tijd.

* we hebben het nergens kunnen vinden, maar met Visser als achternaam zou Paul best wel eens uit Nederland kunnen komen.

The Frights – Crutch

The Frights is een stel sprokkelrockers uit San Diego. Nieuw kan je de band niet noemen, want ze bestaan sinds 2012 en hebben al twee albums op hun kerfstok. Tot nu toe is de faam van het trio echter beperkt gebleven tot de Amerikaanse westkust. In de loop van hun bestaan is The Frights echter zo goed geworden dat er geen houden meer aan is.

Geholpen door een nieuw label, het gerenommeerde Epitaph lijkt nu niets meer in de weg te staan van een mondiale zegetocht. Het eerste wapenfeit van The Frights heet Crutch. Het debuut voor Epitaph is een supersterke single die je zowel als punk, garage of surf zou kunnen bestempelen.

Volgens zanger Mickey Carnevale kwam het idee voor Crutch tot hem terwijl hij stond te douchen.  Met de shampoo nog in zijn haar rende hij de badkamer uit om de tekst op te schrijven. Crutch gaat over zijn ambivalente gevoelens voor de band, die hij tegelijkertijd ervaart als een bron van irritatie en het beste wat hem ooit is overkomen. Te vrezen valt dat beide gevoelens alleen maar zullen toenemen. No problem, zolang het maar topsongs oplevert als Crutch.

Alice In Chains – The One You Know

Alice In Chains tart alle wetten van de natuur door met een uitstekende nieuwe single op de proppen te komen. Het is namelijk niet normaal dat een band die 31 jaar geleden voor het eerst van zich liet horen nog steeds relevante muziek maakt. Of weer eigenlijk, want de grungers hebben in een diep artistiek dal gezeten.

De reden van de wederopleving van Alice In Chains is tweeledig; de band grijpt met The One I Know terug op het befaamde en dus nog lang niet uitgewerkte recept van Dirt en gitarist Jerry Cantrell heeft weer de geest. Het zijn zijn snijdende gitaarpartijen die van The One You Know een feest maken. Cantrell’s inspiratie voor de nieuwe Alice single zal je misschien verbazen, maar ook herkennen. Dat was Fame van David Bowie. Na vijf jaar verschijnt er ook eindelijk weer een nieuw album van de mannen uit Seattle, maar aangezien de plaat nog niet af is, zijn er nog geen titel en releasedatum bekend. Dat zal ook nog wel even duren, want Alice In Chains is momenteel op tournee.

LIVEDATUM: 6/7 Rock Werchter, België

Fidlar – Alcohol

Volgens de geleerden is de eerste alcohol houdende drank zo’n 8 duizend jaar geleden gebrouwen uit honing. Volgens andere geleerden wordt een mensenleven flink bekort door het drinken van alcohol. Het mag dan ook een wonder heten dat de mensheid überhaupt nog bestaat.

Dat heugelijke feit viert het Californische rammelrockkwartet Fidlar uitbundig met de nieuwe single Alcohol. Tenminste, zo zou je de tekst van Alcohol kunnen interpreteren. Een andere lezing is dat de zanger drinkt om te vluchten uit een relatie, die op de klippen loopt. Multiple choice dus.

Als je de tekst even laat voor wat hij is, blijft er een ruig rockend dranklied over met lallende gitaren, een tipsy zanger en een refrein dat zelfs door de grootse alcoholist moeiteloos kan worden meegebruld. Alcohol past in een patroon. Eerder bezong Fidlar de geneugten van Cheap Beer en Cocaine. Waarschijnlijk is Alcohol de voorbode van een nieuw, derde album van Zac, Brandon, Elvis en Max.

 

LIVEDATA: 14/7 Kliko Fest Haarlem. 15/7 Dour Festival, België.

Teenage Wrist – Stoned, Alone

Teenage Wrist is een nieuw trio met als standplaats Los Angeles, dat de geleerden danig in de war heeft gebracht met hun eerste langspeler. De een noemt ze punk, de ander emo, een derde heeft het over shoegaze. Kortom ieder hoort het zijne in de muziek van Kamtin, Marshall en Anthony en iedereen heeft gelijk.

Waar geen discussie over is, is over de potentie van de band. Teenage Wrist heeft alles heeft om heel groot te groeien. Stoned, Alone is het prijsnummer van het debuutalbum van Teenage Wrist, dat de schone titel Chrome Neon Jesus heeft meegekregen. Stoned, Alone is een net niet ballad met introverte zang en uitbundige gitaren. De man die de tomeloze energie van de jonge honden in goede banen leidde is Carlos De La Garza die eerder wonderen verrichtte voor o.a. Jimmy Eat World en Paramore.