Category: Breekijzer

Watertank – Liminal Status

Het Franse Nantes herbergt een gezonde post-hardcore scene blijkt. Tenminste als we ervan uit mogen gaan dat Watertank niet de enige herrieschoppers zijn die dat genre bedrijven.

Postpunk hardcore laat zich niet makkelijk definiëren. Maar laten we het er maar ophouden dat dat pots toegankelijk en/of melodieus betekent. In ieder geval is dat wat Watertank ons voorschotelt met Liminal Status. De nieuwe single is het titelnummer van album 4 van de Fransozen. Een beter lokkertje is nauwelijks denkbaar. De steady rockende track smaakt namelijk naar meer, naar veel meer. Vanaf 5 april kan de honger worden gestild.

Split Chain – Fade

Dreamo, die term kennen we nog niet. Het is vermoedelijk een samenvoeging van dreampop en emo. En hoe klinkt het ontluikende dreamo genre?

In handen van het Britse Split Chain eigenlijk snoeihard en prettig opgefokt. Dat dream horen we dus niet zo, tenzij nachtmerries ook mogen. Dat emo daarentegen wel, in de songs die ondanks het harde volume goed behapbaar zijn en in de lyrics over liefde (en liefdesverdriet). Split Chain heeft nog maar vijf liedjes online staan, op Fade na allemaal vorig jaar verschenen. Vanwege de prille leeftijd van de band is er nog niet veel over hen te vertellen, behalve dan dat ze gesignaleerd zijn.

House & Home – Cellophane

Er zal vast een tijdschrift zijn dat House & Home heet en huiseigenaren adviseert welke gordijnen bij welke vloerbedekking past.  Maar de House & Home waar wij het even over willen hebben is een hard rockende band uit Richmond, Virginia die zich onderscheidt van de meute met fijne en strakke samenzang. Die meerstemmigheid geeft het toch al bepaald niet slappe Cellophane nog net even wat meer pit en body. Je vindt de nieuwe single op een EP, die luistert naar de titel Split en die de band deelt met een andere band, Suntitle die ook best okay is, maar niet zo overtuigend en enerverend als House & Home.

Secret Menu – Irish Goodbyes

Een Irish Goodbye is wanneer je plots en zonder het iemand te zeggen vertrekt van een feestje. Zo weer iets geleerd. Grote kans dat je de band Secret Menu ook niet kent.

We vrezen dat je van ons ook niet veel wijzer gaat worden, want meer dan de mini bio op Spotify citeren kunnen we ook niet.  En daar staat eigenlijk niks in. Secret Menu is een rockkwartet uit de Amerikaanse staat Wisconsin. Dat ze daar vandaan komen weten we omdat daar hun luisteraars zitten. Het gebrek aan info heeft alles te maken met het feit dat de band nog maar net komt kijken. Maar met Irish Goodbyes heeft de band een sterke troef in handen. De pas vijfde single van Secret Menu is een slim rockend en virtuoos gespeeld werkstuk dat vanwege de stem en de stevigheid wel wat weg heeft van d’oude Thin Lizzy en een beetje flirt met fusion ofwel jazzrock. Meer dat dit weten we niet.  Wel willen we nog even kwijt dat wij het gevoel hebben dat we nog wel het een en ander gaan horen van de beginnende rockers.

The Mysterines – Stray

Niet veel bands zijn gezegend met zo’n direct herkenbare roerganger als The Mysterines.

En dan hebben we het niet over het uiterlijk van miss Lia Metcalfe, maar over haar donker getinte stemgeluid. Haar donkere timbre past perfect bij de dreigende toon van Stray, de eerste single van het nieuwe album van de band uit Liverpool. The Mysterines heeft afgelopen jaar getourd als voorprogramma van Arctic Monkeys. Dat lijkt zijn vruchten te hebben afgeworpen. Op het serieus rockende Stray horen we een band die goed in zijn vel zit, weet wat ie wil en hoe dat doel te bereiken. De opvolger van debuutalbum Reeling gaat Afraid of Tomorrows heten en wordt op 7 juni losgelaten.

Boston Manor – Container

Boston Manor dat dus helemaal niet uit Boston komt, maar uit het Britse Blackpool is een graag geziene gast op Pinguin On The Rocks.

De boys moeten het wel heel bont maken willen we hun singles niet oppikken. Dat is tot nu toe nog niet gebeurd. Ook Container onthalen we weer enthousiast . Zang, song en productie; alles is weer piekfijn in orde. Voorwaarde is wel dat je van een beetje pit en volume houdt natuurlijk. Voor zwijmelliedjes of carnavalskrakers ben je bij Boston Manor aan het verkeerde adres. Container is helemaal nieuw, de eerste nieuwe track van de band sinds hun Datura album uit 2022. Of er een album zit aan te komen is nog niet helemaal duidelijk. Wel is er een tour aangekondigd. De Nederlandse stop is op 30 juni op Jera On Air in IJsselstijn.

Greyborn – A THOUSAND DREAMS AWAY

Greyborn komt uit Limoges, een middelgrote stad in het bij Nederlandse vakantiegangers niet onbekende departement Haute-Vienne.

Ze zijn maar met zijn drieën, maar dat weerhoudt hen er niet van een puist lawaai te produceren waar je Vous tegen zegt. Niet uniek, maar wel opvallend is dat de drummer zingt. A THOUSAND DREAMS AWAY is een donker getinte, strak gespeelde track met een tekst waarin Théo zijn ex bezweert dat zij (of hij) zich geen zorgen over hem hoeft te maken. Ja ja. Greyborn komt eigenlijk nog maar net kijken. De band heeft nog maar zeven songs online. Niet veel maar genoeg om een positief oordeel over Greyborn te vellen.

Royal Tusk – Hated

Royal Tusk is een classic hardrock trio uit Edmonton, Canada.

Nieuwe single Hated is een kort door de bocht, schoon aan de haak rocksong die recht op zijn doel afgaat. Dat doel is drieledig: het aanmoedigen van stagedivers, het veroorzaken van mosh-pits, en voor de mensen thuis het inspireren van luchtgitaristen. De daarbij gebruikte middelen zijn krachtige zang, een ADHD ritmesectie en een gitarist die lichtjes overdrijft. Doe er je voordeel mee! De lawaaipapegaaien hebben een vierde album op het vuur dat ze Altruistic hebben gedoopt. De 23ste komt-ie uit inclusief een ‘making of’ docu.

Dead Poet Society – Uto

Dead Poet Society is zo’n band die tussen de wal en het schip valt. Ze zijn te heavy voor indie en te indie voor heavy metal. En dat is precies de bedoeling.

De band is in 2013 in het leven geroepen door alumni van het befaamde Berklee College of Music in Boston. Technisch spelen ze dus op het allerhoogste niveau. De oogst van tien jaar rocken is een drietal album waarvan het laatste, Fission gisteren (26/1) is vrijgegeven. Uto, track 6 van Fission is een mooi voorbeeld van de ongrijpbare sound van Dead Poet Society; poppy zang, stevig en inventief gitaarwerk en een ‘state of the art’ productie. Om toch een vergelijking te maken, stel je een mix voor van Cheap Trick en Nirvana. Het zal niet eenvoudig zijn om zo’n gelaagd geluid live te reproduceren, maar als er één band is die dat kan dan is het wel Dead Poet Society. Ga ze zien op 7 maart in de Melkweg.

Teenage Disaster – Sorry For Being Me

Teenage Disaster is het speeltje van Thorne Baker, een 22 jarige ingezetene van Humboldt Country. Dat ligt in Californië.

We schrijven speeltje, niet omdat Thorne zijn muziek niet serieus zou nemen, dat doet hij zeker, maar omdat hij nog veel meer ijzers in het vuur heeft. Als een eigentijdse ‘homo universalis’ is hij ook actief als game-ontwikkelaar, animator, kunstenaar (hij verzorgt zijn eigen artwork) en acteur.

Teenage Disaster blijkt niet voor één muzikaal gat te vangen, Thorne rockt en rapt, is dan weer met elektronica in de weer en dan weer – zoals i.g.v. Sorry For Being Me – met elektrische gitaren. Maar alles wat hij doet heeft een bite, een rafelig randje. En een kwaliteit die de Amerikanen ‘angsty ‘noemen, een begrip dat tussen angstig en schuchter inhangt en vooral door jong volk wordt ervaren.

Qua sound en stijl zouden we de nieuwe Teenage Disaster single onder het kopje (neo) glamrock willen scharen. De zang doet denken aan Marc Bolan, de song aan The Sweet en de gitaarsound aan Ziggy Stardust. Mocht er een album volgen dan wordt dat de opvolger van Creep (2022).