Thurston Moore
Het einde van Sonic Youth na het stukgelopen huwelijk met bandlid Kim Gordon, bracht Thurston Moore een jaar of vijf geleden naar Londen. In de Britse hoofdstad maakt hij het verlies van de invloedrijke noiseband enigszins goed met soloplaten die behoorlijk met het werk van Sonic Youth te vergelijken zijn. Op de achtergrond pakt de schrijver van de trendsettende ‘undergroundhit’ Teen Age Riot zelfs het maken van protestliedjes weer op.
Tekst Mania | Ruben Eg
“Ik was al van plan om de Verenigde Staten te verlaten’, vertelt Moore over zijn oversteek naar Groot-Brittanië. ‘Mijn leven zat in transitie. Ik wilde bij de vrouw zijn op wie ik verliefd was geworden. Zij woonde in Londen. Aanvankelijk vloog ik steeds heen en weer. Maar uiteindelijk zijn we hier in een kleine flat hier gaan wonen. En ik ben gebleven.”
Heb je snel besloten als soloartiest verder te gaan?
“Ik ben gewoon weer muziek gaan maken. Vaak met mensen uit Cafe OTO, een experimentele muziekclub in noorden van Londen. Toen ik wat vaker samenspeelde met gitarist James Sedwards wilde ik weer liedjes gaan schrijven en platen maken. Hij adviseerde Deb Goose eens te bellen. Haar kende ik nog uit de jaren tachtig, toen Sonic Youth wel eens met My Bloody Valentine optrad. Zij was er direct klaar voor. Steve Shelley belde en zei dat hij met mij muziek wilde maken, wat er ook zou gebeuren. Dus ik ben liedjes gaan schrijven. The Best Day was het resultaat wat de eerste keer met zijn vieren in de studio. Het waren wat solo akoestische dingen en wat als band. Op tournee ontdekten we dat we een echte band waren en wat de kracht van de band was. En we genoten erg van elkaars gezelschap. Ik wilde dat de volgende plaat die ik zou maken meer gefocust op de groep zou zijn. De band meer laten spelen en ademen. James zijn gang laten gaan met zijn gitaarwerk, want hij is een magnifieke leadgitarist. En Deb en Steve hun ritmeconcepten verder laten uitwerken.”
Het resultaat, Rock n Roll Consciousness, klinkt minder als een soloplaat en meer als een bandalbum.
“We hebben een fijne vorm te pakken, zeker voor mij als songschrijver. Ik kan nummers schrijven voor een groep die ze een stap verder kan brengen. En we zijn goede vrienden geworden. Dat was ik al met Steve (lacht). Op James na, zijn we allemaal al door jaren gegaan met bands; My Bloody Valentine en Sonic Youth. Daarom heb ik nu niet het gevoel alsof we ons moeten verkopen of mensen moeten vertellen wie we zijn. Ik denk dat mensen wel weten wie we zijn.”
Moest dat voorheen altijd: je verkopen?
“We zijn Sonic Youth op erg jonge leeftijd begonnen. Ik was amper 20. Tot Steve erbij kwam was ik de jongste in de band. Het ging altijd om jezelf presenteren als een serieuze entiteit. En we gingen bijna drie decennia door veel fasen van ontwikkeling, progressie en verandering. Dat was heel interessant. Maar je bent maar één keer een nieuwe band. Mijn favoriete bands zijn bands die voor het eerst spelen. Die zijn heel primair en rauw. Een pasgeboren hert dat probeert te lopen, steeds omvalt en weer opstaat. Ik ben daarom ook verzot op de film Control van Anton Corbijn. Hij filmde de acteurs terwijl die de nummers van Joy Division voor het eerst voor een publiek speelden. Zo zie je heel goed de spanning en energie die je alleen hebt als je voor het eerst optreedt. Ik houd van het kijken naar nieuwe bandjes met die nerveuze energie. Dat is veel leuker dan een geproduceerde, gladde rock & rollgroep die al een tijd meedraait. Dat probeer ik altijd in mijn achterhoofd te houden als ik ga spelen. Er zit een zekere schoonheid in ontdekkingen op het podium en daar niet bang voor zijn.”
Hoe krijg je zoiets op een plaat?
“Voor sommige partijen kan het mooi zijn als het wat stijver of gestudeerd klinkt. Maar ik houd heel erg van muzikanten die ontdekken wat ze doen terwijl ze spelen. Dat klinkt gewoon cool. Steve zei tijdens de opnames vaak: “Ik was nog niet klaar, ik zat nog niet in het moment!” En dan antwoordde ik steeds: “Sorry, maar het klinkt gewoon goed zo. Ik begrijp dat je het nog niet perfect vindt klinken, maar zó klink je gewoon heel goed.” Dat deed ik ook altijd in Sonic Youth. Ik vond de eerste opnames vaak de beste, omdat het nog niet perfect en daarom veel charmanter klonk.”
De dichteres Radio Radieux schreef drie van de vijf nummers op dit album. Op voor The Next Day schreef ze drie nummers. Is zij het vijfde bandlid?
“Ik wilde zo veel mogelijk opnemen in de studiotijd die er was. Sommige nummers waren zo ongeveer klaar, maar voor een aantal had ik bijvoorbeeld alleen nog het geraamte en geen teksten. En ik slaagde er niet in om er snel teksten voor te schrijven. Dus ik vroeg Radio Radieux om dat voor mij te doen. Van die feministische, mystieke teksten met de kracht van oude orakelen, goden en kunst die nieuwe rede en lente brengen in tijden van onderdrukking en depressie. Prachtig! Spiritualiteit en de creatie van leven, dat moet rock & rollbewust zijn volgens mij zijn. Deze teksten pasten daar goed bij. Ik vind het fijn om zo met tekstschrijvers samen te werken. Ik vind het ook fijn om teksten voor anderen te schrijven. Dat gebeurt niet zo vaak. Ik deed het wel in Sonic Youth; teksten voor Lee en Kim, Kim vooral. De stem van iemand bij de woorden van een ander. Daar ziet iets liefs in. Collaboratieve energie in teksten die er anders niet zou zijn. Zoals bij Robert Hunter en The Grateful Dead, Bernie Taupin en Elton John, Lou Reed en Nico.”
De losse single Cease Fire is wel van jouw hand?
“Ja. Ik schreef het na de aanval op het Bataclan-theater in Parijs. Het gaat ook over de schietpartij op de Sandy Hook Elementary School in Newton in Connecticut. Ik ben vlakbij dat plaatsje opgegroeid, dus ik ken het daar goed. Net als de aanval in Parijs, op een muziekzaal en cafés, was dit gericht op een omgeving en levensstijl die dicht bij mij staan. Ik voelde hoe groot de invloed van vuurwapens was geworden op de hedendaagse samenleving. We moeten alle wapens uit het maatschappelijk leven halen. Daar schreef ik een nummer over. Maar ook over het gebruik van geweld in dienst van een ideologie. Cease Fire is een beetje een protestsong. Zulke nummers heb ik wel vaker geschreven, maar dan meer op een indirecte, boze manier. Alleen wilde ik geen donkere energie op het album. Als je de vijand benoemt, dan wordt de vijand realiteit of geef je hem energie. Beetje Boeddhistische filosofie. Daarom is Cease Fire een aparte single. Het nummer MX Liberty komt ook als aparte 7” uit. Ik geef in principe niet veel om protest- of politiek geladen nummers. Ik ga liever de straat op om mijn stem samen met die van andere mensen te laten horen. Maar ik ga als artiest niet akkoord met krachten van onderdrukking, controle en verdeeldheid, zoals het haatprediken van de huidige Amerikaanse regering. Ik zou willen dat alle noisemuzikanten ter wereld de Trump Tower in New York omsingelen en hun speakers zó hard zetten dat er niets van de Trump Tower overblijft dan… een kleine heuvel van stof en nepgoud! (lacht)”
LIVEDATUM 17/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek