In tijden van smeltend permafrost, fracking, vluchtelingencrises, terreur, overstromingen, gruwelijke burgeroorlogen, bosbranden en een broeikaseffectontkennende wereldleider is niets zo relevant als het nieuwe album van Nick Mulvey. Met Wake Up Now laat de Brit je stilstaan bij wie je bent op deze gestaag ontbindende bol. Je zou zeggen: fucking irritant, zo’n belerend mannetje! Het wonder wil echter dat de goedgemutste singer-songwriter niet eens klinkt als een opdringerige betweter.
Tekst LiveGuide | Sven Bersee
Laat ik beginnen door een reactie te citeren op de albumhoes, waarop we een mozaïekplafond in een Iraanse moskee zien: ‘That cover looks trippy as fuck. I’m predicting psychedelic folk.’ Daar heb je alvast één fan misleid…
“Ik zou mijn muziek inderdaad niet als psychedelisch omschrijven, maar die woorden wijzen wel in de goede richting. Niet eens omdat ik Pink Floyd en Jimi Hendrix altijd vet heb gevonden, wel omdat ik beïnvloed ben door Steve Reich, Fela Kuti en Brian Eno. En net als psychedelische muziek zijn ook hun platen vaak trippy en meditatief.”
Ik denk bij psychedelica vooral aan vage lyrics, terwijl jij op Wake Up Now juist opvallend direct en open bent. Is dat omdat je meer dan ooit de noodzaak voelt om over bepaalde onderwerpen te zingen?
“Toen ik mijn debuut First Mind schreef, wist ik totaal niet hoe mensen op mijn teksten zouden reageren. Het voelde daarom veiliger om ze vaag te houden. Nu was ik klaar om het anders te doen en daar zit inderdaad ook een gevoel van noodzaak achter. Ik had een paar songs kunnen schrijven over hoe alles lekker zijn gangetje gaat, maar dat zou bijna immoreel zijn. Het voelt als mijn plicht om over heel andere dingen te zingen.”
Hier kun je inderdaad wel mee aankomen anno 2017…
“Het is te veel om op te noemen, de ellende is overal. En nu komt de planeet zelf in opstand. De Canadese schrijfster en activiste Naomi Klein zei onlangs dat klimaatverandering een serie boodschappen van de planeet is in diens eigen taal van stormen, vloedgolven en branden. Op een haast Bijbelse manier probeert de aarde ons iets te vertellen. Ook het feit dat boten vol wanhopige mensen van het zuidelijk halfrond naar het noordelijk halfrond varen, is zo’n boodschap. Je kunt al die ellende niet los van elkaar zien.”
Misschien een naïeve vraag, maar wat probeert de aarde ons dan te vertellen?
“Dat het globale systeem waarin het verlangen naar steeds meer rijkdom centraal staat ver over de datum is. Het blijkt dat we daarmee de wereld kapotmaken en dat zal op den uur ons begrip van onszelf veranderen. We gaan ons opnieuw afvragen wie en wat we zijn, waar het leven in de kern om draait. Stel je voor dat je bijna doodgaat. Het wordt dan fucking betekenisloos hoeveel geld en succes je hebt en welke voetbalclub je steunt. Als de hele wereld naar de klote gaat, belanden we in een vergelijkbare situatie. Dan doen jouw persoonlijke verleden, toekomstplannen en ‘rol’ in het leven er opeens niet meer toe.”
Probeer je mensen daarvan bewust te maken met je muziek?
“Ik ben slechts de ober, niet de chef. Ik loop rond in een restaurant en breng de mensen hun eten. Ik bedoel daarmee dat de boodschap is wat ‘ie is. Ik verkondig die gewoon op mijn album. Maar… natuurlijk spreek ik wel mijn hoop uit dat mensen beter met de wereld omgaan. In Mountain To Move zing ik: ‘I wish you could see / That we are kings of bliss / Begging for misery’. We creëren onze eigen problemen, zonder te beseffen dat we alles in handen hebben om te baden in gelukzaligheid. Ik hoop trouwens niet dat mensen denken dat ik met Wake Up Now de wereld wil commanderen. Dat zou me een ongemakkelijk gevoel geven. Alsof ik denk dat ik degene ben die wakker is en iedereen om me heen ligt te slapen.”
Niet om te slijmen, maar dat past ook niet bij iemand wiens teksten vol hoop en positiviteit zitten.
“Laat ik vooropstellen dat ik geen romanticus ben die denkt dat alles wel weer goedkomt. Ik sluit niet uit dat de mensheid over 150 jaar is uitgestorven. Maar ik geloof wel dat alles wat we doen uit een gevoel van angst of schuld alleen meer van het probleem creëert. Het gevoel van waaruit je handelt, dicteert altijd het resultaat. ‘The only thing you have to offer another human being, ever, is your own state of being’. Dat is een geweldige uitspraak van spiritueel leraar Baba Ram Dass. Het betekent niet alleen dat het negatieve een dito gevolg krijgt, maar ook dat meer verliefd worden op het leven het begin van onze eigen redding kan betekenen. In dat opzicht zie ik dus zeker hoop voor ons.”
Mogen wij met al deze zware onderwerpen eigenlijk nog wel dansen bij jouw shows?
“Het is niks voor mij om op een depressieve manier met deze zaken om te gaan. Dat zou te veel zijn. Sterker nog: mijn album is juist bedoeld om het leven te vieren, niet om te somberen over de wereld. Dus ja, dans er vooral op los! Dat voelt goed en is waar het allemaal om draait.”
LIVEDATA 31/10 De Oosterpoort, Groningen 01/11 TivoliVredenburg, Utrecht 03/11 Crossing Border, Den Haag 04/11 So What’s Next?, Eindhoven
Klinkt als: een tropische indiefolkbruiloftband waarvan de zanger stiekem een wereldverbeterend gedachtegoed in je hersens naait.
—
Het oktobernummer van LiveGuide is natuurlijk al overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus deze 35ste editie van de gratis concert- en festivalkrant.
De Amerikaanse indierockers van The National staan op de cover van de kersverse LiveGuide. In het krantje vertelt Matt Berninger de verhalen achter de prachtliedjes op het loodzware Sleep Well Beast en voorziet de lezer daarbij ook van wijntips. Zo stelt de frontman voor dat je jezelf een glaasje glühwein met een vleugje kaneel inschenkt bij het passeren van Nobody Else Will Be There.
Profeet
In LG #35 staan verder ook interviews met de nieuwe soulvolle artpopprofeet Moses Sumney en de Ierse plezierrockers van Otherkin. Positivist Nick Mulvey deelt zijn visie op hoe we de wereld van zijn ondergang kunnen redden en met een net als Otherkin uit Dublin afkomstig groupie wordt teruggeblikt op de shows van LCD Soundsystem in Paradiso. Uiteraard wordt de tekst hier voorzien van te gekke livebeelden!
ArenA
Verder wordt op een rijtje gezet welke Nederlandse acts Kensington allemaal voorgingen in het bespelen van de Johan Cruijff ArenA en een bak donkerbruine koffie gedronken met directeur Niels Nieuborg van het Rotterdamse multivenuefestival REC. Programmeur Elvin Usidame van DDW Music (het muziekprogramma van Dutch Design Week) vertelt welke drie albums van nu je beslist niet mag missen.
Geitenbloed
Tot slot nog drie acts die de Nederlandse podia de komende tijd bestormen en die in LiveGuide aan het woord komen. De Eindhovense metaldames van Sisters of Suffocation delen hun poeslieve rider (oké, de halve liter geitenbloed even buiten beschouwing gelaten), halve Aziaat Kim Janssen vertelt over zijn wonderschone nieuwe album en de Shakira-kennis van Stillwave wordt op de proef gesteld.