documentairemaker Danny Clinch

Danny Clinch is fotograaf en documentairemaker en heeft gewerkt met o.a. Bruce Springsteen, Pearl Jam en maakte een portretreeks van artiesten op de Grammy’s. Check zijn website: dannyclinch.com.

Zijn nieuwe film en de reden dat hij deze week onze Stationschef is, heet All I Can Say en gaat over Shannon Hoon, de voorman van Blind Melon, die in 1995 overleed aan een overdosis drugs. Hoon was 28 toen hij stierf en derhalve net te oud voor de roemruchte club van 27.

Dat heeft de legendevorming rond zijn persoon niet in de weg gestaan. Of hij zijn voortijdige dood voorzag of niet, feit is dat Hoon zijn leven uitvoerig heeft gedocumenteerd. Hij liet zijn vriendin en hun pasgeboren dochtertje een enorme hoeveelheid videomateriaal achter.

Hoon begon zichzelf met een Hi8-camera te filmen in 1990, vlak voor de vorming van Blind Melon en twee jaar voor hun doorbraak met het nummer No Rain, waarvan de videoclip een hit werd op MTV.

De soms experimentele en heel persoonlijke beelden uit Hoons uitgebreide videoarchief zijn door Clinch min of meer chronologisch gemonteerd tot een verhaal over de mooie en duistere kanten van roem. All I Can Say geeft een beeld van Hoons leven en worstelingen, van de opkomst van Blind Melon en de alternatieve muziekscene in Amerika in de jaren 90 en, dankzij televisie- en concertfragmenten en MTV-clips, ook van een tijdsgewricht.

Onze Bazz sprak met Danny Clinch op IDFA (waar de documentaire één van de hoogtepunten was) over zijn nieuwe film, de relativiteit van roem en zijn favoriete muziek.

De uitzending hoor je zaterdag 7/12 om van 19:00 tot 21:00 uur en in de herhaling op donderdagavond 12/12 vanaf 22:00 uur.

Inclusief deze songs de hele week op de playlist:

  1. Pearl Jam – Black
  2. Bruce Springsteen – Used Cars
  3. Neil Young – Long May You Run
  4. Bob Seger – Ramblin Gamblin Man
  5. Little Walter – My Babe
  6. Howling Wolf – Spoonful
  7. Bob Marley – Three Little Birds
  8. Tom Waits – Hoist that rag
  9. Muddy Waters – You can’t lose what you ain’t never had
  10. Junior Wells – Messin with the kid
  11. Lucinda Williams – Joy
  12. Patti Smith – Because the night
  13. Willie Nelson – Still is Still Moving To Me
  14. Johnny Cash – Folsom Prison Blues
  15. Warren Zevon – Keep me in your heart for a while
  16. Brandi Carlile – the joke
  17. Dr John – I walk on guided splinters
  18. My Morning Jacket – Im Amazed
  19. Alabama Shakes – Don’t wanna fight
  20. Blind Melon – Change
  21. Buffalo Springfield – For what its worth
  22. Bob Dylan – Love Sick
  23. Tom Petty – Hey Spike
  24. Van Morrison – Whenever God Shines His light
  25. The Who – Baba O’Riley

Blind Melon-docu ALL I CAN SAY vandaag en zaterdag nog te zien

Shannon Hoon, zanger van de rockband Blind Melon, filmde zichzelf van 1990-1995 met een Hi8-camera. Zelfs tot een paar uur voor zijn plotselinge dood. Van de honderden uren aan beeldmateriaal van zijn leven met familie, de band, internationale optredens en de worsteling met zijn drugsverslaving is nu de documentaire ALL I CAN SAY gemaakt. De Europese première hiervan is op vrijdag 22 november in De Brakke Grond tijdens IDFA in Amsterdam in het bijzijn van regisseurs Danny Clinch, Taryn Gould, Colleen Hennessy, Blind Melon bandleden Christopher Thorn en Rogers Stevens en Shannons dochter Nico Hoon.

Experimentele en persoonlijke beelden
Shannon Hoon begon zichzelf te filmen in 1990 vlak voor de vorming van Blind Melon en twee jaar voor hun doorbraak met het nummer No Rain, waarvan de videoclip een hit werd op MTV. In de jaren daarna werd de camera zijn ‘dagboek’. Hij filmde alles: van de nominatie van de Grammy Awards tot politieke televisiebeelden en heel persoonlijke beelden zoals de geboorte van zijn dochter tot zijn drugsgebruik. Ook ontmoetingen met beroemdheden zoals met Lenny Kravitz komen voorbij. Op 21 oktober 1995 overleed Hoon aan een overdosis drugs – een maand nadat hij 28 jaar was geworden. Hij liet zijn vriendin en hun pasgeboren dochtertje na. Ook voor niet-Blind Melon fans is de documentaire interessant: het verhaal laat de mooie en duistere kanten van roem zien. De intieme docu geeft een beeld van Hoons korte leven en worstelingen, de opkomst van Blind Melon en de alternatieve muziekscene in Amerika en, dankzij televisie- en concertfragmenten en videoclips, ook een tijdsbeeld van de jaren ’90, een tijdperk vlak voordat Internet de wereld veranderde. Vorige maand won de documentaire de prijs van Beste Documentaire op het New Hampshire Film Festival in de Verenigde Staten.

Tijden: woensdag 27 november om 21:30 uur, Tuschinski 4 en zaterdag 30 november om 21:30 uur, Munt 12.

Europese première van ALL I CAN SAY tijdens IDFA op vrijdag 22 november

Shannon Hoon, zanger van de rockband Blind Melon, filmde zichzelf van 1990-1995 met een Hi8-camera. Zelfs tot een paar uur voor zijn plotselinge dood. Van de honderden uren aan beeldmateriaal van zijn leven met familie, de band, internationale optredens en de worsteling met zijn drugsverslaving is nu de documentaire ALL I CAN SAY gemaakt. De Europese première hiervan is op vrijdag 22 november in De Brakke Grond tijdens IDFA in Amsterdam in het bijzijn van regisseurs Danny Clinch, Taryn Gould, Colleen Hennessy, Blind Melon bandleden Christopher Thorn en Rogers Stevens en Shannons dochter Nico Hoon.

Experimentele en persoonlijke beelden
Shannon Hoon begon zichzelf te filmen in 1990 vlak voor de vorming van Blind Melon en twee jaar voor hun doorbraak met het nummer No Rain, waarvan de videoclip een hit werd op MTV. In de jaren daarna werd de camera zijn ‘dagboek’. Hij filmde alles: van de nominatie van de Grammy Awards tot politieke televisiebeelden en heel persoonlijke beelden zoals de geboorte van zijn dochter tot zijn drugsgebruik. Ook ontmoetingen met beroemdheden zoals met Lenny Kravitz komen voorbij. Op 21 oktober 1995 overleed Hoon aan een overdosis drugs – een maand nadat hij 28 jaar was geworden. Hij liet zijn vriendin en hun pasgeboren dochtertje na. Ook voor niet-Blind Melon fans is de documentaire interessant: het verhaal laat de mooie en duistere kanten van roem zien. De intieme docu geeft een beeld van Hoons korte leven en worstelingen, de opkomst van Blind Melon en de alternatieve muziekscene in Amerika en, dankzij televisie- en concertfragmenten en videoclips, ook een tijdsbeeld van de jaren ’90, een tijdperk vlak voordat Internet de wereld veranderde. Vorige maand won de documentaire de prijs van Beste Documentaire op het New Hampshire Film Festival in de Verenigde Staten.