11:11 heet het debuutalbum van Xander and the Peace Pirates, en komt uit op de elfde van de elfde. En het gekkengetal blijft terugkomen in de levens van de band. Het album is soulrock, of rocksoul, maar ook wat blues, zolang het maar om die gitaren gaat. Er is geen Rammstein in de productie te vinden, hoewel Stu Xander dat misschien wel had gewild, roepen zijn band maatjes op de achtergrond.
Tekst Martje Schoemaker
“De opnames voor het album hebben we in twee sessies van elf dagen gedaan!” Maar dat is niet waarom ze het album zo genoemd hebben. “We realiseerden ons dat pas later. Maar nummer elf blijft maar terugkomen in onze levens.” Ze zijn dan ook blij verrast om te horen dat de elfde van de elfde in Nederland, tenminste onder de rivieren, het begin van het Carnaval seizoen betekent. In Engeland is het Armistice Day, oftewel het einde van de oorlog (de eerste welteverstaan). En, ook niet geheel onbelangrijk, het is het gekkengetal. Gitarist Mike Gay die zich bij de broers Xander heeft aangesloten begrijpt dat wel, dat van die gekken. Stu Xander: “Voor ons betekent het een nieuw begin, op verschillende momenten in ons leven. Dus de perfecte datum om onze plaat uit te laten komen.”
11:11 is opgenomen in de Wisseloord Studios, waar de jongens van de band mede terecht zijn gekomen doordat Stu een sigaret bietste van Fred (studiomanager van de Wisseloord Studio’s) en aan de praat raakten. Xander and the Peace Pirates zijn ontdekt door de grote baas van Gibson (Henry Juszkiewicz), je weet wel, van die gitaren. Over een lucky break gesproken… Die zorgde ervoor dat er een demo bij Eddie Kramer (producer oa. Jimi Hendrix, Led Zeppelin, Rolling Stones) terecht kwam, en ook hij was direct razend enthousiast. Waarom dan toch niet met hem de studio ingedoken? “Eén van de redenen dat het zo lang heeft geduurd voordat het album af was, was het hele zakelijke gedeelte. We zouden met Eddie de studio ingaan, maar dan moesten we naar L.A. Dat ging op het laatste moment, om jawel en helaas, financiële redenen niet. Maar we zijn uiteindelijk zo blij met de opnamesessies en het eindresultaat uit de Wisseloord Studios.”
Grote verrassing voor de band was het Metropool Orkest, die in de studio naast hun bezig waren met opnames voor een reclame, toen zij bezig waren Are We Here op te nemen. “We wilden opeens heel graag strijkers erbij hebben. Mike heeft toen een vriend van hem in New York opgebeld en die heeft meteen die avond nog het strijker-stuk gearrangeerd. Toen we de volgende dag het Metropool Orkest vroegen of ze het voor ons wilde inspelen tussen de opnames door, was dat geen enkel probleem.” De kracht van muziek laat ook de muzikanten zelf niet onberoerd. Zodra het strijk-gedeelte klaar was en Stu het hoorde, begon hij te huilen. “Hier was ik constant over aan het denken, strijkers bij dit nummer. Het voelde dan ook als een droom toen het er echt op stond.” En, verrassing! Er waren elf leden van het orkest aanwezig die het hebben ingespeeld.
Dat het allemaal wat langer duurde vinden de jongens niet zo erg. Eentje is tussendoor getrouwd, de ander is net vader geworden. “Dit is het nieuwe rock ‘n roll! De maatschappij veranderen en normaal zijn. Nee joh! We hadden al gezinnen en we zijn één grote familie. Iedereen is erbij betrokken, we doen dit echt samen. En daarbij is iedereen om ons heen ook muzikant! Daarbij, dit is wat we altijd al hebben gedaan. En weet je wat de echte truc is? … Beter betaalde optredens krijgen, dan hoeven we er minder te doen!”
LIVEDATUM 14/11 Melkweg, Amsterdam