Hij zit ziek thuis en kampt met de deadlinestress die hoort bij het preppen van een nieuwe tour, maar voor SOHN is er geen wolkje aan de lucht. De kuchende songwriter en producer neemt alle ziektekiemen voor lief sinds hij met vrouw en kind in Barcelona is neergestreken. Daar heeft hij namelijk het geluk hervonden.
Tekst LiveGuide | Thomas van Waardenburg Foto Phill Knot
Tijdens het interview dat LiveGuide in 2014 met SOHN had, liet de als Christopher Taylor geboren Brit al doorschemeren dat hij het wel had gezien met zijn verblijfplaats Wenen. De Catalaanse hoofdstad was toen alleen nog niet de volgende bestemming. “Hiervoor heb ik drie jaar in Los Angeles gewoond. Het is daar als een cult waar iedereen constant vrolijk is en denkt dat alles mogelijk is.”
Toen de zanger met debuutplaat Tremors op zak verkaste naar L.A, had hij net als de rest van de inwoners daar ook de intentie om een grote ster te worden. “Als songwriter en producer moet je die kans wel pakken. Ik kwam er gelukkig snel genoeg achter dat sexy R&B maken met drie andere blanke mannen niet echt mijn ding is. Vervolgens heb ik een jaar lang op een wijngaard in Californië gezeten om aan mijn tweede plaat te werken. In Amerika heb ik ook mijn vrouw ontmoet, dus het was zeker geen slechte tijd, maar in Europa kreeg ik weer snel het gevoel dat het oké is om gewoon mens te zijn. Het is lastig uitleggen hoe fijn dat is.”
Voorspellende gave
SOHNs tweede album verscheen begin vorig jaar en droeg de naam Rennen. Alsof hij de Duitse taal toen al weer omarmde en The American Dream alweer uit het hoofd had gezet. “Wenen is waar het allemaal voor mij is begonnen. In Engeland was ik nogal verlegen en angstig, maar in Oostenrijk ontdekte ik wie ik als artiest wilde zijn. Ik leerde SOHN kennen en dat was veel meer een uitgesproken karakter dan Christopher Taylor. Als SOHN deed en zei ik dingen die ik eerst nooit zou doen.”
Tot een identiteitscrisis leidde het ontwikkelen van de artiest SOHN gelukkig niet, zo verzekert hij ons. “Door muziek te maken leer ik juist veel over mezelf. Van jongs af aan heb ik al het idee dat de betekenis achter mijn songs me pas veel later duidelijk wordt. Zo was Tremors bijvoorbeeld een breakup-album dat ik maakte voordat ik wist dat mijn relatie voorbij was. En mijn tweede plaat heet Rennen omdat dat achteraf gezien ook het enige was wat ik in die periode deed. Mijn carrière nam allemaal rare bochten en ik kon het alleen maar proberen bij te benen in plaats van het bewust mee te maken.”
Het moment dat deze profetie zich voltrok, herinnert hij zich dan ook maar al te goed: “Ik merkte dat de intieme sfeer tussen het publiek en mij was vervangen door een festivalshow waar je na een paar nummers vraagt hoe het met iedereen gaat. Dat is echt het tegenovergestelde van wie ik als artiest wil zijn. Ik heb toen gelijk de bandbezetting omgegooid en weer geprobeerd om mijn shows persoonlijker te maken.”
Retrospectie
Dat toekomstvoorspellende schrijfskills niet alleen maar leiden tot vrolijke liedjes, blijkt wel uit zijn twee gloednieuwe tracks. Hue en Nil werden allebei afgelopen maand uitgebracht. Na het horen van deze minimalistische en ietwat melodramatische songs vraag je je af wat de toekomst voor de zanger in petto heeft. “Het coole aan deze twee nummers is juist dat ik ze als terugblik op een periode heb geschreven. Mijn vrouw en ik keken naar een documentaire over een beroemd schrijverspaar. Hun relatie stond volledig in het teken van het beste uit elkaar als schrijver halen.”
“Om dat te bereiken, mochten ze elk persoonlijk detail over hun relatie als materiaal gebruiken. Toen mijn vrouw en ik net naar Spanje waren verhuisd, gingen we door een nogal moeizame periode. Uiteindelijk ging het weer beter tussen ons en besloot ik om volledig open over die tijd te zijn. Toen ik deze nummers als resultaat aan haar liet horen, zei ze gelukkig ook dat ik alles moet gebruiken om de beste songwriter te worden die ik kan zijn. Ik benader mijn muziek daardoor op een andere manier dan voorheen.”
Levensbelang
De nieuwe aanpak van totale transparantie ligt SOHN inmiddels zelfs beter dan het voorschaduwen van de toekomst. “Door mijn ‘vorige’ schrijfstijl had ik de neiging om dingen vaag en geheimzinnig te omschrijven terwijl ik ook gewoon duidelijk kon zijn. Ik ben nu op een punt in mijn leven waarop eerlijkheid van levensbelang is. Ik heb niets te verliezen met het ontdekken van alle aspecten van mijn brein voor ik doodga.”
Een nog te verschijnen derde album van SOHN wordt waarschijnlijk een mix van zijn voorspellende en retrospectieve schrijfstijl: “Ik had een nummer over mijn tweede kind geschreven en niet veel later bleek mijn vrouw weer zwanger te zijn. En de track waarin ik terugblik op mijn tijd in de cult van Los Angeles, die is ook al gemaakt.”
LIVEDATA 19/04 Motel Mozaïque, Rotterdam (Sold Out) 25/04 Doornroosje, Nijmegen 14/05 Ancienne Belgique, Brussel (BE) 15/05 Paradiso, Amsterdam
Klinkt als: een ritme dat is met klanken die waren en vocalen die nog niet gezongen zijn
—
LiveGuide bestaat vier jaar en dat heeft voor een blad dat tien keer per jaar verschijnt één logisch gevolg: nummer veertig komt uit! Dit jubileum viert de concert- en festivalkrant met een extra dikke editie.
Bokoesam bracht onlangs een catchy EP uit met de licht gestoorde Jacin Trill, maar zit alweer vol nieuwe plannen. De Amsterdammer is een van de grotere spelers van de Nederlandstalige hiphop, een genre dat de laatste jaren compleet is geëxplodeerd. Als het aan Sam ligt is het einde zelfs nog niet in zicht. In LiveGuide filosofeert hij hardop over de vraag of NL-rap ook Amerika kan veroveren.
Buzz
In het krantje lees je verder interviews met de arty R&B-producer SOHN, legt Nathaniel Rateliff uit waarom hij karaokebars beter kan vermijden en tipt Tim Knolde beste albums van het moment. Verder genieten we mee met het nieuwe Britse indierockbandje ISLAND, dat in een roes verkeert nu om hun muziek een aardige buzz hangt.
Vlijmscherp
Met prachtfoto’s wordt verder teruggeblikt en op de shows van onder meer WAND in Vera, King Gizzard & The Lizard Wizard in Paradiso en Editors in het Nationaal Militair Museum. Er wordt ook stilgestaan bij alle slachtoffers van Noel Gallagher’s vlijmscherpe tong, Death Alley deelt de bizarre backstage-rider van de band en we duiken in Altin Gün en lange geschiedenis van de songs van deze zinderende nieuwe band, van welke de muziek nog het best te omschrijven valt als een combinatie van stokoude Turkse folk en Westerse funkrock uit de seventies.