Een debuutalbum vol prachtige liedjes over het vluchtige stadsleven, ruis en onrust van de buitenwereld.
Soulvolle folk & americana liedjes gekenmerkt door een vertederende stemgeluid, dat is de essentie van Mitch Rivers. Onder al die pastorale pracht sluimert echter een hongerige, rusteloze ziel. Zijn debuutalbum Restless Soul, Heartless City mijmert tussen het vluchtige stadsleven en de open, uitgestrekte vlaktes. De eerste single Easy Way Out kreeg al de nodige radio-aandacht en afgelopen vrijdag was daar het tweede voorproefje getiteld Reconsider Me inclusief prachtige video. Restless Soul, Heartless City verschijnt op 26 oktober via V2 Records.
Rivers is geen keurige kerkjongen: op zijn twintigste jakkerde hij een half jaar door Ierland als straatmuzikant. Die grillige zucht naar avontuur uitte hij aanvankelijk als frontman van punkband Joe Madman & The Sidewalkers. Na al die roerige jeugdjaren waarin Rivers “bijna alles heeft gedaan wat God verboden heeft”, wakkert de zucht naar kalmte en bezinning steeds verder aan.
Gitaarrock was voor Rivers een machtig pantser om zijn levenservaringen onbevreesd te lijf te gaan. Joe Madman was een uitvergroting van zichzelf. De in Haarlem wonende muzikant raakte echter steeds verder in de ban van artiesten als Otis Rush, Jonathan Wilson en Patrick Watson. Muziek die letterlijk uit de poriën van de ziel sijpelt: naakt en kwetsbaar, zonder excessief theater om emoties uit te drukken. De blues blijft als waakzame schim hangen binnen de onberispelijke arrangementen van Rivers en zijn band.
Op zijn debuut EP ontdeed Mitch Rivers zich definitief van het masker. Zijn honingzoete falset zoekt de hogere registers op, de oren strelend als liefkozende sweet nothings. Liedjes als Sailin’ Home en Good Times zijn in feite pure soulsongs, waarin Rivers zijn oergevoelens rakelings en vol overgave op het canvas smijt. Ongeveinsd, melancholiek en sans gene sexy.
Net als de EP nam Rivers zijn komende debuutalbum Restless Soul, Heartless City op in de Electrosaurus Studio van goede vriend Pablo van der Poel (DeWolff). De plaat viert die vertrouwde gewijde plek tussen de overheersende drukte, ruis en onrust van de buitenwereld. Zelfs zonder zijn pantser doorstaat Rivers de neuroses en zorgen, want hij geeft zichzelf nu open en bloot voor diepere, meer wezenlijke connecties.