Foo Fighters zijn deze week op nummer 1 binnengekomen in de Album Top 100 met hun nieuwe album Concrete and Gold. Dit is de eerste nummer 1-notering van de band in Nederland. Met hun vorige album Sonic Highways behaalden ze de nummer 2 als hoogste positie in de hitlijst.
Concrete and Gold is het negende studioalbum van de Amerikaanse band. Greg Kurstin (Adele, SIA) produceerde de plaat en Darrel Thorp (Beck, Radiohead) nam de engineering en mixing voor zijn rekening. Het resultaat is een reusachtige rockplaat, alsof Motörhead een interpretatie geeft van Sgt. Pepper aldus Dave Grohl.
Er zijn rollen weggelegd voor Justin Timberlake, Alison Mosshart van the Kills, Shawn Stockman van Boyz II Men en niemand minder dan Sir Paul McCartney neemt de stokjes over van Taylor Hawkins op het nummer Sunday Rain.
Foo Fighters waren deze week te gast bij James Corden’s Carpool Karaoke. Het hilarische filmpje is hierboven terug te zien.
—
FOO FIGHTERS – Concrete And Gold (Sony Music)
Het verhaal over Concrete Gold, het nieuwe, negende, studioalbum van Foo Fighters begint eigenlijk al met de beenbreuk, opgelopen op het podium van Dave Grohl tijdens de tournee die in het teken stond van het uitstekende Sonic Highways uit 2014. De bandleider liet zich er niet door uit het veld slaan, speelde het concert uit en vervolgde de rondreis langs muziekpodia met hulp van een speciale stoel. Waardoor ‘rocking chair’ een nieuwe betekenis kreeg. Na de tournee kwam de ep Saint Cecilia uit en niemand had het meer over die beenbreuk. Op de dokter van Grohl na dan die hem streng toesprak: voor écht herstel was échte rust nodig, stug doorgaan en stoer blijven doen, was vooral erg dom. “U bent geen jonge hond meer, meneer Grohl, u nadert de vijftig en misschien voelt u zich wel zo maar u bént niet onverwoestbaar.” Zo ongeveer luidde de boodschap.
Hij trok zich dat zo waar aan. Dat wil zeggen: voor even. Weldra trok hij zich terug en begon hij aan een soort van kluizenaarsbestaan om muziek te schrijven voor de nieuwe plaat. Hij zal zich daarbij regelmatig hebben gevoeld zoals bij de totstandkoming van de eerste Foo Fighters-plaat want ook die begon als een eenmanszaak. De andere Foo Fighters reageerden aanhoudend enthousiast op de probeersels die hun voorman hen toestuurde. Grohl leek op de goede weg.
We maken een sprongetje in de tijd en komen terecht middenin de berichtenstroom die aan de release van het ontzettend gehypete Concrete And Gold vooraf is gegaan: Paul McCartney drumt hier en daar mee, een absolute wereldster, maar we mochten nog niet weten wie, zingt mee. En de titelsong wordt opgeluisterd door een bijdrage van Boyz II Men’s Shawn Stockman conform een afspraak met Grohl in de parkeergarage. Meest opzienbarend en tamelijk zorgwekkend was echter het bericht dat de producer van Adele, Greg Kurstin, voor Concrete And Gold achter de knoppen was gaan zitten. Als Geert Wilders en Jesse Klaver elkaars speeches gaan schrijven, houd je toch ook je hart vast. Had de dokter met zijn reprimande de verkeerde knop in Grohl’s hoofd omgezet? Zouden de stoere rockers popliedjes hebben gemaakt met zo min mogelijk gitaren, waren ze hun wilde haren kwijt?
Vergeet het maar! Concrete And Gold is de ultieme Foo Fighters plaat geworden. Uit duizenden herkenbaar en toch weer een beetje anders dan anders, bedachtzamer vooral, waardoor lol en diepgang als vanzelfsprekend hand in hand gaan. Elf nummers die rocken als een beest, die meeslepend, meezingbaar, extreem energiek, luidruchtig en onbeschaamd opportunistisch zijn, die stijf staan van de levenslust en van effectbejag en die recht op hun doel afgaan: jouw oren, onderbuik, hart en ziel. Vooral de anti-Trump-song Run, The Sky Is A Neighborhood, de titelsong en Arrows zijn voltreffers. Niet dankzij de drummende Beatle, niet dankzij Shawn Stockman en ook niet dankzij die mysterieuze grootheid van wie we de identiteit niet mochten weten. Wel een klein beetje dankzij de producer, al wat meer dankzij de dokter met zijn goede advies maar natuurlijk bovenal dankzij Dave Grohl die erin is geslaagd om rockend te revalideren en in zijn herstelperiode de beste songs van zijn leven heeft geschreven. Echt een plaat om helemaal kapot van te zijn en die een mentale ruggensteun is voor de barre tijden waarin we leven. Tekst Mania | Wim Koevoet
Foo Fighters Special
Enige tijd na de dood van Kurt Cobain kreeg Nirvana-drummer Dave Grohl een aanbod om te zoenen. Gelukkig was hij eigenwijs genoeg om er ‘nee’ tegen te zeggen en ging hij aan de slag met wat hij zich al had voorgenomen: opnamen die hij ten tijde van de woelige Nirvana-jaren en daarna had gemaakt uitwerken en omzetten in een volwaardig studio-album. Dankzij die beslissing kreeg Tom Petty Grohl niet op de drummerskruk in zijn band The Heartbreakers maar wij wel de best post-grunge punkrockband: Foo Fighters. De rest is geschiedenis die het verdient om nog even te worden opgerakeld nu Foo Fighters met Concrete And Gold zo’n geweldig nieuwe plaat hebben gemaakt.
Foo Fighters (1995)
Het titelloze debuut van Foo Fighters was in 1995. Foo Fighters was bij het verschijnen van die plaat meer een project in wording dan een band. De foto’s op de hoes suggereren anders. Toch heeft Grohl deze plaat bijna volledig zelf volgespeeld. Voor de niet zo oplettende liefhebber was het een verrassing dat hij behalve kan drummen ook met een gitaar en een bas prima uit de voeten kan. En zijn zang was ook dik in orde, al komt hij vergeleken met de brulboei waartoe hij is uitgegroeid schuchter over. De eerste plaat is 22 jaar later nog altijd zeer het beluisteren waard. Alles wordt hier al in de steigers gezet. Nirvana, Beatles, primitief, dat wel, maar goudeerlijk, recht voor zijn raap en toen al zo verdomde meeslepend.
Colour And Shape (1997)
Op Colour And Shape waren Foo Fighters niet langer een eenmanszaak maar een band die – de titel zegt het al – meer vorm en kleur begon te krijgen. Al moest de beoogde drummer William Goldsmith toen het er écht op aan kwam plaats maken voor Grohl himself. Dat soort dingen zou in de loop der jaren vaker gebeuren. Grohl heeft dikwijls mensen de deur moeten wijzen. De lat kwam steeds hoger te liggen, kwalitatief en kwantitatief en niet iedereen kon dat bijbenen. Omgekeerd geldt dat hij ook bandleden heeft terug gehaald. Colour And Shape heeft niet te lijden gehad onder de personeelsproblemen. Foo Fighters maken een enorme progressie op deze plaat en leveren met het prachtige My Hero hun tot dan beste nummer af.
There Is Nothing Left To Lose (1999)
There Is Nothing Left To Lose uit 1999 is gestoken in de lelijkste hoes van alle Foo Fighters-platen. Zijn er fans die de bijgeleverde tattoo-sticker voor hun nek hebben gebruikt? De titel suggereert dat Foo Fighters volledig los gaan op hun derde album maar behalve dat Grohl dikwijls een enorme strot op zet, is There Is Nothing Left To Lose vooral een plaat geworden waarmee de band de boel juist stevig bestendigt. Learn To Fly, een relatief kalm liedje, is het bekendste nummer, Aurora van bijna zes minuten, het beste.
One By One (2002)
Drie jaar later verschijnt One By One. Een fantastische, grimmige en explosieve plaat. De toon wordt direct gezet met All My Life. Ondanks de vele scherpe randjes, vlijmscherpe riffs en de dikwijls schuimbekkende Grohl blijven alle nummers – ook hier weer elf stuks – catchy en memorabel door dikwijls Beatle-esque melodielijntjes.
In Your Honor (2005)
Ook over In Your Honor doen Foo Fighters drie jaar. Dit is het meest ambitieuze album van Grohl en kompanen. Twintig nummers verdeeld over twee schijven, eentje met stekkers en eentje zonder. Veel bijdragen van beroemdheden zoals Josh Homme en John Paul Jones. Maar zoals altijd is het vooral Grohl die schittert, deze keer vooral als zanger. Hoewel de akoestische plaat fraai is, is het toch vooral de ‘gewone’ die het vaakst de speler in gaat. En het nummer Best Of You in de replay. Een jaar later worden de akoestische Foo Fighters commercieel extra uitgebuit met de unplugged cd Skin And Bones. Maar die haalt het niet bij de MTV-sessie die Grohl met Nirvana heeft gemaakt en gaat de geschiedenis in als de minste plaat van de Amerikaanse helden.
Echoes, Silence, Patience & Grace (2007)
Hoe belangrijk eerste nummers van een plaat kunnen zijn, bewijst The Pretender waarmee Foo Fighters Echoes, Silence, Patience & Grace openen. De bijbehorende clip maken deze killersong legendarisch en geven het nummer zelfs therapeutische waarde mee. Ziet u of uw vrienden het even niet meer zo zitten, overheerst het gevoel tegenover een overmacht te zijn geplaatst? The Pretender doet wonderen en keert uw kansen. Dat eerste doet het gehele album eigenlijk tot op de dag van vandaag. Foo Fighers hebben aan diepgang gewonnen, ook tekstueel. De muziek blijft ongenadig hard maar steeds meer subtiliteiten sluipen binnen. De componist Grohl groeit en groeit en ook zijn maten Taylor Hawkins, Nate Mendel, Pat Smear en Chris Shiflett zijn betere muzikanten geworden.
Wasting Light (2011)
Wasting Light, de zevende studioplaat, verschijnt in 2011 en is geproduceerd door Butch Vig, verantwoordelijk voor het Nirvana-geluid van Nevermind. Ook Nirvana-bassist Krist Novoselic doet hier en daar mee plus nog wat grootheden. Van invloed op het uiteindelijke resultaat zijn ze echter nauwelijks. Ook Butch Vig zet deze keer de plaat niet naar zijn hand. Dat doet zoals altijd Dave Grohl, die voor de eerste keer, op zeer indringende wijze zijn gevoelens over zijn Nirvana-verleden en over Kurt Cobain in het bijzonder de vrije loop gaat. In I Should Have Known stelt Grohl zonder enige terughoudendheid zijn knagende zelfverwijt aan de orde. Wat Grohl wel voor drummer Taylor Hawkins heeft kunnen betekenen, kon hij in het geheel niet voor zijn Nirvana-maat Kurt. Wie het hier droog bij houdt, spoort niet.
Sonic Highways (2014)
Ook Sonic Highways uit 2014 opent overrompelend met zo’n kenmerkende killersong, Something From Nothing, het beste nummer van Foo Fighters tot dan. Sonic Highways is, zoals de bijbehorende gelijknamige documentaire laat zien, zelfs een conceptplaat. Foo Fighters zijn de status van geinig en energiek postgrungebandje nu volledig ontgroeid. Sonic Highways is vooral de plaat van de veelzijdigheid. Compositorisch, gitaartechnisch, tekstueel en productioneel (opnieuw Butch Vig) zijn Foo Fighters bij de absolute top aanbeland. Het kan niet beter meer. Dachten we… Tekst Mania | Wim Koevoet