Category: Albums

Fleet Foxes – Crack-up (Warner)

2008. Tijdens een reis door Australië, Nieuw-Zeeland en enkele landen in Zuidoost-Azië is mijn, jawel, mp3-speler in die periode mijn beste vriend. Het aangrijpende titelloze debuut van Fleet Foxes staat erop en maakt de nodige reismomenten nog specialer dan ze al zijn.

Zanger en compositorisch fenomeen Robin Pecknold is het brein achter de band en betovert keer op keer met nummers als He Doesn’t Know Why, Your Protector, Tiger Mountain Peasant Song en White Winter Hymnal. Bloedmooie indiefolk vol snaren en strijkers, ijzersterke vocalen, perfecte meerstemmigheid en tijdloze melodieën. Drie jaar later volgt het schitterende Helplessness Blues. Vlotter en uitbundiger dan haar voorganger, maar iets minder allesomvattend. Nu, liefst zes jaar later, is daar Crack-Up.

De eerder uitgebrachte single Third Of May / Odaigahara was met zijn epische pianopartijen, elektrische twaalfsnarige gitaren en strijkkwartet meer dan hoopvol. Opener en drieluik(je) I Am All That I Need – Arroyo Seco – Thumbprint kent tempoversnellingen en gedaantewisselingen, doch zuigt je direct mee in het gedachtegoed van Pecknold. Cassius en Naiads, Cassadies en Kept Woman zijn daaropvolgend rustiger van aard, maar fraai harmonieus. Als altijd. Wat kan muziek mooi zijn. Ook het tweede deel van Crack-Up houdt gemakkelijk stand. Fleet Foxes is terug. En hoe! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 24/06 Down The Rabbit Hole, Ewijk 17-18/11 Ancienne Belgique, Brussel

 

 

Jason Isbell and the 400 Unit – The Nashville Sound (Southeastern)

Na de twee bijzonder succesvolle soloalbums Southeastern (2013) en Something More Than Free (2015) krijgt zijn begeleidingsband The 400 Unit nu weer de volle credits: The Nashville Sound is een product van Jason Isbell and the 400 Unit. En dat hoor je, Isbells zesde album nadat hij tien jaar geleden Drive-By Truckers verliet, is gevarieerder en steviger dan de voorganger. Wederom opgenomen in Nashville, Tennessee, is The Nashville Sound het zoveelste geslaagde hoofdstuk in de carrière van de zanger en gitarist uit Greenhill, Alabama, dicht bij Muscle Shoals. Want Jason Isbell weet momenteel als geen ander de meer introspectieve sound van Ryan Adams te combineren met die van de grote singer-songwriters uit de seventies. Opener Last Of My Kind – inderdaad – is direct al zo’n weemoedig toplied dat is opgetrokken uit akoestische gitaar en fraaie accenten op elektrische piano en pedalsteel. De variatie zit hem erin dat Isbell getuige Cumberland Gap en Anxiety ook weer stevig kan rootsrocken. De warme sound van vaste producer Dave Cobb maakt echter vooral van de royaal aanwezige ballads en countrysoulnummers ware juweeltjes, zodat Jason Isbell met The Nashville Sound een volgende parel aan zijn snoer rijgt. Isbell heeft zich zolangzamerhand ontegenzeggelijk ontwikkeld tot de singer-songwriter van het huidige tijdsgewricht; nobody tops Jason Isbell. Tekst Mania | Wiebren Rijkeboer

 

 

Royal Blood – How Did We Get So Dark? (Warner)

Net toen we dachten dat we het wel zo’n beetje wisten met die tweemansbandjes (White Stripes, Sleigh Bells, Death From Above 1979) was daar een jaar of drie geleden ineens dat indrukwekkende debuut van Royal Blood. Loodvet en modderzwaar, met precies de goede riffs, groove en songs.

Nu zou je denken dat bij plaat nummer twee de verrassing er wel af is, maar dat is maar voor een deel zo. Immers, wat bassist/zanger Mike Kerr en drummer Ben Thatcher ons voorschotelen is een flinke stap vooruit. Royal Blood klinkt directer en volwassener dan op hun debuut. De twee jonge honden van het debuut zetten hier een superstrakke, geoliede rockmachine neer.

Minder garage, meer glam en nog steeds hard en heavy. Als we Royal Blood nu moeten plaatsen, is het tussen Black Sabbath (de riffs), Arctic Monkeys (de catchy songs) en Queens Of The Stone Age (de sound). Doordat de songs stuk voor stuk beregoed in elkaar zitten (niet alleen heerlijke riffs, vooral ook pakkende liedjes), houden de heren de aandacht moeiteloos tien nummers vast. Op het puntje van je stoel, of jubelend in de lamp, waar je zin in hebt. Dus nee, op dit tweemansbandje zijn we nog lang niet uitgekeken. Sterker nog, met How Did We Get So Dark? is Royal Blood een van de origineelste en belangrijkste rockbands van dit moment. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

LIVEDATA 30/06 Rock Werchter, Werchter 10/11 AFAS Live, Amsterdam, 11/11 Lotto Arena, Antwerpen

 

 

All We Are – Sunny Hills (Domino)

De drie leden van All We Are ontmoeten elkaar op de universiteit van Liverpool en worden vrienden. Het bijzondere is dat ze alledrie uit andere landen komen. Bassiste en zangeres Guro Gikling is Noors, gitarist Luis Santos komt uit Brazilië en drummer en zanger Richard O’Flynn is Iers. Samen maken ze iets wat toch wel heel Brits klinkt, maar dat iets ongrijpbaars heeft, vooral in de momenten dat ze zich meer laten gaan. Het geheel moet je vaker luisteren, maar is complex en intrigerend. Er was al een debuutalbum, dat een gemengde ontvangst had, omdat ze zich iets teveel zouden inhouden en wat gemakkelijke teksten zouden gebruiken. Op dit tweede album is een groei te merken in muziek en teksten en als ze zich blijven ontwikkelen, ligt er een hele mooie toekomst in het verschiet. Daarbij kijken ze met een verwonderde blik naar deze wonderlijke wereld, die prachtig is. Tekst Mania Erik Mundt

 

 

Beach Fossils – Somersault (Bayonet Records/Konkurrent)

Moet je je koffer nog pakken voor een zwoele zomerse bestemming, dan lees je dit net op tijd. Dan kan de cd van Beach Fossils en vast nog net bij gepropt. En daar doe je jezelf vast een plezier mee want Somersault is een ideale wegdromer vol zoete droompop, maar spannend genoeg in het arrangement en de wendingen in de nummers om je uitermate aangenaam te entertainen.

Beach Fossils keert na jaren terug, stevig hervormd, met nog drie kernleden en een nieuw geluid. De lo-fi-pop van het verleden is ingewisseld voor een meer complex gelaagd geluid en bredere instrumentatie. Dat geluid wordt doeltreffend gebruikt om enkel topliedjes tot volle wasdom te brengen. Centraal zijn de lopende baslijnen van Jack Doyle Smith, à la de rollende bassen van Future Islands, en natuurlijk de zachte vocalen van frontman Dustin Payseur. Maar daaromheen is zoveel meer verschenen. Strijkers, toetsen, saxofoon: alles dat kan bijdragen aan de effectiviteit van een liedje zet de band nu in met een werkelijk prachtig sonisch resultaat. Gelaagd, veelzijdig maar altijd zwoel en dromerig.

Het songmateriaal is om door een ringetje te halen. Met als hoogtepunten twee overgangen naar een totaal andere sfeer. In Saint Ivy gaat aan het einde het roer om en wordt het nummer een ware ode aan The Beatles met dito klinkend sologitaar. Misschien nog wel gedenkwaardiger is de omwenteling in Rise, waar op een lome beat Gavin Mays (Cities Aviv) een monoloog uitspreekt over een op de klippen gelopen relatie. Naast die toppertjes in songschrijven zijn er tal van pakkende liedjes met heerlijke refreinen zoals Sugar en Down The Line. En natuurlijk Tangerine, dat extra glans krijgt door de vocale gastbijdrage van Slowdives Rachel Goswell.

Beach Fossils is dan misschien verpopt en heeft daarbij wat ruwe veren van zich afgeschud, maar de investering blijkt de moeite waard. Zie daar: een vernieuwde, veelkleuriger band is opgestaan met een aanrader van een plaat als resultaat. Tekst Muzine Wim du Mortier

LIVEDATA 18/09 Botanique Rotunde, Brussel 20/09 Paradiso, Amsterdam

 

 

London Grammar – Truth Is A Beautiful Thing (Ministry Of Sound)

If You Wait, het debuut van het Britse trio London Grammar, was al weer bijna vier jaar geleden zeer succesvol, waardoor de band uit Londen de tijd heeft kunnen nemen voor haar tweede plaat.

Dat heeft geen radicaal ander recept opgeleverd, want Truth Is A Beautiful Thing borduurt zeker voort op het geluid van het zo bewierookte debuut. Ook dit keer staat de geweldige stem van zangeres Hannah Reid centraal, wat vanaf de eerste noten van de plaat zorgt voor kippenvel. Het is kippenvel dat niet meer verdwijnt.

De instrumentatie is net als op het debuut sfeervol en licht broeierig, maar London Grammar klinkt op haar tweede plaat wel veelzijdiger en subtieler dan op het debuut. Met een stem als die van Hannah Reid kun je geen slechte plaat maken, maar als verder ook alles blijkt te kloppen, is snel duidelijk dat London Grammar een tweede plaat heeft gemaakt die het debuut van de band makkelijk overtreft. Tekst Mania | Erwin Zijleman

 

 

Morrissey and Marshall – We Rise (DJA Records)

Toen We Rise van Morrissey and Marshall op de mat plofte, krabde ik me met ongeloof achter de oren. Is dit Manchesters bekendste veganist die met een mij onbekende Marshall op de proppen komt?

Neen. Het betreft hier een bijzonder plezierig albumdebuut van het Ierse duo Darren Morrissey en Greg Marshall. Een album waarop de twee in tien liedjes laten horen dat ze het ambacht van liedjes schrijven tot in de puntjes beheersen. Prachtige samenzang, doordachte arrangementen, compacte composities en een toegankelijke productie. De single She’s Got Love lijkt te zijn geplukt uit een nog onontdekte sessie van The Beatles uit begin jaren 60. Opener Cold November Sunrise (met catchy blazers) komt daarentegen uit de kluis waar Noel Gallagher zijn werkvoorraad in opslag heeft. Dat zijn zo ongeveer de kaders waarbinnen Morrissey and Marshall zich muzikaal bewegen, al horen we ook uitstapjes naar de Westcoast terug op We Rise.

“We wanted an album that really means something and you know what? I think we’ve done it“, zegt Morrissey over de plaat. Geen speld tussen te krijgen.

In Ierland komen Morrissey & Marshall inmiddels regelmatig voorbij op de nationale radio en tv. Dat zal ook in Nederland niet lang meer duren. Aanrader! Tekst Muzine Ger van Toorenburg

 

 

 

 

Alt-J – Relaxer (Infectious)

De uit Leeds afkomstige band Alt-J debuteerde in 2012 verpletterend met het magische debuut An Awesome Wave. Prijzen en awards vielen hen ten deel en dan komt altijd de moeilijke tweede plaat. This Is All Yours verscheen in 2014 en de band was – na het vertrek van bassist Gwil Sainsbury – uitgedund tot een trio. De plaat kreeg gemengde kritieken maar de band won nu zelfs een Grammy.

Terecht, want Alt-J liet een duidelijke groei horen. Dan komt de altijd moeilijke derde plaat. Eerder dit jaar verschenen al de veelbelovende singles 3WW, In Cold Blood en Adeline en die waren een voorproefje op het geluid dat Relaxer typeert. Alt-J heeft zich met deze plaat voorgenomen zich niets aan te trekken van de omgeving en de hooggespannen verwachtingen, maar zijn vooral een plaat gaan maken waar ze zelf zin in hebben. En dat werpt zijn vruchten af.

Ook hier is Charlie Andrew de producer en er werd gebruik gemaakt van verschillende studio’s in Londen. Wat vooral opvalt is het oog voor detail; ieder nummer wordt opgebouwd met de juiste instrumenten en daarbij worden effecten zoals een knisperend haardvuur of twintig klassieke gitaren (in de eigenzinnige coverversie van House Of The Rising Sun) niet geschuwd. Japan lijkt ook een invloed te zijn op het album, want in Hit Me Like That Snare en vooral in het door Marissa Hackman gezongen Last Year, waar Joe Newman in het Japans aftelt, klinkt dit door.

Het afsluitende Pleader werd in de Abbey Road Studio opgenomen met een groot orkest. Het is de perfecte, wat bombastische afsluiter van een zeer boeiend nieuw hoofdstuk van deze band. Geef het album meerdere draaibeurten en laat het op je inwerken. Alt-J zal je niet teleurstellen.

Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 12/06 013, Tilburg 18-20/08 Lowlands, Biddinghuizen