“Fucking bollocks!”, foetert frontman Matt Thomson van The Amazons in de kleedkamer van Paradiso. “Wat winnen we hiermee?! Waarom is iedereen in Engeland hier in godsnaam zo blij over?” Het gesprek met de band uit Reading is na een lofzang over het spelen in Europese clubs per abuis beland op de Brexit, het aanstaande vertrek van Groot-Brittanië uit de Europese Unie. Thomson beseft zich opeens dat toeren over het Europese vasteland voor Britse bands een stuk meer administratieve rompslomp en kosten met zich mee zal brengen als zijn land niet meer in de economische unie zit. “Maar afijn, dat is politiek”, besluit hij vlug. “We zijn geen politieke band.”
Tekst Mania | Ruben Eg Foto Dan Harris
The Amazons heeft er op het moment van spreken net het tweede optreden in Paradiso in een maand tijd opzitten, terwijl het titelloze debuutalbum van het viertal dan nog moet verschijnen. Van diepgaande politieke teksten moeten Thomson en kornuiten het niet hebben, van poppy gitaarriffs des te meer. “Vreemd eigenlijk dat we nu alwéér in Amsterdam spelen”, is de volgende inval van de hardop denkende Thomson. “Het lijkt een jaar geleden. Tijd gaat nogal snel als je op tournee bent, maar tegelijk ook niet. Je leeft in het moment. Toen ik in de supermarkt werkte vloog de tijd voorbij. Een jaar leek een week te duren. Maar in een band lijkt vorige maand al zo ongelooflijk lang geleden, gewoon omdat je zo verschrikkelijk veel doet in korte tijd. In hoeveel landen zijn we vorige maand geweest? Tien? In een busje nog wel. Je doet zo veel. Tijd wordt dan ontzettend relatief.”
Heb je wel tijd om er een beetje van te genieten?
“Nou, als je niet oppast doe je dat niet. Het is heel makkelijk om elke avond naar de zaal te gaan voor een optreden en verder alles langs je heen te laten gaan. We wilden vanmiddag naar het Van Gogh Museum, maar er stond een enorme lange rij voor de ingang. Maar als we niet in het uur voor de soundcheck naar het Van Gogh zouden gaan, dan was er geen tijd meer voor. Dus zijn we toch maar in de rij gaan staan. Als je er geen moeite voor doet zie je eigenlijk helemaal niets op tournee, behalve concertzalen.”
Jullie komen uit Reading. Wat is dat voor stad?
“Een slaapstad. Iedereen die in Reading woont gaat voor werk en uitgaan ergens anders naar toe, vooral Londen. Eigenlijk is het is een spookstad. Veel bands laten Reading op tournee vaak links liggen. Het ligt te dicht bij Londen, Oxford en Brixton. De clubs in de stad kun je op één hand tellen. Drie jaar geleden heeft een aantal lokale bands de koppen bij elkaar gestoken. We hebben avonden georganiseerd in cafés, andere bandjes gevraagd naar Reading te komen. Uiteindelijk lukte dat best aardig. Wij, Sundara Karma en InHeaven zijn drie bands uit Reading die dit jaar bij een major label hebben getekend. En we spelen allemaal op het Reading en Glastonburry Festival. Ongelooflijk. Het was niet zo geweldig in Reading. Maar we hebben ons best gedaan om er iets van te maken.”
Moet een band uit Reading harder werken dan een band uit Londen?
“Ik denk eigenlijk dat bands uit Londen het lastiger hebben. Alle bands trekken naar Londen. Ik vond altijd dat we uit Londen moesten komen, en niet uit Reading. In Londen zit de muziekindustrie. Maar dat is eigenlijk volkomen lulkoek. Als je band goed genoeg is en je goede liedjes schrijft, ontdekken platenlabels je vanzelf. Als ze een demo op internet vinden, al woon je ergens op het platteland in Ierland, dan komen ze wel naar jou toe. In Londen gaan die A&R-managers elke dag naar optredens. Ze zien bands veel te vroeg spelen, al bij hun tweede optreden. Niemand komt kijken in Reading, behalve als jij er klaar voor bent. Ik denk dat we toen al twintig optredens hadden gespeeld toen er iemand van een label kwam kijken.”
Hoe weet je terwijl je met elkaar aan het rommelen bent dat je een eigen sound te pakken hebt?
“Niet. Je zoekt er niet naar, want je weet zelf niet eens wat je zoekt. Je doet wat je leuk vindt en blij van wordt. Je weet pas dat iemand anders datzelfde gevoel krijgt als er na een optreden opeens iemand komt zeggen dat hij het te gek vindt. Het is altijd een schot in het donker.”
Wat was het eerste nummer dat jij schreef en je niet verschrikkelijk vond klinken?
“Er was een tijd, lang geleden, dat ik mijn liedjes nooit goed vond. Omdat het schrijven achterliep bij mijn smaak. Ik vond steeds meer bands en muziek leuk, dat ik gefrustreerd raakte over wat ik zelf had geschreven. Pas de laatste drie, vier jaar zijn we nummers gaan maken waar ik heel tevreden over ben. Ik zeg er dan wel bij dat al liedjes schrijf sinds ik 11, 12 jaar oud was. Stay With Me, het openingsnummer van de plaat, is één van de eerste nummers die we cool vonden. Nightdriving, één van de eerste singles die we uitbrachten, is ook zo’n nummer waar we snel een heel goed gevoel over hadden. De nummers die je tien keer achter elkaar wilt spelen omdat je het zo te gek vindt om te spelen, dat zijn de liedjes waar je je kaarten op moet zetten.”
LIVEDATUM 15/07 Valkhof Festival, Nijmegen 21/09 Melkweg, Amsterdam 22/09 Vera, Groningen 13/11 013, Tilburg 14/11 Doornroosje, Nijmegen 23/11 Ancienne Belgique, Brussel (BE)