Het bonte gezelschap was net aan hun Tascam Tapes European Tour 2019 begonnen toen de Covid19-pandemie uitbrak en ze, net als zoveel anderen, terug naar huis moesten. Maar niet voordat ze op 17 maart nog een show voor hun crew speelden in Maastricht. Zo makkelijk gaven ze het niet op!
“We waren in het begin erg teleurgesteld”, zegt Pablo van de Poel, zanger en gitarist. “Omdat Tascam Tapes zoveel aandacht kreeg en toen we eindelijk de vruchten konden plukken werd de hele zaak geannuleerd. We hadden het gevoel dat we gewoon iets goeds hadden. Dus als het allemaal voor je ogen instort , dan is dat enorm balen.”
DeWolff is geen band die stil gaat zitten. Ze hebben in de afgelopen drie jaar drie albums uitgebracht: “Tascam Tapes” (2020), “Live & Outta Sight II” (2019) en “Thrust” (2018) en toerden onvermoeibaar door Europa om iedereen te verrijken met hun psychedelische Southern Rock tijdens uitverkochte shows. Onderweg sleepten ze ook nog wat prijzen in de wacht. Ze kiezen ook nooit voor de makkelijkste weg. Zo werd ”Tascam Tapes” onderweg op tour opgenomen met een vier sporen cassetterecorder uit de jaren tachtig in hotels, motels, in backstage ruimtes, kleedkamers en zelfs langs de kant van de weg. Ze gaven fans vervolgens exclusieve toegang om de plaat voor de release te beluisteren via een hotline-nummer. Ze werkten ook samen met hun vrienden van de Dawn Brothers om de gezamenlijke EP “Next of Kin” uit te brengen.
Dus toen het tijd werd voor studioalbum nummer negen, waren ze niet van plan om gewoon te wachten tot de problemen zouden overwaaien. “Ik dacht: nooit van ons leven zullen we zo veel tijd hebben om inspiratie op te doen, te schrijven en te creëren” blikt Pablo terug. “Muziek is ons favoriete ding in de wereld.”
Met de lockdown-beperkingen die over de hele wereld werden opgelegd, zouden de opnamen voor de nieuwe plaat heel anders worden dan die voor “Tascam Tapes”. Er werd een WhatsApp-groep “DeWolff Demo Panel” opgezet tussen Pablo, Luka van de Poel (drums) en Robin Piso (Hammond orgel) om ideeën uit te wisselen. Wat begon als een ideetje, groeide en in Juni kondigden ze een speciale “Wolffpack-abonnement service” aan. Degenen die zich zouden aanmelden, kregen tien weken lang elke twee weken drie nieuwe nummers. Na de tien weken konden de fans de tracklist kiezen voor een album exclusief voor hen.
“Als reactie op “Tascam Tapes” hadden we dit jaar een rockopera van zes album kanten kunnen maken” voegt Pablo toe. “Maar in plaats daarvan gebruikten we de “Tascam Tapes” ervaring om onze ongefilterde muzikaliteit om te zetten in liedjes. En net als bij “Tascam Tapes” was er een tijdslimiet. In het begin hadden we veel liedjes om uit te kiezen, maar aan het eind moesten we hard werken om elke keer die drie nieuwe nummers op tijd af te krijgen!”
Op het album verschijnen verschillende vrienden zoals de soulvolle rootsrockers Dawn Brothers, bluesrockers The Grand East, singer-songwriter Judy Blank, de losbandige Broken Brass, de Franse singer-songwriter Theo Lawrence en ex-Wolfmother bassist Ian Peres.
Het album opent met het eerste nummer dat ze klaar hadden, de soulvolle psychedelische funk van “Yes You Do” met Ian Peres en goede vriendin van de band, Judy Blank. “We schreven het tijdens een Zoom meeting!” zegt Pablo. Ze ontmoetten Peres voor het eerst in 2012, samen aan een tafel met Lenny Kravitz en Andrew Stockdale. “Ik was natuurlijk zwaar onder de indruk maar Ian was super aardig en geïnteresseerd en hij had zelfs van DeWolff gehoord. Het klikte meteen en toen we in 2013 door Australië toerden ontmoetten we hem opnieuw in Mullumbimby waar we een epische jamsessie hadden in de studio van een vriend.”
Pablo begon tijdens de lockdown het Oude Testament te lezen. “Ik beschouw mezelf als een atheïst. Maar ik ben altijd al nieuwsgierig geweest naar dit boek dat zo velen zo belangrijk vinden. Ik las alleen de eerste 80 pagina’s, maar ik vond wel een aantal interessante verhalen en symboliek die behoorlijk inspirerend bleken als songmateriaal. Ik ben ook een grote fan van Charles Bukowski en enkele van zijn mede Amerikaanse schrijvers zoals John Fante en hun ruwe gebruik van de Engelse taal. Op een bepaalde manier probeerde ik deze twee werelden te combineren tot een duister liefdesverhaal.”
“Treasure City Moonchild’ is lekker funky en doorspekt met Piso’s kenmerkende wervelende Hammond sound, waarbij Levis Vis van Dawn Brothers er nog wat smeuïge bas aan toe voegt. “Do Me” bevat de zang van Theo Lawrence en is door de ogen van een antiheld die beseft dat hij de vrouw van zijn dromen niet waardig is. Dit nummer is uit 2019 van de “Next of Kin” live shows. Theo zegt: “Ik beschouw dit als het beste nummer dat ik ooit heb geschreven, dus ik kon het idee niet uitstaan dat het alleen werd gebruikt voor die “Next of Kin” shows en daarna nooit meer! Daarom bracht ik het naar DeWolff, maar het had wel wat aanpassing nodig.” Een ander nummer van de “Next of Kin” sessies was “Sweet Loretta” en bevat Stefan Wolfs van Dawn Brothers en Diwa Meijman van Darilyn. “Loretta is de jeugdliefde van de hoofdrolspeler. Ze heeft een rijke vader, maar hij is heel conservatief, en dus kan ze zijn geld alleen erven als ze met een man trouwt. Maar ze is lesbisch. Dus de hoofdpersoon, die ook uit is op het geld van deze oude man, stelt voor dat ze doen alsof en trouwen, zodat ze het geld kunnen verdelen.”
Ze razen door disco invloeden op “Half Your Love”, swamprock op “Bona Fide” en nemen het op tegen sci-fi en het Oude Testament op “RU My Savior”. Hun tour vrienden The Grand East doen mee op “Roll Up the Rise”. Geschreven in de eerste dagen van quarantaine en het gaat over het einde van de quarantaine en wordt verteld vanuit een toekomstperspectief. “Lady J” ontstond nadat Pablo keek naar de documentaire “13th”. “Ik was er behoorlijk door geschrokken” geeft hij toe. “De teksten zijn gebaseerd op het idee dat Vrouwe Justitia een schaal lijkt te hebben die niet het ‘gewicht’ van je misdaad meet, maar de kleur van je huid. Ze wordt verondersteld geblinddoekt te zijn, maar de mensen die in haar naam handelen zijn helemaal niet blind: ze maken onderscheid tussen wit en zwart.”
Het album eindigt met het wanhopige “Hope Train”. Gebaseerd op de Pulitzerprijs winnende roman van Colson Whitehead over twee slaven in de VS in de 19e eeuw die een bod uitbrengen op de vrijheid van hun plantage in Georgia. “Ik vond het heel moeilijk om me voor te stellen in welke wereld het zich afspeelt” zegt hij. De band gebruikte een Fisher-Price-Toy-cassetterecorder uit de jaren 70 in de intro. “We wilden zien of we op de een of andere manier het geluid konden benaderen van die zeer vroege country blues opnames zoals die van Blind Willie Johnson of Charley Patton. We dachten de beste manier om dat te proberen, is door de bandrecorder met de laagste kwaliteit te gebruiken die we konden vinden.”