“Goed beschouwd heb ik dertien jaar over The Order Of Time gedaan”, zegt Valerie June met een heerlijke southern drawl over haar nieuwe album. “Sommige nummers dateren al van lang terug en ze ontstonden in verschillende periodes. Je kunt niet van een conceptalbum kunt spreken, maar ik heb er wel echt de tijd voor genomen. Niet alleen voor het schrijven, maar ook voor het opnemen.”
Tekst Popmagazine Heaven | Louis Nouws
Daarvoor trok ze zich zo’n drie maanden terug in het landelijke Vermont, driehonderd kilometer van New York, samen met producer Matt Marinelli en een kerngroep van muzikanten onder wie zangeres Norah Jones, gitarist Andy MacLeod en drummer Dan Rieser. “We aten samen, dolden in de sneeuw, we hadden vooral veel lol. De meesten van ons wonen in Brooklyn, ikzelf incluis, waar je volop in het stadse leven ondergaat. In Vermont zaten we geïsoleerd. We hadden rust en tijd.”
Bij het sfeervol klinkende album waren veel meer muzikanten betrokken, die óf voor kortere periodes langskwamen, zoals steelgitarist Dan Lead, óf elders hun partijen inspeelden. “De blazers en strijkers zijn in Manhattan en Brooklyn opgenomen en de achtergrondzang van mijn broers en mijn vader in Tennessee.” Haar vader was toen al ziek en is inmiddels overleden. “Tijdens de opnamen wist ik niet dat ik het voor The Order Of Time zou gaan gebruiken, gewoon omdat je dat nooit tevoren kunt weten. Ik wist ook niet dat hij zou sterven voordat mijn nieuwe album uitkwam. We hebben als familie altijd veel samen gezongen en het voelde heel natuurlijk om dat toen ook te doen.”
Valerie June Hockett komt uit Jackson, Tennessee, een provinciestadje halverwege Memphis en Nashville. Niet gek dus dat ze in haar muziek van beide walletjes eet. Voeg daarbij bluegrass en gospel, twee andere muzikale pijlers van de Volunteer State, plus een harde leerschool als straatmuzikante, en je krijgt southern americana in optima forma. Met haar stem kan ze bovendien veel emotionele registers bespelen, van onschuld tot verleiding en van vreugde tot verdriet.
“Mijn vader was een harde werker. Hij had twee bedrijven. Hij verdiende de kost als aannemer en daarnaast deed hij de plaatselijke promotie voor gospel- en soulzangers, onder anderen voor Bobby Womack. Hij heeft zijn werkmoraal overgebracht op zijn kinderen. We mochten net als hem onze dromen en passies najagen, maar we mochten niet gaan zweven.” Ze gedenkt hem op The Order Of Time met het ingetogen Long Lonely Road: Pops earned his bread in dust, but his hard working hands fed us. Sun up to sun sink down, his body worked to the ground. Het contrasteert met het uitbundige Shakedown, waarop hij is te horen in de achtergrondzang: Feel it when you sing it.
Haar tegenwerping ten spijt, speelt het begrip tijd een grote rol op het album. Follow the signs, slowly but steady. Don’t rush, the day will come when you are ready. Just trust, zingt ze in Astral Plane. “Tijd laat zich niet vertragen of versnellen, laat staan bedotten. We weten niet wat in de toekomst ligt besloten. We weten dat we doodgaan, alleen niet wanneer. En als het gebeurt is het verdrietig, maar het leven gaat door. De tijd laat zich niet stoppen. Ik heb geleerd de tijd te nemen. Ik heb mijn dromen, altijd gehad, maar het heeft geen zin ze geforceerd na te jagen. Als de tijd rijp is, dan gebeurt het, daar moet je op vertrouwen. Probeer de tijd te zien als een vriend die je meeneemt naar waar je wilt komen. Werk hem niet tegen, want het leidt tot niets.”
LIVEDATA 30/04 Bird, Rotterdam 01/05 TivoliVredenburg, Utrecht 03/05 AB Flex, Brussel
—
De nieuwe Heaven is is weer uit, #3 van 2017. Wat hebben Bruce Springsteen, Keith Richards, John Hiatt, James Burton, Joe Strummer, Merle Haggard en Chuck Prophet met elkaar gemeen? Ze delen hun grote liefde voor de Fender Telecaster, het Zwitserse zakmes onder de gitaren. Geert Henderickx neemt de oergitaar liefkozend onder de loep in een stuk vol overpeinzingen en anekdotes; Chuck Prophet breekt een lans voor ‘zijn Fender’ en Merle Haggard staat centraal in de muziekhistorische rubriek ‘It was xx years ago today’. Een halve eeuw dit keer, want zijn I’m A Lonesome Fugitive stamt uit 1967.
Verder grote interviews met Nederlandse artiesten die om wat voor reden dan ook niet eerder in ons blad stonden. De Zeeuwse rootsrocker Danny Vera, die een opkontje nodig had van Johan Derksen om dan toch eindelijk door te breken. Julian Sas, de bluesrocker uit het Land van Maas en Waal, die onverdroten zijn passie blijft volgen. En de boomlange pianist Joep Beving, die met zijn filmische neo-klassieke pianomuziek de wereld stilletjes aan het veroveren is.
Bijzonder wordt de theatervoorstelling Pinkpop van Toneelgroep Maastricht: een ode aan de liefde en aan het oerfestival. Jack Poels van Rowwen Hèze schreef en speelt de muziek en vertelt. Americanaliefhebbers kunnen uitzien naar interviews met de jonge revelatie Courtney Marie Andrews, het vooral in ons land populaire duo Over The Rhine en geheimtip The Black Lillies.
Als altijd staan er in het blad ook nog eens meer dan 100 albumrecensies. Popmagazine Heaven niet missen, neem dan een abonnement! En profiteer van de aanbieding: het eerste jaar Heaven voor slechts €22,50 + 3 cadeaus.