Boek een ticket voor Vive La Fête deze avond, dan hoor je in elk geval veel liefde voor muziek. Liefde voor electro, rock, new wave, Franse chansons en synthpop. Dat hoor je namelijk allemaal terug in de songs van deze trendsettende Belgen.
Van modeshow tot concertzaal
Mode-icoon Karl Lagerfeld is uiterst gecharmeerd van het koppel Els Pynoo en Danny Mommers en van de muziek dat het maakt. Het duo speelt meerdere malen op modeshows van Chanel over de hele wereld, worden het gezicht van het Braziliaanse zonnebrillenmerk Chilli Beans en kunnen zo op de cover van een modemagazine. Voor een cover van een 80’s klassieker draaien ze hun hand trouwens ook niet om, want Vive La Fête is natuurlijk boven alles een band. Kan je deze avond gaan zien!
The Small Breed is een vijfkoppige psychedelische popband geïnspireerd door de magische muziek die eind jaren 60 werd gemaakt. Geboren uit de succesvolle Nederlandse band The Black Marble Selection bewandelt The Small Breed nu een nieuw pad.
Het dromerige, zonovergoten retro geluid kenmerkt zich door het gebruik van meerstemmige zang, verrassende composities en instrumenten uit de sixties. Met hemelse harmonieën, duizelingwekkende orgelsolo’s en zo af en toe een goed geplaatste fuzzsolo doen de psychedelische popsongs van The Small Breed je denken dat je in een tijdmachine bent gestapt.
De eerste EP telt vijf gevarieerde tracks, is opgenomen bij PAF! Studio te Rotterdam en geproduceerd door Dave von Raven (The Kik) en Marcel Fakkers.
Er komt veel goeds van onze zuiderburen, en daar is dit kwartet geen uitzondering op. The Sore Losers spelen een lekker potje bluesrock en vergelijkingen met bands als The Stooges, The Raconteurs en The Black Keys zijn snel gemaakt. Rauw, hard, maar nooit te beroerd voor een gouden riff of pakkende melodie. Live staat de band als een huis en deden ze o.a. al festivals als Rock Werchter, Pukkelpop en Pinkpop aan. Begin oktober komen The Sore Losers met nieuwe plaat Gracias Señor en met die plaat op zak komt de band in februari naar Gigant te Apeldoorn!
Ten Times A Million
Ten Times A Million (voorheen Mandrake’s Monster) is een Nederlands/ Duitse alternatieve rockband, opgericht in 2012. De vijf mannen brengen een onderscheidend geluid, waarbij ze filmische stemmingen tegenover euforische manie zetten. Liefhebbers van Queens of the Stone Age, Arctic Monkeys, Foo Fighters en Royal Blood komen bij Ten Times A Million absoluut aan hun trekken! In september kwam eerste single When The Lights Go Out uit en in oktober volgde debuut EP Ten Times A Million. Op dit moment dendert de band door het land met de Popronde!
The Glücks
De Vlaamse, sleazy garagepunk van geruchtmakend koppel Tina en Alek, oftewel The Glücks, werd door muziekblog Cutting Edge omschreven als “rock ontdaan van alle ballast, puur en onversneden.” Als dat geen understatement is…! De band kwam begin dit jaar met nieuwe plaat ‘Run Amok’, waar Indiestyle al over schreef: “Snelheid, pit en no-nonsense onder een fundament van enthousiasme: The Glücks’ muzikale variant van scheikunde blijft simpel doch zo doeltreffend. En hoewel die garageblues en rammelende punk ook de kar trekken op deze tweede plaat, varieert het duo daarin op zo’n boeiende manier, dat je onmogelijk kan spreken van herhaling of opvulling”.
1969 – Een legendarisch jaar waarin Led Zeppelin niet één, maar twee klassieke albums uitbrengt! 50 jaar later brengt Physical Graffiti een ode aan de begindagen van de band. De iconische albums I & II zullen beide integraal live ten gehore worden gebracht. Met onder andere de klassiekers als “Good Times Bad Times”, “Dazed And Confused” en ‘Whole Lotta Love”.
In het tweede deel van de in totaal 2,5 uur durende show zullen ook de grootste hits uit het latere repertoire van de band aan bod komen. Verwacht een avondvullende optreden met spectaculaire lichtshow en visuals.
Na een succesvolle tour in 2018, met tot de nok toe gevulde zalen, is de band in 2019 terug met de ‘Celebrating 50 years of the albums Led Zeppelin I & II’ tour.
Physical Graffiti is al ruim 15 jaar ’s werelds grootste en beruchtste tribute act achter Led Zeppelin. Sinds de komst van zanger Andrew Elt (voorheen bij Sleeze Beez), is de band echter in de vijfde versnelling geraakt. Opererend vanuit hun thuisbasis in Nederland, heeft de band een solide fundament opgebouwd in zowel het Duitse, Scandinavische, Russische als Nederlandse clubcircuit. Led Zeppelin heeft nu z’n ultieme hulde.
Boek een ticket voor Vive La Fête deze avond, dan hoor je in elk geval veel liefde voor muziek. Liefde voor electro, rock, new wave, Franse chansons en synthpop. Dat hoor je namelijk allemaal terug in de songs van deze trendsettende Belgen.
Van modeshow tot concertzaal
Mode-icoon Karl Lagerfeld is uiterst gecharmeerd van het koppel Els Pynoo en Danny Mommers en van de muziek dat het maakt. Het duo speelt meerdere malen op modeshows van Chanel over de hele wereld, worden het gezicht van het Braziliaanse zonnebrillenmerk Chilli Beans en kunnen zo op de cover van een modemagazine. Voor een cover van een 80’s klassieker draaien ze hun hand trouwens ook niet om, want Vive La Fête is natuurlijk boven alles een band. Kan je deze avond gaan zien!
Dit najaar verscheen ‘Gracias Señor’ van The Sore Losers, alweer het vierde album van de Belgische rockers sinds het ijzersterke gelijknamige debuut uit 2010. De combinatie van vooral op gitaargeoriënteerde stijlen waarin stevige rock, vuige garage, 70s psychedelica maar ook verfijnde pop en dansbare rhythm & blues is terug te vinden, valt goed in de smaak bij een steeds groter wordende fanbase in de Lage Landen en ver daarbuiten. Vooral sinds ‘Skydogs’ dat hiervoor werd uitgebracht, lijkt het viertal stevig te hebben doorgepakt op de internationale podia. De uitstekende live-reputatie is een belangrijk wapenfeit gebleken maar het kwam natuurlijk mooi uit dat de populaire Amerikaanse televisie-host Conan O’Brien plotseling een helpende hand bood, Guitar World de band in de armen sloot en daarnaast zouden ook de sterke optredens tijdens South By Southwest in Austin, Texas niet helemaal zonder gevolgen blijven. Hoog tijd dus om even een korte tussenbalans op te maken.
Tekst: Jeroen Bakker
In de Benelux heeft inmiddels iedere club of festival de heren al eens op de planken gehad maar er is nog altijd veel terrein te winnen zo laat zanger/gitarist Jan Straetemans weten. “De huidige tournee verloopt uitstekend. Het nieuwe materiaal wordt heel goed ontvangen. Je bent iedere keer weer benieuwd hoe men daar op reageert tijdens een optreden. We zijn halverwege oktober in de clubs begonnen met de Gracias Señor Tour maar afgelopen augustus tijdens Pukkelpop speelden we al vijf nieuwe tracks in onze set. We hebben al vaker op het festival gespeeld maar het is toch best spannend hoor wanneer de eerste keer ‘Dark Ride’ of ‘Little Baby (Doughboy)’ worden ingezet als je nagaat dat er in een volle Marquee-tent zo’n tienduizend mensen kunnen.”
Na het eerste optreden dat 13 oktober in Hengelo plaatsvond zullen vrijwel alle uithoeken in Nederland en België tijdens deze tournee worden bezocht maar tussentijds wordt ook even uitgeweken naar Frankrijk en Zwitserland. Via de Brusselse Botanique op 10 februari zal deze eerste serie optredens eind maart worden afgesloten in Frankrijk. Gekeken wordt nog of er daarbuiten optredens geboekt kunnen worden. Het viertal heeft inmiddels zelfs goede connecties aan de andere kant van de oceaan.
“Iemand heeft ons gezien tijdens een optreden en die bleek ons tof te vinden. Het gevolg was dat er voor ons in Amerika een weg naar binnen werd geopend. Plotseling konden we de spullen pakken om daar optredens te doen”, aldus basgitarist Cedric Maes. “Het is daarna snel gegaan. We hebben een optreden gedaan in New York voor voornamelijk mensen uit de muziekindustrie en voordat we het wisten had Conan O’Brien ons op zijn radar. Wij waren plotseling te vinden op Team COCO, zijn populaire YouTube online-platform. Kon het dus zomaar gebeuren dat je daarop de track ‘Nightcrawler’ tegenkwam en dan te bedenken dat er ruim drie miljoen Facebookvolgers zijn en ook nog eens vijf miljoen abonnees op YouTube zitten.”
Kort daarna viel een uitnodiging voor het beroemde showcasefestival in Texas op de deurmat. Na eerdere ontmoetingen met de Amerikaanse band White Denim in Europa, voor wie The Sore Losers ook het voorprogramma verzorgden, werd daar in Austin afgesproken met de bandleden James Petralli en Steve Terebecki om samen te werken aan het nieuwe album. “We hebben die jongens voor de eerste keer ontmoet tijdens Down The Rabbit Hole in Nederland en we bleven elkaar daarna steeds weer tegenkomen. Wij zijn bij ze thuis geweest en zij boden zelf aan om hun diensten te verlenen toen wij vertelden over het plan om een vierde album te gaan maken.”
De samenwerking met producer, en Grammy-winnaar, Dave Cobb voor ‘Skydogs’ was niet alleen prettig maar daarnaast ook nog eens succesvol. Cobb heeft in Amerika veel succes in de country-hoek, hij was bijvoorbeeld grotendeels verantwoordelijk voor enkele Rival Sons-albums. Zou toch logisch zijn om, evenals de Amerikaanse rockers, ook met hem aan een opvolger te werken? The Sore Losers kiezen er echter voor om iedere keer met een ander deze klus te klaren. “Het is een bewuste keuze. Het is niet alleen leerzaam maar daarnaast ook nog eens verfrissend en vooral ook verrassend. Voor ‘Skydogs’ wilden wij een rauwe rocksound, een geluid zoals dat bijvoorbeeld ook op ‘Some Girls’ van The Rolling Stones te beluisteren viel. Voor ‘Gracias Señor’ wilden wij mooie popliedjes waarin de rock iets minder prominent aanwezig was. Naar onze mening is dat goed gelukt”. De track ‘Denim On Denim’ schijnt overigens niets met White Denim te maken te maken en helaas, die prachtige dame in de clip bij ‘Dark Ride’ is geen vriendin, groupie of zelfs niet eens een bekende van de band. Voor het filmpje was de sfeer belangrijk. Het moest goed bij de muziek passen. Niets werd in scene gezet.
“Veel tijd voor het maken van een nieuw album na ‘Skydogs’ was er eigenlijk niet. Alles moest tussen de optredens gedaan worden. We hebben wel een plaats waar we samen kunnen komen om te schrijven maar iedereen heeft ook ideeën die thuis afzonderlijk kunnen worden uitgewerkt. Op een bepaald moment komen we dan bij elkaar en maken het af. Het ging deze keer razendsnel. Onze producers hadden een engineer meegenomen die dan de spullen op de juiste plaats neerzet. Wanneer wij zelf eens een keer iets heel anders dachten te gaan doen dan pakten we slechts een andere gitaar. Maar deze gast was echt fantastisch en zeer bepalend voor het geluid zoals dat op het album terecht is gekomen. Kijk, je kunt zelf de duurste spullen kopen die er zijn maar dan ben je er nog lang niet. Het gaat er toch voornamelijk om dat je er het beste geluid uit weet te halen.”
“Het grote verschil met de voorganger is dat wij als muzikant zijn geëvalueerd. We zijn niet alleen twee jaar ouder geworden maar hebben ook behoorlijk meer ervaring opgedaan in de tussenliggende periode. We hebben daarnaast, zoals gezegd, weer met andere producers samengewerkt maar waarmee we nu ook een persoonlijke connectie hebben. Een bepaald idee over het geluid was er deze keer niet maar we wilden in ieder geval geen trucjes, een minimum aan overdubs, en niet te veel effecten gebruiken. Het moest zo natuurlijk mogelijk en met zo weinig mogelijk franje. Electronica? Een gitaar-stem-apparaatje en een wah-wah-pedaaltje maar dat was het dan wel.”
Naast Amerika is ook Japan inmiddels geen onbekend terrein meer voor The Sore Losers. Wederom werd een trip gemaakt naar het land van de rijzende zon. “In Japan woont een Belg die daar een festival organiseert, en ja er is zelfs Belgisch bier verkrijgbaar! We zijn er inmiddels 2 keer geweest. De eerste keer konden we het niet geloven toen we de mail lazen van een voor ons vreemde gast. Onze boeker attendeerde ons op het bericht en de vraag was of we daar interesse in hadden. We reageerden nogal achteloos geloof ik. Zoiets als ja doe maar. Alles leek in orde, alles was betaald. We hoefden slechts ‘de vlieger op te stappen’. De eerste keer waren we daar in Tokio met Triggerfinger, de tweede keer met Balthazar. Beide optredens uitsluitend voor Japans publiek. Japanners die Belgische cultuur komen opsnuiven. Snap je dat? Het was niet voor weinig mensen ook. We hebben er voor een paar duizend man gespeeld. Is het niet idyllisch dat die Japanners interesse toen in onze cultuur? We hebben toen wel de smaak te pakken gekregen. De shows die we daar hebben gedaan zijn ons goed afgegaan. We hebben er mensen leren kennen en we zouden er graag eens een tourtje doen. Als je het via YouTube terugkijkt wat we daar gedaan hebben… Man dat ziet er waanzinnig uit.”
Staat er nog iets op de bucket-list? “We hebben veel grote festivals gedaan maar Lowlands moeten we nog eens ‘kapot maken’. Een plan om de wereld zo snel mogelijk te veroveren is er nog niet. We proberen ons beetje bij beetje te concentreren op enkele landen in Europa zoals Frankrijk en Duitsland. Kijken hoe de kansen daar liggen. Je kunt ook niet overal tegelijk zijn. Wij hebben geen uitgekiende promotiemachine waarmee we alleen de grote steden in Europa kunnen doen. Het is per keer uitzoeken en bekijken of we zieltjes kunnen winnen en een volgende keer eventueel een grotere zaal in dezelfde stad kunnen vullen. In Nederland wordt bijvoorbeeld werkelijk in alle uithoeken gespeeld. Wij gaan meer in de diepte. Zelfs in Vlaanderen proberen we in iedere provincie een optreden te doen. Verschillen per regio zijn er duidelijk. We merken dat zeker. We spelen soms voor een uitzinnige menigte maar een andere keer denk je aanvankelijk een wat stug publiek te treffen met een ietwat afwachtende houding. Ik vind dat je daar respect voor moet hebben. Laat het maar zien en overtuig ze maar. Het gaat er om dat je je daar als persoon en als band niet door laat afschrikken. Het hoeft bij ons niet allemaal heel snel te gaan maar het is heel gaaf om te horen dat je mensen ontmoet die al vaker naar onze optredens zijn gekomen. Ik vind het persoonlijk heel tof als iemand iets in onze muziek hoort zoals wij het indertijd bedoeld hebben toen we het maakten. Dan heb je iets overgebracht zoals je dat graag wilde. Wij hebben een trouwe aanhang maar na iedere tournee breidt het zich weer uit.”
The Sore Losers is volgens Cedric een serieuze zaak geworden. “De financiele kant heeft nooit de artistieke kant in de weg gestaan. Ruzies, of beter: hevige meningsverschillen, zijn er zeker geweest maar de muziek heeft altijd bij alle vier voorop gestaan. Daarom werkt het bij ons ook goed. Stel dat Jan iets beters heeft geschreven dan ik, prima. Als dat de plaat beter maakt dan moet het ook. Dat is nog altijd niet veranderd. We zijn behoorlijk direkt tegen elkaar. Er mag ook ruzie gemaakt worden. Een uurtje ‘hardgaan’ in de boksring is niet erg. Alle randzaken veroorzaken meer dreiging dan het samen muziek maken. Mensen onderschatten al die zaken. Daar moet je mee kunnen omgaan. We zijn allemaal geen twintig meer en hebben intussen al veel meegemaakt. Er zijn ons veel auto’s en zwembaden beloofd maar die zijn waarschijnlijk nog steeds onderweg.”
Explosieve Belgische rockers zijn het, The Sore Losers. Onlangs legden zij de laatste hand aan hun nieuwste album, ‘Gracias Señor‘, met producers James Petralli en Steve Terebecki (van de Amerikaanse band White Denim). De band heeft een indrukwekkende live reputatie. In 2016 verkochten zij de bekende Belgische zaal AB uit (2000 man) en in de daarop volgende periode verzorgden zij het voorprogramma voor rockbands als Kaiser Chiefs, Wolfmother en White Denim. Hun succes ging niet onopgemerkt en al gauw werden er headline tours geboekt en speelde de band op grote festivals als Rock Werchter, Pinkpop en Pukkelpop.
SUPPORT
De tweede hoofdact deze avond is The Glücks. Het Bonnie & Clyde duo bestaat uit Tina Ghillebert en Alek Pigor, alle twee afkomstig uit Gent. De term Glück is afkomstig uit Duitsland en betekent – jawel – Geluk. Daar heeft het koppel duidelijk niets mee, behalve dan dat je als toeschouwer geluk hebt als je dit rauwe garage rock duo mag beleven! Gewapend met 1 drumstel, 1 gitaar en 2 ijzersterke stemmen blaast dit enkelvoudige tweetal je alle kanten op. De band is geïnspireerd door The Cramps, The Stooges en andere vervaarlijke formaties. Maar The Glücks is vooral: primitieve rock ‘n roll op zijn best!
1969 – Een legendarisch jaar waarin Led Zeppelin niet één, maar twee klassieke albums uitbrengt! 50 jaar later brengt Physical Graffiti een ode aan de begindagen van de band. De iconische albums I & II zullen beide integraal live ten gehore worden gebracht. Met onder andere de klassiekers als “Good Times Bad Times”, “Dazed And Confused” en ‘Whole Lotta Love”.
In het tweede deel van de in totaal 2,5 uur durende show zullen ook de grootste hits uit het latere repertoire van de band aan bod komen. Verwacht een avondvullende optreden met spectaculaire lichtshow en visuals.
Na een succesvolle tour in 2018, met tot de nok toe gevulde zalen, is de band in 2019 terug met de ‘Celebrating 50 years of the albums Led Zeppelin I & II’ tour.
Physical Graffiti is al ruim 15 jaar ’s werelds grootste en beruchtste tribute act achter Led Zeppelin. Sinds de komst van zanger Andrew Elt (voorheen bij Sleeze Beez), is de band echter in de vijfde versnelling geraakt. Opererend vanuit hun thuisbasis in Nederland, heeft de band een solide fundament opgebouwd in zowel het Duitse, Scandinavische, Russische als Nederlandse clubcircuit. Led Zeppelin heeft nu z’n ultieme hulde.
LIVEDATA 04 januari Boerderij, Zoetermeer 05 januari Metropool, Hengelo 11 januari Hedon, Zwolle 12 januari Fluor, Amersfoort 18 januari Nieuwe Nor, Heerlen 19 januari Effenaar, Eindhoven 25 januari Gigant, Apeldoorn 26 januari Mezz, Breda 01 februari Grenswerk, Venlo 02 februari Manifesto, Hoorn 08 februari Bolwerk, Sneek 09 februari t’ Beest, Goes 15 februari W2, Den Bosch 16 februari Q-Factory, Amsterdam 22 februari de Vorstin, Hilversum 23 februari Underground, Lelystad
Op De Man En Zijn Machine (maart 2018) van Orgel Vreten worden de orgels bijgestaan door op het eerste gezicht onverwachte machines als vintage synthesizers en ritmecomputers. Elk nummer kent een verrassing: intergalactische melodielijnen worden afgewisseld met dansbare grooves.
Speelse prikkelende themas met spoken word en onverbiddelijk volume met melancholie. De ongekende live-energie waar Orgel Vreten zo bekend mee geworden is, spat van de plaat af. De man en zijn machine is een album waarop het plezier van het spelen centraal staat.
Want spelen, dat is wat Orgel Vreten weer wil doen. Na een periode van 5 jaar onafgebroken optreden op festivals, in clubs, op radio en tv en in theaters, stapt de band bewust even uit de spotlights om in alle rust te werken aan De man en zijn machine. De periode die volgt is er een van bezinning. Orgel Vreten moet terug naar de wortels, het Hammondorgelgevecht. Uitdagen, schreeuwen, incasseren, kortom: het samen spelen, het samenspel, dat is de basis van de band.
Natuurlijk op die machines: eikenhouten kisten uit de vijftiger jaren van de vorige eeuw, die analoge trillingen rondslingeren via nog oudere luidsprekers. De spanning van het moment bepaalt de klank. Al spelend, zoekend, uitproberend, met vallen en opstaan. Samenwerkend of in strijd. De zaal drinkt bier, de lucht trilt. En er was geluid. Muziek, waar frequenties en amplitudes klanken worden die aan emoties raken. De sound op De man en zijn machine is wat dat betreft vooral een eerbetoon aan zichzelf.
Claw Boys Claw is onbetwist een van de allerbeste bands van Nederland! De legendarische groep werd in 1983 opgericht en bracht sindsdien twaalf albums uit, waarvan twee sinds de mannen in 2007 weer bij elkaar kwamen.
Frontman Peter te Bos – onze eigen Iggy Pop – is nog steeds de rebel uit de beginjaren. Samen met gitarist John Cameron vormt hij al ruim dertig jaar de kern van de band.
In 2008 bracht Claw Boys Claw hun veelgeprezen album ‘Pajama Day’ uit, gevolgd door ‘Hammer’ in 2013. Goed nieuws, begin dit jaar is er weer een prachtig nieuw album uitgekomen: The Horse Is Not Me Part 1!
Dit najaar verscheen ‘
