Dirty Honey is nog zo jong dat de band nog maar één EP op hun kerfstok heeft, maar die is wel crimineel goed.
Het kwartet uit L.A. nam o.l.v. de van zijn werk voor Pearl Jam & RATM bekende producer Nick Didia een handvol songs op, waarin ze ‘de vuil onder je nagels rock & roll’ van AC/DC mengen met de ‘panter-leggings glamrock’ van Guns & Roses.
Best wel retro dus, maar niet voor de millennials van Dirty Honey. Net als voor de boys van Greta van Fleet is de oerrock van genoemde bands fris en opwindend, en compleet anders dan wat ze door de media krijgen voorgeschoteld.
Breekijzer When I’m Gone is bluesy en direct. Marc Labelle kan gillen als de beste, John Notto laat zijn gitaren lekker laag vliegen en toont zich in de beknopte solo ook nog eens een snelheidsduivel, terwijl bassist Justin Smolian en drummer Corey Coverstone een bodem leggen van beton.
Het soort rock van Dirty Honey komt live het beste uit de verf. Als het op plaat al zo lekker bruist, kan je nagaan hoe het op de bühne zal koken. Hierheen halen dus dat stel en liefst voordat ze doorbreken.