Liverecensie: Trentemøller @ Woodstock69, Bloemendaal aan Zee
13 juni 2017
Tekst en foto’s Pieter Visscher
Sommige concerten zijn al betoverend voordat de artiest heeft plaatsgenomen op het podium. Dat kan dus, want het gebeurt in Bloemendaal aan Zee, of all places, waar Trentemøller optreedt in de oogverblindende, decoratief verbluffende strandtent Woodstock69, waar een hippieachtige sfeer wordt gecreëerd en ook daadwerkelijk hangt. Krijg het maar eens voor elkaar.
Jong en oud lacht en drinkt, met de voeten in het mulle zand, terwijl een dj wavenummers aan elkaar mixt. Publiek stroomt langzaam binnen, de avond valt. De koperen ploert laat zich in de verte voorzichtig in zee glijden. Idyllischer kan bijna niet en dan moet de hoofdact nog beginnen. Trentemøller, het elektronische wonderkind uit Denemarken. 44 inmiddels en nog altijd verliefd op de jaren 80. Ach, wie ook niet, onder zijn toehoorders?
Hij speelt een geheel andere set dan op Down The Rabbit Hole, waar Pinguin Radio de Deen backstage interviewde. Er zit meer spanning in de nummers, er lijkt meer focus te zijn. Je ziet de Deen en zijn band genieten van de ambiance. Juist zij hebben het beste zicht op die ondergaande zon, waar Trentemøller nog over spreekt in datzelfde interview. Beleeft hij een déjà vu? Het is nauwelijks uit te sluiten.
Waar hij op Down The Rabbit Hole nogal ostentatief een bandgevoel lijkt te willen creëren, duidelijk zoekend, verliest hij de dj in zichzelf uit het oog. Die vertroebeling is verdwenen in Woodstock69.
Er wordt zorgvuldig toegewerkt naar climaxen in zijn elektronische spectrum aan songs en die muzikale orgasmes worden veel makkelijker gevonden en overtuigender uitgewerkt bovendien. Trentemøller lijkt de deejay in zichzelf weer te hebben ontdekt en kijk eens hoe het publiek daar op reageert. Enkele, in River Woods- en Gant-truitjes geklede Bloemendaalse kakkers, en hipsters dansen gemoedelijk naast elkaar. Trentemøller sloopt zoetjesaan virtuele grenzen tussen de twee subculturen, terwijl het bier rijkelijk vloeit.
Er is veel interactie tussen de hyperactieve Deen en zijn publiek. Hij danst, zwaait wild met de armen, pakt er eens een tamboerijn bij en maant de massa in woord en gebaar tot extra actie, terwijl de sfeer op en voor het podium al uitstekend is.
Een glansrol is opnieuw weggelegd voor zangeres Marie Fisker, die met name in nummers van Fixion excelleert. Wat zijn River In Me, Redefine en prijsnummer Complicated toch heerlijke songs, die ook live meer dan ooit de eighties oproepen, schatplichtig aan onder meer New Order en The Cure. Het beukt, schuurt, knettert, knispert en knalt vooral, aan alle kanten.
Trentemøller in Woodstock69 is net zo opzwepend als bezwerend, op een avond zwanger van magie.
