Category: Albums

J. Bernardt – Running Days (PIAS)

J. Bernardt is Jinte Deprez en een van de drie ijzersterke zijprojecten van de Belgische band Balthazar. Hij staat voor eigentijdse, minimalistische r&b met lichte elektronica- en soulinvloeden. Zelf verwoordt hij het als “een mengelmoes van The Doors tot Edith Piaf, tot Daft Punk”, al zijn Chet Faker en James Blake nooit ver weg.

De leden van Balthazar hebben even de tijd genomen om zich te focussen op hun solocarrières. Voor Jinte betekende dit dat hij kon experimenteren met genres die hij normaal gesproken niet kwijt kon bij Balthazar. “Ik houd nog steeds van de oldschool 60’s-sound van Balthazar, maar voor dit project begon ik na te denken over wat ik zou willen draaien op een huisfeest.”

Op het album zijn dan ook duidelijke r&b-, soul- en hiphopinvloeden te horen, maar het is alles behalve slick. Jinte wilde juist dat het album een DIY-feeling zou hebben. Deze nieuwe emotionele rauwheid is iets wat Jinte grappend beschrijft als cry-disco. “Ik ben fan van deze term. Want terwijl de muziek opliftend is, zit er veel tekstuele somberheid in.” Tekst Mania (redactie)

LIVEDATA 01/07 Rock Werchter, Werchter 18/07 Valkhof Festival, Nijmegen 18/08 Lowlands, Biddinghuizen 09/09 Popmonument, Bergen op Zoom 28/09 Effenaar, Eindhoven 06/10 Ancienne Belgique, Brussel 13/10 Tivoli-Vredenburg, Utrecht 14/10 Patronaat, Haarlem 17/10 Tolhuistuin (Paradiso-Noord), Amsterdam

 

 

Portugal. The Man: Woodstock (Warner)

Portugal. The Man had nogal wat nummers op de plank liggen waaruit kon worden gekozen bij het tot stand komen van het achtste studioalbum, de opvolger van Evil Friends (2013). Woodstock is een langspeler geïnspireerd op het legendarische rockfestival uit 1969. Zanger John Gourley van Portugal. The Man ontdekte het Woodstock-festivalticket dat zijn vader al die jaren zorgvuldig had bewaard. Woodstock moet klinken als een muziekfestival. Dat is de insteek geweest van de Amerikanen. Maar dan dus vooral als Woodstock.

Een reis terug naar de late jaren 60, van de vorige eeuw. Een album dat klinkt als een muziekfestival. Je moet er maar op komen en het dan ook nog kunnen uitvoeren. Maar doe die ogen eens dicht, luister aandachtig en word even hippie. Want dat is wat er gebeurt. De plaat is gevuld met tien songs die live sowieso erg goed uit de verf gaan komen. Op het Indiestadtfestival bijvoorbeeld, 20 en 21 september in Paradiso.

Woodstock opent met Number One, met een hoofdrol voor wijlen Richie Havens – een van de sterren van Woodstock 1969. Zijn versie van Freedom loopt prominent door de song en zorgt meteen voor het nodige sentiment. Er wordt vaker leentjebuur gespeeld. Zo leunt prijsnummer – een flinke hit inmiddels – Feel It Still flagrant op het heerlijke Please Mr. Postman van The Marvelettes uit 1961. Het hoge, wat vrouwelijke stemgeluid van Gourley maakt de track extra zomers.

Woodstock is geproduceerd door een rits aan namen, waaronder alleskunner John Hill, Dangermouse en zelfs Beastie Boy Mike D is van stal gehaald. Ook die smaakvolle ingrediënten maken Woodstock tot een uitdagende, net zo lome als swingende plaat, die zonder meer geslaagd is in opzet. Portugal. The Man is een band die zichzelf blijft uitvinden en Woodstock een indiepopalbum dat de vier jaar wachten zeker waard is geweest. Maar waarom die auto nou in de fik staat? Tekst Pieter Visscher

 

LIVEDATA 21/09 Indiestadfestival Paradiso, Amsterdam

 

 

The Mountain Goats – Goths (Merge Records)

Wie de naam John Darnielle hoort, denkt automatisch The Mountain Goats. Of kijkt glazig terug, want heel bekend is hij bij het grote publiek met The Mountain Goats niet geworden. Darnielle is al ruim 25 jaar de stuwende kracht achter de Amerikaanse indieband en inmiddels is zijn zestiende album verschenen. Zijn? Ja, want hoewel The Mountain Goats inmiddels nog een bandlid telt, bassist Peter Hughes, en ook drummer Jon Wurster (Superchunk, Bob Mould) inmiddels een blijver lijkt, is het toch vooral Darnielles project.

Op Goths brengt The Mountain Goats een ode aan de goth-stroming. Zo bezingt Darnielle in Stench Of The Unburied Siouxie And The Banshees, en gaat Andrew Eldritch Is Moving Back To Leeds natuurlijk over de frontman van Sisters Of Mercy. Maar eigenlijk gaan alle nummers vooral over de aantrekkingskracht van het duistere. Het resultaat is interessant. Goths is dan ook een luisterplaat. Zet hem op de achtergrond op terwijl je bezig bent, of een boek leest en hij nestelt zich gezellig in een hoekje van je gehoor. Toch is de plaat ook uitermate geschikt om niets te doen. Sommige nummers zijn jazzy (Paid In Cocaine, The Grey King And The Silver Flame Attunement), met een hoofdrol voor bas en brushes, andere songs zijn typisch indie (We Do It Different On The Westcoast). Maar alle nummers hebben met elkaar gemeen dat ze blijven hangen en ontspannen.

Goths verdient een extra luisterbeurt. Het is geen album dat je direct bij je lurven grijpt, maar het is daarom zeker niet het zoveelste indieplaatje. Wie mocht twijfelen, skipt meteen door naar het laatste nummer, Abandoned Flesh, zolang je de repeatknop maar niet vergeet in te drukken. Tekst Muzine | Theo Stepper

LIVEDATA 13/10 De Helling, Utrecht

 

 

Fleet Foxes – Crack-up (Warner)

2008. Tijdens een reis door Australië, Nieuw-Zeeland en enkele landen in Zuidoost-Azië is mijn, jawel, mp3-speler in die periode mijn beste vriend. Het aangrijpende titelloze debuut van Fleet Foxes staat erop en maakt de nodige reismomenten nog specialer dan ze al zijn.

Zanger en compositorisch fenomeen Robin Pecknold is het brein achter de band en betovert keer op keer met nummers als He Doesn’t Know Why, Your Protector, Tiger Mountain Peasant Song en White Winter Hymnal. Bloedmooie indiefolk vol snaren en strijkers, ijzersterke vocalen, perfecte meerstemmigheid en tijdloze melodieën. Drie jaar later volgt het schitterende Helplessness Blues. Vlotter en uitbundiger dan haar voorganger, maar iets minder allesomvattend. Nu, liefst zes jaar later, is daar Crack-Up.

De eerder uitgebrachte single Third Of May / Odaigahara was met zijn epische pianopartijen, elektrische twaalfsnarige gitaren en strijkkwartet meer dan hoopvol. Opener en drieluik(je) I Am All That I Need – Arroyo Seco – Thumbprint kent tempoversnellingen en gedaantewisselingen, doch zuigt je direct mee in het gedachtegoed van Pecknold. Cassius en Naiads, Cassadies en Kept Woman zijn daaropvolgend rustiger van aard, maar fraai harmonieus. Als altijd. Wat kan muziek mooi zijn. Ook het tweede deel van Crack-Up houdt gemakkelijk stand. Fleet Foxes is terug. En hoe! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 24/06 Down The Rabbit Hole, Ewijk 17-18/11 Ancienne Belgique, Brussel

 

 

Jason Isbell and the 400 Unit – The Nashville Sound (Southeastern)

Na de twee bijzonder succesvolle soloalbums Southeastern (2013) en Something More Than Free (2015) krijgt zijn begeleidingsband The 400 Unit nu weer de volle credits: The Nashville Sound is een product van Jason Isbell and the 400 Unit. En dat hoor je, Isbells zesde album nadat hij tien jaar geleden Drive-By Truckers verliet, is gevarieerder en steviger dan de voorganger. Wederom opgenomen in Nashville, Tennessee, is The Nashville Sound het zoveelste geslaagde hoofdstuk in de carrière van de zanger en gitarist uit Greenhill, Alabama, dicht bij Muscle Shoals. Want Jason Isbell weet momenteel als geen ander de meer introspectieve sound van Ryan Adams te combineren met die van de grote singer-songwriters uit de seventies. Opener Last Of My Kind – inderdaad – is direct al zo’n weemoedig toplied dat is opgetrokken uit akoestische gitaar en fraaie accenten op elektrische piano en pedalsteel. De variatie zit hem erin dat Isbell getuige Cumberland Gap en Anxiety ook weer stevig kan rootsrocken. De warme sound van vaste producer Dave Cobb maakt echter vooral van de royaal aanwezige ballads en countrysoulnummers ware juweeltjes, zodat Jason Isbell met The Nashville Sound een volgende parel aan zijn snoer rijgt. Isbell heeft zich zolangzamerhand ontegenzeggelijk ontwikkeld tot de singer-songwriter van het huidige tijdsgewricht; nobody tops Jason Isbell. Tekst Mania | Wiebren Rijkeboer

 

 

Royal Blood – How Did We Get So Dark? (Warner)

Net toen we dachten dat we het wel zo’n beetje wisten met die tweemansbandjes (White Stripes, Sleigh Bells, Death From Above 1979) was daar een jaar of drie geleden ineens dat indrukwekkende debuut van Royal Blood. Loodvet en modderzwaar, met precies de goede riffs, groove en songs.

Nu zou je denken dat bij plaat nummer twee de verrassing er wel af is, maar dat is maar voor een deel zo. Immers, wat bassist/zanger Mike Kerr en drummer Ben Thatcher ons voorschotelen is een flinke stap vooruit. Royal Blood klinkt directer en volwassener dan op hun debuut. De twee jonge honden van het debuut zetten hier een superstrakke, geoliede rockmachine neer.

Minder garage, meer glam en nog steeds hard en heavy. Als we Royal Blood nu moeten plaatsen, is het tussen Black Sabbath (de riffs), Arctic Monkeys (de catchy songs) en Queens Of The Stone Age (de sound). Doordat de songs stuk voor stuk beregoed in elkaar zitten (niet alleen heerlijke riffs, vooral ook pakkende liedjes), houden de heren de aandacht moeiteloos tien nummers vast. Op het puntje van je stoel, of jubelend in de lamp, waar je zin in hebt. Dus nee, op dit tweemansbandje zijn we nog lang niet uitgekeken. Sterker nog, met How Did We Get So Dark? is Royal Blood een van de origineelste en belangrijkste rockbands van dit moment. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

LIVEDATA 30/06 Rock Werchter, Werchter 10/11 AFAS Live, Amsterdam, 11/11 Lotto Arena, Antwerpen

 

 

All We Are – Sunny Hills (Domino)

De drie leden van All We Are ontmoeten elkaar op de universiteit van Liverpool en worden vrienden. Het bijzondere is dat ze alledrie uit andere landen komen. Bassiste en zangeres Guro Gikling is Noors, gitarist Luis Santos komt uit Brazilië en drummer en zanger Richard O’Flynn is Iers. Samen maken ze iets wat toch wel heel Brits klinkt, maar dat iets ongrijpbaars heeft, vooral in de momenten dat ze zich meer laten gaan. Het geheel moet je vaker luisteren, maar is complex en intrigerend. Er was al een debuutalbum, dat een gemengde ontvangst had, omdat ze zich iets teveel zouden inhouden en wat gemakkelijke teksten zouden gebruiken. Op dit tweede album is een groei te merken in muziek en teksten en als ze zich blijven ontwikkelen, ligt er een hele mooie toekomst in het verschiet. Daarbij kijken ze met een verwonderde blik naar deze wonderlijke wereld, die prachtig is. Tekst Mania Erik Mundt

 

 

Beach Fossils – Somersault (Bayonet Records/Konkurrent)

Moet je je koffer nog pakken voor een zwoele zomerse bestemming, dan lees je dit net op tijd. Dan kan de cd van Beach Fossils en vast nog net bij gepropt. En daar doe je jezelf vast een plezier mee want Somersault is een ideale wegdromer vol zoete droompop, maar spannend genoeg in het arrangement en de wendingen in de nummers om je uitermate aangenaam te entertainen.

Beach Fossils keert na jaren terug, stevig hervormd, met nog drie kernleden en een nieuw geluid. De lo-fi-pop van het verleden is ingewisseld voor een meer complex gelaagd geluid en bredere instrumentatie. Dat geluid wordt doeltreffend gebruikt om enkel topliedjes tot volle wasdom te brengen. Centraal zijn de lopende baslijnen van Jack Doyle Smith, à la de rollende bassen van Future Islands, en natuurlijk de zachte vocalen van frontman Dustin Payseur. Maar daaromheen is zoveel meer verschenen. Strijkers, toetsen, saxofoon: alles dat kan bijdragen aan de effectiviteit van een liedje zet de band nu in met een werkelijk prachtig sonisch resultaat. Gelaagd, veelzijdig maar altijd zwoel en dromerig.

Het songmateriaal is om door een ringetje te halen. Met als hoogtepunten twee overgangen naar een totaal andere sfeer. In Saint Ivy gaat aan het einde het roer om en wordt het nummer een ware ode aan The Beatles met dito klinkend sologitaar. Misschien nog wel gedenkwaardiger is de omwenteling in Rise, waar op een lome beat Gavin Mays (Cities Aviv) een monoloog uitspreekt over een op de klippen gelopen relatie. Naast die toppertjes in songschrijven zijn er tal van pakkende liedjes met heerlijke refreinen zoals Sugar en Down The Line. En natuurlijk Tangerine, dat extra glans krijgt door de vocale gastbijdrage van Slowdives Rachel Goswell.

Beach Fossils is dan misschien verpopt en heeft daarbij wat ruwe veren van zich afgeschud, maar de investering blijkt de moeite waard. Zie daar: een vernieuwde, veelkleuriger band is opgestaan met een aanrader van een plaat als resultaat. Tekst Muzine Wim du Mortier

LIVEDATA 18/09 Botanique Rotunde, Brussel 20/09 Paradiso, Amsterdam

 

 

London Grammar – Truth Is A Beautiful Thing (Ministry Of Sound)

If You Wait, het debuut van het Britse trio London Grammar, was al weer bijna vier jaar geleden zeer succesvol, waardoor de band uit Londen de tijd heeft kunnen nemen voor haar tweede plaat.

Dat heeft geen radicaal ander recept opgeleverd, want Truth Is A Beautiful Thing borduurt zeker voort op het geluid van het zo bewierookte debuut. Ook dit keer staat de geweldige stem van zangeres Hannah Reid centraal, wat vanaf de eerste noten van de plaat zorgt voor kippenvel. Het is kippenvel dat niet meer verdwijnt.

De instrumentatie is net als op het debuut sfeervol en licht broeierig, maar London Grammar klinkt op haar tweede plaat wel veelzijdiger en subtieler dan op het debuut. Met een stem als die van Hannah Reid kun je geen slechte plaat maken, maar als verder ook alles blijkt te kloppen, is snel duidelijk dat London Grammar een tweede plaat heeft gemaakt die het debuut van de band makkelijk overtreft. Tekst Mania | Erwin Zijleman

 

 

Morrissey and Marshall – We Rise (DJA Records)

Toen We Rise van Morrissey and Marshall op de mat plofte, krabde ik me met ongeloof achter de oren. Is dit Manchesters bekendste veganist die met een mij onbekende Marshall op de proppen komt?

Neen. Het betreft hier een bijzonder plezierig albumdebuut van het Ierse duo Darren Morrissey en Greg Marshall. Een album waarop de twee in tien liedjes laten horen dat ze het ambacht van liedjes schrijven tot in de puntjes beheersen. Prachtige samenzang, doordachte arrangementen, compacte composities en een toegankelijke productie. De single She’s Got Love lijkt te zijn geplukt uit een nog onontdekte sessie van The Beatles uit begin jaren 60. Opener Cold November Sunrise (met catchy blazers) komt daarentegen uit de kluis waar Noel Gallagher zijn werkvoorraad in opslag heeft. Dat zijn zo ongeveer de kaders waarbinnen Morrissey and Marshall zich muzikaal bewegen, al horen we ook uitstapjes naar de Westcoast terug op We Rise.

“We wanted an album that really means something and you know what? I think we’ve done it“, zegt Morrissey over de plaat. Geen speld tussen te krijgen.

In Ierland komen Morrissey & Marshall inmiddels regelmatig voorbij op de nationale radio en tv. Dat zal ook in Nederland niet lang meer duren. Aanrader! Tekst Muzine Ger van Toorenburg