In 1987 is Christa Päffgen (gespeeld door Trine Dyrholm) 48 jaar oud en toert ze door heel Europa, als solo-artieste deze keer. Ze is nog steeds beter gekend als haar alter ego Nico en omwille van haar vroegere exploten als muze van Andy Warhol en zangeres van The Velvet Underground in de sixties en niet omwille van haar huidige werk waar ze zo trots op is.
Maar ze reist dus van het ene land naar het andere ter promotie van haar nieuwe start als performer en in een poging om de niet bestaande band met haar zoon te herstellen.
“We zitten hier vandaag samen met de femme fatale van Lou Reed”, exclameert een radiopresentator iets té enthousiast aan het begin van de film van Susanna Nicchiarelli, Nico, 1988, die de sectie Orizzonti van de Mostra de Venise mocht openen. “Noem me niet zo, ik vind het niet leuk”, antwoordt de zangeres, en de toon voor de rest van de film is meteen gezet.
Voor velen is Nico (of Christa zoals ze genoemd wil worden) vooral de iconische zangeres van The Velvet Underground. Niet voor Nicchiarelli: om de titel van een recente autobiografie van Kim Gordon van Sonic Youth te parafraseren, dit is geen verhaal over een meisje dat deel uitmaakt van een groep, maar over het meisje nadat ze de groep verliet.
Nico, 1988 is een muzikale roadmovie over de wedergeboorte van een dappere en eigenzinnige artiest, over de moeder en de vrouw achter het icoon.
Hoofdrolspeelster Trine Dyrholm won in 2016 een Zilveren Beer voor haar rol in Thomas Vinterbergs The Commune (Kollektivet) en kennen we natuurlijk ook van Festen en The Legacy.
FILMDATA
Paradiso – Amsterdam (Voorpremiere) – 16 april
CINEMIEN – Antwerpen – vanaf 18 april
KINO – Rotterdam – vanaf 19 april
