Albums Archieven - Page 63 of 81

Album van de Dag: Cigarettes After Sex – Cigarettes After Sex

Cigarettes After Sex – Cigarettes After Sex (Partisan Records)

Het was nadat frontman Greg Gonzalez een visioen kreeg over het verdere verloop van zijn band Cigarettes After Sex wat maakte dat de creatie van een nieuwe verzameling aan nummers begon. Een ding was zeker, het karakter van Gonzalez moest een grootsere en bredere entree maken in de wereld der klank.

De mantra die deze in Brooklyn, New York, geboren band uitademt wist de luisteraar te bereiken via hun eerste EP waarop de Mazzy Star’ian track Nothing’s Gonna Hurt You Baby te horen is. Een vergelijking met het verdrinken in een romantische liefde tijdens de zomer is op zijn minst te maken. De manier waarop de vier bandleden deze track verwoord hebben deed ieders hart sneller slaan. Het nieuwe album wat dezelfde titel draagt als de band zelf, is als een kersenboom in de lente. Volledige bloei, waarbij het wachten vruchten geeft.

Mooi, zoet, intens. Cigarettes After Sex krijgt het voor elkaar om diepe, ware liefde samen te vatten in een geluid dat zo’n hoge mate van warmte en licht geeft aan de ziel dat zelfs een zwarte klaver er door in bloei zou gaan staan. Ze staan ze op Best Kept Secret Festival in Hilvarenbeek. Ga.

Tekst Mania | Linda Rettenwander

LIVEDATA 17-06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek 29/06 Rock Werchter, Werchter 07/11 AB, Brussel 10/11 Melkweg, Amsterdam

Album van de Dag: Alt-J – Relaxer

Alt-J – Relaxer (Infectious)

De uit Leeds afkomstige band Alt-J debuteerde in 2012 verpletterend met het magische debuut An Awesome Wave. Prijzen en awards vielen hen ten deel en dan komt altijd de moeilijke tweede plaat. This Is All Yours verscheen in 2014 en de band was – na het vertrek van bassist Gwil Sainsbury – uitgedund tot een trio. De plaat kreeg gemengde kritieken maar de band won nu zelfs een Grammy.

Terecht, want Alt-J liet een duidelijke groei horen. Dan komt de altijd moeilijke derde plaat. Eerder dit jaar verschenen al de veelbelovende singles 3WW, In Cold Blood en Adeline en die waren een voorproefje op het geluid dat Relaxer typeert. Alt-J heeft zich met deze plaat voorgenomen zich niets aan te trekken van de omgeving en de hooggespannen verwachtingen, maar zijn vooral een plaat gaan maken waar ze zelf zin in hebben. En dat werpt zijn vruchten af.

Ook hier is Charlie Andrew de producer en er werd gebruik gemaakt van verschillende studio’s in Londen. Wat vooral opvalt is het oog voor detail; ieder nummer wordt opgebouwd met de juiste instrumenten en daarbij worden effecten zoals een knisperend haardvuur of twintig klassieke gitaren (in de eigenzinnige coverversie van House Of The Rising Sun) niet geschuwd. Japan lijkt ook een invloed te zijn op het album, want in Hit Me Like That Snare en vooral in het door Marissa Hackman gezongen Last Year, waar Joe Newman in het Japans aftelt, klinkt dit door.

Het afsluitende Pleader werd in de Abbey Road Studio opgenomen met een groot orkest. Het is de perfecte, wat bombastische afsluiter van een zeer boeiend nieuw hoofdstuk van deze band. Geef het album meerdere draaibeurten en laat het op je inwerken. Alt-J zal je niet teleurstellen.

Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 12/06 013, Tilburg 18-20/08 Lowlands, Biddinghuizen

Album van de Dag: Roger Waters – Is This The Life We Really Want?

Roger Waters – Is This The Life We Really Want? (Columbia/Sony)
‘Is dit eigenlijk wel het leven dat we daadwerkelijk willen?’ Menigeen zal zich dit de afgelopen periode wel eens afgevraagd hebben. Oorlogen te over, terroristische aanslag volgt op terroristische aanslag en Amerika’s president gedraagt zich op z’n zachtst gezegd niet altijd even capabel. Ook voormalig Pink Floyd-lid en rockicoon Roger Waters stelde zichzelf die vraag.

Voor wat Donald Trump betreft verving hij ‘niet echt capabel’ meteen maar in ‘stupid’, bij oorlogen en terrorisme voegde hij de aloude en, in Floyd-kringen zeer bekende, zinsnede toe dat er ‘helemaal geen us and them is’. Voor wat het laatste onderwerp betreft heeft hij het eveneens over een ander aansluitend en dus belangwekkend aspect: namelijk geld. U begrijpt: inspiratie te over, bij Waters.

En toen was er ineens dus ook een nieuw album van de 73-jarige artiest. Geholpen door de befaamde producer Nigel Godrich brengt Waters twaalf songs die tezamen een nietsontziend commentaar vormen op de moderne wereld en daarmee gepaard gaande onzekere tijden. Waters hanteert hierbij zowel de aloude en zeer vertrouwde Floyd-aanpak, maar laat ook zeer geraffineerd horen waarom zijn vier vorige soloplaten ook al weer zo goed waren.

Neem de vooruitgesnelde eerste single Smell The Roses (‘this is the room where they make the explosives, where they put your name on the bomb’). Hier vermengt de rockdinosaurus zijn Floydsongs Have A Cigar, Welcome To The Machine en Dogs en laat een te gekke nieuwe staccato rocksong in diezelfde traditie ontstaan. Het rustige Déjà Vu (met de centrale vraag ‘If I Had Been God?’) doet denken aan werken op Amused To Death en The Final Cut. Picture That is een dwingende (zowel muzikaal als tekstueel) opsomming van alles wat er mis (‘picture a leader with no fucking brain’) is in de wereld. Het zijn maar enkele willekeurige voorbeelden, want er is namelijk zo veel meer goed aan dit kersverse album van Roger Waters. Een invloedrijk album maken, à la The Wall of Amused To Death? Jawel, hij kan het nog. Tekst Mania | Dennis Dekker

Album van de Dag: Dan Auerbach – Waiting on a Song

Dan Auerbach – Waiting on a Song (Easy Eye)
Dat deze goede man, bekend als zanger-gitarist van The Black Keys, niet zo kieskeurig is, wisten we inmiddels wel. The Black Keys begonnen als zompig bluesrockduo, maar gaandeweg sloop er steeds meer soul en pop in hun muziek.

Op Auerbach’s vorige solo-plaat, Keep It Hid uit 2009, bleef hij nog redelijk dicht bij het Black Keys-idioom (veel blues dus), maar zij-project The Arcs (2015) was eigenlijk een soul-band. Hier gaat Dan Auerbach weer een stap verder. Toegankelijk is namelijk één ding, op Waiting On A Song is het ronduit luchtig.

Vrolijke, meezingbare songs die heel veel sixties en seventies ademen. Zoals Josh Rouse ooit een plaat maakte met muziek uit zijn geboortejaar, doet Auerbach dat hier ook, maar dan met muziek die minstens tien jaar ouder is dan hijzelf. Motown, Stax, country, rock ‘n’ roll, Westcoastpop, slagroomzoete strijkers, koortjes en belletjes, het komt allemaal voorbij en Auerbach komt er glansrijk mee weg. Het mag dan immers luchtig zijn, Auerbach kent zijn klassiekers en weet donders goed hoe een fijn liedje in elkaar steekt.

Voor de kniesoren: de plaat telt tien liedjes en duurt een dik half uur; maar was dat in de goede oude tijd niet precies zo? Dus. Voor wie op zoek is naar een fijne plaat om met warm weer lekker uit de ramen te laten waaien, zoek niet verder: Waiting On A Song is de soundtrack van de zomer van 2017. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

Album van de Dag: Daniel Romano – Modern Pressure

Daniel Romano – Modern Pressure (You’ve Changed)
Modern Pressure is Daniel Romano‘s zevende plaat in zeven jaar tijd. En in die tijd hebben we ook al minstens zoveel kanten van de getalenteerde Canadees leren kennen. Zijn eerste albums cirkelden nog rond een zwaartepunt in de melancholische country, maar dat enigszins beperkende keurslijf is hij op zijn laatste platen sierlijk ontstegen.

De swing die op voorganger Mosey nogal prominent opdook is nog steeds aanwezig, maar ondertussen sluipt er ook steeds broeieriger wordend sfeertje vol rock en soul in. Het tweeluik Ugly Human Heart Pt. 1 en 2 is daar een prachtig voorbeeld van, opgebouwd rond prachtig klimmende zanglijntjes en opzwepende percussie

In The Pride Of Queens wordt het fraai zwierende couplet door een gruizig rockende riff het refrein in gekatapulteerd en tegen het einde duikt er zelfs nog een moddervette knipoog richting de Ramones op. Dit soort vondsten zijn typerend voor Modern Pressure. Het is effectief en subtiel tegelijkertijd, maar vooral ook steeds weer verrassend en hopeloos verslavend. Tekst Mania | Martijn Koetsier

LIVEDATA 02/09 Tuckerville, Enschede 04/09 Paradiso, Amsterdam 05/10 Casino, Sint-Niklaas (B)

Album van de Dag: The Amazons – The Amazons

The Amazons – The Amazons (Fiction)
The Amazons is een jong en energiek viertal uit Reading dat zich begin dit jaar in de kijker speelde bij BBC’s Sound Of 2017. Naast alle grime- en singer songwriter acts in die lijst, viel juist rockband The Amazons positief uit de toon.

In het livecircuit werd door de band al een flinke reputatie opgebouwd als een van de meest opwindende acts van Engeland. De vooruit gesnelde single Stay With Me liet vorig jaar al horen hoe opwindend de sound van The Amazons is. Hun rock ’n roll is niet alleen opzwepend, bombastisch en grungy, maar de nummers hebben zulke pakkende refreinen, die vragen erom luidkeels te worden meegezongen door het publiek. Het titelloze debuutalbum bevat elf tracks, praktisch allemaal geschikt als singlekandidaten. Iets wat al geldt voor In My Mind, Junk Food Forever en het onwijs sterke Black Magic, wat de huidige single is.

Frontman Matt Thomson heeft een goede, opvallende kop met rood haar, maar juist zijn stemgeluid maakt het verschil. De productie van het nieuwe album was in handen van Catherine Marks, die ook al werkte met Wolf Alice, Foals en PJ Harvey. The Amazons kunnen met dit knallende debuutalbum het stokje van ‘heetste nieuwe band van Engeland’ met gerust hart overnemen van Royal Blood. Tekst Mania | Erik Damen

LIVEDATA 17/06 Best kept Secret, Hilvarenbeek 19/07 Valkhof Festival, Nijmegen 21/09 Melkweg, Amsterdam 22/09 De Oosterpoort, Groningen 13/11 Poppodium 013, Tilburg 14/11 Doornroosje, Nijmegen 23/11 Ancienne Belgique, Brussel

Album van de Dag: Aldous Harding – Party

Aldous Harding – Party (4AD / Beggars)
De uit Nieuw Zeeland afkomstige Aldous Harding maakte tweeënhalf jaar geleden diepe indruk met een titelloos debuut dat vooral herinnerde aan de psychedelische folkies uit de jaren 60 (denk aan Karen Dalton, Judee Sill, Vashti Bunyan en Linda Perhacs).

Op haar tweede plaat kiest ze, aan de hand van de vooral van PJ Harvey bekende John Parish, voor een wat eigenzinniger geluid. Het is een geluid dat nog altijd volop raakvlakken heeft met de psychedelische folk uit de jaren 60 en 70, maar ook uitstapjes maakt richting de eigenzinnige muziek van PJ Harvey of richting uiterst dromerige of zelfs bezwerende klanken.

Aldous Harding maakt op haar tweede plaat ingetogen muziek die wat in zichzelf lijkt gekeerd, maar wanneer je eenmaal wordt gegrepen door de bijzondere songs van de Nieuw Zeelandse singer-songwriter, de originele en bijzonder fraaie instrumentatie op de plaat en de unieke stem van Aldous Harding, is de liefde voor Party onvoorwaardelijk. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATUM 19/07 Valkhof Festival, Nijmegen

Album van de Dag: Kasabian – For Crying Out Loud

Kasabian – For Crying Out Loud (Sony Music / Colombia)
De Britse rockers van Kasabian hebben met For Crying Out Loud hun zesde studioalbum uitgebracht. De band, die tegenwoordig uit zanger Tom Meighan, multi-instrumentalist en groepsbrein Sergio Pizzorno, gitarist Tim Carter, bassist Chris Edwards en drummer Ian Matthews bestaat, pakt het een tikkeltje anders aan dan op voorganger 48:13 uit 2014.

Waar die plaat voortborduurde op de industriële, elektronische klanken van Velociraptor uit 2011, daar gaat het vijftal op For Crying Out Loud terug naar haar gitaarrijke roots. Terug in de tijd, dat wilde Pizzorno perse. Hij schreef het album in zes weken. Op deze plaat geen track van een niveautje Fire, Club Foot of Underdog, maar 12 luisterrijke nummers die absoluut als een geheel klinken.

Geen gekke dingen, geëxperimenteer en intermezzo’s, maar prettig voortkabbelende gitaarliedjes die her en der in een stroomversnelling terechtkomen. Comeback Kid, Bless The Acid House en Twentyfourseven zijn daar treffende voorbeelden van. En de hoes. Tja. Die moeten we maar voor lief nemen. Sterk album! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATUM 09/11 AFAS Life, Amsterdam 10/11 Vorst Nationaal, Brussel (B)

Album van de Dag: Vök – Figure

Vök – Figure (Nettwerk/V2 Benelux)
De IJslandse band Vök pakt je in. Niet alleen qua naam, maar ook met de muziek van het nieuwe album Figure, dat niets minder is dan een fijne beleving waarin je wordt heen en weer geslingerd tussen begrijpelijke indiepop en dromerige soundscapes.

De ene na de andere referentie vliegt voorbij. Zo komt James Blake om de hoek kijken in de dansbare opener Breaking Bones . De trillende diepe bas contrasteert met de droge drums en de galmende stem van Margrét Rán. Daarna gaan we door naar Little Dragon en ergens verderop horen we zelfs een vleugje Lorde voorbijkomen in Lightning Storm. Rode draad is de kippenvel opwekkende stem van Margrét op de groovende beats van Einar Stef die de nieuwste aanwinst is in de groep.

Show Me herbergt een verborgen pareltje. Helaas niet in het begin, waar het bijna vals is. Verder een redelijk simpele beat met dromerige synthesizers, in principe wat we de hele tijd al horen, maar de melodie in het refrein is plots catchy en vrolijk, met een lekkere hook die blijft rondzingen in je hoofd. Aangekomen bij vers twee maken we een 360 graden u-turn waar ineens vuurwerk te horen is in de productie. Een freestyle die zeer goed uitpakt.

Na een mooie reis door de muzikale IJslandse landschappen sluit het album rustig af met een ballade. Geen grootse synthesizers, geen beats, maar een dof klinkende piano in een lang en emotioneel intro. Uiteindelijk dansen we het album uit met de rustige beat als een soort afscheidswals. Goede reis. Tekst Muzine.nl | SIMONE SCHUTTEN

Album van de Dag: Thurston Moore – Rock ’n Roll Consciousness

Thurston Moore – Rock ’n Roll Consciousness (Caroline International / Fiction)
Bij Thurston Moore denk je onmiddellijk aan Sonic Youth, maar het solo oeuvre van de Amerikaan is inmiddels bijna net zo omvangrijk als dat van zijn roemruchte band. Sinds de scheiding van Thurston Moore en Kim Gordon lijkt het doek voor Sonic Youth definitief gevallen en doet hijer solo nog een schepje bovenop.

Rock ’n Roll Consciousness werd gemaakt met de live-band van de Amerikaanse muzikant en bevat ruim 40 minuten muziek in slechts vijf tracks. Het levert een buitengewoon fascinerende luistertrip op. Thurston en zijn band maken indruk met een bezwerend en psychedelisch aandoend geluid, waarin ruimte is voor uiteenlopende invloeden. Het gitaarwerk van Moore varieert van uiterst ingetogen en trippy tot gruizig en zeer noisy, met hier tussenin psychedelisch aandoende solo’s.

In de songs is volop ruimte voor experimentele passages, maar Thurston Moore houdt ook van goed in het gehoor liggende rock. Rock ’n Roll Consciousness ligt door al het experiment een stuk minder makkelijk in het gehoor dan voorganger The Best Day, maar laat wel weer horen hoe getalenteerd Thurston Moore is. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 17/06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek 02/07 Rock Werchter, Werchter