Phoenix staat aan het begin van een grootse festival tour met hun nieuwe album Ti Amo. En zoals we van Phoenix gewend zijn, ze maken er iets speciaals van. Een proces wat geheel vanzelf komt en ook totaal bedacht is. Ik spreek gitarist Chris(tian Mazzalai), als de band net terug is van Glastonbury, maar alweer onderweg is naar het volgende optreden, waar ze neerstrijken met hun bijzondere podium setup.
Tekst Martje Schoemaker
Geen kleine clubs voor Phoenix deze zomer, ze spelen alleen de grote festivals en met plezier. “Kleine clubs spelen is makkelijk, je hoeft weinig te doen om je muziek te laten spreken. Voor een groot publiek spelen, dat is een uitdaging. Zeker zonder in clichés te vallen zoals vuurwerk en confetti kanonnen.” Niet alleen muzikaal, maar ook visueel is Phoenix een band die blijft verbazen en verwonderen. Met hun nieuwe album Ti Amo’hebben ze een plaat geleverd over de basisemoties, de mooie, leuke, lieve dingen in het leven, met een Italiaans laagje erover. “We wilden dat gevoel, die emoties zo groots mogelijk brengen op het podium, uniek en helemaal op onze manier. Daarom hebben we een grote spiegel in een hoek van 45 graden opgehangen en staan we te spelen op een groot scherm waar beelden op geprojecteerd worden en weer weerspiegeld in de spiegel. Het zijn simpele trucjes, die we gejat hebben trouwens! Van een Parijse cancan show uit de jaren ‘20 van vorige eeuw. De truc is bijna 100 jaar oud, maar goede ideeën moeten simpel zijn en niet kapot te krijgen. Een spiegel en reflectie… meer niet”
Toch is de band nog nerveus voor ieder optreden; het kan fantastisch zijn of totaal niet aanslaan. De optredens die ze nu achter de rug hebben waren een groot succes. Omdat het album zoveel met zich meedraagt is het belangrijk dat ze de juiste connectie met het publiek maken, wat zelfs voor een ervaren band als Phoenix een delicaat proces is. “Soms zie je gewoon dat ze het niet begrijpen, je ziet het aan de ogen. Hoe simpel wel ook alles neer willen zetten. Maar we zijn altijd op zoek naar de connectie, om proberen een gevoel over te brengen.”
Toch is dat niet hoe ze beginnen aan het schrijven van muziek, met het idee van een publiek. “Als je probeert iemand te plezieren of tevreden te houden, dat werkt niet. Wij werken eigenlijk heel egoïstisch, zo werken we altijd. Het moet goed voor ons zijn en dan hopen we dat het ook goed voor jullie is.” Op ‘Ti Amo’ omarmen ze positieve gevoelens en creëren hun eigen Italië, in gevoel en geluid. Niet dat dit bewust was, ze beginnen… blanco. “Het is een regel, we zijn met z’n viertjes en we moeten als lege vellen die eerste keer de studio binnen komen wandelen. Als we binnenkomen met ideeën, of twee van ons met ideeën, dan worden we voorspelbaar. We zijn altijd op zoek naar datgene wat onze hersenen niet hadden kunnen bedenken, zich had kunnen voorstellen. We proberen telkens weer dat maagdelijke stukje brein te vinden, dat stukje onbewuste wat we nog niet hadden ontdekt. Daarom waren we zelf ook zo verbaasd dat we in Italië uitkwamen!”
Het onvoorspelbare van hun proces hoor je ook terug in de muziek, waar altijd kleine, aparte dingen in verwerkt zitten. “We zoeken de spanning op van iets wat we niet kunnen controleren en totale discipline over wat we kunnen en doen. Het zijn echt twee fases waar we doorheen werken. Het eerste gedeelte, het schrijven gaat in ‘freewheeling’ modus en daarna gaan we over in een bijna wetenschappelijke precisie. Je hebt ‘hors d’oeuvres’ nodig, verschillende smaken, iets rauws, om tot een smakelijk geheel te komen.”
LIVEDATUM 15/07 Dour Festival Dour (BE)