De Belgische band Hooverphonic brak midden jaren negentig door met hun debuutalbum A New Stereophonic Sound Spectacular, waarvan het omfloerst gezongen 2 Wicky het beste James Bond-nummer is dat nooit een James Bond-nummer werd. De filmische pop-noir van Hooverphonic is wereldwijd populair – zo is hun muziek te horen in tv-series als Baywatch, Sex and the City en Entourage.
Op dit moment bestaat de band uit bassist en programmeur Alex Callier, gitarist Raymond Geerts en zangeres Luka Cruysberghs. De zangeres leerde Alex Callier kennen door haar deelname aan The Voice, maar volgens Luka was het geen cadeautje dat ze zangeres van Hooverphonic werd: “Allesbehalve. Ik heb hier zélf keihard voor gewerkt. En dit was niet eens het oorspronkelijke plan.”
Toen ze ‘The Voice van Vlaanderen’ won zei coach Alex nog dat hij zijn winnares ging helpen bij het uitbouwen van een zangcarrière. “Ik had haar tien nummers gegeven om uit te proberen. Eentje daarvan, ‘Romantic’, moest de nieuwe single van Hooverphonic worden en net die vond ze de beste”, vertelt Alex Callier. “‘Oei, maar die is voor Hooverphonic…’, zei ik. Totdat ik haar versie beluisterde. Wauw, zò moet dit nummer klinken. Ik had nog al andere zangeressen het lied laten inzingen, maar niemand raakte mij zo diep in het hart zoals Luka.”
Popster Anastacia is terug! Haar soulvolle stem, gecombineerd met catchy pop- en rockgeluid, zorgde er in 1999 voor dat zij doorbrak met nummers als ‘I’m Outta Love’ en ‘Left Outside Alone’. Sindsdien verkocht Anastacia wereldwijd meer dan 30 miljoen albums en wist ze ook tijdens liveshows indruk te maken met haar enorme stem.
Vorig jaar bracht ze haar zevende studioalbum ‘Evolution’ uit dat weer volstaat met fijne ballads en pop nummers. Verwacht vanavond een combinatie tussen nieuw materiaal en de grootste hits van deze popdiva!
Van kraaien naar eksters. Rich Robinson begon met een handvol voormalige The Black Crows-kornuiten zonder de oude ‘bullshit’ een nieuwe band: The Magpie Salute. Na een live-debuut is er nu een volledige plaat met eigen nummers, getiteld High Water I.
In het kantoor van gitaarfabrikant Gibson aan het Amsterdamse IJ, kijkt Robinson uit het raam omlaag naar de Tolhuistuin. Een solotournee van de voormalig Black Crowes-gitarist, met de huidige Magpie Salute-zanger John Hogg als voorprogramma, bracht hem in 2015 naar Paradiso-Noord. ‘Ik probeerde al jaren om iets met John samen te doen, te spelen, toeren of op te nemen. Samen in een busje en gewoon rondtrekken was geweldig’, herinnert hij zich.
Jouw toen verschenen soloplaat, The Ceaseless Sight, was een bandalbum. Heeft solo toeren in Europa dan louter te maken met een financieel aspect?
“Nee hoor. Ik heb ook een solotour in de Verenigde Staten gedaan. Spelen zoals de nummers zijn geschreven zie ik als de ultieme test of een nummer kan overleven zonder alle bullshit er omheen. Dán is het een goede song. Terug naar het ontstaan van het liedje is heel intiem, voor mij althans. De productie na het schrijven is ook geweldig. Je kunt allerlei melodieën en instrumenten toevoegen. Maar als je dat alles weer weghaalt, hoor je de basis.”
Erg bluesy.
“Zeker. Weet je, mensen gaan vaak met een bepaalde verwachting ergens naar toe. Dat is denk ik een meer maatschappelijk fenomeen. Alles moet volgens de regels. Ja, we hebben de vrijheid om te winkelen, te zeggen wat je denkt. Maar eigenlijk rijden we op een enorme snelweg waarin alles volgens de regels gaat. Bij optredens vraag ik me soms wel eens af: wat is de bedoeling van een toegift ook al weer? En dan blijf ik maar gewoon op het podium staan en zeg ik: “Denk nu maar even in dat ik wegloop en terugkeer voor een toegift”. Want eigenlijk slaat het nergens op.”
Eerder dit jaar speelde je broer Chris akoestisch in Paradiso, omdat de helft van zijn band in Ierland was ingesneeuwd. Na een eerste teleurstelling, was het toch één van de beste shows van de Chris Robinson Brotherhood die ik zag.
“That’s cool.”
Het debuut van The Magpie Salute uit 2017 was ook zo’n verrassing. Vooral omdat het een live-plaat was.
“In 2014 werd ik uitgenodigd voor zo’n Woodstock-sessie, waar je live voor een klein publiek in de studio speelt. Ik wilde dit toch net wat anders doen. Hoe ouder ik word en hoe meer ik speel, hoe meer ik de gift waardeer om met mensen te spelen met wie je een echte connectie hebt. Het is intrigerend om te spelen met een groep die als een machine werkt. Alle losse onderdelen die als één geheel samen werken, maar waarin iedereen toch een enorme vrijheid heeft om eigen dingen te doen. Dus ik dacht: laat ik Marc (Ford, red.) eens bellen. Die heb ik niet meer gesproken sinds hij The Black Crowes verliet. Zo raar: je zit zes, zeven jaar elke dage dag samen in een bus, en opeens zijn ze weg. Hij zei meteen: “Ik kom eraan.” Zo heb ik toetsenist Eddie Harsch ook gebeld. In drie dagen speelden we zes sets; drie akoestisch en drie elektrische. Marc kwam laat binnen door vertraging met zijn vliegtuig. We hadden elkaar tien jaar niet gezien, plugde zijn gitaar in en de magie was terug.”
Vervolgens nog een korte tournee?
“We deden New York, en dat was met een paar uur uitverkocht. Eddie overleed een paar weken later. Maar we wilden toch doorgaan. Op zoek naar een bandnaam zochten we een vogel die minder donker dan een kraai is. En dus kwamen we uit op een ekster: The Magpie Salute. Want The Black Crowes was zo’n donkere band, de meest negatieve band in de wereld. Alsof je in een tornado woonde. Veel mensen werden de tornado uitgeslingerd, anderen hielden zich staande in het oog van de storm.”
Hoe kwam dat zo?
“Drugs en ego’s, vooral van mijn broer. De vis stinkt vanaf de kop. Onze relatie was altijd giftig en fout, en het werd alleen maar slechter en slechter. Dat droop omlaag naar de rest van de band. Iedereen had een agenda, tot het management aan toe. Niemand ging er goed mee om. Ik was 19 jaar toen ik Shake Your Money Maker maakte. Met de komst van succes en geld, rijzen de ego’s de pan uit.”
De controle kwijt?
“In zekere zin. Drugs, drugs en ego, drama; van alles. Iedereen had zijn eigen shit en iedereen speelde zijn eigen rol. Het was ellendig. Als we speelden was dat alles weg, voor twee uur dan. Maar daarna keerde de tornado snel terug. Het werd alleen maar erger. Terwijl het allemaal niet zo hoeft te zijn. Wij hoeven ons niet als klootzakken te gedragen. Het is nutteloos.”
Lesje van ouder worden?
“Absoluut. Ik speel solo al jaren met drummer Joe Magistro, met Sven Pipien zelfs sinds mijn zeventiende in de Crowes. Sven was niet zo’n geweldige bassist, ik niet zo’n goede gitarist. Maar we werden samen steeds beter. Toen The Black Crowes uiteen ging, had ik nooit meer zo’n klik met een bassist. Zo is het ook met Joe en indertijd met Mark in de Crowes. Zij voegen altijd iets perfects toe aan wat ik had geschreven. Vorig jaar leerden we 220 songs; covers van The Free, Humble Pie en Big Star, zo’n 80 Crowes-nummers en liedjes van mijzelf. Ik vond het fascinerend hoe deze band alle kanten op kon gaan.”
War Drums vind ik fantastisch gedaan op het debuutalbum. Wie speelt de gitaarsolo? Jij of Marc?
“Eeeeeh. Ik denk dat ik het ben. Precies weet ik het niet. Want we hebben toen zo veel opgenomen. (lacht) Ken je het origineel van War? Die band had zo’n fantastische ritmesectie, met blazers. Onze versie is wat meer trippy.”
Sister Moon is mijn favoriete nummer van High Water I. Het brengt zo’n enorme rust over.
“John en Marc hebben dat nummer geschreven. Zij kwamen tien dagen naar mijn huis in Nashville om liedjes te schrijven. We gooiden gewoon alles wat we hadden op tafel. Marc en John waren een keer laat bezig, toen Marc hem een akkoord liet horen. Die nacht maakte John er een pianopartij en tekst bij. Het had daarop helemaal geen gitaar meer nodig. Normaal zou je er strijkers aan toevoegen, maar ik dacht: laten we een pedalsteel doen die lijkt op strijkers. Het resultaat verraste mij enorm. Ik vind het zelf ook één van de mooiste nummers van de plaat.”
Mensen willen nog wel eens beweren dat genres als emo, poppunk of post-hardcore dood zijn. Vervelend voor die mensen dat er bands als Marmozets rondlopen.
Deze familieband (twee broers op gitaar en bas en twee broers en één zus op respectievelijk gitaar, drums en zang) bindt de drie voorgenoemde ‘dode’ genres samen tot een vrij uniek geluid. Komt nog bij dat ze met de fucking awesome rockchick Becca Macintyre een beest van een zangeres hebben. Ze mag er dan uitzien als een lieftallige meid; als ze haar strot opentrekt hoor je dat ze ook vuur kan spugen en in haar vrije tijd minimaal met draken vecht. Knowing What You Know Now, mag je deze show dus echt niet missen. They will captivate you.
Erg aangenaam zijn Charlie en zijn lesbiennes niet. Hun nihilistische alles-kapot-punk grijpt terug op de begindagen van het genre (The Stooges, Sex Pistols), maar legt daar de gruizige garage sound van nu (Thee Oh Sees, Jay Reatard) overheen. Let op voor rondvliegende benen, microfoons, lipstick en ongezelligheid. Gonna fuck you up toniiiiiight!
Sven Hammond is al 12,5 jaar een stabiele factor in de Nederlandse popscene. De band rondom bandleider Sven Figee blijft zich vernieuwen en presenteert vol trots een nieuwe zanger, Jared Grant. De door hem gezongen nieuwe single Lost in Paradise is verschenen.
Met inmiddels zes albums vol authentieke rock, soul en blues heeft Sven Hammond z’n eigen sound allang gevonden. Bij de uit Curaçao afkomstige Jared Grant hoor je de funk en R&B uit van de jaren ’70 en de vroege 80’s direct terug in zijn stem. Met de komst van Jared wordt de band voorzien van nieuwe energie. De fijne constante factor blijft natuurlijk aanwezig met de stomende en ronkende herkenbare Hammond orgel-sound van Sven Figee.
Dit najaar gaat Sven Hammond samen met Jared Grant op tournee, de Rapture Clubtour wordt wegens groot succes geprolongeerd.
LIVEDATA 16 November Gigant, Apeldoorn
17 November Luxor Live, Arnhem
22 November Grenswerk, Venlo 23 November 013, Tilburg
29 November De Spot, Middelburg
01 December Fluor, Amersfoort 13 December Gebouw-T, Bergen op Zoom 14 December Victorie, Alkmaar
20 December De Bosuil, Weert
29 December Neushoorn, Leeuwarden
Dat onze zuiderburen hele mooie muziek kunnen maken wordt -wederom- bewezen door Hooverphonic, dat in de jaren ’90 opkwam als het Belgische antwoord op Portishead en Massive Attack.
Voor de kenners zal het misschien even wennen zijn: de microfoon is onlangs doorgegeven aan Luka Cruysberghs, de winnares van de Belgische Voice. Het nieuwe materiaal van de band bleek perfect bij haar stem te passen, maar uiteraard moesten ook de klassiekers overtuigend gebracht worden. Om te testen hoe dat klonk, organiseerde de band een showcase voor een beperkt, maar kritisch publiek in cultuurcentrum De Grote Post in Oostende. “Toen Luka ook daar indruk maakte, wisten we dat we onze nieuwe zangeres hadden.”
Als nieuwe aanwinst gaat Luka voor een bruisend nieuwe start, beginnend met een tournee door de VS: in het buitenland zijn ze al jaren gigantisch populair en wordt hun muziek gedraaid in series als Sex & The City. Om over hun prijzen maar te zwijgen: De ambient/triphop/pop-act haalde meerdere malen een ZAMU Award, hun album The President of the LSD Golf Club werd bekroond met de Cutting Edge Award 2008 en Hooverphonic werd in 2011 ook bekroond als beste groep bij de Music Industry Awards 2011.
Donderdag 7 februari komen de Britrockers van The Wombats samen met support Circa Waves naar 013 voor een exclusieve Nederlandse show. De kaartverkoop start woensdag 12 september om 11:00 uur via Ticketmaster.
Het is alweer tien jaar geleden dat de Engelse indiepopband The Wombats naar de top van de hitlijsten schoot met de hit Let’s Dance To Joy Division afkomstig van hun debuutalbum A Guide To Love, Loss & Desperation. Het trio uit Liverpool staat bekend om hun up-tempo sound vol met meezingrefreinen. Met het laatst verschenen album Beautiful People Will Ruin Your Life brengen de Britten een scherpe mix van moderne-synths en het vertrouwde gitaargeweld. Afgelopen zomer wisten The Wombats nog een onuitwisbare indruk achter te laten met hun energieke rockshow op Lowlands festival.
SUPPORT
Deze avond zullen The Wombats worden bijgestaan door stadsgenoten Circa Waves. De ook uit Liverpool afkomstige indieband bewees zich in 2015 met hun eerste album Young Chasers, onder andere bekend van festival-hit: T-Shirt Weather. Vorig jaar verscheen hun tweede album genaamd Different Creatures.
THE WOMBATS
Donderdag 7 februari 2019 | Main Stage | 013, Tilburg
Aanvang: 20:00 uur | Entree: €28,60 (incl. servicekosten)
Meer info over dit concert vind je op: 013.nl.
De kaartverkoop voor het concert start woensdag 12 september om 11:00 uur via www.ticketmaster.nl en 0900 – 300 1250 (60 cpm).
Zwolse rappers Rico & Sticks komen op donderdag 13 december voor een optreden in thuishonk Hedon naar Zwolle. Dit optreden is het laatste gezamenlijke optreden wat Rico & Sticks de komende tijd zullen geven. De beats worden tijdens deze show verzorgt door de eveneens Zwolse producer Kubus.
Het optreden zal in het teken staan van hun laatste album IZM uit 2017 tevens komt er een selectie aan materiaal uit de rijke carrière van de rappers voorbij. Dit optreden is het slotakkoord op een uitgebreide tour die Rico & Sticks dit najaar geven.
Rico & Sticks werden vanuit Zwolle bekend met de formatie ‘Opgezwolle’ en wisten tal van grote successen te behalen en gelden als vaandeldragers van de Nederlandse hiphop scene. Samen met Typhoon waren zij tevens de eerste Nederlandse hiphop artiesten die een optreden gaven in de Ziggo Dome in Amsterdam.
Na een uitverkochte show in Paradiso afgelopen jaar, komt Jeremy Loops in 2019 terug naar Nederland voor maar liefst vijf shows. In januari/februari 2019 komt de Zuid-Afrikaanse folk held naar Paradiso (Amsterdam), 013 (Tilburg), Annabel (Rotterdam), Doornroosje (Nijmegen) en De Oosterpoort (Groningen). De kaartverkoop start op vrijdag 7 september om 10 uur via de websites van de zalen.
Zoals zijn naam suggereert gebruikt Jeremy zijn loop pedals als integraal onderdeel van zijn liveshows. Daarbij maakt hij bovendien gebruik van elementen uit een breed muzikaal spectrum: van hip-hop en electronica tot traditionele Afrikaanse muziek. Zijn muziek is een gewoven verzameling van geluiden die hij maakt met zijn gitaar, mondharmonica, ukelele en beatbox, die via looppedalen en echo- en distortionapparaten worden vervormd en gevuld tot een eclectisch, harmonisch, maar bovenal pop-achtig geheel. Een overweldigende mix van moderne folk, hiphop, bluegrass, funk en stokoude blues.
Jeremy Loops, geboren als Jeremy Hewitt, werkte twee jaar op een jacht dat over de hele wereld voer. Hij leerde zodoende – noodgedwongen bij gebrek aan instrumenten – veel geluiden uit zijn looppedaal te toveren. Het maakte van hem de heuse alleskunner, die met zijn bandleden nu van elk live optreden een muzikaal feest weet te maken. Hij speelde zichzelf in de kijkers door zijn support tour voor Twenty One Pilots en een uitverkochte Europese headline tour waarin hij 30.000 tickets verkocht.
Zijn meest recente album Critical As Water (2018) is geproduceerd door Will Hicks (Ed Sheeran’s ‘Perfect’, Lilly Allen, Bastille) en heeft inmiddels al miljoenen streams op Spotify. Voor de liefhebbers van gelaagde nummers, improvisatie en publiekinteractie is een live show van deze moderne folksinger en multigetalenteerde beats- en ritmekunstenaar een ware must see.
Drie jaar na haar vorige album komt Sabrina Starke uitvoerig terug: met niet alleen een nieuwe plaat en een clubtour, maar ook met een eigen expositie, viert ze dit najaar haar tienjarige jubileum.
Zoals we van haar gewend zijn zocht Sabrina voor deze nieuwe projecten wederom naar gelaagdheid; dit keer staat het thema identiteit centraal. Het album Underneath the Surface bevat tien popnummers met invloeden uit de r&b en hiphop en verschijnt op 28 september 2018 (alleen digitaal). Die dag is de cd-presentatie in Arminius in Rotterdam, met aansluitend de opening van de expositie in TENT Rotterdam. De clubtour gaat van start op 7 december in TivoliVredenburg in Utrecht.
Op het nieuwe album Underneath the Surface neemt Sabrina ons mee in haar persoonlijke reis naar de lagen van haar eigen identiteit. “Op mijn album deel ik mijn zoektocht en ontstond het verlangen dit groter te maken dan mijzelf. Ik wilde een setting creëren waar ik met mijn publiek dit onderzoek kan voortzetten”, vertelt ze.
Vandaar het initiatief voor de expositieWho do you think you are? in TENT. De tentoonstelling bestaat uit werken van negen beeldende kunstenaars, waarvan zeven nieuw werk maakten. Rondom de expositie worden ook diverse events (muziek, literatuur, dans en voordracht) georganiseerd. Op deze manier wil Sabrina een plek scheppen waar iedereen zich welkom voelt en waar verhalen, gedachten en visies kunnen worden gedeeld.
Sabrina schreef nagenoeg alle nummers van Underneath the Surface zelf; ze liet zich inspireren door onder meer Kendrick Lamar, Nina Simone en Alabama Shakes. Een co-write deed ze met o.a. Jonathan Jeremiah (‘What I’m made of’). Sabrina produceerde het album ook zelf, met Simon Akkermans (C-Mon & Kypski, Mister and Mississippi, Binkbeats) aan haar zijde.
Showcase
vrijdag 28 september (19.00-20.00) Arminius, Museumpark 3, Rotterdam. Opening expositie
vrijdag 28 september (21.00-22.00) TENT, Witte de Withstraat 50, Rotterdam.
Van kraaien naar eksters. Rich Robinson begon met een handvol voormalige The Black Crows-kornuiten zonder de oude ‘bullshit’ een nieuwe band: 
